Τρίτη 26 Απριλίου 2011

Νίκος Καζαντζάκης

Πού να βρω μια ψυχή σαρανταπληγιασμένη κι απροσκύνητη, σαν την ψυχή μου, να της ξομολογηθώ;
 
 
Νίκος Καζαντζάκης
 
 

Τετάρτη 20 Απριλίου 2011

κατάθεση ψυχής προς την ανάβαση



Είναι ετούτες οι ημέρες..η Μεγάλη Εβδομάδα των Παθών..
Ο Κύριος Ιησούς Χριστός εκρίθη και καταδικάστηκε να
πάρει όλες τις αμαρτίες και να τις κουβαλήσει, στο δικό Του
Σταυρό και στη δική του Ανάβαση προς το Γολγοθά.
Κι εμείς εδώ καθημερινά, μέρα με τη μέρα, χρόνια με τα χρόνια
κουβαλάμε ο καθένας το δικό του Σταυρό... και πορευόμαστε
προς την Ανάβαση μας.. κουραζόμαστε με όσα έχουμε
συσσωρεύσει στις πλάτες μας, αναστενάζουμε, πέφτουμε,
σηκωνόμαστε, συνεχίζουμε, ξανά πέφτουμε και πάει λέγοντας.
Όλες οι δοκιμασίες μας, μας κάνουν μερικές φορές να πεισμώνουμε
να μη το βάζουμε κάτω. Κι εκείνη η πιο σημαντική δοκιμασία, μέσα από
όλα αυτά είναι η εσωτερική μας ανακάλυψη, τα υπαρξιακά μας θέματα..
που άλλοτε είναι σοβαρά κι άλλοτε λιγότερο σοβαρά.
Όταν όμως έχουμε αγάπη γύρω μας, όταν δίνουμε αγάπη γύρω μας,
όλα μπορούμε να τα αντέξουμε.
Μερικές φορές αισθάνομαι ότι τα συναισθήματά μου, για κάποιους λόγους
άλλοτε μεγεθύνονται κι άλλοτε συρρικνώνονται απίστευτα γρήγορα.
Λες και κάποιος μου κάνει μετάγγιση συναισθημάτων.
-----------------------------------------------------------------------------------------------------------

Σε εσένα ένα μεγάλο Σε αγαπώ... κι ένα μεγάλο Ευχαριστώ... που υπάρχεις
δίπλα μου, που με κάνεις ευτυχισμένη που έχουμε αυτό τον αδερφικό δεσμό..
Ναι σε νιώθω το μεγάλο αδερφό μου όπως ένιωσα και με άλλους ανθρώπους...
το ίδιο συναίσθημα, που θέλησα να νιώσω έτσι γιατί μου το ενέπνευσαν αυτό το
συναίσθημα.
Ειλικρινά δεν ξέρω πόση δύναμη έχουμε μέσα μας και πόσα μπορούμε να αντέξουμε εμείς οι άνθρωποι. Το μόνο σίγουρο είναι ότι έχουμε όση δύναμη μας έχει δώσει Εκείνος.
Ξέρει τι μας δίνει, το θέμα είναι να μπορέσουμε να (δια)χειριστούμε σωστά και να μη ρίχνουμε το βάρος μόνο μπροστά ή μόνο πίσω. Να το μοιράζουμε για να ισορροπεί στις πλάτες μας.
------------------------------------------------------------------------------------------------------------
Μου αρέσει στη ζωή μου να μοιράζομαι, όταν πια νιώθω εμπιστοσύνη σιγουριά και ασφάλεια
με τους γύρω μου. Είναι λίγοι ελάχιστοι εκείνοι που με έχουν κάνει να αισθανθώ έτσι.
Μπορεί στην αρχή να ήθελα να μοιραστώ με όλους όσα υπάρχουν καλά τυλιγμένα μέσα στο πέπλο
μου (μέσα στο ρόδι της ζωής μου), αλλά είδα ποιοι ήταν εκείνοι που τα καλά κρυμμένα μυστικά τα σκόρπισαν στον αέρα, τα έκαναν χίλιαδες μικρές ανάσες δικές μου.. το ένιωθα... ότι κάποτε είχε γίνει κατ' αυτόν τον τρόπο.
Και όταν κάποια στιγμή βεβαιώθηκα πικράθηκα πολύ... όχι επειδή κάποιοι με σκόρπισαν στον αέρα
αλλά επειδή εγώ δεν είχα κρίνει σωστά .. όμως συγχώρεσα τη στάση τους.

Θέλω να μοιράζομαι με τους άλλους, να γίνομαι στήριγμα, να δώσω το χέρι μου, την αγκαλιά μου
το δάκρυ μου, το γέλιο μου, μα πάνω απ' όλα την καρδιά και την αγάπη μου στους άλλους..
Καμιά φορά τα μυστικά μας όταν αποκαλύπτονται ίσως δε περιμένουμε ότι υπάρχει και κάποιος
άλλος άνθρωπος που έχει νιώσει έτσι, έχει βιώσει ίσως τις ίδιες καταστάσεις και τότε μάλλον τρομάζουμε. Γιατί δεν ξέρουμε πως να διαχειριστούμε τον άνθρωπο που αυτή τη στιγμή βρίσκεται
γυμνός χωρίς καμια μάσκα, χωρίς κανένα προσωπείο πάνω του. Δεν ξέρουμε τι πονάει περισσότερο,
η γύμνια του άλλου ή δική μας γύμνια που καθρεφτίζεται στη ψυχή και στη ζωή του?

Εβδομάδα παθών και καλούμαστε για ακόμα μια φορά Μαζί Του να σηκώσουμε το βάρος του Σταυρού να νιώσουμε την πορεία προς στη Σταύρωση. Το χειρότερο δεν είναι η τοποθέτηση των καρφιών, αλλά ο πόνος όταν τα καρφιά αφαιρούνται που οι πληγές μένουν ανοιχτές.. και αιμορραγούν... μόλις τις κοιτάξεις ξανά μόλις αντιληφθείς ότι αυτό που νιώθεις αισθάνεσαι είναι ακόμα ένα κομμάτι πόνου, ένα κομμάτι αγάπης που κάποιος, κάτι προσπάθησε να αφαιρέσει από τη ζωή σου. Αυτό πονάει περισσότερο όλα τα άλλα τα αντέχεις...

Μπορεί και πάλι να παρερμηνευτεί όλο αυτό ... γιατί έχω μάθει να μιλάω και να εκφράζομαι περίεργα αλλά ένα πράγμα δεν μετανιώνω ότι κάποια στιγμή πορευτήκαμε μαζί μέσα από τα βιώματά μας. Δεν είναι τυχαίο ότι μας έσμιξε ο δρόμος και καταφέραμε να μοιραστούμε πολλά πράγματα από τις ζωές μας. Ακόμα και τα ανείπωτα τα είπαμε και κλάψαμε και γελάσαμε, και αγκαλιαστήκαμε και πορευτήκαμε ... Προσπαθώ να βρω εκείνες τις λέξεις που να προσδιορίσουν τι νιώθω και τι είσαι για μένα, πρώτη φορά δε βρίσκω τίποτα... ίσως να σου πω την αλήθεια δεν θέλω να το ντύσω με τόσο έντονα λόγια... ξέρεις και ξέρω τι σημαίνουμε στις ζωές μας. Άλλωστε δε μπορείς να περιγράψεις τα όσα κάποιοι άνθρωποι πέρασαν μέσα σε λίγες γραμμές.... αυτά όλα είναι καταγεγραμμένα στη μνήμη μας, στα όσα ζήσαμε και ελπίζω ότι θα ζήσουμε κι άλλα. Ναι δεν την έχω χάσει την ελπίδα μου, όχι κάτι καίει ακόμα μέσα μου, δεν πρόδωσα και δε προδόθηκα και ότι πληγές κι αν έχουμε τώρα θα κλείσουν. θα είμαστε καλά το εύχομαι το προσεύχομαι...
Ξέρεις τι με τρομάζει περισσότερο ότι με νιώθεις με αισθάνεσαι τι μπορεί να περνάω όπως κι εγώ για σένα και βυθίζομαι ακόμα πιο πολύ [πάντα με ένιωθες, πάντα σε ένιωθα, πάντα τα λόγια μας ήταν καλοπροαίρετα και ντυμένα με νοιάξιμο και αγάπη]... κι εδώ είναι το λάθος μας... Φοβόμαστε να απλώσουμε ξανά το χέρι.


Σάββατο 2 Απριλίου 2011

μετεγχειρητική φόρτιση ή φόρτιση γενικώς ?

Όλα πήγαν καλά..
Το χειρουργείο ... κι Εκείνος
βγήκε και μετά από λίγες ώρες
έκανε και χιούμορ..ο Πατέρας μου
πάντα σε τέτοιες περιπτώσεις, προσπαθεί
να κρύψει τον πόνο του, πετώντας ατάκες
έτσι κι έκανε... κάπως χτες το βράδυ είχα ηρεμήσει
και είχα αποδεχτεί το γεγονός ότι για ακόμα μια φορά
θα μέναμε μερικές ημέρες στο νοσοκομείο..


Ξέρεις τώρα δυο μέρες έχει επανέλθει
ο Φόβος μου για τα νοσοκομεία... αλλά το κοντρολάρουμε..


Σήμερα ήταν καλύτερα...
Κι εκεί που ήμουν στο θάλαμο
έπιασα κουβέντα με έναν άλλο
ασθενή...
Τι γλυκύτατος κύριος, εκεί γύρω
στα 75 ... βέβαια με σόκαρε
αυτό που μου είπε...
κι εκείνος εγχειρισμένος αλλά
σήμερα έδειχνε να τα είχε χαμένα
μάλλον από τη νάρκωση...
έχασε τον προσανατολισμό του...
'Επιασα λοιπόν κουβέντα μαζί του...
για να τον ηρεμήσω ....
Κι εκεί λίγο πριν πρωτό ξεκινήσουμε
την κουβέντα μου είπε:
"Σε είδα από την ώρα που μπήκες μέσα
σε ένιωσα χωρίς να μιλήσουμε καν ...από
χτες που περίμενες, εδώ στο θάλαμο..
ότι εσύ μιλάς με την καρδιά σου.......
γιατί θυσιάζεις τον εαυτό σου, δίνοντας
αγάπη παντού..κι αυτό αξίζει...."

Τα έχασα ... !!! Ταράχτηκα....
Τα δάκρυα ήθελα να κυλήσουν
αν και είχαν σταθεί εκεί στην άκρη..
εκείνος όμως με κατάλαβε ....
μιλήσαμε για εκείνον για το πως
τον λένε, τι δουλειά έκανε... κι εκεί
μου είπε... "αγράμματος... αλλά με δίδαξε
το χαρτί της ζωής και το μολύβι της καρδιάς.."
ένας κύριος που στην πορεία της κουβέντας
μας με έκανε πολλές φορές να δακρύσω...
ήθελα να τρέξω έξω....
να πάρω τηλέφωνο να σου πω:
"δεν έχει καμία σημασία πλέον τι
θα ήθελα να σου πω..."

Γύρισα σπίτι πριν λίγο και νιώθω πολύ λυπημένη....
Λυπημένη γιατί τράβηξες μια γραμμή....
κι εγώ αυτή τη στιγμή ή πρέπει να την κόψω ή
να πατήσω πάνω της....
Τι θα ήθελες?
Αλήθεια ή Ψέμα....
Ένα Ψέμα ; θα πατήσω πάνω της, και θα την κάνω ακόμα πιο έντονη...
κι ας ματώνω... κι ας πονάω κι ας δακρύζω, κι ας λέω
δεν μπορεί όλα να τελειώνουν έτσι ... χωρίς να πούμε
τι νιώθουμε ή έστω γιατί το νιώθουμε..
δεν πονάω μόνο για μένα αλλά και για σένα...
θα μου πεις δε πρέπει να πονάς, δεν θέλω να πονάς
για μένα.. μα ξέρεις όταν τα έχεις δώσει όλα, έτσι όπως
το εννοώ εγώ το όλα,
σε ανθρώπους που ξέρεις , ότι σε αγάπησαν σε αγαπάνε
που εμπιστεύτηκες τα πιο κρυμμένα μυστικά σου, που
γύμνωσες και άφησες τον εαυτό σου να αποκαλυφτεί
να κλάψει, να γελάσει, να φωνάξει, να ουρλιάξει,
να γευτεί την αγάπη του άλλου, να δώσεις τον εαυτό σου
πονάει αυτό το Μαζί ... που τώρα πρέπει να χωριστεί...
γιατί αυτός ο χωρισμός είναι χειρότερος από το να χωρίζεις
από μια σχέση με κάποιο σύντροφο...
Βιώνω ένα πένθος ... που δε ξέρω ποιον να θρηνίσω
εμένα, εσένα, εμάς...δε ξέρω γιατί να πρωτοκλάψω...
Σπαράζει το μέσα μου ...

Μια Αλήθεια ; πρέπει να την κόψω....
Αλλά για να γίνει αυτό πρέπει να ξέρω ότι το θέλεις κι εσύ...
αλλά εσύ μου έχεις στείλει άλλα μηνύματα.. ότι δεν νιώθεις
ακόμα σιγουριά για το τι θες πραγματικά...

Βρες το θάρρος και θα το αντέξουμε...
θα βρούμε τη Δύναμη...
Καληνύχτα.....