Κυριακή 12 Δεκεμβρίου 2010

Ακολούθησε τα ίχνη ....



Ακολούθησε τα ίχνη πάνω στο χιόνι … και θα οδηγήσουν σε αυτό που ζήσαμε εκεί…
Ακολούθησε τα ίχνη … και θα δεις πόσο μα πόσο μου έχεις λείψει …
Ακολούθησε τα ίχνη και θα δεις δυο μάτια και μια μεγάλη αγκαλιά να σε περιμένουν..
Ακολούθησε τα βήματα … κάποια είναι μικρά κάποια είναι μεγάλα.. σημασία έχει ότι
Έγιναν δίπλα – δίπλα … σύντροφοι …
Ακολούθησα τα ίχνη και είδα όλη την ομορφιά , όλα τα συναισθήματά μας να έχουν
Μείνει αλώβητα ..
Ακολούθησε τα ίχνη σου …. Και σίγουρα θα σε οδηγήσουν κάπου εκεί που ξέρεις, που χρόνια αναγνωρίζεις .. εκεί που έχεις νιώσει την πιο μεγάλη αγάπη, την πιο όμορφη…
Ακολούθησε τα ίχνη σου … έτοιμη? Ξεκίνα και θα δεις το πιο όμορφο πυροτέχνημα της καρδιάς να σκάει για σένα…
Ακολούθησε τα ίχνη σου …. Και κοίτα πότε πότε και τα διπλανά … όπως έκανες όπως κάνεις … και μετά γείρε και ακούμπησε το χέρι που σου απλώνει…
Ακολούθησε τα ίχνη σου … και θα δεις πως θα οδηγηθείς στα ίχνη της καρδιά σου...γιατί η δική μου καρδιά είναι και δική σου... μαζί την πλάσαμε ... μαζί γεμίσαμε τις πιο όμορφες εικόνες...  
Ακολούθησε τα ίχνη σου... για να δεις μια αγκαλιά για να θυμάσαι την αλήθεια: 
"πως μια αγκαλιά μπορεί να σου δώσει περισσότερα από όσα ζητάς...μια τόσο μηχανική κίνηση κι όμως μας γεμίζει με συναισθήματα...Ασφάλεια, αγάπη, στοργή, ανακούφιση...Μια αγκαλιά μπορεί να σου πει περισσότερα από όσα μπορείς να εκφράσεις με λέξεις.."Σ’ αγαπώ", ... "είμαι εδώ...μη φοβάσαι", "μου έλειψες"...

Σάββατο 20 Νοεμβρίου 2010

Κατάρρευση



Αυτοκαταστρέφω ότι αγαπάω.......

αντί να πλησιάζω απομακρύνομαι μου το φώναζες, μου το φωνάζεις...
αλλά εγώ απλά καταστρέφω... αξίες, σχέσεις, δεσμούς...
ο κόσμος μου δεν είναι αυτό δεν ήμουν έτσι κι έγινα ....
πονάω .....ο φόβος νίκησε και πάλι ... κάποτε κάποια στιγμή
θα είμαι και πάλι εδώ, αλλά τότε όλα θα ναι αλλιώς.
την μάχη μου την έχασα, γιατί απλά σκότωσα ότι
αγαπούσα...εμάς.
ναυαγός στα συντρίμμια του κουφαριού μου...
δεν έχω παρά να παλέψω... να βρω στεριά...
στέρεη που να μην τρέμει ... θα την βρω?
ίσως και ναι ίσως και όχι...
Ναυάγια πολλά .... μην με ψάξεις μη με σηκώσεις
μη με αγγίξεις όσο κι αν θέλω όσο κι αν η φωνή μου
από μέσα το κραυγάζει, το τελευταίο διάστημα σε κοιτούσα
και από μέσα μου σου φώναζα: "πέφτω...!!!αν με πιάσεις, θα σωθώ, αν όχι
άσε με να χαθώ..!!" σίγουρα δεν ακούγεται η φωνή που δεν βγαίνει...
Ο φόβος όμως? Φοβόμουν και φοβάμαι τον θάνατο, τις αρρώστιες,
ότι θα μου πάρει τα αγαπημένα πρόσωπα, κι από την άλλη
αυτό που έγινε, αυτό που έκανα...
πιο? ότι με τις πράξεις μου θα διώξω όσους αγαπώ από δίπλα μου..
Όλα τελειώσαν πια.... Σαγαπώ γι αυτό που με κάνεις να νιώθω
όταν εκείνες τις στιγμές που είμαστε μαζί και περνάμε καλά... πάντα περνάμε
καλά.... πάντα περνούσαμε καλά.. Κι εγώ με τον φόβο ότι δεν περνάμε καλά
το κατέστρεψα...
Σε ευχαριστώ για όσα μαζί σου μέχρι τώρα έχω ζήσει...



Κάποιος με βρήκε κι εγώ απλά τον έδιωξα....
Χθες βράδυ ήθελα να σου στείλω ένα μνμ,
πλέον φοβάμαι και αυτό να κάνω...

γιατί απλά από τα συντρίμμια δεν μπορώ
να βγω... εγκλωβίστηκα στην ίδια τη κατάρρευσή μου.
Η σημερινή μέρα θα είναι μια μικρή ανάσα.. και μετά
μήπως το χάος? το χάος των σκέψεων...


Δεν θα πάψω ποτέ να σε ευχαριστώ και να σε αγαπώ..
όταν κάποτε βγω από όλο αυτό... εύχομαι να είσαι ακόμα εκεί
να αγκαλιαστούμε και να τα λέμε όλα αυτά και να γελάμε.!

Σάββατο 30 Οκτωβρίου 2010

Μια φορά κι έναν καιρό...



Μια φορά κι έναν καιρό, πριν πολλά χρόνια, γεννήθηκε ένα μωρό, και από τα πρώτα βήματα σε αυτό που λέμε δώρο γενεθλίων ότι είναι ο κόσμος μας, έδωσε μάχη για να κερδίσει το δώρο ετούτο.
Πάλεψε και το κέρδισε. Αυτό που λέμε ότι "ερχόμαστε μόνοι στη ζωή και πορευόμαστε μόνοι" το ένιωσε από τις πρώτες προσπάθειές του. Μεταφέρθηκε μακρυά από την αγκαλιά της μάνας. Αυτό το χάδι, το πρωτόγνωρο, το έλαβε πολύ αργότερα. 6 μήνες μετά. Και σε όλο αυτό το διάστημα πάλευε για να ακούσει ξανά τους γνώριμους ήχους από τις φωνούλες που το είχαν συνεπάρει, κατά τη διάρκεια της ανάπτυξής του ως έμβρυο.
Την αγκαλιά , το ζεστό το φιλί, τη μυρωδιά του σώματος, τη γεύση από το στήθος δεν τα είχε γευτεί ποτέ. Δεν είχαν ακούσει ποτέ το δικό του το κλάμα. Άραγε πως θα τους φαινόταν? Το άκουγαν ξένες κυρίες για πολύ καιρό, και το πρόσεχαν και το φρόντιζαν. Δεν είχε δει ποτέ το χαμόγελο, κι αν θες δεν είχε γευτεί ποτέ το πως είναι η αγάπη από τα πρώτα φιλιά και χάδια. Αισθανόταν μόνο εκεί ανάμεσα σε πολλά άλλα μωρά.. αλλά το μόνο που έπρεπε να κάνει είναι να Ζήσει για τα καλύτερα που θα ερχόντουσαν στην Ζωή του.
Στην διάρκεια της μάχης για ζωή, αγωνιούσε να τα ζήσει, αν όχι να τα γευτεί, απλά να τα αγγίξει και να τα αισθανθεί.

Καθώς περνούσε ο καιρός αισθανόταν ότι για τα πάντα που από εδώ και πέρα έπρεπε να έχει, θα έπρεπε πρώτα να παλέψει. Πέρασε ο καιρός γρήγορα, και βρέθηκε στην αγκαλιά της μάνας και του πατέρα που του έδωσαν υπόσταση γι αυτήν τη ζωή, για ετούτο το δώρο. Πήρε αγάπη, φροντίδα και στοργή, και μεγάλωνε με όλα τα χαρακτηριστικά εκείνα που ως ιδιότητες την χαρακτηρίζουν ακόμα και σήμερα.
Καθ όλη την πορεία της στο μονοπάτι που λέγεται ζωή. Επειδή είχε χάσει αν θέλεις τα πρώτα συναισθήματα του κόσμου, θέλησε με τον χαρακτήρα του να τα αισθανθεί και να τα γευτεί.
Έλεγε αφού δεν μου δόθηκε αγάπη και φροντίδα, θα ψάξω και θα βρω όσους την έχουν ανάγκη και θα την χαρίσω απλόχερα. Ίσως κι αυτό το κομμάτι να είναι ακόμα και τώρα ένα "κριτήριο" με το οποίο επιλέγει τους ανθρώπους γύρω του.

Γεννήθηκε με ευαισθησίες, μια ευαίσθητη γεμάτη Συναισθήματα Καρδιά. Η πορεία της-ήταν κορίτσι το μωρό της ιστορίας μας- της έχει δείξει ότι ποτέ δεν Αγάπησε Λίγο, πάντα με όλη την καρδιά της, ποτέ δεν Λυπήθηκε Λίγο, πάντα με όλη τη Λύπη της, ποτέ δεν Χαμογέλασε λίγο, πάντα με όλη την Ψυχή της, ποτέ δεν έκλαψε Λίγο πάντα με όλα τα δάκρυα της.  Ποτέ δεν αισθάνθηκε ότι δεν έδωσε ευτυχία απλά έλεγε και λέει ότι θα έδινε ακόμα πιο πολύ. Πάντα το πολύ ήταν εκείνο που ισοστάθμιζε την δική της έλλειψη στα πρώτα βήματά της.
Πολλές φορές το ενδιαφέρον της για τον συνάνθρωπο χαρακτηρίστηκε ως "πνίξιμο", ή ως ότι δεν πρέπει να ή δεν χρειάζεται να αγωνιά ή να ενδιαφέρεται τόσο, να κοιτάξει τη δική της ζωή.
Έμαθε να δίνει χωρίς να λογαριάζει τις συνέπειες. Πάντα έκανε και κάνει αυτό που την προστάζει η καρδιά. Να δίνει δίχως αντάλλαγμα.

Έφτασε όμως στα μισά της χρόνια και βλέπει πόσο αλλάζουν οι άνθρωποι γύρω της. Πόσο τα συναισθήματα γίνονται "φθηνά" λόγια, "φθηνές δικαιολογίες"  που ηχούν και αντικρούονται στα όσα έχει δώσει ή έχει προσφέρει. Προσπαθεί να μην επηρεάζεται από τυχόν αλλαγές. Αλλά αυτές οι αλλαγές ξέρεις κάτι πονάνε... κοιτάει το δρόμο της και κοιτάει και το παρόν και το παρελθόν.
Φίλοι, γνωστοί, γνώριμοι ήρθαν πέρασαν την ακούμπησαν και χάθηκαν στο διάβα τους.

Πρέπει να αλλάξει όπως μεταβάλλονται και τα συναισθήματα? Να παραμείνει ευαίσθητη ή να γίνει λογική?
Δεν την πονάνε τόσο τα λόγια κάποιες φορές όσο οι πράξεις που καταδικάζουν τα συναισθήματα να εγκλωβίζονται προς τα μέσα και δεν εκφράζονται όταν πρέπει. Και σαφώς η συσσώρευση όλων αυτών θα έρθει η στιγμή που θα εξωτερικευτούν. Τότε τι θα γίνει? πάλι λάθος, πάλι άλλες ερμηνείες, πάλι λάθος βλέπουμε τα πράγματα δεν είναι έτσι.
Συσσώρευση λοιπόν συναισθημάτων από μια γυναίκα που στο βάθος παραμένει παιδί.. Γιατί θέλει να δίνει σε όλους και για όλα. Γιατί κάποιες φορές αναρωτιέται αν αυτός είναι ο σκοπός της έζησε για να προσφέρει, όσο μπορεί και ότι μπορεί την καρδιά και την ψυχή της, το χάδι της, το φιλί της, τον έρωτά της, την αγάπη της. Δεν την νοιάζει για τίποτα για το πόσο θα πληγωθεί μέσα από τις πληγές μέσα από τον πόνο θα μάθει να πορεύεται και να κάνει τον πόνο χαρά.
Δεν την πειράζει η μοναξιά την ξέρει ξέρει πως είναι την πειράζει που για κάποιο λόγο κάποιοι μπορεί να την απορρίψουν χωρίς δικαιολογία... Την φοβίζει η απόρριψη των συναισθημάτων της.

Τα συναισθήματα γεννιούνται και καταγράφονται στο dna μας με αυτά πορευόμαστε.
Μπορούμε να τα αλλάξουμε? νομίζω πως όχι.... 

Λίνα Νικολακοπούλου "Τρόμαξα" (Γιάννη Σπάθα)

Κυριακή 24 Οκτωβρίου 2010

Ο πιο εύκολος τρόπος...

Ο πιο εύκολος τρόπος να πληγώσεις τον εαυτό σου,είναι να να πληγώσεις αυτόν που αγαπάς. Ο πιο απλός τρόπος να πληγώσεις αυτόν που σ’ αγαπά,είναι να πληγώσεις τον εαυτό σου. Νίκος Δήμου.

Υ.Γ. άραγε αυτές οι πληγές επουλώνονται? και με ποιον τρόπο?

Παρασκευή 22 Οκτωβρίου 2010

Οι σκέψεις στο Ντιβάνι

Τι γίνεται όταν για κάποιο λόγο κάτι μπαίνει στις σχέσεις των ανθρώπων που εμπιστεύεσαι και αγαπάς και αλλάζει ο τρόπος που βλέπουμε τα πράγματα? Ακόμα και ότι κι αν ακούσουμε μας φαίνεται ότι δεν μας αγγίζει? Μας φαίνεται ότι έχει χαθεί το συναίσθημα ακόμα και μέσα από τις εκφράσεις που χρησιμοποιούμε. Το χειρότερο είναι να αισθανόμαστε προδομένοι από τα άτομα που έχουμε και μας έχουν αγαπήσει.


Βγαίνεις έξω περπατάς μέσα στον κόσμο και αναρωτιέσαι που να πήγε η ευτυχία.. που να πήγε η επαφή των ανθρώπων? Όλοι τελικά έχουμε τόσα προβλήματα από τα απλά και καθημερινά γεγονότα μέχρι και πιο σοβαρά. Όλοι προσπαθούμε να κερδίσουμε το χρόνο και να τα βρούμε ή να συμφιλιωθούμε με τον εαυτό μας. Άλλοτε ξαπλωμένοι σε παχυλούς δερμάτινους καναπέδες, κάνοντας αναλύσεις και περιμένοντας από τον χ που λέγεται ψυχοθεραπευτής να μας πείσει να δούμε το ποτήρι της ζωής μας, μισογεμάτο και όχι μισοάδειο. Συνεδρίες η μία μετά την άλλη για να πούμε στο τέλος ότι είμαστε καλά..?

Άλλες πάλι φορές καθισμένοι μπροστά σένα καθρέφτη να αντικρίζουμε τον εαυτό μας, να θυμώνει, να κλαίει, να γελάει , να πονάει, να γεύεται το δάκρυ και το γέλιο. Προσπαθούμε να γίνουμε οι ίδιοι θεραπευτές του ίδιου μας του εαυτού. Προσπαθούμε να πείσουμε τον εαυτό μας το που είναι σωστός και που έχει κάνει λάθη.

Άλλη περίπτωση είναι να υπάρχουν άτομα στη ζωή μας που να μπορούν να ακούν αυτά που θέλουμε να τους πούμε. Θα μπορούσαν να είναι εκείνοι που μας έχουν νιώσει, μας έχουν απολαύσει και στο γέλιο μα και στο δάκρυ μας. Στις πιο ευτυχισμένες στιγμές μας μα και στις πιο δύσκολες. Αλλά εκείνος που θα έχει μπει στο πετσί μας θα είναι εκείνος που έχει προσπαθήσει και έχει βιώσει τον δικό μας συναισθηματικό κόσμο. Θα μας έχει πιάσει αρκετές φορές από τον πάτο της θάλασσας και θα μας έχει σηκώσει στην επιφάνεια έστω για να παίρνουμε μερικές ανάσες καθαρού οξυγόνου. Αυτός ο άνθρωπος μπορεί να το κάνει αυτό για εμάς αλλά μπορεί να το κάνει και για τον ίδιο του τον εαυτό. Θέλει να είμαστε καλά…. Χαρούμενοι ευτυχισμένοι για να είναι κι εκείνος. Θέλει να προχωράμε μαζί στις ανηφόρες και στις κατηφόρες της ζωής. Θέλει όσα θέλουμε κι εμείς οι ίδιοι. Αγάπη, τρυφερότητα, χάδι, αγκαλιά, ντομπροσύνη, αγνότητα συναισθημάτων.

Κάποιες φορές στη ζωή μας έχουμε βρεθεί να συναναστρεφόμαστε με άτομα, που μας έχουν και έχουμε αγαπήσει κι εμείς από τη μεριά μας. Υπάρχουν όμως στιγμές που η ίδια αυτή η αγάπη και το ενδιαφέρον προς τον πιο «αδύναμο» -εξαρτάται τις συνθήκες κάθε φορά- χωρίς λόγο ουσιαστικό – ίσως η φθορά του χρόνου- έρχεται και μειώνει την ένταση αυτών των συναισθημάτων. Την μειώνει με αποτέλεσμα να δημιουργείται μια περίεργη ατμόσφαιρα αυτή των παρεξηγήσεων και του λαθεμένου τρόπου σκέψης. Έρχεται ο κορεσμός της προσπάθειας να δώσει τροφή στην απάθεια των πεπραγμένων που γίνονται γύρω μας. Με μεγάλη ταχύτητα ο ίδιος μας ο εαυτός περνάει στη φάση του εγκλωβισμού του στα αρνητικά συναισθήματα. Και ρίχνουμε το φταίξιμο σε άλλους παράγοντες και όχι στο γεγονός ότι χάσαμε την μπάλα με τον ίδιο μας τον εαυτό. Κι έτσι η αδράνεια μας δίνει τη σκυτάλη στο ότι ο άλλος δεν ενδιαφέρεται πια για εμάς, ή μάλλον δεν νοιάζεται πλέον τόσο όσο πριν. Νομίζουμε ότι προσπαθήσαμε να κάνουμε ότι καλύτερο για τον άνθρωπό μας, και ότι δεν παίρνει πια από λόγια, άρα παραιτούμαστε και από την προσπάθεια να παλέψουμε για κάτι άλλο ή έστω να παλέψουμε από κοινού να εξαλείψουμε και τυχόν παρεξηγήσεις που μπορεί να έχουν δημιουργηθεί.

Θέλει θάρρος και κάποιοι το έχουν να πουν ξέρεις με κούρασες.. κουράστηκα να ακούω τα ίδια και τα ίδια… με κούρασε η αναμονή να περιμένω να δω κάτι θετικό από όλη αυτήν την προσπάθεια ένα νεύμα, ένα γέλιο, έστω και ένα δάκρυ. Αλήθεια πόσο εύκολο είναι να παραιτούμαστε από τις προσπάθειες μας ? είναι πολύ δύσκολο… να το κάνουμε πράξη… γιατί κάποιες φορές γυρνάει ξανά πίσω σε εμάς.

Από την άλλη όταν στον άλλον λες παραιτούμε το παίρνει αλλιώς. Το παίρνει ότι ναι τόσο καιρό είχα γίνει βάρος ασήκωτο στις πλάτες κάποιου άλλου. Τελικά όλα στη ζωή είναι θέμα δυνατών και αδυνάτων. Αυτό που για εμένα μπορεί να φαίνεται αδύναμο για κάποιον άλλο μπορεί να είναι ένα στοιχείο δυναμισμού και το αντίθετο. Όμως αυτή η παραίτηση της μιας μεριάς μπορεί και να σημαίνει πολλά… μπορεί να σημαίνει όντως ότι κουράστηκε αλλά όχι από τα προβλήματα και τις συμβουλές και τις τρυφερότητες αλλά κουράστηκε να παίρνει τον ρόλο του συμβουλάτορα που μέχρι πριν είχε. Ή μπορεί να σημαίνει ότι κουράστηκε να βλέπει συνεχώς την ίδια κατάσταση και να υπομένει τις ίδιες ακριβώς αντιδράσεις. Μπορεί να σημαίνει επίσης, πως κουράστηκε ή βαρέθηκε να ασχολείται με τους άλλους και πρέπει να ασχοληθεί και με τον ίδιο του τον εαυτό. Σίγουρα μπορεί να συμβαίνει και το γεγονός να βαρέθηκε να βλέπει η ζωή του άλλου να «γκρεμίζεται» παρά τις προσπάθειές του να τον σώσει. Επίσης και το άλλο που μπορεί να παίζει σε τέτοιες περιπτώσεις είναι απλά να θέλει να κόψει κάθε επαφή με ότι βλέπει ότι τον πονάει και δεν μπορεί πια να βοηθήσει ή δεν θέλει να δει αυτόν που αγαπάει, που νοιάζεται πόσο πάτο έχει πιάσει, και ότι είναι περισσότερο χωμένος από πριν.

Το χειρότερο όμως σενάριο σε όλα αυτά είναι η προδοσία. Όταν βλέπεις ότι μέχρι πριν καιρό για κάποιους ανθρώπους που αγαπούσες και σε αγαπούσαν κι εκείνοι, για μια συναισθηματική σύγκρουση δική σου, τους προδίδεις. Τους προδίδεις με κάθε κόστος και το μεγαλύτερο είναι η ματαίωση που αισθάνονται ως άνθρωποι. Από τις καθημερινές μας πράξεις που κάνουμε από τις συναντήσεις από τον τρόπο που τους μιλάμε στο τηλέφωνο, από τον τόνο και το ύφος μας, είτε είναι ο προφορικός μας λόγος είτε είναι ο γραπτός μας λόγος, ματαιώνουμε και κάποιον άνθρωπο.

Θα μου πεις τι είναι τώρα όλα αυτά …. ? σκέψεις που περνάνε καθώς είμαι ξαπλωμένη στον καναπέ μου. Σκέψεις που σφηνώνονται μέσα στο μυαλό κάθε ανθρώπου όταν θέλει να εκφραστεί να τα πει να τα βγάλει από μέσα του που ακόμα και ο ίδιος του ο καθρέπτης μπροστά στην προσφώνηση όλων αυτών γίνεται κομμάτια..

Κανείς αλάνθαστος. Μη μου πειτε ότι δεν τα έχετε σκεφτεί σε κάποια φάση της ζωής σας.. όλες οι σχέσεις μας διέπονται από την αρχή της εμπιστοσύνης της αμοιβαίας έλξης των συναισθημάτων (όποια κι αν είναι αυτά) και κατά πόσο υπάρχει επικοινωνία ανάμεσα μας.

Αγάπησέ με για τα λάθη μου αγάπησέ με για αυτό που βλέπεις καθημερινά ή όχι από εμένα. Είμαι εγώ… που δεν ζήτησα να σε αλλάξω. Κάποτε κάποιος μου είχε πει ότι στην όποια αλλαγή που γίνεται τσινάω και δεν αντέχω να περιμένω… και σπάει η υπομονή μου προς την απέναντι πλευρά. Δεν είναι έτσι, εκείνο που δεν αντέχω είναι την προδοσία… Την προδοσία των αμοιβαίων συναισθημάτων, την προδοσία του σεβασμού, της αγάπης, της εμπιστοσύνης.

Αγάπησα και πίστεψα εσένα που ήσουν αδύναμος και προσπάθησα να σου δείξω τα θετικά στοιχεία για να μπορέσεις να νιώσεις καλύτερα. Αγάπησα εσένα που ήσουν δυνατή γιατί πίσω από την δυναμικότητα τους κάποιοι άνθρωποι κρύβουν τις πιο μεγάλες τους αδυναμίες. Αγάπησα εσένα που ξέρεις να τα χώνεις όποτε και με όποιον τρόπο ξέρεις και μπορείς κάθε φορά. Αγάπησα εσένα που σε πίστεψα και όμως για κάποιο λόγο εσύ θέλησες να με πληγώσεις.

Άλλη μια αλήθεια ότι αγαπάμε πολύ έχουμε μάθει να το πληγώνουμε με όποιο τρόπο μπορούμε. Καμιά φορά αισθάνεσαι την προδοσία στο βλέμμα που δεν είναι ευθεία με τη δική σου ματιά. Καμιά φορά αισθάνεσαι την προδοσία στο άγγιγμα που δεν έρχεται ποτέ. Καμιά φορά αισθάνεσαι την προδοσία στο δάκρυ που δίχως λόγο κυλά από τα μάτια σου… Εκεί συνειδητοποιείς πόσο μα πόσο κάποιοι έπαιξαν μαζί σου. Έπαιξαν την πιο σκληρή παρτίδα σκάκι και σου πήραν τη βασίλισσα σου. Που η βασίλισσά σου είναι η ζωή που έχεις χτίσει με τους ανθρώπους αυτούς, η ζωή που μπορεί να την νόμιζες τέλεια να καταρρέει με κάποιες πράξεις ναι μεν ανούσιες, ναι μεν χωρίς δεύτερη σκέψη αλλά που σου γκρέμισαν το κάστρο της ζωής σου. Και το λέει το τραγούδι : είναι κακό στην άμμο να χτίζεις παλάτια.. που να ξέρεις πότε θα φυσήξει εκείνος ο άνεμος που θα στα γκρεμίσει όλα. Αισθάνεσαι την προδοσία σένα τηλεφώνημα που πάντα γίνεται βιαστικά, ή πάλι σε ένα τηλεφώνημα που παραμένει στο κενό. Σε μια βραδιά που κλείνει με ένα απλό θα τα πούμε . Σε ένα βλέμμα που πριν περίμενες…. Σε ένα απλό είσαι καλά… που εσύ έχεις απαντήσει ένα σκέτο ναι και πίσω από εκεί κρύβονται χιλιάδες όχι. Σε ένα δάκρυ που τρέχει, και το σκουπίζεις γρήγορα για να μην σε δει κανείς. Σε τόσα χιλιάδες καθημερινά πράγματα κρύβεται ματαίωση και προδοσία …. Τόσο από την πλευρά μας προς τον απέναντί μας που αγαπάμε πάρα πολύ όσο και προς τον ίδιο μας τον εαυτό.

Δεν έχει σημασία σε ποια κατηγορία ανήκω εγώ ή εσείς σημασία έχει ότι καθημερινές ματαιώσεις μας κάνουν να κλεινόμαστε περισσότερο στον εαυτό μας.


Κυριακή 10 Οκτωβρίου 2010

Η πορεία - απόσπασμα από την Ασκητική Ν. Καζαντζάκη

Μα ξάφνου μια σπαραχτικιά κραυγή μέσα μου: «Βοήθεια!» Ποιος φώναξε; Μάζωξε τη δύναμη σου κι αφουγκράσου' όλη η καρδιά του άνθρωπου είναι μια κραυγή. Ακούμπησε απάνω στο στήθος σου να την ακούσεις' κάποιος μέσα σου αγωνίζεται και φωνάζει. Χρέος σου, σε πάσα στιγμή, μέρα και νύχτα, σε χαρά και σε θλίψη, μέσα από την καθημερινήν ανάγκη, να ξεχωρίσεις την Κραυγή τούτη, να την ξεχωρίσεις ορμητικά ή συγκρατημένα, όπως βολεί στη φύση σου, γελώντας ή κλαίγοντας, ενεργώντας ή στοχαζόμενος, και να μάχεσαι να νιώσεις ποιος είναι αυτός που κιντυνεύει και φωνάζει' και πώς μπορούμε εμείς να στρατευτούμε, όλοι μαζί, και να τόνε λευτερώσουμε. Μέσα στην πιο μεγάλη χαρά μας ένας μέσα μας φωνάζει: «Πονώ! Θέλω να ξεφύγω από τη χαρά σου! Πλαντώ!» Μέσα στην πιο μεγάλη απελπισία μας ένας μέσα μας φωνάζει: «Δεν απελπίζουμαι! Παλεύω! Γαντζώνουμαι απάνω από την κεφαλή σου, ξεθηκαρώνω από το σώμα σου, ξεθηκαρώνω από τη γης, δε χωρώ σε μυαλά, σε ονόματα, σε πράξες!» Μέσα από την πιο πλατιά αρετή μας ένας ανασηκώνεται, απελπισμένος, και φωνάζει: «Στενή είναι η αρετή, δεν μπορώ ν' αναπνέψω' μικρός, στενός είναι ο Παράδεισος, δε με χωράει' σαν άνθρωπος μου φαίνεται ο Θεός σας, δεν τον θέλω!» Ακούω την άγρια κραυγή κι ανατινάζουμαι. Μέσα μου, η αγωνία που ανηφορίζει συντάζεται, για πρώτη φορά, σε ακέραιη ανθρώπινη φωνή, στρέφεται κατά πρόσωπο και με φωνάζει καθαρά, με τ' όνομα μου, με τ' όνομα του γονιού μου και της ράτσας μου! Είναι η μεγάλη κρίσιμη στιγμή. Είναι το σύνθημα της Πορείας. Αν δεν ακούσεις την Κραυγή τούτη να σκίζει τα σωθικά σου, μην ξεκινήσεις! Ξακλούθα με υπομονή, με υποταγή την ιερή θητεία σου στον πρώτο, στο δεύτερο, στον τρίτο βαθμό της προετοιμασίας. Κι αφουγκράζου: Στον ύπνο, στον έρωτα, στη δημιουργία, σε μιαν αφιλόκερδή σου περήφανη πράξη ή μέσα σε βαθιά απελπισμένη σιωπή, ξάφνου μπορεί ν' ακούσεις την Κραυγή και να κινήσεις. Ως τώρα έρεε η καρδιά μου, ανέβαινε, κατέβαινε με το Σύμπαντο. Μα ως άκουσα την Κραυγή, το σπλάχνο μου και το Σύμπαντο χωρίστηκαν σε δυο στρατόπεδα. Κάποιος μέσα μου κιντυνεύει, σήκωσε τα χέρια του και μου φωνάζει: «Σώσε με!» Κάποιος μέσα μου ανεβαίνει, παραπατάει και φωνάζει: «Βοήθεια!» Ποια στράτα από τις δυο αιώνιες να διαλέξω; Ξαφνικά νογώ, από την απόφαση μου τούτη κρέμεται όλη μου η ζωή' κρέμεται όλη η ζωή του Σύμπαντου. Από τις δυο στράτες, διαλέγω τον ανήφορο. Γιατί; Χωρίς νοητά επιχειρήματα, χωρίς καμιά βεβαιότητα' κατέχω πόσο ανήμπορος στην κρίσιμη τούτη στιγμή είναι ο νους κι όλες οι μικρές βεβαιότητες του ανθρώπου. Διαλέγω τον ανήφορο, γιατί κατά κει με σπρώχνει η καρδιά μου. «Απάνω! Απάνω! Απάνω!» φωνάζει η καρδιά μου, και την ακολουθώ μ' εμπιστοσύνη. Νιώθω, αυτό ζητάει από μένα η τρομερή αρχέγονη Κραυγή. Πηδώ στο πλευρό της! Ταυτίζω τη μοίρα μου μαζί της. Κάποιος μέσα μου αγωνίζεται ν' ανασηκώσει ένα βάρος, ν' αναμερίσει τη σάρκα και το νου, νικώντας τη συνήθεια, την τεμπελιά και την ανάγκη. Δεν ξέρω από που έρχεται και που πάει. Μέσα στο εφήμερο στήθος μου αδράχνω την πορεία του, αφουκράζουμαι το αγκομαχητό του, ανατριχιάζω αγγίζοντας τον. Ποιος είναι; Στήνω το αυτί, θέτω σημάδια, οσμίζουμαι τον αγέρα. Ανηφορίζω, ψάχνοντας προς τ' απάνω, αγκομαχώντας. Αρχίζει η φοβερή, η μυστική Πορεία.

υ.γ. τα πράγματα είναι αρκετά δύσκολα ... αλλά ο ανήφορος κάποια στιγμή θα με οδηγήσει στην κορυφή να δω καθαρό ουρανό, πέλαγο και βουνοκορφές... ελπίζω το "ταξίδι" αυτό να έχει αίσιο τέλος. Όσο κι αν φωνάζω Βοήθεια πρέπει να το περάσω μόνη.

Πέμπτη 30 Σεπτεμβρίου 2010

Οι τυχεροί και οι άτυχοι

«Κούκλες μου, οι άνθρωποι δεν χωρίζονται σε καλούς και κακούς, φτωχούς ή πλούσιους» έλεγε και μας κέρναγε ποτά. «Χωρίζονται σε αυτούς που αγαπήθηκαν και σε αυτούς που δεν αγαπήθηκαν».
Τουτέστιν, στους τυχερούς και στους άτυχους! Γιατί αν δεν σε φυσήξει το ανεμοδούρι της τύχης, φέξε μου και γλύστρησα.

 Μαλβίνα Κάραλη

Εθνικό Κέντρο Βιβλίου και Πέτρος Μπιρμπίλης

μια προσπάθεια ηλεκτρονικού αφιερώματος στην μια και μοναδική ΓΥΝΑΙΚΑ με την αστείρευτη πηγή αυτοσαρκασμού και πιπεράτου γέλιου αλλά και κλάματος,  που γέννησε το Έθνος μας και δεν είναι άλλη από την Μαλβίνα ή κατά τον κόσμο της Χαλκίδας Μαίρη Σακκά..

Τετάρτη 29 Σεπτεμβρίου 2010

Dete.gr :: Στην Πάτρα οι ελπίδες για την σκλήρυνση κατά πλάκας!

Dete.gr :: Στην Πάτρα οι ελπίδες για την σκλήρυνση κατά πλάκας!

Τ
ίποτα στο μπεζ κτιριακό συγκρότημα με θέα τον Πατραϊκό Κόλπο δεν μαρτυρά ότι στο εσωτερικό του πραγματοποιούνται έρευνες αιχμής που, αν όλα πάνε καλά, θα αναβαθμίσουν τη ζωή εκατομμυρίων ανθρώπων στον πλανήτη. Στο ισόγειο, σε τρεις εργαστηριακές αίθουσες που δεν ξεπερνούν τα 150 τετραγωνικά μέτρα, δέκα επιστήμονες επιδίδονται σε μία κούρσα «πρωτοπορίας» για να φτιάξουν δύο φάρμακα: ένα που θα θεραπεύει τη σκλήρυνση κατά πλάκας και ένα που θα ρυθμίζει την αρτηριακή πίεση μέσω ειδικού αυτοκόλλητου επιθέματος. Και τα δύο ερευνητικά εγχειρήματα θεωρούνται ιδιαίτερα σπάνια στη χώρα μας και διεθνώς πρωτοποριακά.
Με το που ανοίγει η πόρτα του εργαστηρίου, ο επικεφαλής της προσπάθειας καθηγητής Χημείας του Πανεπιστημίου Πατρών δρ Ιωάννης Ματσούκας, βραβευμένος από την Ακαδημία Αθηνών, διακρίνεται να συζητά με τη γραμματέα του: κανονίζουν τις τελευταίες λεπτομέρειες για την αποστολή της ερευνητικής ομάδας σε συνέδριο στη Δανία, όπου θα προβούν σε ανακοινώσεις για τα τελευταία επιτεύγματά τους. Στο βάθος, ανάμεσα σε παράξενα μηχανήματα και φιάλες αντιδράσεων, ένα μέλος της ομάδας επεξεργάζεται δεδομένα στον υπολογιστή του. «Σε λίγες μέρες φεύγουμε για Κοπεγχάγη, στο 31ο Πανευρωπαϊκό Πεπτιδικό Συνέδριο», λέει ο καθηγητής, που άρχισε να ασχολείται με τη θεραπεία της σκλήρυνσης κατά πλάκας το 1993, όταν ένα μέλος της ερευνητικής του ομάδας είχε προσβληθεί από την ασθένεια. «Ηταν η αδελφή μου, η Ελισάβετ, βιολόγος - διδάκτωρ Χημείας, βραβευμένη από την Ακαδημία Αθηνών για την έρευνα στην ασθένειά της. Αυτό ήταν το μεγαλύτερο κίνητρο για εμένα, όχι μόνο για την αδελφή μου, αλλά και για πολλούς νέους ανθρώπους που προσβάλλονται από την ασθένεια στην πλέον παραγωγική τους ηλικία».
«Χάρη στην Ελισάβετ».
Καθ΄ όλη τη διάρκεια των ερευνών του, ο καθηγητής ενημερώνει την αδελφή του για την πρόοδο των πειραμάτων και τα επόμενα βήματα, επιστημονικά και οργανωτικά. Υπάρχει μία πίεση από την κοινωνία να πάμε σε κλινικές δοκιμές το ταχύτερο δυνατόν. «Χάρη στην Ελισάβετ αυτήν τη στιγμή γίνεται μια πρωτοποριακή έρευνα σε παγκόσμιο επίπεδο», λέει ο κ. Ματσούκας και επισημαίνει ότι το εγχείρημα αυτό χρηματοδοτείται με 1,5 εκατομμύριο ευρώ- το μεγαλύτερο ποσό που έχει δοθεί σε Ελληνική Ερευνητική Ομάδα στον συγκεκριμένο τομέα- από ελληνική φαρμακοβιομηχανία, που έχει προχωρήσει σε επενδύσεις για την έρευνα και στο αντιυπερτασικό φάρμακο.
Το καλοκαίρι του 1993 ο καθηγητής Ματσούκας ανέθεσε σε φοιτητές του να αρχίσουν την έρευνα για τη σκλήρυνση κατά πλάκας και να συνθέσουν πεπτίδια, ουσίες που θα μπορούσαν να χρησιμοποιηθούν για την παρασκευή φαρμάκου. «Ηταν δύο τεταρτοετείς φοιτητές του Τμήματος Χημείας από το Μεσολόγγι: ο Θεόδωρος Τσέλιος και ο Σπύρος Δεράος συνέθεσαν τα πρώτα πεπτίδια στα πλαίσια της έρευνας που είχα ξεκινήσει. Τα στείλαμε στην Πενσιλβάνια των ΗΠΑ στον καθηγητή Βιοχημείας και Ανοσολογίας κ. Δημήτριο Μόνο και εκεί για πρώτη φορά είδαμε με προκλινικά πειράματα σε πειραματόζωα ότι υπάρχει θεραπευτικό αποτέλεσμα. Ετσι έγινε η αρχή μιας ιστορίας που προσωπικά ονομάζω "εθνικό στόχο", καθώς μπορεί να αποφέρει δισεκατομμύρια ευρώ στην Ελλάδα και ανάπτυξη στη χώρα, κυρίως όμως να σώσει χιλιάδες ζωές. Χαρακτηριστικό είναι το γεγονός ότι η κοπαξόνη, μία ουσία για τη σκλήρυνση κατά πλάκας που παράγεται στο Ισραήλ, υπολογίζεται ότι τους εξασφαλίζει περίπου 2,5 δισεκατομμύρια δολάρια τον χρόνο».
Δεκαεπτά χρόνια αργότερα και ύστερα από δεκάδες συνθέσεις και εκατοντάδες βιολογικές δοκιμές, ο «εθνικός στόχος» του κ. Ματσούκα έχει αρχίσει να παίρνει σάρκα και οστά. Στο ισόγειο του συγκροτήματος του Επιστημονικού Πάρκου Πατρών, όπου στεγάζεται το εργαστήριο της ΕLDRUG (Ελλάς + Φάρμακα), του τεχνοβλαστού που αξιοποιεί επιστημονικά δεδομένα από τις έρευνες του Πανεπιστημίου Πατρών, η δεκαμελής ομάδα ερευνητών έχει πλέον καταλήξει στο ισχυρότερο όπλο για να πολεμήσουν τη σκλήρυνση κατά πλάκας. Το όνομα αυτού ελμυελίνη- από το Ελλάς και την ουσία του εγκεφάλου μυελίνη, η οποία θεωρείται το κλειδί που ξεκλειδώνει τον μηχανισμό της ασθένειας.
Αυτοάνοση ασθένεια.
Οπως εξηγεί ο καθηγητής του Πανεπιστημίου Πατρών, η σκλήρυνση κατά πλάκας οφείλεται κυρίως στο γεγονός ότι κύτταρα του ανοσοποιητικού συστήματος καταστρέφουν τμήματα των πρωτεϊνών της μυελίνης.
«Νομίζουν ότι επιτίθενται σε μικρόβια που έχουν εισβάλει στον οργανισμό. Ομως αντί για μικρόβια καταστρέφουν τμήματα της συγκεκριμένης ουσίας του εγκεφάλου.
Με την ελμυελίνη που φτιάξαμε στο εργαστήριο θέλουμε να ξεγελάσουμε και να σταματήσουμε τη συντονισμένη επίθεση του ανοσοποιητικού συστήματος στη μυελίνη.
Ετσι το ανοσοποιητικό σύστημα δεν θα επιτίθεται στον εαυτό του- εξ ου και ο χαρακτηρισμός ως αυτοάνοση ασθένεια», λέει ο κ. Ματσούκας.
Ωστόσο, για να καταλήξει η συγκεκριμένη ουσία στα ράφια των φαρμακείων, υπάρχει ακόμα δρόμος που μπορεί να διαρκέσει από τέσσερα έως επτά χρόνια, αν όλα πάνε καλά. Σε πρώτη φάση πρέπει να ολοκληρωθούν οι τοξικολογικές μελέτες, ενώ αμέσως μετά να υποβληθεί ο φάκελος, για έγκριση κλινικών δοκιμών στους διεθνείς αρμόδιους οργανισμούς φαρμάκων όπως ο αμερικανικός FDΑ και ο ευρωπαϊκός ΕΜΕΑ.
Τα σημάδια είναι πολύ θετικά.
Σε δοκιμές που πραγματοποιήθηκαν σε πειραματόζωα από συνεργάτες του κ. Ματσούκα, όπως η καθηγήτρια Ανοσολογίας κ. Βάσω Αποστολοπούλου στην Αυστραλία- γνωστή από τις έρευνές της για το εμβόλιο κατά του καρκίνου του μαστού-, το εργαστήριο Γενετικής στο Ινστιτούτο Παστέρ, το εργαστήριο Ανοσολογίας-Αιματολογίας του Τμήματος Ιατρικής του Πανεπιστημίου Πατρών καθώς και το εργαστήριο Νευρολογίας στο Αριστοτέλειο Πανεπιστήμιο Θεσσαλονίκης, φαίνεται ότι τρεις διαφορετικές εκδοχές της ελμυελίνης λειτουργούν με εξαιρετικά αποτελέσματα. «Συγκεκριμένα, προστατεύουν τα πειραματόζωα από την παράλυση, ενώ συγχρόνως ρυθμίζουν το ανοσοποιητικό σύστημα. Στόχος είναι ένα θεραπευτικό εμβόλιο», λέει ο καθηγητής.
Χρηματοδότηση με 1,5 εκατομμύριο ευρώ
Το εγχείρημα χρηματοδοτείται με 1,5 εκατομμύριο ευρώ- το μεγαλύτερο ποσό που έχει δοθεί σε ελληνική ερευνητική ομάδα στον συγκεκριμένο τομέα- από ελληνική φαρμακοβιομηχανία. Η επιτυχία του μπορεί να αποφέρει δισεκατομμύρια ευρώ στην Ελλάδα και ανάπτυξη στη χώρα
Κοντά στον στόχο της δημιουργίας επιθεμάτων που ρίχνουν την πίεση
Το δεύτερο ερευνητικό μέτωπο της ομάδας του καθηγητή κ. Ματσούκα έχει στραφεί κατά της υπέρτασης. «Σκεφτήκαμε την ιδέα του επιθέματος, του patch, για να γίνουμε ανταγωνιστικοί. Δεν υπάρχει παρόμοιο προϊόν σε κυκλοφορία και θα φανεί ιδιαίτερα χρήσιμο σε ανθρώπους μεγάλης ηλικίας που συνήθως ξεχνούν να πάρουν το χάπι τους» επισημαίνει ο καθηγητής κ. Ματσούκας, που παραδέχεται ότι στάθηκε τυχερός στην ανακάλυψη της ελσαρτάνης, της νέας δραστικής ουσίας που δοκιμάζεται στον πόλεμο κατά της υπέρτασης. «Πρόκειται για μια αριστουργηματική δομή κατοχυρωμένη με παγκόσμιες πατέντες, όπως και η ελμυελίνη, που θα δώσει μεγάλη διάρκεια δράσης. Το χάπι το παίρνεις κάθε ημέρα, ενώ το επίθεμα μπορεί να απελευθερώνει την ουσία με σταθερό ρυθμό για 24 ώρες μέχρι και 4 ημέρες δυνητικά.
Η διαδερμική χορήγηση μιμείται μια "αργή ενδοφλέβια έγχυση", με αποτέλεσμα να πλεονεκτεί έναντι των άλλων οδών χορήγησης αφού έχει μακρά διάρκεια δράσης και αποφεύγονται επιμέρους προβλήματα, όπως για παράδειγμα στο στομάχι» δηλώνει ο ιατρός της ομάδας, Πάνος Πλώτας.
Δραστική και με μικρό κόστος.

Οπως αναφέρει ο κ. Ματσούκας, η ομάδα του μπορεί να συνθέσει την ελσαρτάνη μέσα σε μόλις δύο στάδια- πράγμα εξαιρετικά σπάνιο. «Ημασταν πάρα πολύ τυχεροί. Πέρα από το ότι συνθέσαμε την ουσία σε δύο κινήσεις, όταν την στείλαμε για αξιολόγηση μας ενημέρωσαν ότι είναι και εξαιρετικά δραστική. Επιπλέον έχει πολύ μικρό κόστος.
Οι υπόλοιπες ουσίες που κυκλοφορούν στο εμπόριο φτιάχνονται σε πέντε ή δέκα στάδια, γεγονός που τις καθιστά ακριβότερες. Η δραστικότητά της μάλιστα είναι παραπλήσια και σε κάποιες περιπτώσεις μεγαλύτερη από άλλες ουσίες της κατηγορίας των σαρτανών», λέει ο κ. Ματσούκας.
Πάνω από 3 δισ. ευρώ. Μέχρι το τέλος του χρόνου η ελσαρτάνη αναμένεται να δοκιμαστεί τοξικολογικά σε τρία είδη ζώων, ακολουθώντας το πρωτόκολλο που απαιτείται για την έγκριση κλινικών δοκιμών. Σύμφωνα με τον καθηγητή Χημείας του Πανεπιστημίου Πατρών, οι οκτώ σαρτάνες που κυκλοφορούν σήμερα στη φαρμακευτική αγορά για τη ρύθμιση της υπέρτασης μοιράζονται περίπου 21 δισεκατομμύρια ευρώ τον χρόνο. «Εκτιμώ ότι με το επίθεμα θα εισρέουν στην Ελλάδα πάνω από 3 δισεκατομμύρια ευρώ ετησίως. Στην Ελλάδα είναι η πλέον προχωρημένη προσπάθεια μετατροπής της βασικής πανεπιστημιακής έρευνας σε προϊόντα τα οποία τόσο χρειάζεται η χώρα για ανάπτυξη. Χωρίς έρευνα πολύ υψηλού επιπέδου και χωρίς τη συνεργασία ομάδων αριστείας δεν θα είχαμε φτάσει ποτέ σε αυτό το σημείο», καταλήγει ο κ. Ματσούκας.
ΣΗΜΕΙΩΣΗ DETE: Δύο σελίδες αφιέρωσαν τα Νέα - Σαββατοκύριακο στην έρευνα που γίνεται στην Πάτρα. Το παραπάνω κείμενο του Χάρη Καρανίκα δείχνουν την σημασία των ερευνών που διεξάγονται στο Πανεπιστήμιο Πατρών. Συγχαρητήρια στον καθηγητή Ι. Ματσούκα και σε όλη την ομάδα του.

Σάββατο 25 Σεπτεμβρίου 2010

όλα σε 1 μέρος πρώτο




Βασικά Καλησπέρα σας.... έλεγε κάποτε μια παρουσιάστρια εκπομπής...
Μέρες τώρα προσπαθώ να τα βάλω όλα μέσα μου σε μια σειρά....να τα ταξινομήσω σε θέσεις λεωφορείου...σκέψεις, ερεθίσματα, άγχος,μα πάνω απ' όλα εμένα. Καθημερινά ξυπνώ, σηκώνομαι, μπαίνω στο λεωφορείο κάθομαι στη θέση μου, πάω στο μάθημα μου, βλέπω νέες φάτσες
νέα ερεθίσματα κοινωνικά και προσωπικά... διάλογος, μονόλογος,
γέλια, χαμόγελα, αυστηρότητα νευρικότητα, τέλος μαθήματος, ψάξιμο για σπίτι
καφέ, λεωφορείο επιστροφή, διάβασμα για την επομένη.
Μόλις απλά περιέγραψα τα στοιχεία που για όλους μας είναι δεδομένα χωρίς καμία επεξεργασία
της καθημερινότητας μου.
Όταν θα τα επεξεργαστώ θα παράγω μια πληροφορία που για εσάς θα είναι χρήσιμη μπορεί και όχι.
Ερεθίσματα καθημερινά από παιδιά και εκπαιδευτικούς ακόμα και από την ίδια κοινωνία στην οποία
όποιος σε βλέπει στο δρόμο ... α η νέα καθηγήτρια του Λυκείου, εσείς είστε που ψάχνετε σπίτι? και ξάφνου έχει δημιουργηθεί το θέμα το επίκεντρο... Κάτι θα σου βρούμε.... παντρεμένη ανύπαντρη...? αυτό που κολλάει .. με το σπίτι ποτέ δεν κατάλαβα.... (κάνω πως δεν καταλαβαίνω) ...
Και από το ρώτα εσύ να ρωτήσω κι εγώ από αύριο θα ανήκω σε άλλο κοινωνικό κύκλο.
Διάβασμα αρκετό όπως και το άγχος μου επίσης.... θα περάσει αυτό... σε λίγες μέρες..

Νιώθω δυνατή μα και αδύναμη μερικές φορές . Έχει να κάνει , ας το πούμε με "τυχαίες ανακαλύψεις".
Εκεί που κυνηγάς μια μύγα, πέφτεις πάνω σε μια χειρόγραφη ας το πούμε "παρακαταθήκη" .Ξεκινάς να ανοίγεις τα χαρτιά που τα βρήκες τυχαία, αναγνωρίζεις το γραφικό χαρακτήρα, τα χέρια μονο μιας ξεκινούν να τρέμουν κι έπειτα διαβάζοντας τις πρώτες σειρές, καταλαβαίνεις περί τίνος πρόκειται.. και τρελαίνεσαι  ... Λες δε μπορεί ... κάποιος μου κάνει πλάκα... θες να γελάσεις αλλά συνεχίζοντας
απλά ο κόμπος ανεβαίνει και κάτι σου κόβει την ανάσα... ούτε σε γύρω του θανάτου..στα λουνα παρκ
δεν αισθάνεσαι έτσι, μέχρι που το δάκρυ έρχεται και σου "μπαστακώνεται" ως άλλο σκουπίδι στη ματιά σου μπροστά. Προσπαθείς να είσαι διακριτική, να μην δείξεις ότι έχεις ταραχτεί ... διπλώνεις τα χειρόγραφα , και τα ξανά αφήνεις στο σημείο που τα βρήκες. Σκέφτεσαι ότι κατεβαίνοντας από το σημείο που είχες ανέβει ... πως θα είναι η όψη σου βλέποντας σε . Κατορθώνεις να μην
δείξεις τίποτα , το καταπίνεις αν και ομολογουμένως σου έχει κάτσει, και συνεχίζεις σα να μην συνέβει τίποτα που να σου τάραξε την ψυχολογία. Έπειτα, αφήνεις το χρόνο να κυλήσει και σε ανύποπτη στιγμή, αναφέρεις στο πρόσωπο ότι ανακάλυψες τι κρύβει στο ψηλό εκείνο σημείο. Ταράζεται, λέει ότι δεν θυμάται τι έχει εκεί πάνω, με τρεμάμενη φωνή. Αρχίζεις να αναφέρεις τα όσα διάβασες και αμέσως βουρκώνει.. πρέπει να τα πετάξω... πρέπει να τα αποβάλλεις από μέσα σου απαντάς εσύ. Δεν πρέπει να σκέφτεσαι κατά αυτόν τον τρόπο υπενθυμίζεις στο πρόσωπο. Πρέπει να είσαι δυνατή.. όταν θα έρθει η ώρα.. μπλα μπλα ... της αναφέρεις ότι αν σκέφτεται αρνητικά σίγουρα αυτό που θα καταφέρει είναι τελικά κάτι να μην πάει καλά και ότι όλα όσα αναφέρει θα βγουν πραγματικότητα και ότι είναι μικρή ακόμα να σκέφτεται έτσι. Είναι δυνατή... έχει καταφέρει πολλά πράγματα όχι όμως τώρα με την πρώτη "τρομάρα" να αφήνει τα όπλα χωρίς καν να έχει πολεμήσει.

Έτσι η δύναμη μου γίνεται άμεσα αδυναμία .... γιατί όλο αυτό δεν μπορώ να το μοιραστώ... αν θέλεις μάλλον κουράστηκα να μοιράζομαι ... και στην ουσία να πληγώνομαι ... ο καθένας μας χωρίς να το θέλουμε έχουμε καταφέρει να πληγώνουμε τον άλλον. Από τα μικρά και ασήμαντα... μέχρι τα μεγάλα και ουσιώδη.
Παραδείγματα πολλά από το πως περάσαμε στις διακοπές μας το καλοκαίρι από το πως είναι τα πράγματα στο νέο χώρο εργασίας... Δεν πήρα ένα τηλ ή ένα μήνυμα από κοντινά μου άτομα, να μου πουν ρε συ όλα καλά?
Θα μου πεις πάλι ότι φταίω εγώ αλλά να που μια ακόμα φορά οι υποχρεώσεις μου οι επαγγελματικές κι επειδή θέλω να είμαι σωστή απέναντι στο νέο κοινωνικό σύνολο του σχολείου, απλά έχω επιδιώξει να διαβάζω καθημερινά. Αν και δεν είναι μόνο αυτό απλά όταν γυρνάω αργά το απόγευμα στο σπίτι μου μιας και μετακινούμε με λεωφορεία, προλαβαίνω μια ώρα να ξεκουραστώ και μετά ξεκινάω διάβασμα, που σημαίνει ότι όλος αυτός ο προγραμματισμός μιας και το αντικείμενο είναι νέο, μου παίρνει ώρα. Δεν έχω χρόνο στο να απαντήσω και στις εξόδους μου.
Ξέρω και η λιγοστή μου πείρα και από το Χριστιανισμό μας αλλά και από τα δικά μου βιώματα μου έχει δείξει ότι τελικά μόνος σου πιστεύεις και πορεύεσαι στη ζωή απλά οι γύρω σου είναι εκεί κάποιοι που πιστεύουν σε εσένα σε ακολουθούν και κάποιοι που αμφιταλαντεύονται ...
Δεν σου κρύβω ότι κι εγώ πολλές φορές αμφιταλαντεύτηκα η αλήθεια είναι... σε κάποιες μου σχέσεις.
Δεν σου κρύβω ότι πληγώθηκα πολύ από κάποιες στάσεις άλλων..
Δεν σου κρύβω ότι πόνεσα πολύ από απορρίψεις.
Δεν σου κρύβω ότι απλά με τους άλλους υπήρξα πολλές φορές τυπική. Και αυτό το κάνω ακόμα πια γιατί ξέρω ποιοι με πόνεσαν ποιοι με πλήγωσαν. με αυτούς ναι είμαι τυπική δεν θα κυνηγήσω πλέον κανέναν.. είμαι εδώ ας έρθουν να με βρουν. Απλά τα πράγματα.
Κάνω νέο ξεκίνημα και προσπαθώ να αφήσω τα παλιά πίσω μου.. αν κι επειδή τα παλιά τουλάχιστον οικογενειακά θέματα υγείας είναι πάλι στο προσκήνιο, θα αμφιταλαντευθώ.. λίγο ακόμα . Είμαι και στα δύο σοβαρά θέματα αισιόδοξη και θέλω και οι άλλοι να είναι, αν πιστέψουμε σε αυτό όλα θα πάνε καλά... Μπορεί στην εκκλησία να μην πηγαίνω συχνά αλλά μέσα μου καθημερινά προσεύχομαι ... για όλους εκείνους που χρειάζονται την βοήθεια Του.. προσεύχομαι και για εκείνους που με πόνεσαν με πλήγωσαν έπαιξαν κατά ένα μέρος μαζί μου αποσκοπώντας σε άλλους στόχους.



Όλοι είμαστε επιβάτες ενός τρένου ή ενός λεωφορείου, κάποιες καταστάσεις διαρκούν έως την επόμενη αποβίβασή μας ... και τελειώνουν... όμως κατα τη διάρκεια του ταξιδιού έχουμε συναναστραφεί με τους γύρω μας. Το πιο όμορφο πράγμα είναι να είσαι επιβάτης να ταξιδεύεις....να γουστάρεις τον προορισμό σου και στην τελική ας σου δώσει και πόνο και θλίψη. Στην επόμενη μεταβίβασή σου θα έχεις να πάρεις νέες εμπειρίες. Απόλαυσέ τες....

ΥΓ το πιο υπέροχο πράγμα είναι μέσα σε όλα αυτά να απολαμβάνεις το ξημέρωμα... να βλέπεις τον ήλιο να "ξυπνάει" μέσα από το νερό της θάλασσας και να βγαίνει με τα ίδια χρώματα που λίγες ώρες πριν είχε δύσει... πορτοκαλο-κόκκινο χρώμα με έντονες γραμμές από κίτρινο .. που κοιτώντας το κατάματα λες και σου καίει την όραση και θέλεις απλά να βλέπεις μόνο φως και χαρά ...

Συνεχίζεται .. εν καιρώ....

Παρασκευή 10 Σεπτεμβρίου 2010

Θετικό κλίμα εντός κι εκτός μου



Όλα τρέχουν πολύ γρήγορα,
θέλω να πιστεύω ότι όλες οι αλλαγές
θα είναι σημαντικές, σε όλους τους τομείς.
Πρώτα ξεκίνησε η δουλειά μου, μετά τις αυγουστιάτικες
εξορμήσεις μου σε κάποιο κυκλαδίτικο νησί, που ξεκουράστηκα
γεύτηκα λίγη ηρεμία από όλα, ανανέωσα τις μπαταρίες μου
με ενέργεια, από 1η Σεπτεμβρίου με βρήκε η πρώτη σημαντική αλλαγή
χώρου εργασίας. Είναι ωραία εκεί που με έστειλαν, αν και τις πρώτες ημέρες
ήμουν σε άλλο σχολείο τώρα τοποθετήθηκα ναι μεν σε αυτό που είμαι, αλλά
έχω ακόμα 8 ώρες να συμπληρώσω το ωράριο μου και περιμένω την τοποθέτησή μου.
Σπίτι δεν έχω βρει ακόμα αλλά κι αυτό θα γίνει. Προς το παρόν πηγαινοέρχομαι.
Είναι βέβαια εξαντλητικό γιατί σηκώνομαι στις 05:45 για να πάρω λεωφορείο στις 6.30
για να είμαι στις 8 στο σχολείο μου. Και φυσικά λόγω του ότι ξυπνάω τόσο πρωί, το βράδυ
είμαι από νωρίς στο κρεβάτι μου.
Φέτος έχω αρκετό διάβασμα μιας και βρίσκομαι σε Γενικό Λύκειο κι ένα μάθημά μου είναι
Πανελλαδικά Εξεταζόμενο.
Χαίρομαι που έχω βρεθεί σε ένα Σύλλογο Διδασκόντων που με αγκάλιασαν από τη πρώτη στιγμή.
Επίσης, θα ήθελα να αναφέρω ότι σήμερα παραλάβαμε τα βιβλία του σχολείου.
Πρώτο αρνητικό, δεν έστειλαν όλα τα βιβλία των 3 τάξεων. Εγώ τουλάχιστον για το μάθημά μου,
παρέλαβα μόνο της Γ΄ Λυκείου, το βιβλίο του Πανελλαδικός Εξεταμόμενου μαθήματος, το Επιλογής που είχε δηλωθεί δεν ήρθε βιβλίο καθώς και ούτε τις Α και Β Λυκείου κάποια βιβλία και άλλων ειδικοτήτων. Πρώτες σημαντικές ελλείψεις. Θα δείξει η συνέχεια για το πότε θα σταλούν
τα βιβλία. Επίσης το άλλο κωμικοτραγικό που συμβαίνει με τα βιβλία στα σχολεία.
Παλιά επικρατούσε η εσφαλμένη νοοτροπία, να στέλνουν στα σχολεία βιβλία με πλεόνασμα αρκετό
σε κάθε σχολείο, σχεδόν διπλάσιο από τον αριθμό των μαθητών. Τώρα αυτό που παρατήρησα είναι ότι έρχονται σύμφωνα με τον ακριβή αριθμό των μαθητών, και συν 1 για τον καθηγητή. Εκείνο που θα ήταν καλό να γίνει να σταλούν βιβλία στο κάθε μάθημα και όχι πολλά αλλά μόνο 10 παραπάνω (δική μου εκτίμηση) για να αντιμετωπίσουμε πιθανές αλλαγές στις κατευθύνσεις των μαθητών, είτε ακόμα και μετεγγραφές που μπορεί να δημιουργηθούν. Εν κατακλείδι, ή πολύ απλοχεριά ή πολύ τσιγκουνιά.
Εγώ πάντως από ότι το κόβω τη Δευτέρα θα πάω να δώσω για εκτύπωση την ηλεκτρονική μορφή των βιβλίων μου γιατί δεν κόβω να περισσεύει βιβλίο για τον καθηγητή.

Ανυπομονώ να μπω στην τάξη. Ξέρω ότι πρέπει φέτος να ιδρώσω αρκετά τη φανέλα μαζί με τους μαθητές μου κι ελπίζω να βγούμε και οι δύο πλευρές με τις καλύτερες δυνατές επιδόσεις μας.

Από πλευράς διάθεσης ψυχολογικής και σωματικής έχω πάρει τα πάνω μου. Έκλεισα παλιές πόρτες στα προσωπικά μου λίγο άκομψα και άχαρα προς εμένα, αλλά έπρεπε να γίνει. Και να δεις που ανασαίνω καλύτερα.

Εύχομαι να υπάρξει κι άλλη καταχώρηση γι αυτό τον μήνα.. Μα συμπαθάτε με προηγείται η δουλειά μου, γι αυτό και δεν μπαίνω συχνά στους χώρους σας.

Να ευχηθώ καλή σχολική χρονιά σε όλους εκπαιδευτικούς και μαθητές και εύχομαι να είναι μια χρονιά δημιουργική για όλους μας!

Τετάρτη 1 Σεπτεμβρίου 2010

" Τα πάθη της βροχής"

Εν μέσω λογισμών και παραλογισμών, άρχισε κι η βροχή να λιώνει τα μεσάνυχτα,μ' αυτόν τον νικημένο πάντα ήχο...σί, σί, σί. Ήχος συρτός, συλλογιστός, συνέρημος, ήχος κανονικός, κανονικής βροχής.Όμως ο παραλογισμός, άλλη γραφή κι άλλη ανάγνωση μου 'μαθε για τους ήχους.Κι όλη τη νύχτα ακούω και διαβάζω τη βροχή,σίγμα πλάι σε γιώτα, γιώτα κοντά στο σίγμα,κρυστάλλινα ψηφία που τσουγκρίζουν και μουρμουρίζουν ένα εσύ, εσύ, εσύ!Κάθε σταγόνα κι ένα εσύ, όλη τη νύχτα ο ίδιος παρεξηγημένος ήχος, αξημέρωτος ήχος,αξημέρωτη ανάγκη το εσύ!Βραδύγλωσση βροχή, σαν πρόθεση ναυαγισμένη, κάτι μακρύ να διηγηθεί, και λέει μόνο εσύ, εσύ...! Νοσταλγία δισύλλαβη, ένταση μονολεκτική, το ένα εσύ σα μνήμη, το άλλο σαν μομφή και σαν μοιρολατρεία, τόση βροχη για μια απουσία, τόση αγρύπνια για μια λέξη! Πολύ με ζάλισε απόψε η βροχή μ' αυτή της τη μεροληψία... όλο εσύ, εσύ, εσύ, σαν όλα τ' άλλα να 'ναι αμελητέα, και μόνο εσύ, εσύ, εσύ...


Κική Δημουλά


Σάββατο 28 Αυγούστου 2010

Χαρείτε τη βόλτα ..της ζωής!!!





Ο George Carlin λέει για τα γηρατειά! (Απόλυτα Διαυγές)

ΕΑΝ ΔΕΝ ΔΙΑΒΑΣΕΤΕ ΤΟ ΠΑΡΟΝ ΕΩΣ ΤΟ ΤΕΛΟΣ, ΘΑ ΕΧΕΤΕ ΧΑΣΕΙ ΜΙΑ ΜΕΡΑ ΑΠ'ΤΗ ΖΩΗ ΣΑΣ. ΚΙ ΟΤΑΝ ΘΑ ΤΟ ΤΕΛΕΙΩΣΕΤΕ, ΚΑΝΤΕ  Ο,ΤΙ ΚΑΝΩ ΚΑΙ ΠΡΟΩΘΗΣΤΕ ΤΟ.

Οι απόψεις του George Carlin's για τα γηρατειά

Έχετε αντιληφθεί ότι η μόνη περίοδος της ζωής μας που μας αρέσει να μεγαλώνουμε είναι όταν είμαστε παιδιά; Εάν είσαι κάτω των 10 ετών, είσαι τόσο ενθουσιασμένος που μεγαλώνεις που σκέφτεσαι τμηματικά..

«Πόσων ετών είσαι;», «Είμαι τέσσερα και μισό!» Ποτέ δεν είσαι τριάντα έξι και μισό. Είσαι τέσσερα και μισό, και περπατάς στα πέντε! Αυτό είναι το κλειδί.

Μπαίνεις στην εφηβεία, και τώρα κανείς δεν μπορεί να σε συγκρατήσει. Πηδάς στον επόμενο αριθμό, ή ακόμη και μερικούς αριθμούς μπροστά.

«Πόσων ετών είσαι;» «Θα γίνω 16!» Μπορεί να είσαι 13, αλλά έ, θα γίνεις 16! Και τότε έρχεται η καλύτερη μέρα της ζωής σου!Γίνεσαι 21. Ακόμα και οι λέξεις ακούγονται σαν ιεροτελεστία.ΓΙΝΕΣΑΙ 21.. ΝΑΙΙΙΙΙΙΙ !!!

Αλλά τότε περνάς στα 30. Ωωωω, τί έγινε εδώ; Ακούγεσαι σαν χαλασμένο γάλα! Αυτός ΠΕΡΑΣΕ, έπρεπε να τον πετάξουμε. Δεν έχει πλάκα πια, είσαι απλά ένας ξινισμένος λουκουμάς. Τι πάει στραβά; Τί άλλαξε;

ΓΙΝΕΣΑΙ 21, ΠΕΡΝΑΣ στα 30, και τότε ΠΕΡΠΑΤΑΣ στα 40. Ουάου! Πάτα φρένο, όλα σου ξεγλυστρούν. Πριν να το καταλάβεις,ΦΘΑΝΕΙΣ τα 50 και τα όνειρά σου χάνονται...

Αλλά! για περίμενε!!! ΤΑ ΚΑΤΑΦΕΡΝΕΙΣ ΩΣ τα 60. Δεν πίστευες ότι θα τα έφθανες!

Οπότε ΓΙΝΕΣΑΙ 21, ΠΕΡΝΑΣ στα 30,ΠΕΡΠΑΤΑΣ στα 40, ΦΘΑΝΕΙΣ τα 50 και ΤΑ ΚΑΤΑΦΕΡΝΕΙΣ ΩΣ τα 60.

Έχεις αναπτύξει τόσο μεγάλη ταχύτητα που ΧΤΥΠΑΣ τα 70! Μετά απ'αυτό, η κατάσταση είναι μέρα με τη μέρα. ΧΤΥΠΑΣ την Τετάρτη!

Μπαίνεις ! στα 80 και κάθε μέρα είναι ένας πλήρης κύκλος. ΧΤΥΠΑΣ το γεύμα. ΠΕΡΝΑΣ στις 4:30.. ΦΘΑΝΕΙΣ την ώρα του ύπνου. Και δεν τελειώνει εκεί. Στα 90 σου, αρχίζεις να οπισθοδρομείς.  «Ήμουν ΜΟΛΙΣ 92».
>
Και τότε κάτι παράξενο συμβαίνει. Εάν καταφέρεις να ξεπεράσεις τα 90, ξαναγίνεσαι μικρό παιδί. «Είμαι 92 και μισό!».
>
Μακάρι να φθάσετε όλοι στα υγιή 100 και μισό!!
>
ΠΩΣ ΝΑ ΠΑΡΑΜΕΙΝΕΤΕ ΝΕΟΙ
>
1.    Πετάξτε τους ασήμαντους αριθμούς..Αυτό συμπεριλαμβάνει την ηλικία, το βάρος και το ύψος. Αφήστε τους γιατρούς να νοιάζονται γι' αυτά. Γι' αυτό τους πληρώνετε άλλωστε.
2.    Κρατήστε μόνον τους ευχάριστους φίλους. Οι γκρινιάρηδες σας ρίχνουν.
3.    Να μαθαίνετε συνεχώς! Μάθετε περισσότερα για τους υπολογιστές, τις τέχνες, την κηπουρική, ο,τιδήποτε, ακόμη και για το ραδιόφωνο. Να μην αφήνετε ποτέ τον εγκέφαλο ανενεργό. «Ένα ανενεργό μυαλό είναι το εργαστήρι του Διαβόλου».Και το επίθετο του διαβόλου είναι Αλτζχάιμερ.
4.Απολαύστε τα απλά πράγματα.
5.Γελάτε συχνά, διαρκώς και δυνατά. Γελάστε μέχρι να σας κοπεί η ανάσα.
6.Τα δάκρυα τυχαίνουν... Υπομείνετε, πενθήστε, και προχωρήστε παραπέρα. Το μόνο άτομο, που μένει μαζί μας για ολόκληρη τη ζωή μας είναι ο εαυτός μας. Να είστε ΖΩΝΤΑΝΤΟΙ ενόσω είστε εν ζωή.
7.Περιβάλλετε τον εαυτό σας με ό,τι αγαπάτε, είτε είναι η οικογένεια, τα κατοικίδια, η μουσική, τα φυτά, τα ενδιαφέροντά σας, ο,τιδήποτε. Το σπίτι σας είναι το καταφύγιό σας.
8.Να τιμάτε την υγεία σας: Εάν είναι καλή, διατηρήστε την. Εάν είναι ασταθής, βελτιώστε την. Εάν είναι πέραν της βελτιώσεως, ζητήστε βοήθεια.
9.Μην κάνετε βόλτες στην ενοχή. Κάντε μια βόλτα στα μαγαζιά, ακόμη και στον διπλανό νομό ή σε μια ξένη χώρα αλλά ΜΗΝ πηγαίνετε εκεί που βρίσκεται η ενοχή.
10. Πείτε στους ανθρώπους που αγαπάτε ότι τους αγαπάτε, σε κάθε ευκαιρία.
ΚΑΙ ΠΑΝΤΑ ΝΑ ΘΥΜΑΣΤΕ:
>
Η ζωή δεν μετριέται από τον αριθμό των αναπνοών που παίρνουμε, αλλά από τις στιγμές που μας κόβουν την ανάσα
>
Κι αν δεν στείλετε το παρόν σε τουλάχιστον 8 άτομα - ποιος νοιάζεται; Αλλά μοιραστείτε το με κάποιον. Όλοι χρειαζόμαστε να ζούμε τη ζωή μας στο έπακρο κάθε μέρα!!
>

>  
Το ταξίδι της ζωής δεν είναι για να φθάσουμε στον τάφο με ασφάλεια σ' ένα καλοδιατηρημένο σώμα, αλλά κυρίως για να ξεγλιστρούμε προς όλες τις πλευρές, πλήρως εξαντλημένοι, φωνάζοντας «...ρε γαμώτο.....τί βόλτα!».

Τρίτη 3 Αυγούστου 2010

χαρές και λύπες πάντα θα είμαστε μαζί ότι κι αν συμβεί...?

Κάποτε βρέθηκαν να περπατούν  6 κορίτσια σε ένα όμορφο, άγνωστο τότε
μέρος για εκείνες... Δεν γνωριζόντουσαν μεταξύ τους, αλλά οι συγκυρίες και οι τότε καταστάσεις λόγω σπουδών τις έκαναν να ενωθούν μεταξύ τους. 6 χαρακτήρες, προσωπικότητες, η μια διαφορετική από την άλλη, που όμως για κάποιο λόγο, ίσως η τότε ηλικία τους, ίσως η τότε φάση τους, έγινε η μια το συμπλήρωμα της άλλης.  Η επαφή τους ήταν σχεδόν καθημερινή, δεν υπήρχε ημέρα που να μην ήταν η μια δίπλα στην άλλη..Πρόσωπα γεμάτα ζωντάνια, χαμόγελα πάντα ζωγραφισμένα στα πρόσωπά τους, μια άλλης ανέμελης τότε ζωής.. Όλες την έζησαν στο έπακρο και άλλο τόσο την αναπόλυσαν όταν τελείωσε
αυτή τους η "φοιτιτική" ζωή.

Η κάθε μία τους έχει να θυμάται πολύ έντονες στιγμές, από τις μεθυσμένες περιπλανήσεις τους στα
σοκκάκια της πόλης που σεργιάνισαν μέχρι και τις στιγμές εκείνες που η όποια παροδική μελαγχολία
τους έπιανε και κλεινόντουσαν στον εαυτό τους. Έντονες στιγμές...που δυστυχώς οι συγκυρίες τα έφεραν έτσι και λόγω ότι προέρχονταν από διάφορα μέρη της Ελλάδας, έπρεπε να αποχωριστούν. Στη κάθε μια ξεχωριστά στοίχισε αυτός ο αποχωρισμός. Το σπάσιμο αυτής της αλυσίδας...Κατάφεραν παρ' όλο τη διαφορετικότητά τους να μη βάλουν ανάμεσά τους τίποτα παρά μόνο αγάπη για την κάθε μια ξεχωριστά.


Στην αρχή η απομάκρυνσή τους ήταν μια απώλεια που φαινόταν με τα καθημερινά τηλεφωνήματα, που έκανε η μια στην άλλη... με τον καιρό και με τον εργασιακό βίο κάπως οι καθημερινές συνευρέσεις στο τηλέφωνο, ελαχιστοποιήθηκαν στο ένα τηλέφωνο το μήνα. Η λαχτάρα τους πάντα ήταν να βρεθούνε από κοντά να τα ξανα πούνε όπως τότε, τον παλιό καλό καιρό...ατέλειωτες ώρες σε ένα μπαλκόνι, γύρω από ένα τραπέζι κουζίνας να ετοιμάζουν πρωινό καφέ...μετά από ξενύχτι...ήταν μια εποχή καλά χαραγμένη στις μνήμες όλων. 

Εκείνο που έχει μείνει χαραγμένο στην δική μου μνήμη, μιας και είμαι η μια από τις 6, είναι ότι όλα τα έχω αποτυπώσει στο μυαλό μου με εικόνες και μυρωδιές.

Την πρώτη την θυμάμαι, ως μια ισορροπημένη προσωπικότητα γεμάτη κέφι, το παιδί της παρέας που θα μας έκανε όλες να γελάμε...με τις ατάκες της. Την θυμάμαι συνεχώς να τρέχει πάντα κάτι να προλάβει, τα ατελείωτα βαριά δέματα που της έστελναν οι γονείς της από την πόλη της, και πάντα ως μυρωδιά από εκείνη που έχει μείνει κάτι από γεύση ζεστού ψωμιού. Και επίσης την μεγάλη αγκαλιά που μας έκανε και μας χωρούσε όλες μέσα και την έντονη εικόνα της όταν μιλάγαμε για σοβαρά θέματα που συγκινιόταν με το παραμικρό όπως κι εγώ.

Την δεύτερη την θυμάμαι ως μια "τρελιάρικη" φυσιογνωμία, γεμάτη "συννεφάκια" στο ότι να αγαπηθεί να τελειώσει τη σχολή και να παντρευτεί και να κάνει πολλά παιδιά. Ως μυρωδιά από εκείνη έχω ένα φρούτο που τις άρεσε πολύ, κεράσια!!! Ήταν απίστευτη όταν ήθελε να μας φτιάξει τη διάθεση... πολύ ναζιάρα και τσαχπίνα!!!

Την τρίτη τη θυμάμαι ως μια κοπέλα γεμάτη όνειρα που όμως περπατούσε στο δικό της κόσμο φαντασίας, λίγο μακριά από τον πραγματικό, "ξεχασιάρα" απίστευτη, αλλά γεμάτη νάζι γυναίκα..και πολύ συναισθηματική, που όμως δεν το έδειχνε τόσο συχνά, τότε ήταν αρκετά δεμένη με τη δεύτερη κοπέλα της περιγραφής, ήταν και από την ίδια πόλη... και τα πάντα τα έκαναν μαζί ακόμα και τώρα που έχουν περάσει 12 χρόνια.

Την τέταρτη θα την χαρακτήριζα την πολύ τολμηρή της παρέας όλα τα δοκίμαζε. Και όταν λέμε όλα εννοούμε όλα... Ήταν κι εκείνη απίστευτη στο να σου φτιάξει το κέφι, ακόμα θυμάμαι ένα βράδυ μέσα σε ένα κλαμπ, που εκεί που ήμουν σκοτεινιασμένη, θέλοντας να μου ανεβάσει το κέφι, κι επειδή δούλευε εκεί ως μπαργούμαν τότε, μου πέταξε ένα παγάκι και με βρήκε στο μάτι...ακόμα με πονάει το μάτι μου μακούς??? χαχαχαχα (μακάρι να ήξερε κι εκείνη και οι υπόλοιπες ότι γράφω αυτές τις αράδες) Από εκείνη η μυρωδιά που έχω κρατήσει είναι το άρωμά της - αν θυμάμαι καλά τότε ήταν της Κενζο κάποιο- πάνε και χρόνια..Και τα απίστευτα απαλά χέρια της όταν με αγκάλιαζε..!!!

Την πέμπτη επίτηδες την άφησα τελευταία. Ήταν και είναι ένα δυναμικός χαρακτήρας. Έκανε κι εκείνη πολλά πράγματα. Και κατάφερε επίσης να πετύχει ακόμα περισσότερα και μπράβο της. Από εκείνη έχω να θυμάμαι μια χρονιά την ημέρα των γενεθλίων μου που κάτι με είχε πιάσει είχα κλειστεί στον εαυτό μου για μέρες, και την ώρα της αλλαγής επειδή είχε ρεπό από τη δουλειά της, ήρθε στις 12:01 με ένα παστάκι στο οποίο πάνω του είχε βάλει ένα κεράκι, να μου ευχηθεί χρόνια πολλά και να με ξεσηκώσει να πάμε για ποτό. Ήταν τότε από τα πιο όμορφα γενέθλια μου. Χάρη σε εκείνη όλες μαζί ξανά συναντηθήκαμε πρώτη φορά μετά την αποφοίτησή μας που έγινε το 2003, τον Ιούλιο του 2005 στη Σάμο που έκανε το μεταπτυχιακό της.. Περάσαμε σούπερ θυμήθηκα ατέλειωτες ώρες από τα παλιά..Όμως σήμερα ετούτη η κοπέλα περνάει τη πιο δύσκολη φάση της ζωής της, και ενώ προσπάθησα να βρω τρόπο να είμαι δίπλα της δυστυχώς ο χρόνος δεν με παίρνει να είμαι εκεί...δεν προλαβαίνω να είμαι στην άλλη πλευρά της Ελλάδος. Θέλω να σου πω κούκλα μου γλυκιά ότι λυπάμαι είχαμε πει κάποτε όταν φεύγαμε από το μέρος που σπουδάζαμε ότι θα είμαστε πάντα μαζί στις χαρές και τις λύπες τα χρόνια που μας πέρασαν βρεθήκαμε σε χαρές ... και σε γάμους να που φέτος αυτός ο Αύγουστος θα σας σμίξει όλες ξανά μαζί στη πιο μεγάλη μέρα της λύπης και της θλίψης σου, και δεν θα μπορώ λόγω του ότι το έμαθα σήμερα το απόγευμα και ότι το γεγονός θα γίνει αύριο το πρωί εκ των πραγμάτων δεν θα μπορέσω να είμαι εκεί. Δύναμη, κουράγιο και υπομονή λέξεις που εύκολα τις γράφεις αλλά δύσκολα τις λες. Προσπάθησα να σε πετύχω στο τηλέφωνο δεν τα κατάφερα..ξέρω είναι δύσκολες οι ώρες ετούτες.. Θέλω να είσαι δυνατή κορίτσι μου. Η ζωή μας τα φέρνει καμιά φορά αλλιώς από ότι τα έχουμε υπολογίσει.Θα ήθελα να προσπαθήσεις να κρατήσεις τις πιο ζωντανές στιγμές μέσα σου και να τον θυμάσαι πάντα..

Κάποτε τα γράμματα τα έγραφα και σας τα έστελνα ίσως το δεις αυτό το γράμμα κάποτε τυχαία, απλά ξέρω ότι θα είναι εκεί δίπλα σου οι υπόλοιπες δεν θα σε αφήσουν μόνη αυτή την μεγάλη στιγμή πόνου και θλίψης. Ξέρεις κάτι πονάω κι εγώ μαζί σου.. μάτια μου ξέρω ότι η απώλεια έτσι αναπάντεχα του γονιού είναι μια θλίψη που μένει χαραγμένη μέσα στα πιο βαθιά κομμάτια της ζωής μας. Περνάνε οι στιγμές και οι εικόνες γρήγορα. Σαγαπώ πολύ κορίτσι μου θα ήθελα πάρα πολύ να ήμουν λίγο πιο κοντά για να μπορέσω να είμαι εκεί αύριο να σε κλείσω στην αγκαλιά μου να σου δώσω το χέρι μου για να μπορέσεις να αλαφρύνεις κάπως από το βαρύ αυτό φορτίο. Σ' αγαπάω και λυπάμαι που δεν μπορώ να είμαι εκεί. Θα προσπαθήσω κορίτσι μου να είμαι εκεί όσο μπορώ και με άλλο τρόπο.

Κυριακή 1 Αυγούστου 2010

Πάντα θα σε θυμάμαι σα μυρωδιά καλοκαιριού..

Μυρωδιά Καλοκαιριού από τα παιδικά χρόνια έντονα χαραγμένα
στο κουτί της μνήμης.. περπάτησα στα σοκάκια του χωριού..
και όλα ήταν εκεί .. κάθε μνήμη, κάθε ανάμνηση ξεπηδούσε
από μπροστά μου...

Είχα καιρό να πάω, και σήμερα λόγω της ημέρας, και του γεγονότος
έπρεπε...τα μάτια βουρκώναν γιατί ήταν λες και ήσουν εκεί...
δίπλα σε όλες τις στιγμές και μου κρατούσες το χεράκι μου,
και με περπατούσες, στις μυρωδιές από γιασεμιά, και βουκαμβίλιες
ήσουν εκεί... με άλλη όψη, πιστεύω ενός αερικού...

Δεν μπορώ να ξεχάσω τίποτα ... όλα είναι εκεί στο χρονοντούλαπό μου...
κι εσύ μπορεί να βρίσκεσαι ψηλά αλλά είσαι εκεί..στην ξεχωριστή θέση
της καρδιάς μου...

Εκείνη, η γυναίκα και γιαγιά μου, δεν μπορούσε να έρθει ...
είναι σχεδόν κατάκοιτη όπως την άφησες ένα χρόνο πριν,
επιχειρήσαμε να την βάλουμε στο αυτοκίνητο να έρθει...
-γιατί παρά το Αλτσχάιμερ, αυτές τις στιγμές τις θυμάται
όπως και το λόγο που θα τη φέρναμε στο χωριό- δεν μπορούσε
ζορίστηκε και πιστεύω κι εσύ το είδες από ψηλά...

Περάσαμε από το σπίτι κι εκεί το δάκρυ χωρίς να το θέλω
άλλωστε σε αυτές τις περιπτώσεις δεν το θέλεις, έτρεξε...
έτρεξε γιατί το σπίτι πια 2 χρόνια τώρα είναι κλειστό. από τότε
που πέσατε και σας φέραμε στο δικό μας σπίτι...

Λυπήθηκα πολύ που αναμνήσεις μου θα ήθελα
να γινότουσαν για μια στιγμή ξανά πράξεις...
έβλεπα ανθρώπους στα σοκάκια - νέους όχι τα παλιά γερόντια,
που δεν υπάρχουν- έβλεπα ανακαινισμένα σπίτια,
όλα ήταν ένα μείγμα παλιάς και νέας εποχής...


Σε ευχαριστώ που με έκανες να θυμηθώ για ακόμα μια φορά
τις ιστορίες μας...Πάντα θα σε θυμάμαι σα μυρωδιά καλοκαιριού..

το ξέρεις και το ξέρω.....να σαι καλά εκεί που βρίσκεσαι τώρα....






Μα εδώ αρχίζει και τελειώνει η αγάπη
στον άλλο κόσμο τι θα βρεις...
θα είσαι μπλεγμένος με καινούριο εφιάλτη
εδώ αρχίζει και τελειώνει η ζωή.


 

Πέμπτη 15 Ιουλίου 2010

(Αφι)ερωμένη στον Έρωτα

Ερωτεύθηκα τη θάλασσα γιατί ήταν το κορμί σου

Ερωτεύθηκα το λιμάνι μου γιατί ήταν η αγκαλιά σου

Ερωτεύθηκα τα χρώματα της φύσης γιατί είχαν κάτι από τη ματιά σου

Ερωτεύθηκα τους ήχους γιατί έβγαιναν απ' το κορμί σου..

Ερωτεύθηκα το γέλιο σου γιατί σε έκανε παιδί

Ερωτεύθηκα το βλέμμα σου που με ταξίδεψε στο νησί του Έρωτα

Ερωτεύθηκα τον ήχο της φωνής σου...

Ερωτεύθηκα... την ανάσα που σκορπάς

Ερωτεύθηκα αλλά δεν το ξέρεις..

γιατί στον Έρωτα τα αισθήματα πρέπει να είναι αμοιβαία...

Ερωτεύθηκα...και ας είναι η φωτιά του να με κάψει..

Ερωτεύθηκα αλλά ούτε κι εγώ το ξέρω...για πόσο..για όσο...

Στην υγεία μου πιες πορφύρας γλυκύ έαρ!


Τετάρτη 7 Ιουλίου 2010

Αύρα Καλοκαιρινή


Με δυο σταγόνες μέθυσα
από της θάλασσας σου την αρμύρα
Φεγγαρένια η ματιά σου που τη λάμψη του
έχει πάρει
και τ' αστέρια ένα ένα πέφτουν μέσα στην αγκάλη
και φοβάμαι μη σε σφύξω και σκορπίσεις στον αέρα
και βρεθείς ξανά στην ουράνια παρέα..
Στέλνω τα φιλιά μου που σε καίνε πιο πολύ
και το χρώμα σου αλλάζεις σ' ένα κόκκινο βαθύ.
Κοίτα τώρα πόσο μοιάζεις μ αυγουστιάτικο φεγγάρι
που μου καίει το κορμί!


Παρασκευή 2 Ιουλίου 2010

Δύο μισά μας κάνουν ένα ολόκληρο!!!






Κάποτε ήταν ο καθένας ένα πορτοκάλι. Ένα πορτοκάλι ζουμερό, φωτεινό, ολοκληρωμένο, γεμάτο εμπειρίες, αγάπη, ερώτα. Απλά γεμάτο. Έπρεπε για συμπαντικούς λόγους να κοπεί στα δυο. Κόπηκε.

Από τότε ο καθένας μας είναι μισό πορτοκάλι. Λίγο στεγνό, χωρίς πολλούς χυμούς, μισή αγάπη, μισός έρωτας. Όλα μισά.

Και έτσι ξεκίνησε η διαδικασία του ψαξίματος. Να βρούμε το άλλο μισό πορτοκάλι μας, που θα μας γεμίσει. Θα μας ολοκληρώσει. Θα μας ξεχειλίσει από αγάπη, από έρωτα.

Κάνουμε πολλές προσπάθειες. Δοκιμάζουμε πολλά πορτοκάλια, μήπως και βρούμε το δικό μας. Το άλλο μας μισό. Άλλο είναι μεγαλύτερο και μας κλείνει σε αδιέξοδα, άλλο είναι μικρότερο και μας δίνει λιγότερα από όσα μας λείπουν, άλλο πιο φωτεινό και μας τυφλώνει, άλλο πιο σκοτεινό και μας γυρίζει στο σκοτάδι. Άλλο ....άλλο... άλλο... [συμπληρώστε εσείς ..τις υπόλοιπες περιπτώσεις]

Δεν φταίνε αυτά για όσα δεν μας προσφέρουν. Τόσα μπορούν και τόσα δίνουν. Εξάλλου και αυτά ψάχνουν το δικό τους μισό.

Όταν όμως φίλε μου το βρούμε, θα το καταλάβουμε αμέσως. Θα πάρουμε πίσω την χαμένοι λάμψη μας και τα δυο μισά, θα γίνουμε ένα. Ένα ζουμερό, γεμάτο αγάπη, τρυφερότητα, υπέροχο πορτοκαλί, πορτοκάλι! Καλή μας τύχη!

Υ.Γ. Όταν κάτι μας προξενεί μεγάλο πόνο, σημαίνει ότι στην "ένωση" κάτι δεν ταιριάζει ... προσπαθεί να ταιριάξει με κάτι που είναι πολύ μεγάλο ή πολύ μικρό .. προσπαθεί με τρόπους χίλιους δυο αλλά δεν τα καταφέρνει και προξενεί ένα περίεργο σκοτάδι, θλίψη, καλό είναι αφού δοκιμάσαμε την γεύση του, τους χυμούς του και είδαμε ότι και "σχηματικά" δεν ταιριάζουμε, να επιστρατεύσουμε όση δύναμη έχουμε, και να ξεκινήσουμε πρώτα να ηρεμήσουμε το σώμα και την ψυχή από τον Πόνο, τη θλίψη και έπειτα να πάρουμε το δρόμο της αναζήτησης για το άλλο μας μισό πορτοκάλι.

Παρασκευή 11 Ιουνίου 2010

Ταξίδι στ' όνειρο

Ταξίδι στο όνειρο
μαζί σου με πήρες
σου γέλασα μου γέλασες
και αγκαλιά με πήρες..
Ο χρόνος είχε περάσει
κι εσύ σαν λίγο να είχες αλλάξει
Περπάτησα για λίγο κοντά σου
που να ξερα πως διάβαζες
κομμάτια της ψυχής μου...
Δεν ξέρω που σου φάνηκε
ο κόσμος μου που έχει πια αλλάξει..
Μου άρεσε το όνειρο
εκείνη η χροιά της φωνής...
Σιωπηλή, αργή, αλλά τόση δυνατή
ηχεί ακόμα γύρω μου..
Ταξίδι στο όνειρο
για λίγο ζήσαμε.
Ειλικρινά, βαθιά χαρήκαμε..
Το όνειρο τελείωσε
και πρέπει να αφεθούμε
στην επόμενη συνάντηση
ψυχών που ο χρόνος θα δείξει.
Ταξίδια μακρινά..
εκεί που μόνο οι ψυχές μας
ξέρουν να μας ταξιδεύουν
και που η παρουσίες μας είναι
τόσο μα τόσο επιβλητικές
και γεμίζουν το κόσμο γύρω μας.
Καλή συνέχεια στα ταξίδια σου!
Τώρα πια ξέρουμε πότε ο ένας επισκέπτεται
τον άλλον, το προαισθανόμαστε!

Τρίτη 8 Ιουνίου 2010

Να ταξιδεύεις μονάχα

Photobucket



Να ταξιδεύεις μονάχα... γύρω από το δικό μου φάρο που θα σου δίνει
τόσο φως όσο χρειάζεσαι να βλέπεις το λιμάνι σου....
Να ταξιδεύεις μοναχά μη λησμονήσεις...
γιατί το φεγγάρι θα έχω εκεί ψηλά
να μου γνέφει την πορεία σου..
Να ταξιδεύεις μονάχα για να ρθεις ξανά
και στο μουράγιο της καρδιάς μου να δέσεις σφυχτά!

Σάββατο 29 Μαΐου 2010

Μαλβίνα Κάραλη - Ένα από τα τελευταία κείμενά της







Πηγή : http://genesis.ee.auth.gr/dimakis/odpan/opan119/7.html

Στις 7 Ιουνίου θα είναι μια ημέρα που όλοι θα θυμηθούν τα συναπαντήματα της αξέχαστης Μαλβίνας Κάραλη.

Η δική μου άποψη:

"Νομίζω ο λόγος της ήταν μοναδικός ... την θαυμάζω... πάντα τη θαύμαζα για το ύφος της, το ήθος της, για το λέγειν της, μάγκες μου... ήταν μια κι όξω τα λόγια της.. κατευθείαν στην καρδιά.. και να που τώρα σε μια κρίσιμη φάση,  λίγο πριν τα μπεζ δωμάτια, τις σουίτες, τα αστραφτερά λευκά γιατρών και νοσοκόμων, να διαβάζω αυτά τα λόγια .. Δύναμη για να ζήσουμε πολλά καλοκαίρια, φθηνόπωρα, χειμώνες και ανοιξιάτικους περίπατους!!

Παρασκευή 14 Μαΐου 2010

You've Got Mail

Είχε περάσει καιρός από την τελευταία φορά
που είχε πιάσει τον εαυτό της να φλερτάρει.

Κι αυτό έγινε προχτές, κάπως αιφνίδια.
Απλά ένα μήνυμα στο email της, της κέντρισε
το ενδιαφέρον. Το πρόσωπο άγνωστο.
Εκείνος έδειχνε να την ξέρει ή τουλάχιστον
να θέλει να την γνωρίσει από κοντά, μιας και
ήξερε κάποια στοιχεία παραπάνω για εκείνη.

Έτσι ξεκίνησε μια συνομιλία.
Μια συνομιλία που ο τρόπος που την πλησίασε
της άρεσε. Εψαξε παραπάνω για τον άγνωστο. Βρήκε μια άκρη.

Δεύτερη μέρα επικοινωνίας κι εκείνη απλά
το παίζει "σκληρή", μαζί του.
Αλλά από την άλλη είναι σε μια φάση
που αναζητά την επικοινωνία από κάποιον.

Εκείνος γλυκός και υπομονετικός. Άραγε μέχρι πότε?
Εκείνος δείχνει να ξέρει λεπτομέρειες για εκείνην.
Όχι όμως ουσιαστικές. Εκείνη του ζητάει περαιτέρω επικοινωνία
μέσω μηνυμάτων, για να γνωριστούν καλύτερα.

Έχετε μήνυμα στον υπολογιστή σας . Μια ταινία αλλά και
μια πραγματικότητα.
Άραγε θα προχωρήσει η ιστορία τους?
Θα δείξει ... εκείνη θα ήθελε να μπει κάτι καινούργιο
στη ζωή της.
Άραγε θα είναι αυτός? θα τον αφήσει να προχωρήσει?

Δευτέρα 10 Μαΐου 2010

Χρόνια Πολλά Μάνα Μητέρα Μανούλα Μαμά

Η μάνα είναι δυνατή
τι κι αν οι μπόρες τη λυγίσουν
εκείνη θα σταθεί
ορθή και με χαμόγελο
στα χείλη
 με μια αγκαλιά γεμάτη
ζεστασιά θα μας καθυσηχάσει

για να περάσουν τα δύσκολα και
να βγει το γέλιο πάλι
στα χείλη μας.




Η μάνα που ποτέ δεν κοιμάται
όταν ο πυρετός καίει το παιδί της

η μάνα που ποτέ δεν ηρεμεί
όταν ταξίδι μακρινό έχεις φύγει

η Μάνα που ποτέ δε λυγίζει μπροστά
στα παιδιά της μα πάντα πίσω
σε μια δική της γωνιά..

Η μάνα μου οι στεναγμοί της
αν ξεχυθούν θα σηκώσουν
παλίρροια θάλασσες και πελάγη..

Η μάνα η μανούλα η μαμά
που ξέρει πάντα
τα παιδιά της..γιατί είναι
κομμάτι από τα σπλάχνα της
το πρώτο της το χάδι πάντα μέσα στα
κύτταρά μας χαραγμένο μένει ..
Μάνα .. πόσα σαγαπώ δε σου χω πει
Μητέρα πρέπει να στο πω
είσαι γλυκιά και δυνατή
μανούλα μου Σε Αγαπώ πολύ

κι όταν κι εγώ με τη σειρά μου
πάρω τον τίτλο σου μανούλα
θα γίνω σαν κι εσένα δυνατή
με αγάπη ξεχωριστή
με γέλιο και αγκαλια μεγάλη
τη μια θα αγκαλιάζω το παιδί
και θα του λέω ιστορίες
από σένα!!!
Κι εσύ εκεί σε μια γωνιά
να με ακούς και να γελάς
και πάλι
στη δική σου τη γωνιά
το δάκρυ σου να αφήνεις
μα θα ναι δάκρυ υπερηφάνειας
για τη μανούλα μου γλυκιά
απο σένα παίρνουμε μαθήματα
Αγάπης Φροντίδας και στοργής..
θέλω να είσαι δυνατή
σε ότι κι αν συμβεί
εμείς εδώ θα είμαστε
με ένα χαμόγελο
και μια αγκαλιά σα μια γροθιά
να διώξουμε όλα τα κακά.
την πρωινή μου την ευχή σου στέλνω πριν χαράξει
από το μάτι του κακού αυτή να σε φυλάξει




Υ.Γ. Αφιερωμένο στην Δική μου μάνα που περνάει το δικό της δυσβατο μονοπάτι,
και στη μητέρα της που πάσχει από Αλτσχάιμερ...
και σε όλες τις μάνες του κόσμου που κι εκείνες αντιμετωπίζουν το οποιοδήποτε πρόβλημα
να μην ξεχνάνε ότι όση αγάπη έδωσαν
τα παιδιά τους είναι εκεί
να βοηθήσουν να τα ξεπεράσουν με όποιο τρόπο μπορούν
μαζί μανούλα μου θα το περάσουμε
κι αυτό το μονοπάτι...!!! Κράτα γερά μόνο, ασε με να λυγίζω εγώ στα κρυφά ..
εσύ πρέπει να είσαι δυνατή..και ήρεμη!
Σε Αγαπάω πολύ!!!









09 - 05 - 2010

Πέμπτη 6 Μαΐου 2010

Γράμμα σ' ένα παιδί που δε γεννήθηκε ποτέ....

Photobucket

Μικρέ μου ή μικρή μου( τι ήσουν άραγε;) θα ερχόσουν στον κόσμο κάπου εκεί το φθινόπωρο, ένα σκληρό -όπως προβλέπεται- φθινόπωρο για την Ελλάδα.
(Ποιο καταραμένο άθροισμα στιγμών, συγκυριών και συμπτώσεων σου στέρησε τη ζωή; Πόσα χρόνια και από τι χτιζόταν το μίσος που σε αφάνισε; Τι σόι άνθρωποι είναι αυτοί που καίνε ανθρώπους; Νόμιζα ότι με τα κρεματόρια είχαμε τελειώσει.) Μικρέ μου ή μικρή μου, θα ήθελα να σου πω για ο,τι δεν θα γνωρίσεις, δεν σε άφησαν να γνωρίσεις...

Έχουμε μπει σε μια σκοτεινή στενωπό χωρίς κανείς να είναι ακόμη σε θέση να “δει” τι μας επιφυλάσσει το μέλλον. Κινούμενη άμμος η χώρα, κινούμενη άμμος και όσα συμβαίνουν έξω από αυτήν. Αν ερχόσουν στον κόσμο θα μάθαινες τι είναι τα συναισθήματα, τι κάνει τους ανθρώπους να είναι άνθρωποι. Θα μάθαινες τι είναι ο φόβος -πόσο φοβήθηκε άραγε η μανούλα σου παλεύοντας με τον καπνό και τη φωτιά;- Θα μάθαινες τι είναι αγωνία , τι είναι η αγανάκτηση, η οργή και ο θυμός , πώς νιώθουν χιλιάδες άνθρωποι στην Ελλάδα όλοι εκείνοι που φώναζαν το δίκιο τους ανεβαίνοντας αργά και συντεταγμένα το δρόμο που απέκτησε τελικά τη δική του ιστορία, τη δική σου ιστορία.

Η πραγματικότητα μας έχει ξεπεράσει. Τώρα βλέπουμε καθαρά ότι «ο Βασιλιάς είναι γυμνός». Αν ζούσατε εσύ και η μανούλα σου, θα σου διάβαζε το παραμύθι και θα γελούσες όπως όλα τα παιδιά όταν το πρωτακούν. Εμείς τώρα το συνειδητοποιήσαμε αλλά δεν μπορούμε να γελάσουμε, γιατί δεν είμαστε πια παιδιά. Η κοινωνία μας ωριμάζει απότομα, άγρια, βίαια και αυτό δύσκολα μπορεί κανείς να το αντέξει. Αν ερχόσουν στον κόσμο, θα μάθαινες και για την πολιτική. Όλοι είπαν λόγια συμπάθειας για ο,τι σας συνέβη -είμαι βέβαιη ότι ήταν ειλικρινή- αλλά γρήγορα ξαναμίλησαν τη γλώσσα που ξέρουν: «εσύ φταις, όχι εσύ φταις...» Δεν έχουν καταλάβει ότι η πραγματικότητα μας υπερβαίνει; Υπερβαίνει κόμματα και παρατάξεις. Δεν χωρούν πολιτικαντισμοί τύπου « χρειάζονταν τα μέτρα αλλά θα καταψηφίσω τα μέτρα τα οποία όμως δεσμεύομαι να τηρήσω». Ναι , μικρέ μου ή μικρή μου, έτσι μιλούν οι πολιτικοί στην Ελλάδα.

Θα μάθαινες ακόμη ότι υπάρχουν και αριστερές δυνάμεις που σαν να πέτρωσε η καρδιά τους: το μόνο που βρήκαν να πουν για τη μολότοφ που σε χάλασε ήταν κάτι ψελλίσματα περί οδυνηρού συμβάντος για να ασχοληθούν αμέσως με την προστασία της τιμής και της υπόληψης του κόμματός τους. Αλλά και ο κύριος στον οποίον ανήκει η τράπεζα που έγινε τάφος σας, μιάμιση γραμμή αφιέρωσε σε σας, ίσα ίσα να βγει από την υποχρέωση. Μετά είπε τον δικό του καημό.

Μικρέ μου ή μικρή μου, όλα είναι μπερδεμένα, καθένας νομίζει ότι κραδαίνει την αλήθεια του και αυτή αρκεί. Αν ερχόσουν στον κόσμο, θα αποκτούσες και εσύ τη δική σου αλήθεια αλλά μπορεί και μακάρι να μεγάλωνες σε μια Ελλάδα που θα πίστευε και θα μπορούσε να υπερασπιστεί τη συλλογικότητα. Οι πολιτικοί για τους πολίτες και οι πολίτες για την κοινωνία.

Ήθελα πάντως να σου πω ότι ξέρω πολύ κόσμο που λυπήθηκε αληθινά για ο,τι σου συνέβη, για ο,τι συνέβη στη μανούλα σου και στους συναδέλφους της. Τώρα είναι Άνοιξη, μια εποχή που δεν θα γνωρίσεις. Κρίμα! Γιατί ακόμη και στην καμένη από τις μολότοφ και τα χημικά Αθήνα όλο και κάποια νεραντζιά αφήνει το άρωμά της....Έτσι μυρίζει η ζωή, μικρό μου και αυτή πάντα θα νικάει. Ελπίζω...

Μαρία Χούκλη


Κυριακή 25 Απριλίου 2010

CHRISTOS DANTIS - SKOTONO (Official Video HQ)

Σκοτώνω...από θυμό που μ' άφησες εδώ
Σκοτώνω ότι βρω κι ακόμα Σ' αγαπώ
Σκοτώνω να σε δω κι αφού δε φτάνει αυτό
τον ίδιο μου εαυτό Σκοτώνω για να ζω..

Σκοτώνω το κενό και κάνω μια ΕΥΧΗ
μια σφαίρα αν σε βρει στο σώμα σου να μπω
και να πεθάνω εγώ...