Πέμπτη 31 Μαρτίου 2011

η μάσκα


Μια μάσκα
 και η Άνιμα πίσω από αυτήν ασφυκτιά, προσπαθεί να τη βγάλει μα έχει σφηνώσει.
Λες κι έγινε ένα με τη σάρκα!
Ανιμα, Με ακούς?
Πάντα με άκουγες, μην φοβάσαι!
Σε αγαπώ, με ακούς?
Πονώ για σένα, με ακούς?
Μιλώ για σένα, με ακούς?
Μη με εγκαταλείπεις, με ακούς?
Σου φωνάζω, με ακούς?
Σε πληγώνω, το νιώθεις…
Θα μπήξω λίγο ακόμα το μαχαίρι,
θα στάξει αίμα, μα μη φοβηθείς, με ακούς?
Το κάνω για σένα, με ακούς?
Θα σε λευτερώσω από το θλιμμένο πρόσωπο…
Φτάνω σιγά – σιγά …
Κόβω, καθαρίζω, ξύνω, απαλύνω …
Ψαλίδι, νυστέρι, βαμβάκι, γάζες…
Μη φοβάσαι, με ακούς?
Ξέρω πονάει πιο πολύ το βαμβάκι…
Αισθάνεσαι λιγο καθαρό αέρα?
Ξέρω ότι με ακούς…γιατί με αγαπάς…
Βλέπεις προσπαθώ…. Για εσένα…
Όταν αρχίσεις να αναπνέεις κανονικά, θα
Έχεις καταφέρει να με δεις…
Να δεις το χαμόγελό μου… με ακούς?
Ναι, υπάρχει είναι εκεί σφηνωμένο κάτω από τη μάσκα…
Με ακούς?
Ακούς το ηχόχρωμα της φωνής μου?
Σου γελάει με ηχόχρωμα χαράς …  το αναγνωρίζεις…
Ανακούφιση … με ακούς?
Ανάσα … με ακούς?
Ψυχή μου ελευθερώσου τώρα….
Εγώ φεύγω… με ακούς?
Σε ελευθέρωσα .. και φεύγω για άλλα μέρη
Καλά πετάγματα..
Καλή ανακάλυψη του νέου κόσμου σου!
Σαγαπώ και μακούς!!!

Υ.Γ. γράφτηκε στις 13-02-2011 



Ξυπνάω με φωνές γιατί άρχισες χωρίς εμένα καρναβάλι
τι στολή να βάλω τι να φορέσαν άραγε όλοι οι άλλοι
λες να 'χουν χρώματα πολλά και φινετσάτα και τεράστια καπέλα

θέλω να ‘μαι μοναδικός και αντί για μάσκα να φορέσω εσένα τρέλα.
Γιορτή γιατί Γιατί γιορτή να γίνουν άτρωτοι οι τρωτοί
Τρελές χαρές, βουβές φωνές βγάλε τη μάσκα σου και δες.

Μοιάζεις κακός πωπω μια μάσκα που τη βρήκες πες και εμένα
όσα φοράω κλεμμένα είναι και σκισμένα
πες μια κουβέντα να σ' ακούσω τρόμαξέ με
μέσα στα μάτια να με σκιάξεις κοίταξέ με.

Μα δε μπορείς κακό να γίνεις αλήθεια δε μπορείς
Για κοίτα εκείνον με τ' αγγέλου τα φτερά που όλο γελάει
κρύβει τα μάτια του και μοιάζει μια χαρά ενώ πονάει
και αν του φωνάξεις να γυρίσει να κοιτάξει
δε θα γουστάρει το παράδεισο, θ' αλλάξει.

Ένα καπέλο θα φορέσει γεμάτο με φτερά
και θ' αρχίσει να χορεύει με τους άλλους στην πυρά
κι αυτός που καίνε πόσο μου μοιάζει
και μονάχα που το σκέφτομαι αλήθεια με τρομάζει.

Βρες μου μια μάσκα να φορέσω ότι να 'ναι να σωθώ
και μια στολή να μοιάζω σαύρα να συρθώ
ή καμιά φούστα καμιά τσάντα καμιά κάλτσα
να μοιάζω πόρνη που ξεχύθηκε στην πιάτσα.
Κάνε ότι να 'ναι να ξεφύγω απ' τη φωτιά άσε με λάσκα
έκανα λάθος που δε φόρεσα μια μάσκα.
Στο καρναβάλι ρε που πας
χωρίς μάσκα και στολή ρε να φοράς.

Κι αφού το διάλεξες, να πας
θα 'σαι μόνος μες στους μόνους θα πονάς.
Γι' αυτό λοιπόν φοράω την πρώτη μάσκα εκείνη που θα βρω
το πήρα απόφαση πως πρέπει να χωθώ μες στον χορό
κι αν τους φοβίσω και εγώ με τη σειρά μου
τότε θα 'ναι ταιριαστή επάνω μου η φορεσιά μου.

Κι αν τους κάνω να γελάσουν και ξεσκάσουν
μπορεί τη φάτσα μου για πάντα να ξεχάσουν
και να θυμούνται αυτή τη μάσκα τη γελοία που φοράω
και θα μπορέσω με τους άλλους άνετα να περπατάω.

Δε θα φοβάμαι και δε θα ντρέπομαι για μένα
θα 'ναι τριγύρω μου τα πάντα ευτυχισμένα
δε θα ζηλεύω αυτά που φόραγαν οι άλλοι
θα συνηθίσω εδώ κοντά σου καρναβάλι.

Τέλος καλό όλα καλά
η μάσκα ταίριαξε καλά.

Κυριακή 27 Μαρτίου 2011

ο εαυτός και οι στιγμές

Στιγμές γεμάτες ένταση!!!
Όμορφες στιγμές ...
Λίγο κρασί, λίγη καλή παρέα ...
Λίγη κουβέντα...
πάει καιρός που είχαμε
να περάσουμε έτσι όμορφα!!!
Ναι ψυχή μου!!!
Σου άρεσε ... το έβλεπα
σε κάθε κίνηση....σε κάθε
χτύπημα του παλμού
της καρδιάς σου!!!!
Ιδιόρρυθμο χτύπημα....
Μετά από καιρό
εκείνη η στιγμή ήταν
δική σου! Μόνο, δική σου!!
Κορυφώσεις... peak to peak
συναισθημάτων!!!
Αλήθεια ήταν τόσο όμορφη
εκείνη η βραδιά... γιατί
δεν υπάρχει γιατί ...
ήσουν εσύ.... μετά από καιρό...
Εσύ, Εσύ... κι Εσύ
σε ρυθμούς που έβγαιναν από μέσα σου...
Η παρέα καλή... σε ανέβασε για να πάρεις
τα πάνω σου... ο καθένας με το δικό του τρόπο
μα το σημαντικότερο.. με αυτά που η σιωπή
γύρω έλεγε... και ήταν τόσο εκκωφαντική
που νόμιζες ότι ακούς τις σιωπές τους...


όμως για κάποια στιγμή , πάλι ο φόβος
ήρθε και κάθισε δίπλα σου... ο φόβος..
αυτό το συναίσθημα , με το οποίο
παλεύεις χρόνια ... αλλά αυτή τη φορά τον έβλεπες
στη γωνία και όσο τον έβλεπες τόσο με ένταση
χτυπούσες το κορμί σου στο ρυθμό της μουσικής...
Ωδή προς το Θεό σου να μην σου χαλάσει
τη βραδιά.. το πέτυχες...
Έμεινε εκεί ακίνητος να πίνει το δικό του το ποτό...
Κι εσύ απλά ικανοποιημένη που βγήκες
και βρήκες σε μια στιγμή έντασης ένα κομμάτι του εαυτού σου..
Γυρνώντας στη φωλιά σου έκλαψες...
αλλά εκείνη η βραδιά ήταν γεμάτη από δάκρυα χαράς..
Η υπόλοιπη παρέα ... νομίζω χάρηκε...μέσα από τα λόγια της
σιωπής ήταν ακόμα μια φορά που κατάλαβες
πόσο νιώθει ο ένας τον άλλον... το ξέρουμε καλά...
χρόνια τώρα...
για όσα λέμε για όσα δε λέμε...
Σε όσα βάζουμε στοπ, για όσα δε θέλουμε
κι απλά μια δικαιολογία ... τόσο μα τόσο μικρή...
να γκρεμίζει τις όμορφες στιγμές
για να έρθει μια άλλη στιγμή ... κάποτε
κάποια άλλη χρονική στιγμή
να μας γεμίσει με όμορφες στιγμές..

Παραιτούμε .... κρατάω τις στιγμές μου
αυτές που μου δίνουν ελπίδες
και όταν ξανά θα νιώσω έτσι
τότε ... τότε όλα θα είναι αλλιώς...
Ακόμα και τώρα όλα είναι αλλιώς
δεν χρειάζεται να πεις πολλά.. να δεις πολλά
οι πράξεις οι κινήσεις οι σιωπές λένε...
τόσα μα τόσα πολλά ...
Απλά προχωράμε κάνουμε το Σταυρό μας
την προσευχή μας ...
Πάντα το έκανα αυτό θα συνεχίσω να το κάνω..
να προσεύχομαι για Εμένα, για Εσένα, για τον
Συνάνθρωπό μου για όλους εκείνους
που υποφέρουν μέσα τους ή έξω τους...

Ο καθένας δίνει τη δική του Μάχη ..
να κρατηθεί από τέτοιες στιγμές...
που ο Εαυτός αποκαλύπτεται..
που ο Εαυτός θέλει να πλησιάσει...
που ο Εαυτός φοβάται....
που ο Εαυτός πονάει ....
που ο Εαυτός Γελάει...
που ο Εαυτός χορεύει...

που ο Εαυτός κρύβεται ....
που ο Εαυτός αγαπάει..
που ο Εαυτός θέλει να ουρλιάξει...
που ο Εαυτός Αγκαλιάζει ...
που ο Εαυτός επικοινωνεί...
που ο Εαυτός οπισθοχωρεί...
που ο Εαυτός απλώνεται ..
που ο Εαυτός ξανα κρύβεται ....
όλα είναι κομμάτια στιγμών
που ο Εαυτός μας τα ζει...
γιατί είναι κομμάτια του...
Και ξέρεις πολύ καλά ... τι θέλεις
τι θέλει , τι θέλουμε, τι θέλουν.... απλά...
Απομένεις να κοιτάς.. την απομάκρυνση
των στιγμών.... γιατί φοβάσαι κάτι
άλλο να μην παρεξηγηθείς..
κι έτσι απλά δεν αφήνεσαι στη στιγμή...
να σε παρασύρει. γίνεσαι εγκρατής...
Μαγκιά σου.... μα
μη πληγώνεις άλλον τον ίδιο σου τον Εαυτό



Παρασκευή 18 Μαρτίου 2011

Φίλε - Μανώλης Ρασούλης



Δεν ήξερα πιο να επιλέξω... νομίζω επέλεξα αυτό που
ίσως αισθάνθηκε κι εκείνος σε κάποιες
στιγμές της ζωής του...
Δεν έχει σημασία ποιος ήταν, τι έκανε, Σημασία έχει
ότι ήταν Συν-Ανθρωπος με προτερήματα και ελλατώματα

Καλό ταξίδι Φίλε!!!!

Δευτέρα 14 Μαρτίου 2011

little by little




Η ιστορια μιας κουπας


Είμαι περίεργος ή μάλλον καλύτερα ιδιαίτερος άνθρωπος αγαπητό μου ιστολόγιο. Το έχεις καταλάβει κι εσύ που δέχεσαι τις πιο περίεργες, τις πιο δύσκολες, τις πιο δύστροπες αλλά  και τις πιο ευχάριστες περιγραφές από τη ζωή μου.
Μου αρέσει όταν «παθιάζομαι» και δένομαι με ανθρώπους, με πράγματα, με αντικείμενα, και βάζω σε όλα τόσο συναίσθημα, που μερικές φορές δεν θα έπρεπε, αλλά αυτή είμαι, έτσι έμαθα, να δένομαι και να πορεύομαι, έτσι εξακολουθώ να πράττω. Από τα πιο μικρά μέχρι τα πιο μεγάλα.. όλα έχουν θέση στη ζωή μας.
Μου αρέσει όταν κάτι του παρόντος χρόνου, με έναν περίεργο τρόπο, με πηγαίνει σε στιγμές που έχω ζήσει στο παρελθόν, και που έχουν μείνει χαραγμένες στο μυαλό μου, γιατί μπορεί να είχε δημιουργηθεί μια στιγμή γεμάτη από συναισθήματα, που χαράχτηκε μέσα στο περίεργο μυαλό μας, που ανακαλώντας την μνήμη, επανέρχονται όλες αυτές οι στιγμές.
Θα σου πω λοιπόν μια ιστορία.
Πριν πολλά χρόνια, ενώ ήμουν φοιτήτρια, είχα αποκτήσει ένα περίεργο «κόλλημα», δέσιμο με διάφορα αντικείμενα που μου άρεσε να κάνω συλλογή. Έτσι λοιπόν, μου άρεσε πάρα πολύ να συλλέγω κούπες για να πίνω τον καφέ μου. Δεν θυμάμαι ακριβώς αν αυτή τη συνήθεια την είχα κολλήσει από την συγκάτοικό μου τότε ή την αποκτήσαμε και οι δυο μας τις περιόδους που δίναμε εξεταστική. Κάθε φορά που τελειώναμε την εξεταστική μας περίοδο, πηγαίναμε και αγοράζαμε μια κούπα. Μια κούπα που την είχαμε δει και μας άρεσε. Είχα συλλέξει στα 4 χρόνια αρκετές κούπες, ακόμα και τώρα δλδ το έχω αυτό το κόλλημα . Όταν δω μια κούπα να μου αρέσει θα πάω να την αγοράσω. Κάποτε λοιπόν στα γενέθλια μου μια αγαπημένη φίλη μου, μου είχε κάνει δώρο ένα σετ από μια κούπα, ένα μπολ για κορνφλέικς και ένα πιάτο. Είχε πολύ ωραία χρώματα απέξω κίτρινο με πράσινο λαδί και καρπούς ελιάς. Ουσιαστικά έδειχνε ένα σπίτι ψηλά στο λόφο, με δεντράκια  δεξιά και αριστερά, έλα πράσινο λιβάδι, αλλά και ένα κίτρινο προφανώς χωράφι με στάχια ήθελε ο δημιουργός να αποτυπώσει. Της άρεσε όταν ερχόταν σπίτι μου, να πίνει τον καφέ της σε εκείνη την κούπα…. Κάποτε λοιπόν στην τελευταία εξεταστική λίγο πριν την αποχώρηση μας από το μέρος που σπουδάζαμε, είχαμε μαζευτεί αρκετές κοπέλες στο σπίτι μου, για να κάτσουμε να διαβάσουμε τα μαθήματα της τελευταίας εξεταστικής και ήταν μια ιδιαίτερη στιγμή εκείνη. Γεμάτη γέλια, αναμνήσεις που ως συνήθως όταν μαζευόμασταν όλες μαζί πάντα καταφέρναμε να το ρίχνουμε στο κουτσομπολιό.  Δεν θυμάμαι πως είχε ξεκινήσει η κουβέντα αλλά είχαμε πιάσει το θέμα με τις κούπες μου. Και η αγαπημένη μου φίλη ήθελε να της χαρίσω μια κούπα μου, εκείνη που η ίδια μου είχε κάνει δώρο. Είχαμε λογοφέρει έντονα. Θυμάμαι ότι πρέπει να ήταν ο πρώτος μας τσακωμός αυτός, για μια ασήμαντη αφορμή. Αλλά για μένα πολύ σημαντική. Πρώτον, ήταν δώρο και πόσο μάλλον από την ίδια. Δεύτερον, είχα δεθεί με το αντικείμενο αυτό. Τρίτον, δεν καταλάβαινα γιατί έπρεπε να γίνει ένας τόσο έντονος καβγάς για μια κούπα. Της είχα πει αν ήθελε να της χάριζα ότι άλλο ήθελε όχι τη συγκεκριμένη. Μετά το επεισόδιο, είχα κλειστεί στο δωμάτιο μου γιατί δεν ήθελα να το συζητήσω. Και ξέρεις γιατί…. Είναι σαν να χαρίζεις σε κάποιον που αγαπάς ένα αντικείμενο, ή ακόμα και κάτι από τη ζωή σου, και μετά του το παίρνεις πίσω… Είναι σαν να ακυρώνεις αμέσως την ίδια την πράξη σου και επίσης τα συναισθήματα που δημιούργησες στον άλλον με αυτή σου την κίνηση.  Και θυμάμαι ότι εκείνο το βράδυ έμεινα κλεισμένη στο δωμάτιο μου. Την επόμενη μέρα γυρνώντας το μεσημέρι νομίζω από τη δουλειά, ή από τη σχολή, μπαίνω στο σπίτι, και βλέπω παντού post it που είχε αφήσει η φίλη μου, ότι και καλά την είχε πάρει, ότι δεν θα τη βρω, και όσο πλησίαζα και μάζευα τα σημειώματα για το καθένα σημείωμα δάκρυζα, μέχρι που βρήκα το τελευταίο στο ντουλάπι που μου έλεγε ότι δεν θα μπορούσε να την πάρει και είναι κρυμμένη μέσα στο ντουλάπι. Δεν θυμάμαι αν ποτέ της το έχω πει αυτό το σκηνικό, αλλά έκλαιγα σα μικρό παιδί, γιατί δεν έκανε πράξη, αυτό που ισχυριζόταν με τόσο μένος το προηγούμενο απόγευμα, του καβγά. Γιατί το θεωρούσα ως «κακή» τύχη, για τη σχέση μου –όχι με την κούπα- αλλά αν την έσπαγε, θα ήταν σαν να έσπαγε τα συναισθήματά μου για εκείνη. Θα μου πεις τόσο πολύ από μια κούπα? Απλά είναι σα να χαρίσω σε κάποιον που έχει ανάγκη την καρδιά μου, γιατί τη χρειάστηκε γιατί η δική του ήταν αδύναμη, και μετά από λίγο, να του πω φέρε μου τη πίσω, την θέλω εγώ…. Έχω αμέσως ακυρώσει την αγάπη, τον σεβασμό, την εκτίμηση, τη σχέση μου με αυτόν τον άνθρωπο που του έδωσα τη δική μου καρδιά, για να ζήσει. Κάπως έτσι, δεν ξέρω αν το νιώθετε τι ακριβώς θέλω να πω….
Ήθελα να σας εξιστορήσω την ιστορία της κούπας για να καταλήξω στο παρόν. Αυτή η κούπα ιδιαίτερα μετά τον έντονο καβγά έγινε ακόμα περισσότερο η αγαπημένη μου. Δεν ξέρω γιατί (μάλλον ξέρω τώρα πια). Στο πέρασμα των χρόνων, όταν άλλαζα σπίτια και πόλεις, αυτή η συγκεκριμένη κούπα πάντα ταξίδευε μαζί μου. Πάντα την πρόσεχα σαν κόρη οφθαλμού, μέχρι που κάποια στιγμή ενώ την έπλενε η μητέρα μου της ξέφυγε και χτυπήθηκε στο νεροχύτη της κουζίνας και σε ένα σημείο στα χείλη της κούπας, ξέφτισε η πορσελάνη. Τότε θυμάμαι ήταν ο δεύτερος έντονος καβγάς που έκανα για την κούπα.. Που ανθρώπινο είναι θα μου πεις να σου γλιστρήσει και να σπάσει ένα πιάτο ή ένα ποτήρι κατά τη διάρκεια του πλυσίματος.
Σε αυτήν την κούπα λοιπόν, έπινα τον καφέ μου το Σαββατοκύριακο και πάντα όταν την πιάνω στα χέρια μου για να πιω καφέ, πάντα θυμάμαι την έντονη ιστορία της. Όχι με νοσταλγία ούτε με κακή διάθεση, αλλά με μία γλύκα και ένα περίεργο χαμόγελο, κρεμασμένο στο πρόσωπο μου. Δεν την αποχωρίζομαι ποτέ.
Τώρα αυτό μπορεί να μην είναι και καλό, γιατί συσσωρεύω αντικείμενα που είναι παλιά, πάνε σχεδόν 10 χρόνια από την απόκτησή της, και μένω θα μου πεις προσκολλημένη στο παρελθόν, αλλά όταν το παρελθόν και τα αντικείμενα του παρελθόντος έχουν μεγάλη για μένα συναισθηματική αξία, τα κρατάω… γιατί δεν είναι τόσο η φάση του καβγά που έχει στιγματίσει την κούπα του καφέ όσο το ότι είναι δώρο από καρδιάς από μια φίλη.
Και ίσως να βγαίνει και ένα άλλο συμπέρασμα από όλο αυτό. Το συμπέρασμα από τη μια για τη στάση της φίλης προς την κούπα, ότι ήθελε να μου δείξει ότι είναι ένα άψυχο αντικείμενο και ότι αν μου έσπαγε δεν θα νοιαζόμουν τόσο, ότι στη ζωή δεν πρέπει να τα παίρνω και να τα μετράω τόσο πολύ με το συναίσθημα τα πράγματα και τις καταστάσεις. Και από την άλλη η δική μου στάση και ότι δεν πρέπει να παθιάζομαι τόσο πολύ. Γιατί πολύ απλά αυτό έχει κόστος, συναισθηματικό και ότι τίποτα στη ζωή δεν πρέπει να το βλέπουμε σα δεδομένο. Αυτό που  είναι κατά τη δική μου άποψη, πάντα, δεδομένο είναι τα συναισθήματα μου. Το τι νιώθουμε για τους άλλους και πως μας κάνουν οι άλλοι να αισθανόμαστε όταν είναι δίπλα μας.
Με την ιστορία δεν αναμουχλεύω τίποτα. Το παρελθόν είναι εκεί για να μας θυμίζει τις αξίες της ζωής μας. Τι έχουμε εκτιμήσει και τι όχι. Τι έχουμε κρατήσει και τι έχουμε αφήσει να περάσει στο χρονοντούλαπο.. Τι έχουμε νιώσει και πως αυτό που έχουμε νιώσει έχει μικρύνει ή έχει μεγαλώσει μέσα μας.
Δεν ξέρω αν έχετε ποτέ τόσο δυνατά συναισθήματα από αντικείμενα που σας έχουν χαρίσει… ή ακόμα και από στιγμές – φάσεις της ζωής σας που σας έχουν στιγματίσει… είναι αναρίθμητες και φυσικά δεν θα καταγραφούν ποτέ… με τον γραπτό λόγο.



Πέμπτη 10 Μαρτίου 2011

"YESTERDAY "

χιονισμένα όνειρα ή χιονισμένη πραγματικότητα




Περπάτησε στο χιόνι…
Άφηνε μικρά ίχνη….
Άσπρες νιφάδες … στο παλτό, στα μαλλιά
Έπεφταν από τον ουρανό…σε μικρές δόσεις …
Άλλοτε πυκνό , κι άλλοτε αραιό…
Χιόνι … που έλιωνε στις χούφτες….
Προσπάθησε να τρέξει … αλλά δυσκολεύτηκε στο περπάτημα..
Ήθελε για μια στιγμή … να (ξε)φύγει ….
Από το μαύρο…. Στο λευκό…
Πάντα το χιόνι …. Ήταν για τα μάτια της πόλος έλξης…
Άφηνε ίχνη…. Ταξίδεψε σε χιονισμένα τοπία….
Ένα γέλιο, καρφώθηκε στο πρόσωπο της….
Εικόνες … πάντα από το μακρινό και πρόσφατο παρελθόν…
Θυμήθηκε Εκείνον…. Γέλασε …. Νόμιζε ότι τον είχε ξεχάσει….
Προσπαθούσε σαν υδατογράφημα να σχηματίσει το πρόσωπο του…
Γέλασε … και πάλι … έτσι ένα γέλιο νοσταλγίας…
Μηνύματα που κάποτε μέσα σε ένα χιονισμένο τοπίο είχαν ανταλλάξει…
Τι ομορφιά, μπορεί να ξυπνήσει!!!
Πάει .. τέλειωσε η ονειροπόληση… γλυκιά …. Μα συνάμα και παγωμένη….
Ανήκε σε άλλο κεφάλαιο της ζωής που το έκλεισε πια…
Μακάρι να είχε λίγο πετιμέζι να το έριχνε πάνω
Στο χιόνι …. Να γινόταν Κατακόκκινο!!!!
Να σχημάτιζε μια καρδιά… ή έστω μια μισή καρδιά…. Όχι , όχι δεν νοσταλγούσε πια
Εκείνον… εκείνος άλλωστε είχε καιρό φύγει από δίπλα της… απλά νοστάλγησε…
Την εικόνα κάποιου Δίπλα της, κι ας ήταν μια Σκιά….
Βαρέθηκε να ανταλλάσει μηνύματα… βαρέθηκε τα «εικονικά»  θέλω, και αγάπες…
Απλά ήθελε να ταξιδέψει , να βρεθεί έστω με την Σκιά που έχει στοιχειώσει τα όνειρά της…
Ναι εδώ και περίπου ένα χρόνο βλέπει μια ανδρική Σκιά … στα όνειρά της…
Το περίεργο είναι … ότι αυτή την Σκιά την γνωρίζει ….
Την έχει δει, δίπλα της στο πραγματικό της μικρόκοσμο…
Όχι πολύ συχνά… αλλά την βλέπει ….
Στα όνειρά της,  πολύ συχνότερα… κοινός γνωστός….
Δεν έχει εκμυστηρευτεί σε κανέναν την ύπαρξή του , στα όνειρά της..
Περίεργο … γιατί την επισκέπτεται μόνο στα όνειρα της..
Δεν είχε ποτέ σκεφτεί, να κάνει κάτι μαζί του…
Κι όμως ίσως ενδόμυχα … να είναι αυτό που αναζητά..
Μια σκιά … γεμάτη τρυφερότητα… γεμάτη Αγάπη, γεμάτη Φιλιά…
Που στο λευκό φόντο του χιονισμένου περίπατου.. ήρθε η στιγμή, να
Τον Φωτίσει …. Ναι δε μπορεί να κάνει λάθος…. Είναι αυτός…!!!
Αλλά μετά από τόσο καιρό πάλι μπαίνει στα όνειρά της…. Ίσως να θέλει
Να της πει κάτι, ίσως να την έχει σκεφτεί κι αυτός διαφορετικά.. αλλά
Όλα αυτά είναι εικασίες…
Αλλά τι όμορφα να δίνεις πνοή στα όνειρα…. Να φαντάζεσαι
Ότι περπατάτε μαζί το λευκό στρώμα χιονιού…. Ότι σε παίρνει αγκαλιά….
Ότι σε φυλάει … γλυκά …. Και η φύση γύρω κοκκινίζει… από Έρωτα….
Ή από Αγάπη….
Λευκό τοπίο …. Το χιόνι της έχει παγώσει τα χέρια… και για μια φορά της έχει ζεστάνει
Την καρδιά… περίεργο… το κρύο κατάφερε να της ζεστάνει την καρδιά… τι σόι άνθρωπος είναι τελικά? Μοναδικός … ιδιαίτερος?
Προσπαθεί να κρατηθεί από μια κολώνα για να μη γλιστρήσει… τα καταφέρνει…
Θα ήθελε για μια στιγμή να γινόταν και πάλι παιδί… ή έστω να είχε παρέα …
Και να κυλιστεί στο χιόνι… να παίξει χιονοπόλεμο … !!!
Στούπες στούπες έπεφτε τώρα πιο πυκνό…. Δεν είχε πάρει μαζί της την ομπρέλα … ήθελε να το απολαύσει…  
Γύρισε σπίτι ….
Τελικά μέσα είχε περισσότερο κρύο από έξω… έξω είχε φτιάξει τον κόσμο της.. μέσα προσγειώθηκε στην πραγματικότητα…. Μόνη…
Ήρθε και η διακοπή ρεύματος …. Λίγο αργότερα …. Και αισθάνθηκε να πνίγεται.. έπεσε στα σκεπάσματα να ζεσταθεί.. αφού πριν είχε τραβήξει μια φωτογραφία από το μπαλκόνι της… ήθελε να μοιραστεί την ομορφιά του χιονισμένου τοπίου.. την έστειλε…
Μετά την πήρε ο ύπνος… μια γλυκιά καληνύχτα και ο κόσμος των ονείρων την αγκάλιασε, έτσι όπως κάνει χρόνια…. Άλλοτε γλυκά κι άλλοτε άγρια.. Η χθεσινή νύχτα ήταν γλυκιά….
Ο πρωινός ήλιος δεν ήθελε να της λιώσει το χιονισμένο τοπίο…. Ήθελε για λίγο να το ζήσει ακόμα… ψάχνοντας να βρει τι είναι όνειρο και τι πραγματικότητα…
Αν και την απάντηση την ήξερε…. Απλά ήθελε λίγο ακόμα να ταλαντευθεί …. Να ζήσει το όνειρο και όχι την πραγματικότητα..

Τετάρτη 9 Μαρτίου 2011

Η Γυναίκα και το Ρόδο


Εκείνη μια Γυναίκα μόνη
Γέρνει το κεφάλι της στο μαξιλάρι…
Κάνοντας όνειρα
Μόνη…
Έχτισε ένα τοίχο… τρόμαξε !
Άρχισε να γκρεμίζει
«Βοήθα με Χριστέ!»
Χαμένα όνειρα κυνηγούσε…
Προσπαθώντας να γκρεμίσει
Ότι είχε θωρακίσει πίσω από τις πέτρες…
Έφυγαν και οι τελευταίοι….
Έκλεισαν αθόρυβα τη πόρτα πίσω της
Κάνοντας τόσο θόρυβο… που ο τοίχος
Έπεσε…!
Αλλά πίσω από αυτόν?
Τίποτα..
Χαλάσματα…
Η αναζήτηση ξεκίνησε πάνω σε θραύσματα…
Ξυπόλητη…να νιώθει το κόψιμο
Να βαθαίνει όλο και πιο πολύ…
Έφτασε μέχρι τη καρδιά…
Ψυχορραγούσε ..
Ότι είχε αγαπήσει το είχε από καιρό
Σκοτώσει μέσα της… απλά τώρα
Έπρεπε να περπατήσει πάνω του.
Τα δάκρυα είχαν πια στερέψει…
Είχε κλάψει πριν καιρό…
Προχωρούσε και όλο μάτωνε…
Ξάφνου συνάντησε ένα Ρόδο..
Το κράτησε, το κράτησε, το φρόντισε
Δίνοντάς του πνοή…Ζωή, Κατακκόκινη!!
Χαιρόταν, κι εκείνο που αυτή η Γυναίκα
Το περιποιόταν… άλλωστε δεν ήθελε πολλά…
Λίγο πότισμα…. Καθάρισμα των φύλλων του, κλάδεμα…
Προστασία, και εκείνο για αντάλλαγμα της έδινε
Το άρωμά του, το χρώμα του, το φύλλωμά του…
Το χαμόγελό του, την αγκαλιά του, καθώς το περιποιόταν…
Όμως χωρίς να το θέλει, με τα μικρά αγκάθια του, την πλήγωνε…
Αλλά εκείνη δεν πονούσε, άλλωστε το τσίμπημά του ήταν
Τόσο «στοργικό» τόσο γεμάτο από αγάπη, που λες και ενώνονταν
Ακόμα πιο πολύ, με ετούτη την ιεροτελεστία….
Μαζί ήταν ευτυχισμένοι.. όμως έπιασε βαρυχειμωνιά…!!
Η Γυναίκα εκεί κάπου δίπλα πάντα να το προσέχει, να το αγαπά,
Να το φροντίζει…
Όμως το Ρόδο αρρώστησε βαριά…
Σάστισε, δεν ήξερε πώς να το προστατέψει…
Πάλευε δίπλα του, πονούσε μαζί του…
Το έβλεπε να χάνει το χρώμα του, ένα – ένα τα πέταλά του
Έπεφταν…
Ο χειμώνας πάγωνε το κορμό του, η αρρώστια που είχε, πάγωσε και τη καρδιά του..
Εκείνη προσπάθησε, έκλαιγε, πονούσε, φώναζε, παρακαλούσε, του μιλούσε όμως πάντα
Με αγάπη, ήθελε να το βλέπει να της χαρίζει το πιο όμορφο – αρμονικό – τραγούδι
Που μπορούσε σαν λουλούδι να της δώσει.. το άρωμα και το χρώμα του….
Δεν ήθελε τώρα που το είχε εξημερώσει να το χάσει… όμως το Ρόδο, δεν ανταποκρινόταν
Ή τουλάχιστον έτσι φαινόταν… ότι δεν την άκουγε, φαινόταν ότι δεν αισθανόταν
Την αγάπη της, το πόνο της, το δάκρυ της που καθημερινά πότιζε τις ρίζες του…
Έτσι η υπομονή της γυναίκας την εγκατέλειψε, χάθηκε όταν πια τα δύσκολα είχαν περάσει..
Νόμιζε ότι, ό,τι είχε προσφέρει δεν θα έκαναν το Ρόδο να ξυπνήσει πια…
Κι έτσι το εγκατέλειψε…
Έφυγε….
Μα η καρδιά της πια ήταν μισή…
Συνέχισε να αναζητά μέσα από τα θραύσματα κάτι που θα του έδινε πνοή… και πάλι με την αγάπη της….
Ήρθε η άνοιξη… μετά από δύο μεγάλους χειμώνες…. Επιτέλους Το ρόδο ξύπνησε…
Όμως αισθάνθηκε ότι ακόμα γύρω του παρά του ότι υπήρχε αρμονία στη φύση, η παγωνιά
Στο σημείο που βρισκόταν είχε παραμείνει για τα καλά…
Άνοιξε τα μάτια του, μα η Γυναίκα που πριν καιρό το περιποιόταν, και του μιλούσε και το φρόντιζε δεν υπήρχε πια εκεί κοντά….
Πόνεσε πάρα πολύ….
Μέσα στην καρδιά του υπήρχαν ακόμα οι εικόνες της Γυναίκας
Που το είχε φροντίσει, σα σε όνειρο άκουγε τις φωνές της, και τη παράκλησή της, να γίνει
Καλά, το Ρόδο της που είχε μαζέψει από τα «χαλάσματα» μέσα από τα θραύσματα…
Προσπάθησε να μετακινηθεί να την αναζητήσει σε άλλα μέρη…. Αλλά μάταια…
Τα δάκρυα που είχε χύσει η γυναίκα είχαν δυναμώσει τόσο πολύ τις ρίζες του, που ήταν βαθιά ριζωμένες στο χώμα…
Έμεινε ακίνητο, και μόνο του, να κλαίει για το τι του είχε προκαλέσει ο χειμώνας, με
Συνέπεια να έχει χάσει από δίπλα του, εκείνη τη Γυναίκα που το είχε αγαπήσει και το είχε φροντίσει… Δεν έμαθε όμως ποτέ… ότι το Ρόδο δεν ήταν τυχαίο στο δρόμο της… το είχε ρίξει εκεί, ο Άνεμος που κάποτε την είχε δει ότι είχε μείνει μόνη της και δεν είχε κανέναν συντροφιά γιατί είχε κάνει πολύ κόσμο να φύγει από κοντά της.
Το Ρόδο άρχισε να παρακαλά το Θεό των λουλουδιών, να του φέρει πίσω τη Γυναίκα..
Να της δείξει ότι δεν πέθανε με τη βαρυχειμωνιά…. Ότι μέσα στο χειμώνα που τους πλαισίωνε, κάτι έμενε ακόμα ζεστό…και ήταν η αγάπη τους που ζέσταινε σιγά σιγά με τη δική της φροντίδα τη καρδιά του Ρόδου, και δε το άφησε να πεθάνει όπως τα άλλα λουλούδια…τα άλλα ρόδα που υπήρχαν σε άλλους κήπους ψυχών…
Τότε το Ρόδο ορκίστηκε ότι δεν θα αφήσει ποτέ ξανά, κανένα και τίποτα να το πληγώσει, τόσο πολύ…. Όσο έβλεπε την εγκατάλειψη να πλαισιώνεται γύρω του, άρχισε να κοιτά τα συντρίμμια και τα θραύσματα του κήπου, αλλά δεν έβρισκε τίποτα που να θυμίζει έστω Εκείνη τη Γυναίκα..
Τότε παρακάλεσε ακόμα μια φορά με όλη τη Δύναμή του, το Θεό των λουλουδιών, να κάνει κάτι που ίσως να ξυπνούσε τα συναισθήματα εκείνης της Γυναίκας.
Να κάνει όλη τη φύση να κοκκινίσει, σε ένδειξη της Αγάπης που είχε πάρει και είχε δώσει σε εκείνη τη Γυναίκα..
Ίσως έτσι, όπου και να βρισκόταν να έβλεπε το χρώμα της φύσης, που ήταν το ίδιο χρώμα που είχαν τα πέταλα του, και να της θύμιζε λίγο τη προσπάθεια που είχε κάνει να γλιτώσει το Ρόδο της, από το θάψιμο μέσα στο χειμώνα, ότι ίσως αισθανόταν ότι το Ρόδο της, ήταν και πάλι στη ζωή, και να έψαχνε να το βρει εκεί που το είχε εγκαταλείψει.
Το Ρόδο είχε πέσει πια σε θλίψη, και αισθανόταν και Οργή ή το αντίθετο .. μιας και λένε ότι η Οργή κάποτε είχε μεταμφιεστεί σε θλίψη φορώντας τα ρούχα της….
Περίμενε κάθε μέρα, μια ένδειξη .. έστω να ένιωθε ξανά εκείνο το ζεστό λευκό της χέρι να αγκαλιάζει τα πέταλά του, να φροντίζει τις ρίζες του, να κλαδεύει τα κλαδιά του…
Δάκρυσε… τόσο που η πλάση πονούσε μαζί του… Σε ένδειξη συμπαράστασης του έστειλε
Δίπλα του, να του κρατάει συντροφιά μια πασχαλίτσα…. Κατά κόκκινη!!! Με λίγες μαύρες πινελιές που μάλλον είχε σχεδιαστεί έτσι από τη Φύση σε ένδειξη πένθους ως προς την Αγάπη που είχε χάσει το Ρόδο, μέσα από εκείνη τη Γυναίκα, που του έμαθε να αγαπά…
Ναι ένα λουλούδι μπόρεσε να αγαπήσει πραγματικά κάτι το οποίο ήταν διαφορετικό από εκείνο … και αυτό το είχε πετύχει μέσα από τις πράξεις της εκείνη η Γυναίκα.
Το Ρόδο στην αρχή αρνιόταν να μιλήσει στη μικρή πασχαλίτσα… είχε πονέσει πολύ με τη συμπεριφορά της Γυναίκας, και δεν ήξερε αν και αυτή τη φορά θα  έπρεπε να εμπιστευθεί ξανά…. Κάτι άλλο , κάτι νέο που έμπαινε στη ζωή του.
Αισθανόταν όμως την αγάπη και την υπομονή που έδειχνε η μικρή μας πασχαλίτσα που μέρα με τη μέρα το πλησίαζε ακόμα πιο πολύ.. μέχρι που την αγάπησε χωρίς όμως να αντικαταστήσει την αγάπη του για εκείνη τη Γυναίκα. Ήταν δυο διαφορετικά είδη αγάπης.
Η Γυναίκα τελικά είχε πάει σε μια άλλη περιοχή…. Αναζήτησης…. Για ότι είχε κλείσει πίσω από το τοίχο που κάποτε είχε υψώσει…. Όμως αισθανόταν ότι δεν έπρεπε να είχε αφήσει
Την ελπίδα της να εξανεμιστεί για το όμορφο της Ρόδο, αλλά πίστευε ότι ένα λουλούδι δεν μπορεί να επιβιώσει μέσα από ένα τόσο μεγάλο και βαρύ χειμώνα… κι έτσι απλά σκεφτόταν το Ρόδο της, χωρίς να πιστεύει ότι μπορεί το Ρόδο, να την είχε αγαπήσει τόσο όσο εκείνη…
Στο δρόμο της συνάντησε και άλλα ρόδα αλλά δεν ήταν τα ίδια με εκείνα, κι εκεί σκεφτόταν ότι τελικά ήταν ένα διαφορετικό ρόδο, αλλά δεν είχε ανακαλύψει πλήρως τη διαφορετικότητά του, που το έκανε να ξεχωρίζει από τα άλλα…
Είχε την Αγάπη βαθιά μέσα του αυτό το Ρόδο και την χάριζε απλόχερα σε όλους….
Ο καλός ο Άνεμος όμως για να μπορέσει να λυτρώσει από τις τύψεις και τις ενοχές τη Γυναίκα που παρά τη κοινωνικότητά της, είχε αποκτήσει σιγά σιγά μέσα από τα θραύσματα και άλλα στοιχεία γύρω της, σκέφτηκε να της δώσει κοντά της κάτι που να της θυμίζει τόσο έντονα το Ρόδο της. Κάτι που θα έχει λίγο από το χρώμα του, και λίγη από τη μυρωδιά του που ποτέ όμως δεν θα ήταν το ίδιο, γιατί αυτό που αισθάνθηκαν Εκείνη και το Ρόδο ήταν μια ανιδιοτελής αγάπη …. κι έτσι της χάρισε τον Έρωτα.!!!
Μόνο που ο Έρωτας είχε φτερά …. Και όποτε ήθελε εγκατέλειπε τη μοναχική Γυναίκα, για να πάει να κάνει συντροφιά και σε άλλες γυναίκες.
Όμως η Γυναίκα ένιωθε δίπλα του το κόκκινο χρώμα που είχε το Ρόδο της, και την έντονη μυρωδιά του μέσα από το σώμα Του.
Η διαφορά ήταν ότι το Ρόδο πάντα περίμενε και περιμένει τη Γυναίκα να το φροντίσει μιας και είναι ριζωμένο βαθιά στην καρδιά και την ψυχή του κήπου των λουλουδιών, παίζοντας με τη μικρή την πασχαλίτσα που του χάρισε η φύση για να μην νιώθει μόνο του.
Ενώ ο Έρωτας έχοντας τα φτερά του μπορεί ανά πάσα στιγμή να πετάξει για αλλού…. Πληγώνοντας ακόμα πιο πολύ τη Γυναίκα, βλέποντάς τον να πέφτει και σε άλλες αγκαλιές…

Τετάρτη 2 Μαρτίου 2011

αγάπη = αγκαλιά


Πόσο πολύ μου λείπουν στιγμές ξενοιασιάς!!!
 Ανέμελες στιγμές….
Στιγμές όπως μια βόλτα με καλή παρέα, εκεί στην άκρη
Ενός λιμανιού, ένα ζεστό ή κρύο καφέ σε μια καφετέρια είτε
Σε ένα μικρό μέρος είτε σε μια μεγαλούπολη!!!
Στιγμές όπως να βγεις και να διασκεδάσεις με την παρέα σου μέχρι το πρωί, να το ρίξεις έξω, να κάνεις την οποιαδήποτε τρέλα…
Στιγμές, όπως το γέλιο και το πείραγμα ενός φίλου, η αγκαλιά χωρίς να το περιμένεις..
Όπως έγινε τις προάλλες, εκεί που περπατούσα στον προαύλιο χώρο
Χωρίς να το περιμένω, εμφανίστηκε μια μαθήτρια, και με ένα χαμόγελο,
Μου ζήτησε κάτι:
-        «Κυρία?!, μπορώ να σας δώσω μια αγκαλιά?»
-        Έκπληκτη και με τα μάτια σχεδόν βουρκωμένα της είπα:
-        Φυσικά και μπορείς!!!
Τι πιο όμορφο να μοιράζεσαι την αγκαλιά σου με κάποιον… Αυτά τα παιδιά έχουν απίστευτη ενέργεια…. !!!
Όλα τα παιδιά ανεξαρτήτως ηλικίας μπορούν να σε αφοπλίσουν με τις πράξεις καλοσύνης τους και πράξεις αγάπης χωρίς να το περιμένεις. Είναι πολύ όμορφο!!!
 …Την επόμενη ώρα δεν είχα μάθημα….και έμεινα στην τάξη μου, να σκέφτομαι την κίνηση της.. Τόσο μικρή μα συνάμα και για εκείνη μα και για μένα τόσο σημαντική!!!
Μια αγκαλιά!!!
Πότε ήταν η τελευταία φορά που δώσατε σε κάποιον δικό σας μια αγκαλιά? Έχετε αναρωτηθεί ποτέ?
Έχετε επίσης αναρωτηθεί ποτέ…. Όταν αυτός που βρίσκεται δίπλα σας, μπορεί να μη χρειάζεται να του πείτε κάτι, να του φωνάξετε, να τον επιπλήξετε,  να του γελάσετε μα να θέλει κάτι τόσο πολύτιμο και ταυτόχρονα τόσο στιγμιαία θεραπευτικό, όπως μια Αγκαλιά?
Αγκαλιά λοιπόν σημαίνει ότι τον άλλον τον σφίγγεις μέσα στα δύο σου χέρια, και τον τοποθετείς ανάμεσα στην καρδιά σου, γιατί σου δίνει αγάπη και με την κίνηση αυτή του δίνεις κι εσύ αγάπη!
Μου αρέσει να αγκαλιάζω τους ανθρώπους γύρω μου γιατί θέλω να τους δίνω αγάπη…
Τις τελευταίες αγκαλιές που έδωσα το Σαββατοκύριακο ήταν στη μητέρα μου, σε μια φίλη και στον ανιψιό μου.
 Στην μητέρα μου για να την στηρίξω.
Στην φίλη μου γιατί αισθανόμουν ότι το ήθελε εκείνη τη στιγμή, όπως κι εγώ…
Και στον ανιψιό μου γιατί ήθελα να του δείξω πόσο πολύ τον εκτιμώ, τον αγαπώ, για τις ώρες που περνάμε μαζί.
Δεν χρειάζεται τίποτα να πεις σε κάποιες στιγμές…. Το λένε απλά οι πράξεις… και επειδή είμαι έντονα συναισθηματικό άτομο, ο μόνος τρόπος να επισφραγίζω τα συναισθήματά μου είναι να μοιράζω την αγκαλιά μου σε ένδειξη ευγνωμοσύνης που κάποια άτομα είναι δίπλα μου….  (όχι στα κακά και στα άσχημα, μα δίπλα σημαίνει ότι με έχουν κι εκείνα στο μέσα μέρος της καρδιάς τους και αυτό το συναισθάνεσαι όταν συμβαίνει)
Η καρδιά μου έχει πλημμυρίσει με έντονα συναισθήματα από όλη την πορεία της ζωής μου, που μαζί με τις αναμνήσεις, τις εικόνες, και τις μνήμες … έφτιαξαν αυτό που είμαι τώρα…
Πολλές φορές δε σας κρύβω ότι είναι πολύ δύσκολο να διαχειριστείς τόσα πολλά συναισθήματα μαζί…. Παίρνεις μια βαθιά ανάσα, και λες πάμε πάλι…. Έχουμε απόθεμα…
Από την άλλη, σκέφτεσαι ότι είναι κι εκείνα τα άτομα που όλο αυτό δεν μπορούν να το διαχειριστούν και να τους πνίγει.. ή να τους ξενίζει να τους φαίνεται περίεργο μέχρι να φτάνουν στο σημείο να παρερμηνεύουν τις πράξεις σου…
Δεν πειράζει … ας ερμηνεύσουν όπως θέλουν την όποια πράξη…. Αν είναι άνθρωποι που σκέφτονται με την καρδιά και βάζουν έστω και λίγο συναίσθημα στις σχέσεις τους, όποιες κι αν είναι αυτές…. Θα σκεφτούν πως η Αγάπη δεν μπορεί παρά να λειτουργεί παρορμητικά χωρίς καλούπια, χωρίς παρερμηνείες, χωρίς κόμπο και σφίξιμο στην καρδιά…. Αν και πολλές φορές έχω σκεφτεί ότι μπορεί να είναι παρακινδυνευμένο να βάζεις  το συναίσθημα σε όλες σου τις πράξεις… γιατί εσύ πληγώνεσαι… Δεν πειράζει … όμως εγώ έτσι ήμουν, έτσι είμαι κι έτσι θα συνεχίσω να λειτουργώ !!!!
Πρέπει να σκεφτούμε πως Εκείνος που μας έπλασε… μας έπλασε και μας έδωσε και λίγα στοιχεία από Εκείνον… και το πρώτο πράγμα που μας δίδαξε και μας διδάσκει καθημερινά είναι η Αγάπη!!!
Σκεφτείτε μόνο αυτό κατά τη γέννηση ενός μωρού, το πρώτο πράγμα που το κάνει να σταματήσει να κλαίει είναι όταν το πάρει στην αγκαλιά της η μητέρα του!!! Επισφράγιση της Αγάπη της προς το παιδί με την Αγκαλιά της και αμέσως το «θεραπεύει» από το κλάμα του… το ηρεμεί…. Τι πιο όμορφο πράγμα!!!!
Ε, ναι αυτό εγώ ως μωρό δεν το έζησα και ήταν κάτι που το κουβαλάω μέχρι τώρα..γι αυτό και μου αρέσει να μοιράζω την Αγάπη μου με μια αγκαλιά.. ακόμα και με μια μισή αγκαλιά..
Τι πως είναι μια μισή αγκαλιά?
Είναι το «φιλικό» χτύπημα στην πλάτη κάποιου, είναι δηλαδή κάτι σαν να τον πλησιάζεις τον άλλον με το νεύμα σου με το χέρι σου… αυτό σημαίνει Αγάπη! Νοιάξιμο , αγκαλιά που αν το θελήσει ο άλλος μπορεί να γίνει ολόκληρη και όχι μισή… με το σφιχταγκάλιασμα του εκεί ανάμεσα στο στήθος ανάμεσα στην καρδιά σου και στη δική του καρδιά !!!
Το σφίξιμο του χεριού κάποιου πως το κάνουμε? Έχετε αναρωτηθεί ποτέ….? Τις περισσότερες φορές απλώνουμε το δεξί μας χέρι.. Γιατί? Μα να είναι πιο εύκολο τον άλλον να τον φέρουμε πιο κοντά στην αγκαλιά μας!!!
Γι αυτό σας λέω μπορεί να είμαι μυστήριο τρένο …. Αλλά είμαι Τρένο που παίρνει μπρος με την Καρδιά και όχι με το μυαλό !!! Την λογική τη χρησιμοποιούμε για να επιλύσουμε μαθηματικούς τύπους, να απομνημονεύσουμε ένα κείμενο, να μάθουμε τα μαθήματά μας, η λογική είναι πολύ μικρή σε μέγεθος για να χωρέσει η Αγκαλιά της Αγάπης που όλοι μας θέλουμε…. Και που όμως βάζοντας τη λογική μπροστά μας την φρενάρει γιατί για να μην κακο χαρακτηριστούμε ή γιατί να μην δείξουμε τα συναισθήματά μας… Αυτό που μας διαχωρίζει από τα υπόλοιπα όντα είναι η σκέψη σαφώς αλλά εκείνο που μας ενώνει με αυτά είναι το συναίσθημα..
Αν πετάξουμε το συναίσθημα και την αγάπη τότε απλά θα είμαστε ζώα που σκέφτονται ανταγωνιστικά… όχι ότι αυτό δεν το κάνουν κάποιοι… Δυστυχώς η νοοτροπία του ευ ζην, έφερε και ένα κακό τον ανταγωνισμό. Για να ζήσω καλά .. πρέπει να επιβιώσω ανάμεσα σε εσένα κι εμένα…  επιλέγω λοιπόν να κάνω πράγματα που θα με κάνουν καλύτερο από σένα…. Έτσι λειτουργούν οι περισσότεροι μα δεν είναι έτσι αυτό το μοτίβο, μας έφερε εδώ που μας έφερε… Να κυνηγάμε το αθέμιτο ανταγωνισμό, να κάνουμε πράγματα που για να μας πάνε καλά, δεν θα το πούμε ακόμα, μόνο όταν έχει τελειώσει και το αποτέλεσμα είναι θετικό… Τι λες ρε Άνθρωπε… το μυαλό σου και μια λίρα !!!
Έτσι φτάσαμε να μην σκεφτόμαστε τον συνάνθρωπο μας, να μην αγαπάμε κανέναν και τίποτα.. απλά δείχνουμε λίγη στοργή έτσι για τις εντυπώσεις γιατί ίσως ο άλλος να έχει να μας δώσει κάτι από τις δικές του γνώσεις και μετά τον πατάμε… τον καταπατάμε και δεν τον χρειαζόμαστε πια … γιατί ? γιατί ναι μπορούμε τώρα αν κάνουμε αυτό κι αυτό και το άλλο να τα καταφέρουμε μόνοι μας… Κι έτσι στη πορεία ξεχνάμε από πού ξεκινήσαμε … Μα από πού αλλού παίρνοντας Αγάπη από μια αγκαλιά….

Η σιωπή του Έρωτα

Σώμα σχεδόν παγωμένο...
εδώ και ώρα
το βέλος ακόμα εκεί
πειστήριο
του φόνου..

Ταξιδεύει η ψυχή..
εκεί σε εκείνα
τα χέρια που
βάφτικαν με το Αίμα Του
Πριν διαπεράσει
το Σώμα
έχει ρίξει την ουσια
του
σε μορφή αστρόσκονης
και μετά όλα είναι
όμορφα
Κόκκινο παντού,
Πάθος χωρίς όρια
φιλιά χωρίς σταματιμό
Χέρια σφικτά σχεδόν
πνιγερά αγκαλιασμένα
γύρω από τα κορμιά

Η σιωπή του είναι
διαρκής
μέχρι την μεγάλη
Εκρηξη
των Σωμάτων σε Ένα

Διάρκεια που δεν μετριέται...
ούτε σε λεπτά
ούτε σε μέρες
ούτε σε μήνες
ούτε σε χρόνια
Μπορεί να διαρκεί
όσο υπάρχουν
συναισθήματα
Αγάπης και Πάθους
που τον τρέφουν
μέχρι το Βέλος
να βγει από την
Καρδιά

Τότε έχει πεθάνει
και ο Ερωτας και έχει
μείνει μόνο η σιωπη
που δεν είναι πια ίδια
όπως πριν
απλά δεν λέει τίποτα..
αιμορραγεί το σώμα
η καρδιά
και τα δάκρυα καυτά
κόκκινα
τρέχουν στο πρόσωπο
χωρίς αντίκρυσμα..
μονάχα Πόνος
Γλυκόπικρος