Δευτέρα 14 Μαρτίου 2011

Η ιστορια μιας κουπας


Είμαι περίεργος ή μάλλον καλύτερα ιδιαίτερος άνθρωπος αγαπητό μου ιστολόγιο. Το έχεις καταλάβει κι εσύ που δέχεσαι τις πιο περίεργες, τις πιο δύσκολες, τις πιο δύστροπες αλλά  και τις πιο ευχάριστες περιγραφές από τη ζωή μου.
Μου αρέσει όταν «παθιάζομαι» και δένομαι με ανθρώπους, με πράγματα, με αντικείμενα, και βάζω σε όλα τόσο συναίσθημα, που μερικές φορές δεν θα έπρεπε, αλλά αυτή είμαι, έτσι έμαθα, να δένομαι και να πορεύομαι, έτσι εξακολουθώ να πράττω. Από τα πιο μικρά μέχρι τα πιο μεγάλα.. όλα έχουν θέση στη ζωή μας.
Μου αρέσει όταν κάτι του παρόντος χρόνου, με έναν περίεργο τρόπο, με πηγαίνει σε στιγμές που έχω ζήσει στο παρελθόν, και που έχουν μείνει χαραγμένες στο μυαλό μου, γιατί μπορεί να είχε δημιουργηθεί μια στιγμή γεμάτη από συναισθήματα, που χαράχτηκε μέσα στο περίεργο μυαλό μας, που ανακαλώντας την μνήμη, επανέρχονται όλες αυτές οι στιγμές.
Θα σου πω λοιπόν μια ιστορία.
Πριν πολλά χρόνια, ενώ ήμουν φοιτήτρια, είχα αποκτήσει ένα περίεργο «κόλλημα», δέσιμο με διάφορα αντικείμενα που μου άρεσε να κάνω συλλογή. Έτσι λοιπόν, μου άρεσε πάρα πολύ να συλλέγω κούπες για να πίνω τον καφέ μου. Δεν θυμάμαι ακριβώς αν αυτή τη συνήθεια την είχα κολλήσει από την συγκάτοικό μου τότε ή την αποκτήσαμε και οι δυο μας τις περιόδους που δίναμε εξεταστική. Κάθε φορά που τελειώναμε την εξεταστική μας περίοδο, πηγαίναμε και αγοράζαμε μια κούπα. Μια κούπα που την είχαμε δει και μας άρεσε. Είχα συλλέξει στα 4 χρόνια αρκετές κούπες, ακόμα και τώρα δλδ το έχω αυτό το κόλλημα . Όταν δω μια κούπα να μου αρέσει θα πάω να την αγοράσω. Κάποτε λοιπόν στα γενέθλια μου μια αγαπημένη φίλη μου, μου είχε κάνει δώρο ένα σετ από μια κούπα, ένα μπολ για κορνφλέικς και ένα πιάτο. Είχε πολύ ωραία χρώματα απέξω κίτρινο με πράσινο λαδί και καρπούς ελιάς. Ουσιαστικά έδειχνε ένα σπίτι ψηλά στο λόφο, με δεντράκια  δεξιά και αριστερά, έλα πράσινο λιβάδι, αλλά και ένα κίτρινο προφανώς χωράφι με στάχια ήθελε ο δημιουργός να αποτυπώσει. Της άρεσε όταν ερχόταν σπίτι μου, να πίνει τον καφέ της σε εκείνη την κούπα…. Κάποτε λοιπόν στην τελευταία εξεταστική λίγο πριν την αποχώρηση μας από το μέρος που σπουδάζαμε, είχαμε μαζευτεί αρκετές κοπέλες στο σπίτι μου, για να κάτσουμε να διαβάσουμε τα μαθήματα της τελευταίας εξεταστικής και ήταν μια ιδιαίτερη στιγμή εκείνη. Γεμάτη γέλια, αναμνήσεις που ως συνήθως όταν μαζευόμασταν όλες μαζί πάντα καταφέρναμε να το ρίχνουμε στο κουτσομπολιό.  Δεν θυμάμαι πως είχε ξεκινήσει η κουβέντα αλλά είχαμε πιάσει το θέμα με τις κούπες μου. Και η αγαπημένη μου φίλη ήθελε να της χαρίσω μια κούπα μου, εκείνη που η ίδια μου είχε κάνει δώρο. Είχαμε λογοφέρει έντονα. Θυμάμαι ότι πρέπει να ήταν ο πρώτος μας τσακωμός αυτός, για μια ασήμαντη αφορμή. Αλλά για μένα πολύ σημαντική. Πρώτον, ήταν δώρο και πόσο μάλλον από την ίδια. Δεύτερον, είχα δεθεί με το αντικείμενο αυτό. Τρίτον, δεν καταλάβαινα γιατί έπρεπε να γίνει ένας τόσο έντονος καβγάς για μια κούπα. Της είχα πει αν ήθελε να της χάριζα ότι άλλο ήθελε όχι τη συγκεκριμένη. Μετά το επεισόδιο, είχα κλειστεί στο δωμάτιο μου γιατί δεν ήθελα να το συζητήσω. Και ξέρεις γιατί…. Είναι σαν να χαρίζεις σε κάποιον που αγαπάς ένα αντικείμενο, ή ακόμα και κάτι από τη ζωή σου, και μετά του το παίρνεις πίσω… Είναι σαν να ακυρώνεις αμέσως την ίδια την πράξη σου και επίσης τα συναισθήματα που δημιούργησες στον άλλον με αυτή σου την κίνηση.  Και θυμάμαι ότι εκείνο το βράδυ έμεινα κλεισμένη στο δωμάτιο μου. Την επόμενη μέρα γυρνώντας το μεσημέρι νομίζω από τη δουλειά, ή από τη σχολή, μπαίνω στο σπίτι, και βλέπω παντού post it που είχε αφήσει η φίλη μου, ότι και καλά την είχε πάρει, ότι δεν θα τη βρω, και όσο πλησίαζα και μάζευα τα σημειώματα για το καθένα σημείωμα δάκρυζα, μέχρι που βρήκα το τελευταίο στο ντουλάπι που μου έλεγε ότι δεν θα μπορούσε να την πάρει και είναι κρυμμένη μέσα στο ντουλάπι. Δεν θυμάμαι αν ποτέ της το έχω πει αυτό το σκηνικό, αλλά έκλαιγα σα μικρό παιδί, γιατί δεν έκανε πράξη, αυτό που ισχυριζόταν με τόσο μένος το προηγούμενο απόγευμα, του καβγά. Γιατί το θεωρούσα ως «κακή» τύχη, για τη σχέση μου –όχι με την κούπα- αλλά αν την έσπαγε, θα ήταν σαν να έσπαγε τα συναισθήματά μου για εκείνη. Θα μου πεις τόσο πολύ από μια κούπα? Απλά είναι σα να χαρίσω σε κάποιον που έχει ανάγκη την καρδιά μου, γιατί τη χρειάστηκε γιατί η δική του ήταν αδύναμη, και μετά από λίγο, να του πω φέρε μου τη πίσω, την θέλω εγώ…. Έχω αμέσως ακυρώσει την αγάπη, τον σεβασμό, την εκτίμηση, τη σχέση μου με αυτόν τον άνθρωπο που του έδωσα τη δική μου καρδιά, για να ζήσει. Κάπως έτσι, δεν ξέρω αν το νιώθετε τι ακριβώς θέλω να πω….
Ήθελα να σας εξιστορήσω την ιστορία της κούπας για να καταλήξω στο παρόν. Αυτή η κούπα ιδιαίτερα μετά τον έντονο καβγά έγινε ακόμα περισσότερο η αγαπημένη μου. Δεν ξέρω γιατί (μάλλον ξέρω τώρα πια). Στο πέρασμα των χρόνων, όταν άλλαζα σπίτια και πόλεις, αυτή η συγκεκριμένη κούπα πάντα ταξίδευε μαζί μου. Πάντα την πρόσεχα σαν κόρη οφθαλμού, μέχρι που κάποια στιγμή ενώ την έπλενε η μητέρα μου της ξέφυγε και χτυπήθηκε στο νεροχύτη της κουζίνας και σε ένα σημείο στα χείλη της κούπας, ξέφτισε η πορσελάνη. Τότε θυμάμαι ήταν ο δεύτερος έντονος καβγάς που έκανα για την κούπα.. Που ανθρώπινο είναι θα μου πεις να σου γλιστρήσει και να σπάσει ένα πιάτο ή ένα ποτήρι κατά τη διάρκεια του πλυσίματος.
Σε αυτήν την κούπα λοιπόν, έπινα τον καφέ μου το Σαββατοκύριακο και πάντα όταν την πιάνω στα χέρια μου για να πιω καφέ, πάντα θυμάμαι την έντονη ιστορία της. Όχι με νοσταλγία ούτε με κακή διάθεση, αλλά με μία γλύκα και ένα περίεργο χαμόγελο, κρεμασμένο στο πρόσωπο μου. Δεν την αποχωρίζομαι ποτέ.
Τώρα αυτό μπορεί να μην είναι και καλό, γιατί συσσωρεύω αντικείμενα που είναι παλιά, πάνε σχεδόν 10 χρόνια από την απόκτησή της, και μένω θα μου πεις προσκολλημένη στο παρελθόν, αλλά όταν το παρελθόν και τα αντικείμενα του παρελθόντος έχουν μεγάλη για μένα συναισθηματική αξία, τα κρατάω… γιατί δεν είναι τόσο η φάση του καβγά που έχει στιγματίσει την κούπα του καφέ όσο το ότι είναι δώρο από καρδιάς από μια φίλη.
Και ίσως να βγαίνει και ένα άλλο συμπέρασμα από όλο αυτό. Το συμπέρασμα από τη μια για τη στάση της φίλης προς την κούπα, ότι ήθελε να μου δείξει ότι είναι ένα άψυχο αντικείμενο και ότι αν μου έσπαγε δεν θα νοιαζόμουν τόσο, ότι στη ζωή δεν πρέπει να τα παίρνω και να τα μετράω τόσο πολύ με το συναίσθημα τα πράγματα και τις καταστάσεις. Και από την άλλη η δική μου στάση και ότι δεν πρέπει να παθιάζομαι τόσο πολύ. Γιατί πολύ απλά αυτό έχει κόστος, συναισθηματικό και ότι τίποτα στη ζωή δεν πρέπει να το βλέπουμε σα δεδομένο. Αυτό που  είναι κατά τη δική μου άποψη, πάντα, δεδομένο είναι τα συναισθήματα μου. Το τι νιώθουμε για τους άλλους και πως μας κάνουν οι άλλοι να αισθανόμαστε όταν είναι δίπλα μας.
Με την ιστορία δεν αναμουχλεύω τίποτα. Το παρελθόν είναι εκεί για να μας θυμίζει τις αξίες της ζωής μας. Τι έχουμε εκτιμήσει και τι όχι. Τι έχουμε κρατήσει και τι έχουμε αφήσει να περάσει στο χρονοντούλαπο.. Τι έχουμε νιώσει και πως αυτό που έχουμε νιώσει έχει μικρύνει ή έχει μεγαλώσει μέσα μας.
Δεν ξέρω αν έχετε ποτέ τόσο δυνατά συναισθήματα από αντικείμενα που σας έχουν χαρίσει… ή ακόμα και από στιγμές – φάσεις της ζωής σας που σας έχουν στιγματίσει… είναι αναρίθμητες και φυσικά δεν θα καταγραφούν ποτέ… με τον γραπτό λόγο.



1 σχόλιο:

~reflection~ είπε...

Εχω εμμονες...πάθη....κολλήματα..

μα δεν Συλλέγω....

κολλάω Εστιασμένα με το Ένα Ιδιαίτερο που θα ξεχωρίσει για Μένα μέσα στο Πλήθος...
εκείνο τοποθετώ στην Πανοραμικήθέση της καρδιάς μου και δεν το Εξορίζω, παρά μόνο μέσα σε παιχνιδιάρικα Ποιήματα... για να παίξουμε το λατρεμενο μου παιχνίδι: seek & hide....

Η εισαγωγή του κειμένου σου μου έδωσε την αίσθηση ότι σαν να μετανιώνεις για τις εμμονές σου...για την καταρραχτώδη ροή των συναισθημάτων σου...

Κι εγώ έτσι είμαι..
κι όλο πιο βαθιά χτυπώ τη γροθιά στο μαχαίρι του Πάθους που διακατέχει το Δέσιμο με τα Πρόσωπα και τα Αντικείμενα...

{και να σου εκμυστηρευτω...ποτέ δε δέθηκα με αντικείμενα και τοπία.... ΜΟΝΟ με πρόσωπα, ψυχισμό και συναισθηματική εντροπία....}

Σε φιλω...μοναδικά....