Σάββατο 30 Οκτωβρίου 2010

Μια φορά κι έναν καιρό...



Μια φορά κι έναν καιρό, πριν πολλά χρόνια, γεννήθηκε ένα μωρό, και από τα πρώτα βήματα σε αυτό που λέμε δώρο γενεθλίων ότι είναι ο κόσμος μας, έδωσε μάχη για να κερδίσει το δώρο ετούτο.
Πάλεψε και το κέρδισε. Αυτό που λέμε ότι "ερχόμαστε μόνοι στη ζωή και πορευόμαστε μόνοι" το ένιωσε από τις πρώτες προσπάθειές του. Μεταφέρθηκε μακρυά από την αγκαλιά της μάνας. Αυτό το χάδι, το πρωτόγνωρο, το έλαβε πολύ αργότερα. 6 μήνες μετά. Και σε όλο αυτό το διάστημα πάλευε για να ακούσει ξανά τους γνώριμους ήχους από τις φωνούλες που το είχαν συνεπάρει, κατά τη διάρκεια της ανάπτυξής του ως έμβρυο.
Την αγκαλιά , το ζεστό το φιλί, τη μυρωδιά του σώματος, τη γεύση από το στήθος δεν τα είχε γευτεί ποτέ. Δεν είχαν ακούσει ποτέ το δικό του το κλάμα. Άραγε πως θα τους φαινόταν? Το άκουγαν ξένες κυρίες για πολύ καιρό, και το πρόσεχαν και το φρόντιζαν. Δεν είχε δει ποτέ το χαμόγελο, κι αν θες δεν είχε γευτεί ποτέ το πως είναι η αγάπη από τα πρώτα φιλιά και χάδια. Αισθανόταν μόνο εκεί ανάμεσα σε πολλά άλλα μωρά.. αλλά το μόνο που έπρεπε να κάνει είναι να Ζήσει για τα καλύτερα που θα ερχόντουσαν στην Ζωή του.
Στην διάρκεια της μάχης για ζωή, αγωνιούσε να τα ζήσει, αν όχι να τα γευτεί, απλά να τα αγγίξει και να τα αισθανθεί.

Καθώς περνούσε ο καιρός αισθανόταν ότι για τα πάντα που από εδώ και πέρα έπρεπε να έχει, θα έπρεπε πρώτα να παλέψει. Πέρασε ο καιρός γρήγορα, και βρέθηκε στην αγκαλιά της μάνας και του πατέρα που του έδωσαν υπόσταση γι αυτήν τη ζωή, για ετούτο το δώρο. Πήρε αγάπη, φροντίδα και στοργή, και μεγάλωνε με όλα τα χαρακτηριστικά εκείνα που ως ιδιότητες την χαρακτηρίζουν ακόμα και σήμερα.
Καθ όλη την πορεία της στο μονοπάτι που λέγεται ζωή. Επειδή είχε χάσει αν θέλεις τα πρώτα συναισθήματα του κόσμου, θέλησε με τον χαρακτήρα του να τα αισθανθεί και να τα γευτεί.
Έλεγε αφού δεν μου δόθηκε αγάπη και φροντίδα, θα ψάξω και θα βρω όσους την έχουν ανάγκη και θα την χαρίσω απλόχερα. Ίσως κι αυτό το κομμάτι να είναι ακόμα και τώρα ένα "κριτήριο" με το οποίο επιλέγει τους ανθρώπους γύρω του.

Γεννήθηκε με ευαισθησίες, μια ευαίσθητη γεμάτη Συναισθήματα Καρδιά. Η πορεία της-ήταν κορίτσι το μωρό της ιστορίας μας- της έχει δείξει ότι ποτέ δεν Αγάπησε Λίγο, πάντα με όλη την καρδιά της, ποτέ δεν Λυπήθηκε Λίγο, πάντα με όλη τη Λύπη της, ποτέ δεν Χαμογέλασε λίγο, πάντα με όλη την Ψυχή της, ποτέ δεν έκλαψε Λίγο πάντα με όλα τα δάκρυα της.  Ποτέ δεν αισθάνθηκε ότι δεν έδωσε ευτυχία απλά έλεγε και λέει ότι θα έδινε ακόμα πιο πολύ. Πάντα το πολύ ήταν εκείνο που ισοστάθμιζε την δική της έλλειψη στα πρώτα βήματά της.
Πολλές φορές το ενδιαφέρον της για τον συνάνθρωπο χαρακτηρίστηκε ως "πνίξιμο", ή ως ότι δεν πρέπει να ή δεν χρειάζεται να αγωνιά ή να ενδιαφέρεται τόσο, να κοιτάξει τη δική της ζωή.
Έμαθε να δίνει χωρίς να λογαριάζει τις συνέπειες. Πάντα έκανε και κάνει αυτό που την προστάζει η καρδιά. Να δίνει δίχως αντάλλαγμα.

Έφτασε όμως στα μισά της χρόνια και βλέπει πόσο αλλάζουν οι άνθρωποι γύρω της. Πόσο τα συναισθήματα γίνονται "φθηνά" λόγια, "φθηνές δικαιολογίες"  που ηχούν και αντικρούονται στα όσα έχει δώσει ή έχει προσφέρει. Προσπαθεί να μην επηρεάζεται από τυχόν αλλαγές. Αλλά αυτές οι αλλαγές ξέρεις κάτι πονάνε... κοιτάει το δρόμο της και κοιτάει και το παρόν και το παρελθόν.
Φίλοι, γνωστοί, γνώριμοι ήρθαν πέρασαν την ακούμπησαν και χάθηκαν στο διάβα τους.

Πρέπει να αλλάξει όπως μεταβάλλονται και τα συναισθήματα? Να παραμείνει ευαίσθητη ή να γίνει λογική?
Δεν την πονάνε τόσο τα λόγια κάποιες φορές όσο οι πράξεις που καταδικάζουν τα συναισθήματα να εγκλωβίζονται προς τα μέσα και δεν εκφράζονται όταν πρέπει. Και σαφώς η συσσώρευση όλων αυτών θα έρθει η στιγμή που θα εξωτερικευτούν. Τότε τι θα γίνει? πάλι λάθος, πάλι άλλες ερμηνείες, πάλι λάθος βλέπουμε τα πράγματα δεν είναι έτσι.
Συσσώρευση λοιπόν συναισθημάτων από μια γυναίκα που στο βάθος παραμένει παιδί.. Γιατί θέλει να δίνει σε όλους και για όλα. Γιατί κάποιες φορές αναρωτιέται αν αυτός είναι ο σκοπός της έζησε για να προσφέρει, όσο μπορεί και ότι μπορεί την καρδιά και την ψυχή της, το χάδι της, το φιλί της, τον έρωτά της, την αγάπη της. Δεν την νοιάζει για τίποτα για το πόσο θα πληγωθεί μέσα από τις πληγές μέσα από τον πόνο θα μάθει να πορεύεται και να κάνει τον πόνο χαρά.
Δεν την πειράζει η μοναξιά την ξέρει ξέρει πως είναι την πειράζει που για κάποιο λόγο κάποιοι μπορεί να την απορρίψουν χωρίς δικαιολογία... Την φοβίζει η απόρριψη των συναισθημάτων της.

Τα συναισθήματα γεννιούνται και καταγράφονται στο dna μας με αυτά πορευόμαστε.
Μπορούμε να τα αλλάξουμε? νομίζω πως όχι.... 

Λίνα Νικολακοπούλου "Τρόμαξα" (Γιάννη Σπάθα)

Κυριακή 24 Οκτωβρίου 2010

Ο πιο εύκολος τρόπος...

Ο πιο εύκολος τρόπος να πληγώσεις τον εαυτό σου,είναι να να πληγώσεις αυτόν που αγαπάς. Ο πιο απλός τρόπος να πληγώσεις αυτόν που σ’ αγαπά,είναι να πληγώσεις τον εαυτό σου. Νίκος Δήμου.

Υ.Γ. άραγε αυτές οι πληγές επουλώνονται? και με ποιον τρόπο?

Παρασκευή 22 Οκτωβρίου 2010

Οι σκέψεις στο Ντιβάνι

Τι γίνεται όταν για κάποιο λόγο κάτι μπαίνει στις σχέσεις των ανθρώπων που εμπιστεύεσαι και αγαπάς και αλλάζει ο τρόπος που βλέπουμε τα πράγματα? Ακόμα και ότι κι αν ακούσουμε μας φαίνεται ότι δεν μας αγγίζει? Μας φαίνεται ότι έχει χαθεί το συναίσθημα ακόμα και μέσα από τις εκφράσεις που χρησιμοποιούμε. Το χειρότερο είναι να αισθανόμαστε προδομένοι από τα άτομα που έχουμε και μας έχουν αγαπήσει.


Βγαίνεις έξω περπατάς μέσα στον κόσμο και αναρωτιέσαι που να πήγε η ευτυχία.. που να πήγε η επαφή των ανθρώπων? Όλοι τελικά έχουμε τόσα προβλήματα από τα απλά και καθημερινά γεγονότα μέχρι και πιο σοβαρά. Όλοι προσπαθούμε να κερδίσουμε το χρόνο και να τα βρούμε ή να συμφιλιωθούμε με τον εαυτό μας. Άλλοτε ξαπλωμένοι σε παχυλούς δερμάτινους καναπέδες, κάνοντας αναλύσεις και περιμένοντας από τον χ που λέγεται ψυχοθεραπευτής να μας πείσει να δούμε το ποτήρι της ζωής μας, μισογεμάτο και όχι μισοάδειο. Συνεδρίες η μία μετά την άλλη για να πούμε στο τέλος ότι είμαστε καλά..?

Άλλες πάλι φορές καθισμένοι μπροστά σένα καθρέφτη να αντικρίζουμε τον εαυτό μας, να θυμώνει, να κλαίει, να γελάει , να πονάει, να γεύεται το δάκρυ και το γέλιο. Προσπαθούμε να γίνουμε οι ίδιοι θεραπευτές του ίδιου μας του εαυτού. Προσπαθούμε να πείσουμε τον εαυτό μας το που είναι σωστός και που έχει κάνει λάθη.

Άλλη περίπτωση είναι να υπάρχουν άτομα στη ζωή μας που να μπορούν να ακούν αυτά που θέλουμε να τους πούμε. Θα μπορούσαν να είναι εκείνοι που μας έχουν νιώσει, μας έχουν απολαύσει και στο γέλιο μα και στο δάκρυ μας. Στις πιο ευτυχισμένες στιγμές μας μα και στις πιο δύσκολες. Αλλά εκείνος που θα έχει μπει στο πετσί μας θα είναι εκείνος που έχει προσπαθήσει και έχει βιώσει τον δικό μας συναισθηματικό κόσμο. Θα μας έχει πιάσει αρκετές φορές από τον πάτο της θάλασσας και θα μας έχει σηκώσει στην επιφάνεια έστω για να παίρνουμε μερικές ανάσες καθαρού οξυγόνου. Αυτός ο άνθρωπος μπορεί να το κάνει αυτό για εμάς αλλά μπορεί να το κάνει και για τον ίδιο του τον εαυτό. Θέλει να είμαστε καλά…. Χαρούμενοι ευτυχισμένοι για να είναι κι εκείνος. Θέλει να προχωράμε μαζί στις ανηφόρες και στις κατηφόρες της ζωής. Θέλει όσα θέλουμε κι εμείς οι ίδιοι. Αγάπη, τρυφερότητα, χάδι, αγκαλιά, ντομπροσύνη, αγνότητα συναισθημάτων.

Κάποιες φορές στη ζωή μας έχουμε βρεθεί να συναναστρεφόμαστε με άτομα, που μας έχουν και έχουμε αγαπήσει κι εμείς από τη μεριά μας. Υπάρχουν όμως στιγμές που η ίδια αυτή η αγάπη και το ενδιαφέρον προς τον πιο «αδύναμο» -εξαρτάται τις συνθήκες κάθε φορά- χωρίς λόγο ουσιαστικό – ίσως η φθορά του χρόνου- έρχεται και μειώνει την ένταση αυτών των συναισθημάτων. Την μειώνει με αποτέλεσμα να δημιουργείται μια περίεργη ατμόσφαιρα αυτή των παρεξηγήσεων και του λαθεμένου τρόπου σκέψης. Έρχεται ο κορεσμός της προσπάθειας να δώσει τροφή στην απάθεια των πεπραγμένων που γίνονται γύρω μας. Με μεγάλη ταχύτητα ο ίδιος μας ο εαυτός περνάει στη φάση του εγκλωβισμού του στα αρνητικά συναισθήματα. Και ρίχνουμε το φταίξιμο σε άλλους παράγοντες και όχι στο γεγονός ότι χάσαμε την μπάλα με τον ίδιο μας τον εαυτό. Κι έτσι η αδράνεια μας δίνει τη σκυτάλη στο ότι ο άλλος δεν ενδιαφέρεται πια για εμάς, ή μάλλον δεν νοιάζεται πλέον τόσο όσο πριν. Νομίζουμε ότι προσπαθήσαμε να κάνουμε ότι καλύτερο για τον άνθρωπό μας, και ότι δεν παίρνει πια από λόγια, άρα παραιτούμαστε και από την προσπάθεια να παλέψουμε για κάτι άλλο ή έστω να παλέψουμε από κοινού να εξαλείψουμε και τυχόν παρεξηγήσεις που μπορεί να έχουν δημιουργηθεί.

Θέλει θάρρος και κάποιοι το έχουν να πουν ξέρεις με κούρασες.. κουράστηκα να ακούω τα ίδια και τα ίδια… με κούρασε η αναμονή να περιμένω να δω κάτι θετικό από όλη αυτήν την προσπάθεια ένα νεύμα, ένα γέλιο, έστω και ένα δάκρυ. Αλήθεια πόσο εύκολο είναι να παραιτούμαστε από τις προσπάθειες μας ? είναι πολύ δύσκολο… να το κάνουμε πράξη… γιατί κάποιες φορές γυρνάει ξανά πίσω σε εμάς.

Από την άλλη όταν στον άλλον λες παραιτούμε το παίρνει αλλιώς. Το παίρνει ότι ναι τόσο καιρό είχα γίνει βάρος ασήκωτο στις πλάτες κάποιου άλλου. Τελικά όλα στη ζωή είναι θέμα δυνατών και αδυνάτων. Αυτό που για εμένα μπορεί να φαίνεται αδύναμο για κάποιον άλλο μπορεί να είναι ένα στοιχείο δυναμισμού και το αντίθετο. Όμως αυτή η παραίτηση της μιας μεριάς μπορεί και να σημαίνει πολλά… μπορεί να σημαίνει όντως ότι κουράστηκε αλλά όχι από τα προβλήματα και τις συμβουλές και τις τρυφερότητες αλλά κουράστηκε να παίρνει τον ρόλο του συμβουλάτορα που μέχρι πριν είχε. Ή μπορεί να σημαίνει ότι κουράστηκε να βλέπει συνεχώς την ίδια κατάσταση και να υπομένει τις ίδιες ακριβώς αντιδράσεις. Μπορεί να σημαίνει επίσης, πως κουράστηκε ή βαρέθηκε να ασχολείται με τους άλλους και πρέπει να ασχοληθεί και με τον ίδιο του τον εαυτό. Σίγουρα μπορεί να συμβαίνει και το γεγονός να βαρέθηκε να βλέπει η ζωή του άλλου να «γκρεμίζεται» παρά τις προσπάθειές του να τον σώσει. Επίσης και το άλλο που μπορεί να παίζει σε τέτοιες περιπτώσεις είναι απλά να θέλει να κόψει κάθε επαφή με ότι βλέπει ότι τον πονάει και δεν μπορεί πια να βοηθήσει ή δεν θέλει να δει αυτόν που αγαπάει, που νοιάζεται πόσο πάτο έχει πιάσει, και ότι είναι περισσότερο χωμένος από πριν.

Το χειρότερο όμως σενάριο σε όλα αυτά είναι η προδοσία. Όταν βλέπεις ότι μέχρι πριν καιρό για κάποιους ανθρώπους που αγαπούσες και σε αγαπούσαν κι εκείνοι, για μια συναισθηματική σύγκρουση δική σου, τους προδίδεις. Τους προδίδεις με κάθε κόστος και το μεγαλύτερο είναι η ματαίωση που αισθάνονται ως άνθρωποι. Από τις καθημερινές μας πράξεις που κάνουμε από τις συναντήσεις από τον τρόπο που τους μιλάμε στο τηλέφωνο, από τον τόνο και το ύφος μας, είτε είναι ο προφορικός μας λόγος είτε είναι ο γραπτός μας λόγος, ματαιώνουμε και κάποιον άνθρωπο.

Θα μου πεις τι είναι τώρα όλα αυτά …. ? σκέψεις που περνάνε καθώς είμαι ξαπλωμένη στον καναπέ μου. Σκέψεις που σφηνώνονται μέσα στο μυαλό κάθε ανθρώπου όταν θέλει να εκφραστεί να τα πει να τα βγάλει από μέσα του που ακόμα και ο ίδιος του ο καθρέπτης μπροστά στην προσφώνηση όλων αυτών γίνεται κομμάτια..

Κανείς αλάνθαστος. Μη μου πειτε ότι δεν τα έχετε σκεφτεί σε κάποια φάση της ζωής σας.. όλες οι σχέσεις μας διέπονται από την αρχή της εμπιστοσύνης της αμοιβαίας έλξης των συναισθημάτων (όποια κι αν είναι αυτά) και κατά πόσο υπάρχει επικοινωνία ανάμεσα μας.

Αγάπησέ με για τα λάθη μου αγάπησέ με για αυτό που βλέπεις καθημερινά ή όχι από εμένα. Είμαι εγώ… που δεν ζήτησα να σε αλλάξω. Κάποτε κάποιος μου είχε πει ότι στην όποια αλλαγή που γίνεται τσινάω και δεν αντέχω να περιμένω… και σπάει η υπομονή μου προς την απέναντι πλευρά. Δεν είναι έτσι, εκείνο που δεν αντέχω είναι την προδοσία… Την προδοσία των αμοιβαίων συναισθημάτων, την προδοσία του σεβασμού, της αγάπης, της εμπιστοσύνης.

Αγάπησα και πίστεψα εσένα που ήσουν αδύναμος και προσπάθησα να σου δείξω τα θετικά στοιχεία για να μπορέσεις να νιώσεις καλύτερα. Αγάπησα εσένα που ήσουν δυνατή γιατί πίσω από την δυναμικότητα τους κάποιοι άνθρωποι κρύβουν τις πιο μεγάλες τους αδυναμίες. Αγάπησα εσένα που ξέρεις να τα χώνεις όποτε και με όποιον τρόπο ξέρεις και μπορείς κάθε φορά. Αγάπησα εσένα που σε πίστεψα και όμως για κάποιο λόγο εσύ θέλησες να με πληγώσεις.

Άλλη μια αλήθεια ότι αγαπάμε πολύ έχουμε μάθει να το πληγώνουμε με όποιο τρόπο μπορούμε. Καμιά φορά αισθάνεσαι την προδοσία στο βλέμμα που δεν είναι ευθεία με τη δική σου ματιά. Καμιά φορά αισθάνεσαι την προδοσία στο άγγιγμα που δεν έρχεται ποτέ. Καμιά φορά αισθάνεσαι την προδοσία στο δάκρυ που δίχως λόγο κυλά από τα μάτια σου… Εκεί συνειδητοποιείς πόσο μα πόσο κάποιοι έπαιξαν μαζί σου. Έπαιξαν την πιο σκληρή παρτίδα σκάκι και σου πήραν τη βασίλισσα σου. Που η βασίλισσά σου είναι η ζωή που έχεις χτίσει με τους ανθρώπους αυτούς, η ζωή που μπορεί να την νόμιζες τέλεια να καταρρέει με κάποιες πράξεις ναι μεν ανούσιες, ναι μεν χωρίς δεύτερη σκέψη αλλά που σου γκρέμισαν το κάστρο της ζωής σου. Και το λέει το τραγούδι : είναι κακό στην άμμο να χτίζεις παλάτια.. που να ξέρεις πότε θα φυσήξει εκείνος ο άνεμος που θα στα γκρεμίσει όλα. Αισθάνεσαι την προδοσία σένα τηλεφώνημα που πάντα γίνεται βιαστικά, ή πάλι σε ένα τηλεφώνημα που παραμένει στο κενό. Σε μια βραδιά που κλείνει με ένα απλό θα τα πούμε . Σε ένα βλέμμα που πριν περίμενες…. Σε ένα απλό είσαι καλά… που εσύ έχεις απαντήσει ένα σκέτο ναι και πίσω από εκεί κρύβονται χιλιάδες όχι. Σε ένα δάκρυ που τρέχει, και το σκουπίζεις γρήγορα για να μην σε δει κανείς. Σε τόσα χιλιάδες καθημερινά πράγματα κρύβεται ματαίωση και προδοσία …. Τόσο από την πλευρά μας προς τον απέναντί μας που αγαπάμε πάρα πολύ όσο και προς τον ίδιο μας τον εαυτό.

Δεν έχει σημασία σε ποια κατηγορία ανήκω εγώ ή εσείς σημασία έχει ότι καθημερινές ματαιώσεις μας κάνουν να κλεινόμαστε περισσότερο στον εαυτό μας.


Κυριακή 10 Οκτωβρίου 2010

Η πορεία - απόσπασμα από την Ασκητική Ν. Καζαντζάκη

Μα ξάφνου μια σπαραχτικιά κραυγή μέσα μου: «Βοήθεια!» Ποιος φώναξε; Μάζωξε τη δύναμη σου κι αφουγκράσου' όλη η καρδιά του άνθρωπου είναι μια κραυγή. Ακούμπησε απάνω στο στήθος σου να την ακούσεις' κάποιος μέσα σου αγωνίζεται και φωνάζει. Χρέος σου, σε πάσα στιγμή, μέρα και νύχτα, σε χαρά και σε θλίψη, μέσα από την καθημερινήν ανάγκη, να ξεχωρίσεις την Κραυγή τούτη, να την ξεχωρίσεις ορμητικά ή συγκρατημένα, όπως βολεί στη φύση σου, γελώντας ή κλαίγοντας, ενεργώντας ή στοχαζόμενος, και να μάχεσαι να νιώσεις ποιος είναι αυτός που κιντυνεύει και φωνάζει' και πώς μπορούμε εμείς να στρατευτούμε, όλοι μαζί, και να τόνε λευτερώσουμε. Μέσα στην πιο μεγάλη χαρά μας ένας μέσα μας φωνάζει: «Πονώ! Θέλω να ξεφύγω από τη χαρά σου! Πλαντώ!» Μέσα στην πιο μεγάλη απελπισία μας ένας μέσα μας φωνάζει: «Δεν απελπίζουμαι! Παλεύω! Γαντζώνουμαι απάνω από την κεφαλή σου, ξεθηκαρώνω από το σώμα σου, ξεθηκαρώνω από τη γης, δε χωρώ σε μυαλά, σε ονόματα, σε πράξες!» Μέσα από την πιο πλατιά αρετή μας ένας ανασηκώνεται, απελπισμένος, και φωνάζει: «Στενή είναι η αρετή, δεν μπορώ ν' αναπνέψω' μικρός, στενός είναι ο Παράδεισος, δε με χωράει' σαν άνθρωπος μου φαίνεται ο Θεός σας, δεν τον θέλω!» Ακούω την άγρια κραυγή κι ανατινάζουμαι. Μέσα μου, η αγωνία που ανηφορίζει συντάζεται, για πρώτη φορά, σε ακέραιη ανθρώπινη φωνή, στρέφεται κατά πρόσωπο και με φωνάζει καθαρά, με τ' όνομα μου, με τ' όνομα του γονιού μου και της ράτσας μου! Είναι η μεγάλη κρίσιμη στιγμή. Είναι το σύνθημα της Πορείας. Αν δεν ακούσεις την Κραυγή τούτη να σκίζει τα σωθικά σου, μην ξεκινήσεις! Ξακλούθα με υπομονή, με υποταγή την ιερή θητεία σου στον πρώτο, στο δεύτερο, στον τρίτο βαθμό της προετοιμασίας. Κι αφουγκράζου: Στον ύπνο, στον έρωτα, στη δημιουργία, σε μιαν αφιλόκερδή σου περήφανη πράξη ή μέσα σε βαθιά απελπισμένη σιωπή, ξάφνου μπορεί ν' ακούσεις την Κραυγή και να κινήσεις. Ως τώρα έρεε η καρδιά μου, ανέβαινε, κατέβαινε με το Σύμπαντο. Μα ως άκουσα την Κραυγή, το σπλάχνο μου και το Σύμπαντο χωρίστηκαν σε δυο στρατόπεδα. Κάποιος μέσα μου κιντυνεύει, σήκωσε τα χέρια του και μου φωνάζει: «Σώσε με!» Κάποιος μέσα μου ανεβαίνει, παραπατάει και φωνάζει: «Βοήθεια!» Ποια στράτα από τις δυο αιώνιες να διαλέξω; Ξαφνικά νογώ, από την απόφαση μου τούτη κρέμεται όλη μου η ζωή' κρέμεται όλη η ζωή του Σύμπαντου. Από τις δυο στράτες, διαλέγω τον ανήφορο. Γιατί; Χωρίς νοητά επιχειρήματα, χωρίς καμιά βεβαιότητα' κατέχω πόσο ανήμπορος στην κρίσιμη τούτη στιγμή είναι ο νους κι όλες οι μικρές βεβαιότητες του ανθρώπου. Διαλέγω τον ανήφορο, γιατί κατά κει με σπρώχνει η καρδιά μου. «Απάνω! Απάνω! Απάνω!» φωνάζει η καρδιά μου, και την ακολουθώ μ' εμπιστοσύνη. Νιώθω, αυτό ζητάει από μένα η τρομερή αρχέγονη Κραυγή. Πηδώ στο πλευρό της! Ταυτίζω τη μοίρα μου μαζί της. Κάποιος μέσα μου αγωνίζεται ν' ανασηκώσει ένα βάρος, ν' αναμερίσει τη σάρκα και το νου, νικώντας τη συνήθεια, την τεμπελιά και την ανάγκη. Δεν ξέρω από που έρχεται και που πάει. Μέσα στο εφήμερο στήθος μου αδράχνω την πορεία του, αφουκράζουμαι το αγκομαχητό του, ανατριχιάζω αγγίζοντας τον. Ποιος είναι; Στήνω το αυτί, θέτω σημάδια, οσμίζουμαι τον αγέρα. Ανηφορίζω, ψάχνοντας προς τ' απάνω, αγκομαχώντας. Αρχίζει η φοβερή, η μυστική Πορεία.

υ.γ. τα πράγματα είναι αρκετά δύσκολα ... αλλά ο ανήφορος κάποια στιγμή θα με οδηγήσει στην κορυφή να δω καθαρό ουρανό, πέλαγο και βουνοκορφές... ελπίζω το "ταξίδι" αυτό να έχει αίσιο τέλος. Όσο κι αν φωνάζω Βοήθεια πρέπει να το περάσω μόνη.