Πέμπτη 13 Δεκεμβρίου 2012

οι λέξεις

Οι λέξεις είναι οι δερμάτινες περιπτύξεις του μυαλού.
Λέει ο Σταύρος Σταυρόπουλος.
Ναι!
Οι λέξεις ντύνουν με ευκολία αυτό που πιστεύει
η καρδιά...
Μερικές φορές ντύνουν τόσο δύσκολα μια εικόνα, είτε από δέος
είτε από ελλειπή επίθετα ...
άλλες φορές, αχ άλλες φορές οι λέξεις γίνονται καρφιά..
Που ψάχνουν να καρφώσουν , να ματώσουν τις καρδιές των ανθρώπων.
Τότε οι λέξεις παίρνουν τη μορφή αυτού που υπάρχει στο μυαλό.
Φθόνος, ζήλια, μνησικακία...
Ο άνθρωπος μεταμορφώνεται στον πραγματικός του εαυτό.
Το Εγωιστικό Εαυτό που θέλει να ικανοποιήσει
είτε τη σάρκα του, είτε την τέρψη της καρδιάς που
έχει φθονήσει τον απέναντί του.
Ποτε μην πιστέψεις το "για πάντα" ή το "μέχρι τα βαθιά γεράματα"
παγιδευμένες λέξεις .... σου μαγεύουν τα αφτιά....
σου μαγεύουν τα συναισθήματα και πλανάσαι σε έναν κόσμο
που τίποτα δεν είναι αληθινό...
Γιατί οι αληθινές λέξεις , χαράζονται μέσα μας...
βγαίνουν και ντύνουν το κόσμο μας
ντύνουν το κόσμο των γύρω μας με αγάπη...
δεν πνίγουν κανέναν και κανένας δεν ασφυκτιά...
Απλά κάποιες φορές μάλλον αυτό
που γίνεται είναι να θέλουμε να πάρουμε πράγματα
από τους γύρω μας και μετά να τους αφήσουμε
να στραγγίζουν μέσα σε δερμάτινες λέξεις...
που μυρίζουν σάρκα, που μυρίζουν υποσχέσεις.
Με θυμώνουν οι άνθρωποι αυτοί...
Με εξοργίζουν και είναι πολλοί που το κάνουν αυτό..
οχι ευχαριστώ δεν θα πάρω επιλέγω
την μοναξιά μου...
καλύτερα με το δικό μου εαυτο να τα βρω παρά
με ανθρώπους που αρέσκονται στο να πληγώνουν
τους άλλους.
Σαδισμός...
Αν αγαπάς πες το.
Αν εκτιμάς πες το.
βαρεθηκα!
Δεκαετίες μου μικρές τσαλακωμένες ψευδαισθήσεις ...
σας καίω μια μια μέσα από τις αναμνήσεις
καλήνυχτα!

Υ.Γ. ο κοσμος πονάει στα σημεία..
Υ.γ. το κείμενο είχε γραφτεί καιρό και έμενε στα πρόχειρα.
Υ.γ. συμπέρασμα μην εμπιστεύεσαι κανέναν...ακόμα και τον εαυτό σου, κι αυτός θα σε προδώσει
στο πέρασμα του χρόνου
Υ.γ. μπορεί κάποιοι να ενοχληθούν, με τις λέξεις μου, απλά να μη με διαβάζουν.

Τρίτη 20 Νοεμβρίου 2012

κρίση .........?

Τα χρόνια περάσαν οι άνθρωποι άλλαξαν
οι συνήθειες επίσης
Έρωτες απόκαμμαν
Αγκαλιές έμειναν μισές
Οι άνθρωποι ωρίμασαν
οι καταστάσεις τους έκαναν ξένους
τηλέφωνα σωπάσαν
Αλλάξαν οι καιροί Μαρία
Άλλος φεύγει
άλλος έφυγε
άλλος παντρεύτηκε
Είναι ωραίες οι αλλαγές
όμως να η κρίση μας έκανε ξένους
Ξε-Χάσαμε το ηχόχρωμα των φωνών
Φωνάζει άραγε κανείς ?
Ακούει άραγε κανείς?
Χαίρεται πραγματικά κανείς?
Λυπάται κανείς?
Ξε-Χάσαμε τα συναισθήματά μας
Φταίει η κρίση...
Κρίση συναισθημάτων...
Άλλος έχασε τη δουλειά του
δεν έχει να θρέψει την οικογένεια του
άλλος ψάχνει ...για κάτι νέο, ή μήπως δεν ψάχνει..
Φεύγει ο κόσμος Μαρία πάει στα ξένα...
Οι μουσικές σωπάσαν..
Περπατάς στο δρόμο και βλέπεις χαμένους
στις σκέψεις τους μικρούς και μεγάλους...
Γερόντια μπαίνουν στο αστικό ... άλλοι με
μπαστουνάκια άλλοι τρεκλύζοντας και τραβόντας το κορμί τους
μια τσάντα με φάρμακα να πάρουν ουρά στους παχυλούς καναπέδες
των ιατρείων για να τους γράψουν φάρμακα...
Γιατι την υγεία τους δεν την έχουν..
κι αυτοί που την έχουν κινδυνεύουν να τη χάσουν
Στρες άγχος θλίψη Πανικός για το τι μέλλει γενέσθαι παρακάτω...
Γιατρέ να πάρω αγχολιτικά? δεν είμαι καλά....
Γιατί τι έχετε? με θλίβει η κατάσταση της οικομονίας
με θλίβει η κατάσταση των γύρων μου
άλλοι αρρωσταίνουν άλλοι φεύγουν άλλοι χάνονται
άλλοι καμουφλάρουν την κατάστασή τους και
διασκεδάζουν...
Γιατρέ , ο κόσμος δεν είναι καλα....
Τρέχει πανικόβλητος άλλος να προλάβει ΔΕΗ ΟΤΕ άλλος
να τρέχει να πάρει νούμερο στην ουρά της τράπεζας
να δει αν μπήκε η σύνταξη, να δει αν πήρε τη δόση ..
Για μια δόση ζούμε όλοι γιατρέ!!
Δόση ευτυχίας, δόση αγάπης, δόση αγκαλιάς
δόση έρωτα, δόση αλληλεγγύης, δόση φιλίας, δόση , δόση, δόση...
κι εσύ λες είσαι καλά? Μα πως?
Αφού προχτες έλεγες γιατί να έχεις την δουλειά σου εσύ?
Μήπως είσαι δακτυλοδικτούμενος ? μήπως πρέπει να παραιτηθείς?
Μήπως να γίνεις σαν τους άλλους ... να ξεκινήσεις να ψάχνεις κι εσύ
για δουλειά?
τι έχεις δουλειά και?
εδώ ο κόσμος καίγεται Μαρία
κι εσύ θέλεις έρωτες? μιλάνε την εποχή της κρίσης για έρωτες?
Βλεπεις στο δρόμο, ανέμελα πρόσωπα κι αυτά είναι των μικρών παιδιών
που συνεχώς ζητούν... ζητούν να τους βάλεις καλό βαθμό ...
ζητούν να πάνε εκδρομή, ζητούν να πάνε σινεμά, ζητούν
να πάνε για καφέ..ζητούν να πάρουν παγωτό...ζητούν...
ζητούν νέα ρούχα, ζητούν , ζητούν, ζητούν...
Αυτό που δεν ζητούν είναι Ευτυχία, Αγάπη
Κι εσύ μου θέλεις ήλιο...μα, ο καιρός κρύωσε Μαρία
και μαζί του τα συναισθήματα του κόσμου
βλέπεις που καιρός για συναισθηματισμούς εν όψει κρίσης....
Κρίση συναισθημάτων...
αυτό πάθαμε
ξεχάσαμε
χαλάσαμε
αλλάξαμε
κρίναμε λάθος
αγαπήσαμε λίγο
μισήσαμε πολύ
ζηλέψαμε ακόμα πιο πολύ
ερωτευθήκαμε λάθος στιγμή
πονέσαμε
λυπηθήκαμε
προδώσαμε
απορρίψαμε
χάσαμε την υγειά μας
χάσαμε τον ύπνο μας
μιλήσαμε λίγο
σιωπήσαμε
ακουσαμε
πολεμήσαμε
χασαμε και νικηθήκαμε
από τα συναισθήματα μας
γιατι η κρίση ήρθε πρώτα εκεί...
και μετά στην τσέπη μας...






Πέμπτη 15 Νοεμβρίου 2012

Α-ορατα





Προσπαθεί να κλείσει πληγές
Χέρια α-(ορατά) αγκαλιάζουν
Προσπαθούν να τη ζεστάνουν
Ξανά…

Τριαντάφυλλο
νεκρό που για τόσο λίγο αισθάνθηκε να λιώνει
ο πάγος από τα πέταλα του...και να χτυπά 
το κόκκινο μέσα του...
-γιατί κάποια πράγματα δεν νεκρώνουν τόσο εύκολα..



Να απλώσει τα χέρια ή θα πληγωθεί?

Σάββατο 15 Σεπτεμβρίου 2012

ψηφίστε με!

Πήρα μέρος σε έναν διαγωνισμό με μια φωτογραφία μου και θέλω την υποστήριξή σας.
Απλά αυτό που έχετε να κάνετε είναι να μπείτε στη σελίδα που θα σας δώσω παρακάτω
και αριστέρα μέσα στη σελίδα έχει να κάνετε κοινοποίηση είτε στο twitter όσοι έχετε, είτε στο facebook πατώντας απλά Μου αρέσει!(Like) . Μπορείτε επίσης να το κάνετε κοινοποίηση και στο Google+ πατώντας το κουμπί g+ . Θα ήθελα να σας ευχαριστήσω πολύ εκ των προτέρων για το like σας. Επίσης επι την ευκαιρία να γνωρίσετε και τον φίλο Βαγγέλη Ευαγγελίου ποιητή - στιχουργό και πεζογράφο. Διατηρεί ραδιοφωνική εκπομπή στο Αιγαίο live στη Σύρο. Τον άκουγα όταν ήμουν εκεί αλλά τελικά τον γνώρισα μέσα στο Facebook.

Σας παραθέτω τον σύνδεσμο να μπείτε να με ψηφίσετε:

http://vaeva.gr/archives/2443


πάρτε και ένα τραγούδι σε στίχους Βαγγέλη Ευαγγελίου και ερμηνεία Καραβέργος



Παρασκευή 14 Σεπτεμβρίου 2012

Φόρο Τιμής




Η Καρδιά φορά φτερά
Μη φοβηθείς να πετάξεις
άνοιξε τα φτερά και όρμα
Απογείωση η μουσική
Απογείωση οι στίχοι
Οι στίχοι που γράφονται
από αληθινά συναισθήματα

Ψευδεαίσθησεις
Αυταπάτες
δε χωράν πια.

Ξεκινα !

Παραιτήσου
από τη ζωή που ζήσατε
Δεν υπάρχει ελπίδα
Τη σκότωσε ένα βράδυ
και μετά ένα ένα
γράμμα της
το ξέσκισε με τα δόντια
και το φτυσε λες
κι έτρωγε
κατακόκκινο καρπούζι
και έφτυνε σπόρια.

Γίναμε Ιδανικοί αυτόχειρες
καταστροφής συναισθημάτων

ξέφτυσε και το τελευταίο κομμάτι
της φωτογραφίας!

Η αγάπη που ελπίζει
πληγώνεται χίλιες φορές

Μαχαίρι με κοφτερή λεπίδα
-Πάρτο!!
-Φοβάμαι!
-Μη Φοβηθείς, κάντο!
κομμάτιασε κι εσύ
ότι απέμεινε
Χρειάζεται θάρρος και με μένος
να σκοτώνεις
ότι αγαπάς

Τίποτα δεν είναι όπως παλιά.

Ρούφήξατε και την τελευταία
ρανίδα αίματος
Βρυκόλακες μιας άλλης εποχής

Το τρένο ξεκίνησε εδώ και καιρό...
έχεις ανέβει
απολαμβάνεις τη διαδρομή
σκέψεις τρέχουν
μπερδεύονται με το τοπίο
Δάκρυ κυλά και κρουσταλλιά
στις άκρες των ματιών

-Φόρο τιμής! θα πω
για ό,τι σκότωσες
Εγωπαθή.. Άνθρωπε!


Και μη ξεχνάς
όσο αιμορραγεί η καρδιά
πάντα ένα θα γράφει:

"ΣΥΓΧΩΡΩ και ΑΓΑΠΩ

με Ενσυναίσθηση ΨΥΧΗΣ"




Υ.Γ. απόπειρα μέσα από στίχους
να αποτυπώσω εικόνες συναισθημάτων γράφτηκε 19-08-2012

Κυριακή 9 Σεπτεμβρίου 2012

Evanthia Reboutsika ~ Carousel




αυτό το τραγούδι μου φέρνει εικόνες μιας άλλης εποχής, να κάθεσαι σε καφενείο και να πίνεις ελληνικό καφέ και να τρως βανίλια υποβρύχιο, και παραδίπλα γερόντια να παίζουν πρέφα...παιδικές αναμνήσεις ...

Πέμπτη 30 Αυγούστου 2012

Αγαπημένα πρόσωπα



Αγάπη
Σεβασμός
Προσμονή
Εμπιστοσύνη
Λαχτάρα
Απόγνωση

Ζωή
Χωρισμός
Θάνατος

Χέρια που θα ξανα αγκαλιαστούν εκεί ψηλά.



Παρασκευή 17 Αυγούστου 2012

Μια στάλα





Μια στάλα έσταξε
κόκκινη μελάνη θαρρείς πως είναι
Μια στάλα κόκκινο κρασί
μέθυσε το μυαλό μου
τις σκέψεις μου...
Μια στάλα έσταξε
βάφοντας τον ουρανό
Μια στάλα κόκκινο
και ο Άγγελός σου
δάκρυσε
Μια στάλα κόκκινο
πύρινη φλόγα θαρρείς
που έγλυψε τον τοίχο
των συναισθημάτων
Λες και ήθελε να τα κάψει
όλα στο διάβα της
Δώσε φωτιά και κάψε!
κάψε ότι μπορεί να καεί 
και ίσως οι στάχτες
γίνουν ξανά 
Άνθρωποι...
όχι οι ίδιοι...
δώσε χόρο σε νέους
δώσε χόρο σε ότι έχει συγχωρεθεί
και γέννα συναισθήματα
από στάλες κόκκινο
πορφύρας χρώμα!
αυτό το χρώμα αρμόζει
στα συναισθήματα.
Γίνε πύρινη φλόγα
και τύλιξε ότι αξίζει
να αγαπηθεί..
ότι αγαπήθηκε μπήκε
στο χρονοντούλαπο
σφραγίστηκε με βουλοκέρι
Ό,τι δεν μπορεί να σε αγγίξει
δε σε πονάει
Μια στάλα κόκκινο
αναμυγνείεται στο αίμα σου
Μια  στάλα κόκκινο
τρέχει απ τα μάτια σου
Μια στάλα κόκκινο
μεθά τις στιγμές σου!
Μια στάλα στον ωκεανό σου
γίνεται να πλημμυρίσει
το είναι σου .
Μια στάλα κόκκινο
γεύσου το κρασί
της ψυχής σου!
Είσαι Εσύ και σου ανήκει.
Τα πάντα είναι γεμάτα από κόκκινο
κόκκινο είναι το καρπούζι
κόκκινο είναι το σταφύλι
κόκκινο και το κρασί
γεύσου το.
ήρθε ο καιρός να μαζέψεις τους κόπους σου
ότι είναι "καμμένο" από τον ήλιο
απλά εναπώθεσε το ξανά στον ήλιο
θα αποξυράνει τους καρπούς και 
θα σου δώσει τροφή για το χειμώνα σου
στις δύσκολες εποχές
αυτό το κόκκινο σταφυδιασμένο τσαμπί κόκκινου
σταφυλιού
θα δώσει άλλη γεύση στο χειμώνα σου..
με λίγο μπράντυ ή κονιάκ 
με κόκκινες πύρινες φλόγες να αγκαλιάζουν
τα βράδυα του χειμώνα σου
με λίγο απόσταγμα κρασιού στο ποτήρι σου
με μια αγκαλιά γεμάτη κόκκινη αγάπη
θα σου ομορφαίνει τα βράδια σου.
Γεύσου λοιπόν το υπόλοιπο καλοκαιριού
και άσε ότι είναι να καεί...
Μια στάλα κόκκινο
είναι οι στιγμές μας
που τις αποδεχόμαστε...που τις γευόμαστε
κόκκινος κι ο Έρωτας!
Πόσο μεθυστικός μπορεί να είναι
με μια γουλιά που γεύεσαι 
καίει το είναι σου
καίει τα χείλη σου
καίει την καρδιά σου
καίει το κάθε κύτταρό σου
και σε ξανα γεννά αναστήνοντάς σε
σηκώνοντας σε στα χερία του!
Τελετή!
Μια στάλα στο κόκκινο μου
έλα και γίνε 
γέμισε με κόκκινα φιλιά
γέμισε με κόκκινα χάδια
αγκαλιές γεμάτες από συναισθήματα
και ας γίνω πύρινη φλογα μιας στάλας κόκκινο
γίνομαι και σου χαρίζομαι!
 




Κυριακή 12 Αυγούστου 2012

Θα περιμένω





Θα περιμένω να μου προσφέρει τις Εποχές του!!! 
Εως τότε η βροχή θα νοτίζει το χώμα μου.. 
Μέχρι να αναρηχηθώ στα πόδια του, 
στον κορμό του 
στα μπράτσα του..
θα προτιμήσω να γίνω τριανταφυλλιά αναριχώμενη...
πόσο μαρέσει το άρωμα της , γεννάτε στη Γη και απλώνεται στους αιθέρες. 

Θα περιμένω μέχρι να γίνω φύλλωμα στην καρδιά του... 
θέλω να είμαι μοναδική για όλες τις εποχές του!

Θα περιμένω μέχρι να γίνει Φθινόπωρο
να πέφτουν τα φύλλα  μου
να γευόμαστε γλυκό του κουταλιού
γεύση Ερωτευμένων!
Θα περιμένω να γίνει Χειμώνας 
να κουρνιάζω ξερή στην αγκαλιά του.
Θα περιμένω να γίνει Άνοιξη
να βλαστήζω από τα φιλιά του
Θα περιμενω να γίνει Καλοκαίρι
να δροσίζομαι στα Σαγαπώ του
να κολυμπάω στο βυθό του
να σβήνω στις κορυφογραμμές 
του ηλιοβασιλέματος
να ταξιδεύω στο κορμί του

Περιμένω να μου προσφέρεις τις Εποχές Σου!


Υ.Γ. φώτο από http://browse.deviantart.com

Κυριακή 5 Αυγούστου 2012

Θάνατος vs Ζωή

Απόψε κάτι μέσα μου τρέμει ...
σπαρταράει... φοβάται....
το ένιωσα αυτό χτες ....
στο τηλεφώνημα για να μάθω νέα
το ένιωσα κι άλλες φορές στο παρελθόν

μυρίζω το μαύρο πέπλο που σκεπάζει
τους ουρανούς...

Έτσι κι σήμερα...
εχω αυτή την αναταραχή 
αυτόν τον κόμπο στο λαιμό
το πνίξιμο...

ίσως φταίει ότι αύριο είναι τα συναπαντήματα του παππού...
ίσως το γεγονός ότι εκείνη η μικροκαμωμένη γυναίκα πια
η "σουφρωμένη" γιαγιά
δίνει το δικό της γολγοθά...
ο θάνατος δεν συνηθίζεται όσοι κι αν έχουν φύγει...

ο θάνατος όταν πλησιάζει 
έχει μορφή μαύρη
μαύρη πεταλούδα λένε ότι είναι η ψυχή αυτών
που έχουν φύγει ....

έχω συμφιλιωθεί με το γεγονός 
ξέρω ότι αυτή είναι η πορεία

δεν συμφιλιώθηκα όμως ποτέ
με τον άδικο χαμό ανθρώπων
νέων ακόμα και παιδιών
που είναι άγγελοι 

δεν μπορώ να συμφιλιωθώ 
με τον άλλο "θάνατο" των συναισθημάτων
των ανθρώπων που ξεχνούν...

δεν ξέρω σήμερα μου βγαίνουν όλα ξανά στην επιφάνεια
όλα ... 
με τρομάζει τελικά αυτό το
τι γίνεται μετά?

Ξέρω η μυρωδιά είναι πάντα η ίδια...
γλυκόπικρη και μεθυστική
όπως το λιβάνι...
σας έχει τύχει να μυρίζεται λιβάνι στο χώρο , χωρίς κανένας να έχει θυμιατίσει?

πάντα αυτή η μυρωδιά που γεννά συναισθήματα:
Αγάπης, αναγέννησης, Χαράς, ελπίδας μα και ότι κάτι θα τελειώσει για να
διαδεχτούν τα παραπάνω συναισθήματα....

Αυτό με τρομάζει...
μερικές φορές και τα όνειρα που βγαίνουν αληθινά....

δεν ξέρω γιατί θέλω να κλάψω...
να κλάψω με κραυγή..
να πάρει υπόσταση
μέσα μου πια όλο αυτό...

Πιο πολύ θέλω να κλάψω να χύσω τα δάκρυα μου
για ότι δεν πρόλαβε να αναγεννηθεί...
για τις αδυναμίες των ανθρώπων
να σηκώσουν τα βάρη τους
για το κλάμα που άλλοι θέλουν να κρύψουν
πισω από επίπεδα ζωής?

Τι είναι ζωή? 
Ζωή είναι η χαρά που νιώθεις όταν βλέπεις τον άλλον
Ζωή είναι το γέλιο
ζωή είναι το παιχνίδι με παιδιά
ζωή είναι τα όνειρα
ζωή είναι η πραγματικότητα που μας προσγειώνει
ζωή είναι το κλάμα
ζωή είναι ο ήχος του ραγίσματος μιας καρδιάς
ζωή είναι η ανατροφή ενός μωρού
ζωή είναι ο Ερωτας
ζωή είναι η αγάπη, η ανιδιοτελής
ζωή είναι το μίσος
ζωή είναι ο θυμός
ζωή είναι η ευτυχία μικρών στιγμών
ζωή είναι οι στόχοι
ζωή είναι να πορεύεσαι με συνοδοιπόρους που βρίσκονται δίπλα σου, όχι πίσω, ούτε μπροστά, αλλά δίπλα σου
ζωή είναι να είσαι ο Εαυτός σου
ζωή είναι το χαμόγελο
ζωή είναι και το τέλος ...γιατί ξανα-ζεις σε άλλη ιδιότητα σε άλλο πνεύμα σε άλλη ύλη... 
ζωή είναι ο Σταυρός μας
ζωή είναι το μάθημα που παίρνουμε καθημερινά
ζωή είναι Εκείνος
ζωή είναι η πίστη μας
ζωή είναι οι φίλοι
ζωή είναι τα ζώα

Ζωή ...!!!!


Υ.Γ. δεν θέλω να πεθαίνει κανείς....μα άν είναι θέλημα ας γίνει....!!!
Υ.Γ. εγώ πάντα θα σε θυμάμαι για όσα μου έχεις χαρίσει από παιδί μέχρι και τώρα... μου δίδαξες τη σημαίνει ζωή τη σημαίνει αξιοπρέπεια τη σήμαίναι να σωπαίνεις όταν οι άλλοι γύρω σου ορίονται μου έμαθες να αγαπώ τους πάντες γύρω μου κι ας έχουν άδικο κάποιες φορές.... μου εμαθες πολλά στο μεσοδιάστημα της δική σου ζωής. γι αυτό σου είμαι ευγνώμων και σε ευχαριστώ....
Υ.γ. μου έμαθες να σέβομαι ακόμα και τον εχθρό μου.. μου έμαθες να αγαπώ ότι πετάει ακόμα κι εκείνους που για κάποιο λόγο φεύγουν μακρυά μας γιατί η αποστολή τους πια έφτασε στο τέρμα..μου έμαθες να ΑΓΑΠΩ. εσύ η οικογένεια μου και όλοι οι άλλοι που βρίσκονται στον ουρανό.... !!!

Παρασκευή 3 Αυγούστου 2012

Μήνυματα σε μπουκάλι 2 σε 1

Χτες σε αυτό το μεγάλο κτίριο με τις μάσκες οξυγόνου,
γύρισα και κοίταξα από το παράθυρο
3:00 το πρωί, πόσο όμορφο ήταν το φεγγάρι.
Και πριν λίγο το είδα πάλι!
Ορθονόταν μπροστά μου σαν το δίσκο της Φαιστού
Μεγάλο στρογγυλό με ιερογλυφικά σχήματα !!!
Πάντα έπαιρνε τη μορφή παλιών ερωτικών προσώπων.
Σήμερα μου έλειπε μια άλλη μορφή!
Πάντα θα μου λείπει.
όσο κι αν τραβάμε πορείες διαφορετικές πια!
Πήρε τη μορφή μιας φιγούρας που σήμαινε πολλά για μένα!
Φαντάστηκα λοιπόν να είσαι στο μέρος που έχεις πάει
και να κοιτάς το φεγγάρι να καθρεπτίζεται στα νερά
του Βόσπορου!
Φαντάστηκα τις ασημένιες του αχτίδες να πλαισιώνουν
τα αχνά φώτα της Πόλης και να έρχονται να σε μαγεύουν
μαγνητίζοντας το βλέμμα σου!
Φαντάστηκα να έρχεται και μια μυρωδιά από κανέλλα
κα μπαχάρι και πίνοντας ίσως λευκό κρασί η γεύση
να φέρνει αναμνήσεις μιας άλλης μήτρας!
Φαντάστηκα εκεί κάπου στην άκρη σα κλωστίτσα να
κρέμομαι κι εγώ... για λίγο... σαν φωτοστιγμή του κλικ
!!!
Φαντάστηκα να ψάχνεις να βρεις το πιο γλυκό δώρο
να πάρεις μαζί σου...
Φαντάστηκα τη μαγεία του Δίσκου ενός φεγγαριού να κλείνει
μέσα του χιλιάδες αναμνήσεις.
Να κυλά ένα δάκρυ και να γυρνάς σελίδα!
κι άλλη από εκείνη που έχεις γυρίσει εδώ...
πολλές λευκές σελίδες που τις αφήνεις για να  τις γεμίσεις
με ότι πιο όμορφο έχεις μέσα σου. Την Ψυχή σου!!!
Πίστεψε σε αυτήν. Μπορείς να πετύχεις πολλά !!!

Τα όνειρα σου , ταξίδιαρικα πουλιά!!!
Αν είχα ουρά αυτή τη στιγμή θα ήθελα να γίνω κομμήτης
να πέσω εκεί κοντά σαν βεγγαλικό!!! και να γράψω στον ουρανό σου:
"Καλά να περνάς! Βλέπουμε τον ίδιο ουρανό, τα ίδια άστρα το ίδιο φεγγάρι"
Εμένα η ψυχή μπορεί να ταξιδέψει
ακόμα και μέσα από τα μάτια άλλων
γιατί τη ψυχή μου την δώρισα μια φορά
στα άτομα που έφυγαν από δίπλα μου
την πήραν και μπορώ να ταξιδεύω ταξίδια χιλιάδες μίλια μακρυά...
Κάποτε με πόνεσε η ψυχή μου και αν αφουγκραστείς καλά
θα καταλάβεις γιατί πόνεσε η ψυχή μου και η ψυχή σας!

Μα η ψυχή μου ελεύθερη πετά όπου εκείνη θέλει...
ονειρεύεται φαντάζεται!!
Τριαντάφυλλα σκορπά παντού κι αρώματα εκείνος που θα τα κόψει
με μοναδική μαεστρία θα ταξιδέψει μαζί της για όσο το ταξίδι του
θέλει εκείνος να διαρκέσει!!!!








********************************************************************

Οξυγόνο και μια στάλα δάκρυα έτρεξαν βλέποντας
το πρόσωπο!
Ασημένιο το Φεγγάρι με ταξίδεψε σε αλλοτινές πανσέληνους
που γέμιζαν με έρωτα κα γεύσεις το κορμί μου!
Κάποτε θέλησα να τον ζήσω ξανά...ή μάλλον πίστεψα εκείνο το καλοκαίρι
ότι θα τον ζούσα ξανά μέσα από τα λόγια που έσταζαν αγάπη έρωτα!
Δεν ξέρω γιατί αλλά το ένιωθα ότι τα λόγια αυτά λίγο αργότερα θα με πονούσαν
όπως  με πόνεσαν.
Γεύτηκα τον έρωτα, αφαίθηκα μάλλον στον έρωτα τον παλιό
Γέμισα κόκκινο το τοπίο
Γέμησα στάλες τριαντάφυλλα και φιλιά κατακόκκινα τη βραδυά
γέμησα ανάσες και σάρκικες ηδονές που ξεσκίζονταν
χωρίς περιορισμούς
το κάθε κομμάτι σάρκας γέμισε με αγκαλιες και φιλιά
και ξάφνου εκεί έγινε ένα λάθος...
Το λάθος ήρθε να επιβεβαιωθεί λίγο καιρό μετά...
Σκόρπισα, πέταξα έσκισα κάθε κομμάτι σάρκας...
Σε αυτό το κομμάτι θέλω να ζητήσω Συγνωμη....
γιατί μέσα στο πανικό έκανα ένα λάθος..
αυτό το λάθος θα το θρηνώ εντός μου για όσο
ενας έρωτας ξαναγεννηθεί με πραγματικά συναισθηματα
και πάρει τη μορφή και των δύο...
Εχοντας περάσει καιρός μετά... θέλω ξανά να γευτώ τον Έρωτα!
Έναν διαφορετικό έρωτα από κεινο το αυγουστιάτικο βράδυ...
εναν έρωτα που θα λιώνει πραγματικά και όχι ψεύτικα!

μήνυμα σε μπουκάλι για να ταξιδέψει το ένα στον ουρανό και το άλλο
στα νερά του Βοσπορου που κάποτε ειχε λατρέψει...
Σφιχταγκάλιασμα θα ήταν ότι πρέπει αυτήν την ώρα!!!
Ας σφυχταγκαλιαστούμε λοιπόν ψυχή μου γιατί ξέρεις να πονάς...να γελάς
να δακρύζεις και να ζεις...




Υ.Γ. Πανσέληνες Σκέψεις τρέχουν μέσα στο ασημένιο δίσκο τραγουδώντας τραγούδια που μυρίζουν αρώματα από ψυχές που μας ταξίδεψαν στο χτες στο σήμερα και ίσως κάποιες να μας ταξιδέψουν και στο αύριο που ονειρευόμαστε...

Δευτέρα 30 Ιουλίου 2012

Κυριακή 20 Μαΐου 2012

Πάνω απ' τα σύννεφα... Νίκος Πορτοκάλογλου



Είδα ένα όνειρο παράξενο
χορεύαμε στον ουρανό
όλη η παρέα η παλιά σε πάρτι μαγικό

Τέρμα μωρό μου τα προβλήματα
μολύνσεις, σκάνδαλα, συνθήματα
σβήνουνε όλα σα φθηνά πυροτεχνήματα

Μαζί μου έλα, πάνω απ' τα σύννεφα
νύχτα και μέρα, πάνω απ' τα σύννεφα
πάνω απ' τα σύννεφα, μαζί μου έλα

Ξύπνησα πλάι σου πρωί-πρωί
κι ο εφιάλτης είναι πάντα εκεί
δέσε τη ζώνη και ετοιμάσου γι' απογείωση
Θα βρούμε καύσιμα πιο καθαρά
και παραμύθια πιο αληθινά
και θ' ανεβούμε απ' αυτό το ψέμα πιο ψιλά

Τρίτη 8 Μαΐου 2012

Ετήσιο Γράμμα

Μέρες τώρα σκέφτομαι να σου γράψω κάτι ...
Πάει καιρός που είχα να σε δω στου ονείρου τις ράγες...
Και προχτές σε είδα ...
Ήσουν όμορφος, μου μιλούσες μα δε σε άκουγα...
Σε ένιωθα όμως ...
ξέρεις ότι μου λείπεις ... σε λίγες ημέρες θα είναι χρόνος
που δεν βρίσκεσαι μαζί μας...
με πονάει η απουσία σου ...
ξέρεις πέρασα δύσκολα...
γεγονότα πολλά με σημάδεψαν...
νομίζω η τελευταία φορά που σε είδα
στον ύπνο μου ήταν τότε στο νησί..
το καλοκαίρι στις διακοπές μου
ήθελες να με προστατεύσεις από κάτι...
όμως δε το κατάλαβα...
έμεινα σοκαρισμένη αργότερα..
αλλά τότε ήταν αργά...
Τώρα προχτές που σε είδα
ήσουν τόσο ήρεμος...
σε ένιωθα .. μα δε σε άκουγα...
λες και υπήρχε ένα γυαλί ανάμεσα μας
σε έβλεπα όμως και ηρεμούσα...
αν και πάλι ξυπνώντας αισθάνθηκα
φόβο...
φόβο για Εμένα ...
Όμως χαμογέλασα παρότι φοβισμένη
και ένα δάκρυ έτρεξε...
μου λείπεις... μας λειπεις...
η απώλεια έγινε συνήθεια τελικά..
όμως το σαββατοκύριακο θα είναι σα Γιορτή!
Εγώ έτσι θα το δω...
παρότι ξέρω ότι θα κλάψω, λογικό...
Θέλω να είσαι καλά ...εκεί πάνω ξέρεις ότι
σε σκέφτομαι συνέχεια... όπως και όλοι μας..
Θα σε θυμάμαι ...
Ησουν εκείνος που κάποτε με έσωσες,
ήσουν εκείνος που με αγάπησε πολύ...
και πίστεψε σε εμένα...
ήσουν εκείνος που κάποτε τσακωθήκαμε ..
αλλά μετά με ένα κλείσιμο του ματιού
και με ένα χάιδεμα στο ώμο ήξερες να
επαναφέρεις την κατάσταση...
ήσουν εκείνος που λάτρεψα, που είχα
πρότυπο , που είχα σα δεύτερο πατέρα...
σε αγαπώ Να είσαι καλά εκεί πάνω
χαιρετίσματα σε όλους εκεί στη γειτονιά των αγγέλων
στους παππούδες, στη γιαγιά...
το μαρτύριο είναι η μάνα σου, γιαγια΄μου
που σε ζητά... αλλά δε της είπαμε ποτέ τίποτα..
γιατί να πάρει αυτό το πικρό ποτήρι?
άραγε της έχει φανερωθεί στον ύπνο της?
την έχεις πάρει αγκαλιά..
σου λείπει?
απορίες που ξέρω ότι δεν απαντιούνται αλλα
υπάρχουν πάντα μέσα μου...
Η μάνα μου ξέρεις έβλεπες τι πέρασε όλο το χειμώνα
από εκεί πάνω...
νομίζω ότι είναι καλύτερα ... σε σκέφτεται αλλά
το συνειδητοποίεισαι ...την πονάει πολύ η απώλεια σου.
Θέλω να είσαι καλά...εκεί πάνω αν και νομίζω είσαι!
Καλή αντάμωση!


Δευτέρα 7 Μαΐου 2012

Γιατί δεν έρχεσαι ποτέ όταν σε θέλω

Δεν θέλω ποτέ να μάθω ...
Την σιωπή εγώ την άντεξα , την έκαμα
μια όμορφη φορεσιά, την έβαλα, την έβγαλα, την πέταξα...
μέσα της άφησα όλα εκείνα που με πλήγωσαν
ήταν πολλά... ακόμα και τώρα αλλά τώρα
δεν με νοιαζει ... όλα γίνονται για κάποιο λόγο...
δε με νοιάζει πια ...
Εγώ ξέρω τι αγάπησα , τι κράτησα μέσα μου,
τι άφησα να φύγει να πετάξει εκεί που ήθελε το καθένα
δε με νοιάζει πόσοι γύρισαν και ζήτησαν συγνώμη για
καταστάσεις και στάσεις και συμπεριφορές ..
με τιμά το γεγονός αλλά
δε με νοιάζει πια ....
Εκείνο που ήθελα εκείνο που θέλω από πάντα είναι
να ξεφύγω από τις κρυψινοκαταστάσεις
και να πετάξω ελεύθερη, ελεύθερη και το κάνω
και εμπιστεύομαι πια ότι κράτησα μέσα μου,
ότι με αγάπησε αληθινά, και ότι με έκανε
μα και να κλάψω , αλλά και να γελάσω...
Επίσης εκείνο που νόμιζα ότι έχασα, την ανθρωπιά μου, την ψυχή μου
μου το αποδεικνύουν συχνά όσοι μπαίνουν στη ζωή μου .
Νέα  πρόσωπα , νεές εμπειρίες , και είναι τιμή μου τα λόγια τους
οι πράξεις τους, οι σκέψεις τους, το νοιάξιμο και το ενδιαφέρον τους.
Θέλω να ευχαριστήσω έναν μόνο έναν Εκείνον που έχουμε και πιστεύουμε μέσα μας
που όλα μας τα δίνει για κάποιο λόγο να τα περνάμε, για να μας κάνει δυνατότερους.
Όλοι μας αν πιστεψουμε σε Αυτόν θα δούμε γύρω μας να γίνονται θαύματα.
και πρώτα από ολα θα βρούμε κομμάτια του εαυτού μας που ξεχάσαμε, που αφήσαμε
το ποτάμι να τα πάρει μακρυά...
Γιατί δεν έρχεσαι ποτέ όταν σε θέλω ...
γιατί τα θέλω μας και οι αναγκες μας διαφέρουν αλλά στην ουσία
όλα γίνονται ωδή κάλεσμα από τον εαυτό μας...
Μπορούμε να πιστέψουμε ξανά στον εαυτό μας και στις δυνάμεις μας.
Δεν είναι δύσκολο αρκεί να μιλήσεις με αγάπη στους γύρω σου, με ειλικρίνεια, με σεβασμό
με εγκάρδια συναισθήματα ... ποτέ δεν ξέρεις μπορεί να σε ακούσουν...
όπως κάποτε τους άκουγες κι εσύ.
Μέχρι που η ηχώ τους έσπασε το φράγμα ...
κι εκεί ανακάλυψες τι είναι όνειρο και τι πραγματικότητα ...
και ζήτησες να μη ξανα ζήσεις όνειρα γεμάτα αγωνία
Και ήρθαν όνειρα γεμάτα ελπίδα ...
Ας ελπίσουμε πως αν και κάποια πράγματα έκαναν το κύκλο τους
αυτός ο κύκλος κάποτε θα διαγράψει ξανά την ίδια πορεία ...




Πέμπτη 12 Απριλίου 2012

Καλή Ανάσταση με ένα σπουδαίο κείμενο

  Μετά από την άδεια που είχα από τον π.Λίβυο σας παραθέτω το παρακάτω κείμενο που θεωρώ ότι είναι ένα κείμενο γεμάτο αλήθειες για τις ζωές μας, για την πορεία της, τόσα χρόνια. Ας κοιτάξουμε τη Ζωή, και τον Άνθρωπο και όχι τον υλισμό, και τα υλικά αγαθά. Πλέον δεν υπάρχει και χρήμα για να καλύψουμε τον υπέρμετρο υλισμό μας για αγαθά και υπηρεσίες. Ας ζήσουμε απλά. Ας μοιραστούμε την Αγάπη που μας έχει απομείνει μέσα μας, με ανθρώπους που έκαναν λάθη, με ανθρώπους που μπήκαν στις ζωές μας, με ανθρώπους που χρειάζονται τη βοήθεια της Αγάπης μας για να ορθοποδήσουν. Και με αυτό το κείμενο να σας ευχηθώ να έχουμε Καλή Ανάσταση! και Ανάταση Ψυχής!!! Όλοι είμαστε πλασμένοι από το ίδιο υλικό. Όλοι σκεφτόμαστε και πράττουμε με αγάπη. Ας δούμε φέτος σε αυτήν την Ανάσταση, τη δική μας Ανάσταση. Ας αγκαλιάσουμε τον άνθρωπο που βρίσκεται μέσα μας, δίπλα μας. Ας μη σκεφτούμε που κάναμε λάθη, γιατί έγιναν τα πράγματα και οι καταστάσεις έτσι, και δεν έχουμε δουλειά, φίλους, συγγενείς, δεν είμαστε μόνοι. Κανένας δεν είναι μόνος του, ο καθένας μας έχει τη ζωή του. Γι αυτήν πρέπει να παλέψει. Όποιος θέλει είναι δίπλα μας, γιατί πίστεψε σε εμάς, στο μέσα κόσμο μας, σε αυτό που τον έκανε να είναι δίπλα μας. Είμαστε εδώ για όλους. όλοι μας χρειάζονται, άλλοι λίγο και άλλοι πολύ. Είμαστε εδώ να απλώσουμε το χέρι μας, και να πούμε στον άλλον: "Πίασε με, και πάμε!" Δεν χρειάζεται ο άνθρωπος πολλά αλλά επαφή με τις σχέσεις του (οικογενειακές, κοινωνικές, προσωπικές). Αυτήν την επαφή χάσαμε, αλλά δεν πάψαμε να ελπίζουμε ότι κάποια στιγμή, όλοι μαζί θα απλώσουμε τα χέρια και θα αγκαλιαστούμε. Στις χαρές μα και στις λύπες! Καλή Ανάσταση φίλοι μου! 


πηγή: http://plibyos.blogspot.com από το μπλογκ του π.Λίβυου. 

Να είστε καλά πάτερ και πάντα ο λόγος σας να ανθίζει στις ψυχές του οίκου σας! Με έχετε συγκινήσει από τη πρώτη στιγμή που σας είδα στην παρουσίαση του βιβλίου σας μέχρι και από το μπλογκ και τα λόγια που αφήνετε στα σχόλια σας. Τιμή μου που σας γνώρισα!

Αποσπάσματα απο ομιλία του Γέροντα Μακάριου του Ιερού Χιλιανδαρινού Κελλίου Γέννησης της Θεοτόκου, Μαρουδά, με θέμα: «ουκ επ' άρτω μόνο ζήσεται οάνθρωπος».(απομαγνητοφωνημένη).Πηγή: http://agioritikesmnimes.blogspot.com/2012/04/1020.html?spref=fb
Βρισκόμαστε κατά γενική ομολογία σε μια δύσκολη εποχή. Μια εποχή που η οικονομική δυσπραγία μας οδηγεί σε αναταραχές εσωτερικές γιατί ξεβολεβόμαστε από την ευμάρεια στην οποία είχαμε συνηθίσει, και σε μια γενικότερη ανασφάλεια για το μέλλον μας. Είχαμε συνηθίσει τα τελευταία χρόνια να ζούμε με οικονομική άνεση, είχαμε απολαβές περισσότερες απ’ όσο αντιστοιχούσαν στην εργασία που κάναμε. Είχαμε βολευτεί καλά. Καλοπερνούσαμε. Και δυστυχώς οι πολλοί ξεχάσαμε ότι ο άνθρωπος δεν έχει μόνο υλική υπόσταση, και όταν κολλήσει στα υλικά θα ανισορροπήσει, και όταν για κάποιο λόγο δεν θα έχει την άνεση στα υλικά πράγματα, θα δυσκολευτεί να ξαναπροσδιορίσει την ύπαρξή του στον κόσμο αυτό που ζούμε.
Ο ηγαπημένος Ιακώβ ο προπάτωρ της Παλαιάς Διαθήκης «έφαγε, εχορτάσθη, ελιπάνθη, επαχύνθη και απελάκτισεν ο ηγαπημένος». Απελάκτισε θα πει κλώτσησε. Απομακρύνθηκε από τον Θεό.
Η καλοπέραση χοντραίνει το μυαλό και δεν σκεφτόμαστε τίποτε άλλο από το να καλοπερνούμε. Να όμως τώρα που η καλοπέραση τελειώνει.
Πολλοί μιλάνε για πείνα. Δεν ξέρω αν σήμερα μπορούμε να πούμε ακόμα αυτήν τη λέξη, αλλά προσωπικά έχοντας κάποια ηλικία, όπως και κάποιοι από σας τους παλαιότερους, που ζήσαμε σε δύσκολες συνθήκες, θα δυσκολευόμασταν να χρησιμοποιήσουμε αυτήν την λέξη «πείνα» για σήμερα τουλάχιστον.
Ένας σοφός Έλληνας ζωγράφος έλεγε το εξής: «Ο Έλληνας έχασε ένα μεγάλο κίνητρο που είχε στη ζωή του: την πείνα. Τώρα τρώει και όλοι έχουν κοιλιά και στομάχι. Λοιπόν δεν μπορούμε να έχουμε τις δραστηριότητες που είχαμε ως πεινασμένοι. Ότι μεγάλο έκανε η Ελλάς –είτε από φιλοσόφους, είτε από απλούς ανθρώπους- το έκανε από την πείνα. Ο Έλληνας φαγωμένος γίνεται ένα αποκτηνωμένο ζώο. Η πείνα πρέπει σήμερα να γίνει δίαιτα». Αυτά τη δεκαετία του ’80.
Και σήμερα μαζί με τις οικονομικές υλικές δυσκολίες έχουμε και έναν βομβαρδισμό από απαισιόδοξες πληροφορίες για την γενικότερη κατάσταση του πλανήτη και ειδικότερα της χώρας μας.
Πριν λίγους μήνες βρέθηκα σε ένα αγιορείτικο μοναστήρι και μαζευτήκαμε στο αρχονταρίκι να κεραστούμε για την γιορτή του ηγουμένου της Μονής. Μεταξύ άλλων κυριάρχησαν οι πληροφορίες από το ίντερνετ για τα γενόμενα στον κόσμο, για τα σατανικά σχέδια των μασόνων, των πολιτικών, των οικονομολόγων, του Πάπα, του…, του…, του… Μια μαυρίλα. Δίπλα μου καθόταν ένας γέρος μοναχός ο οποίος άκουγε με προσοχή χωρίς να ταραχθεί, ενώ έβλεπε κανείς στα πρόσωπα των παρευρισκομένων μια κατήφεια, και ψιθύρισε τρεις φορές: «Και που είναι ο Θεός, και που είναι ο Θεός…»
Μαυρίζει η ψυχή μας γιατί δεν έχουμε την ελπίδα μας στην πρόνοια του Θεού.
Δεν είναι θέμα μας εδώ να αναλύσουμε αυτές τις σκοτεινές, για τους πολλούς, αρνητικές εξουσίες και δυνάμεις, που λένε ότι μας έφθασαν σ’ αυτό το σημερινό αδιέξοδο.
Το θέμα μας είναι πως μπορούμε, αν θελήσουμε, να ξεφύγουμε. Να ξεφύγουμε όχι από την υλική δυσκολία αλλά να βρούμε την πραγματική ψυχική δύναμη να σταθούμε στα πόδια μας, δίνοντας ελπίδα και φως στη ζωή μας.
Και το Φως και η Ζωή είναι ο Χριστός. Λεγόμαστε Χριστιανοί χωρίς στην ουσία να ζούμε χριστιανικά. Ο Χριστός έκανε τομή στην ιστορία όχι με την ηθική του διδασκαλία αλλά με τις δυο αλήθειες που μας έδειξε με τη ζωή Του και το κήρυγμά Του. Την Ανάσταση και την Αγάπη.
Με την Ανάστασή Του έδωσε λύση στο μεγαλύτερο αίνιγμα και πρόβλημα του ανθρώπου.
Σήμερα ο πολιτισμός μας είναι χρεωκοπημένος πνευματικά. Θέλει να διώξει από τη ζωή μας τη σκέψη του θανάτου και να μας κάνει να αποφεύγουμε τον πόνο, μιλάμε για τον σωματικό κυρίως πόνο. Η χρήση και κατάχρηση των φαρμάκων είναι σήμερα τρομακτική και όσο τα συνηθίζουμε τα φάρμακα τόσο δεν μας πιάνουν και αυξάνουμε τις δόσεις και ούτω καθ’ εξής. Όλοι μας συνηθίσαμε να ζούμε με τα χαπάκια μας. Χάπια για την υπέρταση, χάπια για την χοληστερίνη, χάπια για το ζάχαρο, χάπια, χάπια, χάπια… Τις περισσότερες φορές για να μην υποβληθούμε σε δίαιτα, σε εγκράτεια, σε στέρηση. Ζούμε περισσότερα χρόνια σήμερα. Ζούμε με φαρμακευτική όμως υποστήριξη, είτε για την σωματική μας υγεία, είτε για τα ψυχολογικά μας. Η κατάθλιψη παίρνει και δίνει.
Όλοι το ξέρουμε ότι θα πεθάνουμε και ότι σίγουρα στον κόσμο αυτό θα πονάμε όσο κι αν θέλουμε να απωθούμε μέσα στο μυαλό αυτές τις δύο πραγματικότητες.
.......Μάθαμε να καλοπερνάμε στα εύκολα χωρίς ζόρι, και τώρα που ήρθαν τα ζόρια, γιατί την καλοπέραση δεν την κερδίσαμε με τον κόπο μας, η γκρίνια που έρχεται από τις ανασφάλειές μας έχει γίνει σαν επιδημία. Ο ένας βουλιάζει τον άλλον.
Έρχονται μερικοί επισκέπτες στο Άγιον Όρος και ρωτάνε: Σας επηρέασε εδώ η οικονομική κρίση; Τους απαντώ: Βεβαίως. Λένε: Μα πως, μισθούς δεν παίρνετε, συντάξεις δεν έχετε, πως επηρεαστήκατε; Και τους απαντώ: Η γκρίνια σας μας επηρεάζει. Και ευτυχώς πολλοί καταλαβαίνουν και αλλάζουν κουβέντα.
......Μερικοί έρχονται συνειδητά μετανοημένοι για την ως τώρα ζωή τους, ομολογούν τις αμαρτίες τους και προσπαθούν να αγαπήσουν τον Χριστό μας και να νιώσουν την Αγάπη Του. Οι άνθρωποι αυτοί πέφτουν και σηκώνονται και ξαναπέφτουν και ξανασηκώνονται, αλλά δεν ξανααμαρτάνουν με τον ίδιο τρόπο. Οι κακές συνήθειες, οι έξεις, δεν φεύγουν εύκολα, οι πειρασμοί σήμερα πιο έντονοι, αλλά οι άνθρωποι αυτοί μπορεί εξωτερικά να κάνουν αυτά που έκαναν και πιο μπροστά, η καρδιά τους όμως δεν είναι δοσμένη με τον ίδιο τρόπο στην αμαρτία, και γι αυτό έχουν ελπίδα. Μπορούν να χαρούν γιατί αποκτούν μια αγαπητική σχέση με τον Χριστό μας που σηκώνει όλα τα αμαρτήματα του κόσμου, αρκεί να θέλουμε να Του τα φορτώσουμε.
Είναι άλλοι που έρχονται να αναφέρουν τα σφάλματά τους από ηθικό καθήκον και λίγοι απ’ αυτούς έχουν μέσα τους χαρά, παρά την απόθεση των αμαρτιών τους – πολλές φορές προσπαθούν και με λεπτομέρειες να τις εκθέσουν για να καθαριστούν καλύτερα,- αλλά η χαρά λείπει γιατί δεν υπάρχει αγάπη για τον Χριστό. Δεν τους νοιάζει η σχέση με τον Χριστό μας αλλά η θρησκευτική, ψυχολογική τους τακτοποίηση. Αυτό το κάνουν και σε άλλες θρησκείες. Στο Ισλάμ π.χ., αν πλυθείς μετά από μια αμαρτία καθαρίζεσαι, σχέση όμως με τον Θεό έτσι δεν δημιουργείται, είναι απλή τήρηση του νόμου. Αυτό, δυστυχώς, συμβαίνει με πολλούς από μας τους Χριστιανούς.
Δεν ζούμε. Ζωή υπάρχει μόνο στις σχέσεις. Η ατομική ηθική τακτοποίηση χωρίς αγάπη για τους ανθρώπους, χωρίς τουλάχιστον ανοχή, ο ένας για τον άλλον, δεν οδηγεί πουθενά.
Η έλλειψη πραγματικών ανθρωπίνων σχέσεων ξεραίνει την ψυχή, την αφήνει χωρίς νόημα και αναγκάζεται να τρέχει σήμερα ο άνθρωπος στους ψυχολόγους και στους ψυχιάτρους. Δυστυχώς γίναμε Δύση. Παλαιότερα δεν είχαμε ανάγκη από ψυχολόγους γιατί ο ένας μιλούσε στον άλλον και υπήρχαν σχέσεις. Δεν είχαμε βέβαια και χρήματα για τέτοιες πολυτέλειες.
Και μια παρένθεση που πονάει.
Δυστυχώς σήμερα το ρόλο του ψυχολόγου προσπαθούν να παίξουν κάποιοι πνευματικοί, χωρίς την απαραίτητη γνώση και κατάρτιση και τα αποτελέσματα οικτρά.

Έρχονται άλλοι στο Άγιον Όρος για να βρουν προφήτες, μελλοντολόγους και τρέχα γύρευε. Τα βλέπουν οι ταλαίπωροι στις τηλεοράσεις και το ιντερνέτ και έρχονται να τα επιβεβαιώσουν από πρώτο χέρι, και γίνονται αντικείμενα εκμετάλλευσης με την τρομοκρατία που δέχονται. Εκμεταλλεύονται ακόμη και τα λόγια και τα γραπτά του συγχωρεμένου, του Γέροντα Παΐσιου.
Ο γέροντας, όπως τον γνωρίσαμε, ήταν ένας άνθρωπος γεμάτος ειρήνη, αγάπη και καλοσύνη. Πήγαινες κοντά του και γαλήνευε η ψυχή σου, σου ‘δινε ελπίδα, χαρά για ζωή. Σήμερα μοιράζονται εκατοντάδες φωτοτυπίες από ένα χειρόγραφό του για τον αντίχριστο και το 666, λες κι αυτό είναι το κύριο μήνυμα του γέροντα.
Είχε αγωνία για τα τεκτενόμενα. Του μετέφρασε κάποιος ένα φυλλάδιο από τα πολλά προτεσταντικά που κυκλοφορούσαν στα εγγλέζικα στην Αμερική και το πήρε στα ζεστά. Όλα αυτά είχαν ήδη ατονήσει τότε στην Αμερική και του το είπαμε, γιατί τα είχαμε διαβάσει αρκετά χρόνια πριν κυκλοφορήσει το φυλλάδιό του. Αλλά εκείνος επέμενε… ήταν και Καραμανλής. Του είχε μηνύσει και ο Γέροντας Πορφύριος να μην συνεχίσει να ασχολείται μ’ αυτά. Τα μελλοντολογικά είναι μια θρησκευτική φλυαρία που φέρνουν ταραχή και αδιαφορία για την σωτηρία της ψυχής.
Έρχονται κι άλλες στραπατσαρισμένες ψυχές γεμάτοι ενοχές, απελπισμένοι για την σωτηρία τους.
Δυστυχώς ο εγωισμός μας που ζητά πάντα την δικαίωση, δεν επιτρέπει να χαλάει η εικόνα του εαυτού μας με τις ηθικές παραβάσεις που κάνουμε. Μη υπάρχοντας μετάνοια, δηλαδή διάθεση να αποκατασταθεί η σχέση μας με το Θεό όπου υπάρχει ταπείνωση και ελπίδα, Θεός ο Σώζων, προσπαθούμε μόνοι μας να τακτοποιηθούμε συνειδησιακά χωρίς να σηκώνομε τα χέρια μας προς τα πάνω, γιατί θεωρούμε εαυτούς ανάξιους λόγω της αμαρτωλότητός μας. Βουλιάζομε συνεχώς σε μια ενοχική κατάσταση που πολλοί στο τέλος θέλουμε να διώξουμε το Θεό από τη ζωή μας γιατί, όπως λέει ο Ντοστογιέφσκι «αν βγάλεις το Θεό, όλα επιτρέπονται».
Κι είναι και άλλοι που ψάχνουν για τα μεγάλα ονόματα, για τους αγίους, για να στηριχθούν, και αυτά όχι μόνο στο Άγιον Όρος. Τις περισσότερες φορές αυτά τα μεγάλα ονόματα ειδωλοποιούνται, και Χριστός και είδωλα δεν συμβιβάζονται.
Νομίζω ότι η Δύση έχει ελαφρυντικά που προσπαθεί να αποχριστιανικοποιηθεί. Εκεί επικράτησε η αίρεση και ταυτίστηκε η σκληρή ηθικολογία που κούρασε τόσους αιώνες τους ανθρώπους και θέλουν να απαλλαγούν απ’ αυτό το φορτίο της θρησκείας που δεν ζωοποιεί.
Τους μιμούνται βέβαια και πολλοί δικοί μας άρχοντες, κυρίως από κόμπλεξ, αλλά και γιατί δεν γεύτηκαν την Ορθοδοξία.
Μεγάλη πλάνη στην εκκλησία μας επικράτησε κατά τον καιρό της τουρκοκρατίας. Μεταφράστηκαν δυτικά κείμενα για την πνευματική δήθεν κατάρτιση του Γένους μας, με τα περί ικανοποιήσεως της Θείας Δικαιοσύνης. Έκανες μια αμαρτία, θα κάνεις μια ενάρετη πράξη για να ικανοποιηθεί η θιγείσα Δικαιοσύνη του Θεού. Αλίμονο αν ο Θεός ήταν μπακάλης. Και βρίσκεται ο άνθρωπος σε συνεχές άγχος για να τακτοποιήσει τους λογαριασμούς του με τον Θεό. Αμαρτάνουμε, το συνειδητοποιούμε, ζητούμε συγχώρεση από τον Θεό που γνωρίζει τα πάντα και αν είναι κάτι σημαντικό, δια της Εξομολογήσεως ζητούμε την άφεση της εκκλησίας. Όχι γιατί πράξαμε μια προσωπική αμαρτία, αλλά γιατί αμαρτάνοντας πληγώνουμε το Σώμα του Χριστού, την Εκκλησία. Αν κάτσουμε να ψειρίζουμε τα καθημερινά, τότε στην προσπάθεια της τακτοποίησής τους χάνουμε το τραίνο, η ζωή προχωράει. Η Εκκλησία μας σε κάθε ακολουθία και κυρίως στη Θεία Λειτουργία προσεύχεται για την άφεση και συγχώρεση των αμαρτιών πάντων των ευσεβών και Ορθοδόξων Χριστιανών και λαμβάνουμε την άφεση όταν αισθανόμαστε μέλη της εκκλησίας μας και δεν αγωνιζόμαστε μόνο για την ατομική μας τακτοποίηση. Έχουμε την αλήθεια ανόθευτη αλλά δεν την βιώνουμε. Το πολίτευμα του Χριστιανού εν ουρανοίς υπάρχει.
Εμείς προσπαθούμε και απαιτούμε από τους άλλους να χτιστεί ένας κόσμος αγγελικά πλασμένος. Αυτό δεν γίνεται. Το Ευαγγέλιο λέει: «εν τω κόσμω θλίψιν έχετε, αλλ’ εγώ νενίκηκα τον κόσμον».
.......Όταν χαλαρώσουμε από τις ενοχές μας μπορούμε, ως βάλσαμο, να δεχθούμε στην ψυχή τον λόγο του Θεού που μας τρέφει. Δεν τρέφεται ο άνθρωπος μόνο με ψωμί, αλλά και με τα ζωοποιά λόγια του Θεού. «Ουκ επ’ άρτω μόνο ζήσεται άνθρωπος αλλ’ εν παντί ρήματι εκπορευομένω δια στόματος Θεού»

Από Έλενα...Ελένη, Καλό Ταξίδι

Ένας υπέροχος άνθρωπος έφυγε από τη ζωή.
Πάλεψε αλλά μπορεί να μη νίκησε τελικά για 6η φορά τον καρκίνο,
αλλά Νίκησε και Πάλεψε για τον Εαυτό της και τη Ζωή της!
Καλό Σου Ταξίδι, υπέροχη μοναδική Γυναίκα.
Ένα αφιέρωμα από την συνέντευξη που είχε δώσει σε Κρητικό Κανάλι.








Δευτέρα 9 Απριλίου 2012

Προετοιμασία Ανάβασης

Σιγά σιγά ετοιμάζομαι...
Παίρνω το δρόμο για τον Γολγοθά....
Κουβαλώντας το Δικό Μου Σταυρό...
"Ὅλα τὰ ξύλα εἶναι τίμια, γιατὶ ἀπ’ ὅλα τὰ ξύλα μπορεῖς νὰ κάμεις σταυρό· ὅμοια κι ὅλα τὰ κορμιὰ εἶναι ἅγια, γιατὶ ἀπ’ ὅλα τὰ κορμιὰ μπορεῖς νὰ κάμεις δοξάρι· ὅλη μου τὴ ζωὴ ἤμουν ἕνα δοξάρι σὲ ἀνήλεα, ἀχόρταγα χέρια· πόσες φορὲς τ’ ἀόρατα χέρια τέντωσαν, παρατέντωσαν τὸ δοξάρι καὶ τὸ ἄκουγα νὰ τρίζει νὰ σπάσει! Ἂς σπάσει! φώναζα· μὲ εἶχες, μαθές, προστάξει, παππού, νὰ διαλέξω, διάλεξα." Νίκου Καζαντζάκη, ΑΝΑΦΟΡΑ ΣΤΟΝ ΓΚΡΕΚΟ

Τα πάθη Εκείνου μαρτυρούν την Πίστη Μας..
Μαρτυρούν τις θυσίες που έκανε Εκείνος για Εμάς..
Μαρτυρούν την Ελπίδα της Αναστάσιμης Ημέρας Του.

Με την μετάνοια μας, με τον Σταυρό στις πλάτες μας,
ελπίζουμε σε μια Ανάσταση και Ανάταση Εαυτού....
κάθε ημέρα, κάθε λεπτό, κάθε τέτοιες ημέρες πιστεύουμε στο θαύμα , πιστεύουμε στην Πορεία Του και Τελικά Γιορτάζουμε την Ανάστασή Του...

Την δική μας Ανάσταση θα βρεθεί κάποιος να τη γιορτάσει?
Θα βρεθεί κάποιος να την αναγνωρίσει ?
Θα βρεθεί κάποιος να περπατήσει δίπλα μας, στο δρόμο προς το Γολγοθά? 
Είναι πολλοί εκείνοι που τραβούν το δικό τους Γολγοθά...
Και πολλοί κι εκείνοι που σκέφτονται τον διπλανό τους... τι κι αν δεν μπορούν να τον κοιτάξουν στα μάτια, γιατί περπατάνε δίπλα δίπλα, και το βάρος του δικού τους Σταυρού δεν τους αφήνει να χρονοτριβήσουν... όμως ακούγεται η φωνή που αφήνουν για τον διπλανό τους.Κι αυτή η φωνή είναι ίδια από όλους:
"Μην κουραστείς, Τράβα μπροστά! 
Σε λίγο θα φτάσεις."


Προσευχή!!! μέχρι το Τέλος
 
Κι αφού φτάσεις εκεί ψηλά στο Όρος...
Πρέπει κάποιος να σε σταυρώσει ... 
κι αυτό θα γίνει από το δοξάρι που θα σε σπάσει...
γιατί θέλει να σε δει να αναστηθείς....
 όπου δεν είναι άλλο από τον ίδιο σου τον Εαυτό.
Θρήνος!
Θλίψη!
Δέος!
Θαύματα!
Προδοσία!
Μαρτύριο!
Επιτάφιος!
Ανάσταση !!!