Κύριε, γιατί αυτόν?
Ήταν ο αγαπημένος όλων μας!
Κύριε, όχι Αυτόν!
Μας πονάει πολύ η απώλεια του..
Κύριε, γιατί αυτόν ?
Ξέρουμε ότι υπέφερε πολύ στη ζωή του.. Μια ζωή 32 χρόνια στα νοσοκομεία..
Όμως το τελευταίο καιρό ήταν καλά.
Γιατί έπρεπε να μολυνθεί με μικρόβιο και να φύγει τόσο άδικα?
Κύριε, γιατί όλες αυτές οι δοκιμασίες?
Ήταν ένας άνθρωπος γεμάτος χαρά, παρά τα προβλήματα, που κατά καιρούς
Αντιμετώπιζε.
Ήταν πάντα ο στυλοβάτης για όλους μας. Όταν χάναμε την ελπίδα ήταν εκείνος που παρά του ότι είχε υποφέρει πολύ, που μας έδινε κουράγιο. Δύναμη. Ελπίδα. Χαμόγελα.
Κύριε, ήταν ο αγαπημένος μου!
Μας τον πήρες, δεν ξέρω γιατί, διάλεξες εκείνον. Είχε έρθει η ώρα του?
Κύριε, δεν μπορώ να το πιστέψω. Το αρνούμαι. Αρνούμαι να δεχτώ την απώλεια.
Το πένθος είναι βαρύ. Το κενό ανεκπλήρωτο.
Κύριε, μας είχε μάθει τους δεσμούς να τους κρατάμε. Ήμασταν πάντα ενωμένοι. Τώρα αισθανόμαστε ακρωτηριασμένοι. Μισοί. Άδειοι.
Κύριε, είχε τα πιο εκφραστικά μάτια…
Τον είχα , τον ένιωθα δεύτερο πατέρα μου. Ήταν κάτι παραπάνω από θείος μου.
Με πονάει και με θλίβει η απουσία του από γύρω μας, από δίπλα μας.
Κύριε, άφησε μόνη τη θεία μου και τα παιδιά του.
Ήταν στην καλύτερη φάση της ζωής τους, από προσωπικής άποψης. Ήταν χαρούμενα, για τις επιλογές τους.
Ξέρεις Κύριε, πιο ήταν δύσκολο να βλέπεις τα (ξα)αδέρφια σου να λυγίζουν, άντρες δυο μέτρα και να λυγίζουν. Ήθελα να ουρλιάξω, να κλάψω, να φωνάξω κι εγώ μαζί τους… Μαζί με όλους.. Έκλαψα αλλά όχι όπως θα ήθελα όχι όπως ένιωθα μέσα μου.
Γιατί για μένα ήταν ο «σωτήρας» μου όταν γεννήθηκα… Ήταν εκείνος που είπε:
- Αναλαμβάνω την ευθύνη ετούτο το μωρό (500γραμμάρια, 5,5 μηνών) να το πάω μόνος μου στην αθήνα, κι αν στο ταξίδι πεθάνει, θα το επιστρέψω πίσω στη τσέπη μου, και δε θα αναλάβει κανένας πιλότος την ευθύνη ενός θανάτου.
Αυτά είχε πει την ώρα που ο πιλότος του αεροπλάνου αρνιόταν να πετάξει με ένα μωρό σε αυτή τη κατάσταση, και με τα λίγα ιατρικά μέσα την εποχή εκείνη.
Κύριε, τι λόγια παρήγορα να βρω να πω σε όλους μας?
Υπομονή, Θάρρος, Δύναμη…
Πόσο θα κλαίμε ακόμα? Πόσα η βουβή σιωπή αυτή που τελικά σπάει με ένα βλέμμα, μια ματιά, θα είναι εκεί στην άκρη να πυροδοτεί τον πόνο μας?
Είχα πει ότι θα θυμώσω αν κάτι πήγαινε στραβά… Τελικά ούτε αυτό δε μου βγαίνει..
Ούτε το κλάμα.. ούτε τίποτα… όλα συσσωρεύονται ..
Καλό Ταξίδι σου είπαμε ήδη έχουν περάσει 15 ημέρες … Δύσκολο πολύ Δεν το πιστεύω κανείς μας!!! Όλοι νομίζουμε ότι είσαι κάπου, κάπου ανάμεσά μας.
Σχεδόν κάθε πρωί περνούσες από το σπίτι της μάνας μου, να δεις τι κάνουμε έπινες το χυμό σου κι εκείνη τον καφέ της και μετά έφευγες για το γραφείο σου. Ή καμιά φορά περνούσες το μεσημέρι πριν γυρίσεις στο σπίτι σου. Τώρα ποιος θα την επισκέπτεται? Ένα γιατί της έχει μείνει κρεμασμένο στα χείλη της. Ένα γιατί μας τυραννάει όλους μας..!!!
Να προσέχεις εκεί πάνω…
Να μας προστατεύεις από εκεί ψηλά που βρίσκεσαι τώρα πια .. όπως άλλωστε το έκανες και όταν ήσουν εδώ στη γη!
Ένα τελευταίο Σε αγαπώ πολύ που στο ψιθύρισα όταν μπήκα και σε είδα, στην εντατική, στο λέω και τώρα στο φωνάζω ακόμα..γιατί για μένα δεν πέθανες , απλά έφυγες για ένα ταξίδι. Καλή αντάμωση!
Ἡ λυπημένη
Στὴν πέτρα τῆς ὑπομονῆςκάθισες πρὸς τὸ βράδυ
μὲ τοῦ ματιοῦ σου τὸ μαυράδι
δείχνοντας πὼς πονεῖς·
κι εἶχες στὰ χείλια τὴ γραμμὴ
ποὺ εἶναι γυμνὴ καὶ τρέμει
σὰν ἡ ψυχὴ γίνεται ἀνέμη
καὶ δέουνται οἱ λυγμοί·
κι εἶχες στὸ νοῦ σου τὸ σκοπὸ
ποὺ ξεκινᾶ τὸ δάκρυ
κι ἤσουν κορμὶ ποὺ ἀπὸ τὴν ἄκρη
γυρίζει στὸν καρπό·
μὰ τῆς καρδιᾶς σου ὁ σπαραγμὸς
δὲ βόγκηξε κι ἐγίνη
τὸ νόημα ποὺ στὸν κόσμο δίνει
ἔναστρος οὐρανός.
Γ. Σεφέρης