Τετάρτη 9 Μαρτίου 2011

Η Γυναίκα και το Ρόδο


Εκείνη μια Γυναίκα μόνη
Γέρνει το κεφάλι της στο μαξιλάρι…
Κάνοντας όνειρα
Μόνη…
Έχτισε ένα τοίχο… τρόμαξε !
Άρχισε να γκρεμίζει
«Βοήθα με Χριστέ!»
Χαμένα όνειρα κυνηγούσε…
Προσπαθώντας να γκρεμίσει
Ότι είχε θωρακίσει πίσω από τις πέτρες…
Έφυγαν και οι τελευταίοι….
Έκλεισαν αθόρυβα τη πόρτα πίσω της
Κάνοντας τόσο θόρυβο… που ο τοίχος
Έπεσε…!
Αλλά πίσω από αυτόν?
Τίποτα..
Χαλάσματα…
Η αναζήτηση ξεκίνησε πάνω σε θραύσματα…
Ξυπόλητη…να νιώθει το κόψιμο
Να βαθαίνει όλο και πιο πολύ…
Έφτασε μέχρι τη καρδιά…
Ψυχορραγούσε ..
Ότι είχε αγαπήσει το είχε από καιρό
Σκοτώσει μέσα της… απλά τώρα
Έπρεπε να περπατήσει πάνω του.
Τα δάκρυα είχαν πια στερέψει…
Είχε κλάψει πριν καιρό…
Προχωρούσε και όλο μάτωνε…
Ξάφνου συνάντησε ένα Ρόδο..
Το κράτησε, το κράτησε, το φρόντισε
Δίνοντάς του πνοή…Ζωή, Κατακκόκινη!!
Χαιρόταν, κι εκείνο που αυτή η Γυναίκα
Το περιποιόταν… άλλωστε δεν ήθελε πολλά…
Λίγο πότισμα…. Καθάρισμα των φύλλων του, κλάδεμα…
Προστασία, και εκείνο για αντάλλαγμα της έδινε
Το άρωμά του, το χρώμα του, το φύλλωμά του…
Το χαμόγελό του, την αγκαλιά του, καθώς το περιποιόταν…
Όμως χωρίς να το θέλει, με τα μικρά αγκάθια του, την πλήγωνε…
Αλλά εκείνη δεν πονούσε, άλλωστε το τσίμπημά του ήταν
Τόσο «στοργικό» τόσο γεμάτο από αγάπη, που λες και ενώνονταν
Ακόμα πιο πολύ, με ετούτη την ιεροτελεστία….
Μαζί ήταν ευτυχισμένοι.. όμως έπιασε βαρυχειμωνιά…!!
Η Γυναίκα εκεί κάπου δίπλα πάντα να το προσέχει, να το αγαπά,
Να το φροντίζει…
Όμως το Ρόδο αρρώστησε βαριά…
Σάστισε, δεν ήξερε πώς να το προστατέψει…
Πάλευε δίπλα του, πονούσε μαζί του…
Το έβλεπε να χάνει το χρώμα του, ένα – ένα τα πέταλά του
Έπεφταν…
Ο χειμώνας πάγωνε το κορμό του, η αρρώστια που είχε, πάγωσε και τη καρδιά του..
Εκείνη προσπάθησε, έκλαιγε, πονούσε, φώναζε, παρακαλούσε, του μιλούσε όμως πάντα
Με αγάπη, ήθελε να το βλέπει να της χαρίζει το πιο όμορφο – αρμονικό – τραγούδι
Που μπορούσε σαν λουλούδι να της δώσει.. το άρωμα και το χρώμα του….
Δεν ήθελε τώρα που το είχε εξημερώσει να το χάσει… όμως το Ρόδο, δεν ανταποκρινόταν
Ή τουλάχιστον έτσι φαινόταν… ότι δεν την άκουγε, φαινόταν ότι δεν αισθανόταν
Την αγάπη της, το πόνο της, το δάκρυ της που καθημερινά πότιζε τις ρίζες του…
Έτσι η υπομονή της γυναίκας την εγκατέλειψε, χάθηκε όταν πια τα δύσκολα είχαν περάσει..
Νόμιζε ότι, ό,τι είχε προσφέρει δεν θα έκαναν το Ρόδο να ξυπνήσει πια…
Κι έτσι το εγκατέλειψε…
Έφυγε….
Μα η καρδιά της πια ήταν μισή…
Συνέχισε να αναζητά μέσα από τα θραύσματα κάτι που θα του έδινε πνοή… και πάλι με την αγάπη της….
Ήρθε η άνοιξη… μετά από δύο μεγάλους χειμώνες…. Επιτέλους Το ρόδο ξύπνησε…
Όμως αισθάνθηκε ότι ακόμα γύρω του παρά του ότι υπήρχε αρμονία στη φύση, η παγωνιά
Στο σημείο που βρισκόταν είχε παραμείνει για τα καλά…
Άνοιξε τα μάτια του, μα η Γυναίκα που πριν καιρό το περιποιόταν, και του μιλούσε και το φρόντιζε δεν υπήρχε πια εκεί κοντά….
Πόνεσε πάρα πολύ….
Μέσα στην καρδιά του υπήρχαν ακόμα οι εικόνες της Γυναίκας
Που το είχε φροντίσει, σα σε όνειρο άκουγε τις φωνές της, και τη παράκλησή της, να γίνει
Καλά, το Ρόδο της που είχε μαζέψει από τα «χαλάσματα» μέσα από τα θραύσματα…
Προσπάθησε να μετακινηθεί να την αναζητήσει σε άλλα μέρη…. Αλλά μάταια…
Τα δάκρυα που είχε χύσει η γυναίκα είχαν δυναμώσει τόσο πολύ τις ρίζες του, που ήταν βαθιά ριζωμένες στο χώμα…
Έμεινε ακίνητο, και μόνο του, να κλαίει για το τι του είχε προκαλέσει ο χειμώνας, με
Συνέπεια να έχει χάσει από δίπλα του, εκείνη τη Γυναίκα που το είχε αγαπήσει και το είχε φροντίσει… Δεν έμαθε όμως ποτέ… ότι το Ρόδο δεν ήταν τυχαίο στο δρόμο της… το είχε ρίξει εκεί, ο Άνεμος που κάποτε την είχε δει ότι είχε μείνει μόνη της και δεν είχε κανέναν συντροφιά γιατί είχε κάνει πολύ κόσμο να φύγει από κοντά της.
Το Ρόδο άρχισε να παρακαλά το Θεό των λουλουδιών, να του φέρει πίσω τη Γυναίκα..
Να της δείξει ότι δεν πέθανε με τη βαρυχειμωνιά…. Ότι μέσα στο χειμώνα που τους πλαισίωνε, κάτι έμενε ακόμα ζεστό…και ήταν η αγάπη τους που ζέσταινε σιγά σιγά με τη δική της φροντίδα τη καρδιά του Ρόδου, και δε το άφησε να πεθάνει όπως τα άλλα λουλούδια…τα άλλα ρόδα που υπήρχαν σε άλλους κήπους ψυχών…
Τότε το Ρόδο ορκίστηκε ότι δεν θα αφήσει ποτέ ξανά, κανένα και τίποτα να το πληγώσει, τόσο πολύ…. Όσο έβλεπε την εγκατάλειψη να πλαισιώνεται γύρω του, άρχισε να κοιτά τα συντρίμμια και τα θραύσματα του κήπου, αλλά δεν έβρισκε τίποτα που να θυμίζει έστω Εκείνη τη Γυναίκα..
Τότε παρακάλεσε ακόμα μια φορά με όλη τη Δύναμή του, το Θεό των λουλουδιών, να κάνει κάτι που ίσως να ξυπνούσε τα συναισθήματα εκείνης της Γυναίκας.
Να κάνει όλη τη φύση να κοκκινίσει, σε ένδειξη της Αγάπης που είχε πάρει και είχε δώσει σε εκείνη τη Γυναίκα..
Ίσως έτσι, όπου και να βρισκόταν να έβλεπε το χρώμα της φύσης, που ήταν το ίδιο χρώμα που είχαν τα πέταλα του, και να της θύμιζε λίγο τη προσπάθεια που είχε κάνει να γλιτώσει το Ρόδο της, από το θάψιμο μέσα στο χειμώνα, ότι ίσως αισθανόταν ότι το Ρόδο της, ήταν και πάλι στη ζωή, και να έψαχνε να το βρει εκεί που το είχε εγκαταλείψει.
Το Ρόδο είχε πέσει πια σε θλίψη, και αισθανόταν και Οργή ή το αντίθετο .. μιας και λένε ότι η Οργή κάποτε είχε μεταμφιεστεί σε θλίψη φορώντας τα ρούχα της….
Περίμενε κάθε μέρα, μια ένδειξη .. έστω να ένιωθε ξανά εκείνο το ζεστό λευκό της χέρι να αγκαλιάζει τα πέταλά του, να φροντίζει τις ρίζες του, να κλαδεύει τα κλαδιά του…
Δάκρυσε… τόσο που η πλάση πονούσε μαζί του… Σε ένδειξη συμπαράστασης του έστειλε
Δίπλα του, να του κρατάει συντροφιά μια πασχαλίτσα…. Κατά κόκκινη!!! Με λίγες μαύρες πινελιές που μάλλον είχε σχεδιαστεί έτσι από τη Φύση σε ένδειξη πένθους ως προς την Αγάπη που είχε χάσει το Ρόδο, μέσα από εκείνη τη Γυναίκα, που του έμαθε να αγαπά…
Ναι ένα λουλούδι μπόρεσε να αγαπήσει πραγματικά κάτι το οποίο ήταν διαφορετικό από εκείνο … και αυτό το είχε πετύχει μέσα από τις πράξεις της εκείνη η Γυναίκα.
Το Ρόδο στην αρχή αρνιόταν να μιλήσει στη μικρή πασχαλίτσα… είχε πονέσει πολύ με τη συμπεριφορά της Γυναίκας, και δεν ήξερε αν και αυτή τη φορά θα  έπρεπε να εμπιστευθεί ξανά…. Κάτι άλλο , κάτι νέο που έμπαινε στη ζωή του.
Αισθανόταν όμως την αγάπη και την υπομονή που έδειχνε η μικρή μας πασχαλίτσα που μέρα με τη μέρα το πλησίαζε ακόμα πιο πολύ.. μέχρι που την αγάπησε χωρίς όμως να αντικαταστήσει την αγάπη του για εκείνη τη Γυναίκα. Ήταν δυο διαφορετικά είδη αγάπης.
Η Γυναίκα τελικά είχε πάει σε μια άλλη περιοχή…. Αναζήτησης…. Για ότι είχε κλείσει πίσω από το τοίχο που κάποτε είχε υψώσει…. Όμως αισθανόταν ότι δεν έπρεπε να είχε αφήσει
Την ελπίδα της να εξανεμιστεί για το όμορφο της Ρόδο, αλλά πίστευε ότι ένα λουλούδι δεν μπορεί να επιβιώσει μέσα από ένα τόσο μεγάλο και βαρύ χειμώνα… κι έτσι απλά σκεφτόταν το Ρόδο της, χωρίς να πιστεύει ότι μπορεί το Ρόδο, να την είχε αγαπήσει τόσο όσο εκείνη…
Στο δρόμο της συνάντησε και άλλα ρόδα αλλά δεν ήταν τα ίδια με εκείνα, κι εκεί σκεφτόταν ότι τελικά ήταν ένα διαφορετικό ρόδο, αλλά δεν είχε ανακαλύψει πλήρως τη διαφορετικότητά του, που το έκανε να ξεχωρίζει από τα άλλα…
Είχε την Αγάπη βαθιά μέσα του αυτό το Ρόδο και την χάριζε απλόχερα σε όλους….
Ο καλός ο Άνεμος όμως για να μπορέσει να λυτρώσει από τις τύψεις και τις ενοχές τη Γυναίκα που παρά τη κοινωνικότητά της, είχε αποκτήσει σιγά σιγά μέσα από τα θραύσματα και άλλα στοιχεία γύρω της, σκέφτηκε να της δώσει κοντά της κάτι που να της θυμίζει τόσο έντονα το Ρόδο της. Κάτι που θα έχει λίγο από το χρώμα του, και λίγη από τη μυρωδιά του που ποτέ όμως δεν θα ήταν το ίδιο, γιατί αυτό που αισθάνθηκαν Εκείνη και το Ρόδο ήταν μια ανιδιοτελής αγάπη …. κι έτσι της χάρισε τον Έρωτα.!!!
Μόνο που ο Έρωτας είχε φτερά …. Και όποτε ήθελε εγκατέλειπε τη μοναχική Γυναίκα, για να πάει να κάνει συντροφιά και σε άλλες γυναίκες.
Όμως η Γυναίκα ένιωθε δίπλα του το κόκκινο χρώμα που είχε το Ρόδο της, και την έντονη μυρωδιά του μέσα από το σώμα Του.
Η διαφορά ήταν ότι το Ρόδο πάντα περίμενε και περιμένει τη Γυναίκα να το φροντίσει μιας και είναι ριζωμένο βαθιά στην καρδιά και την ψυχή του κήπου των λουλουδιών, παίζοντας με τη μικρή την πασχαλίτσα που του χάρισε η φύση για να μην νιώθει μόνο του.
Ενώ ο Έρωτας έχοντας τα φτερά του μπορεί ανά πάσα στιγμή να πετάξει για αλλού…. Πληγώνοντας ακόμα πιο πολύ τη Γυναίκα, βλέποντάς τον να πέφτει και σε άλλες αγκαλιές…

7 σχόλια:

yannidakis είπε...

πολυ ατμοσφαιρικη η διηγηση. Οπως παντα το νοημα ειναι μπροστα σου και καλα κρυμμενο συναμα :[

Ανώνυμος είπε...

πάρα πολύ όμορφο :)

~reflection~ είπε...

Εύχομαι να προλάβω να ξανάρθω....
Μην κόψεις το τριαντάφυλλο...
Θέλω να προλάβω...

Φιλιά....πέταλα στα χέρια σου...

Δακανάλη Μαρία είπε...

yannidaki: to xo ayto...na dimiourgo atmosfaira akoma kai sta grapta moy...to xereis kalytera edw kai 4 xronia... filiaaaa
oso gia to krymmeno noima... tipota den einai krymmeno.. opoioi me jeroyn apokalyptomai etsi kai tora...

Δακανάλη Μαρία είπε...

Dark13Sun: se eyxaristo poly poly....
kalo soy apogeyma...
moy aresei o tropos poy apokalyptesai ... min allaxeis...

Δακανάλη Μαρία είπε...

reflection:
glykia moy tha prolaveis .. h porta moy einai anoixti... den kovw kanena rodo .. an to kopso... tha kopso to nima .... tis yparxis moy...
apla to afino na anthizei opws anthizei edw kai xronia...

~reflection~ είπε...

Μου έφερες στο νου αυτο:



Εισχώρησα ξυπόλητη στο ρίγος του Τρόμου
ίσα που ανέπνεε το βήμα μου
κι εγώ πάσχιζα να ελαφρύνω το κορμί
μην ματώσει πιο πολύ το πέλμα
από την αιχμηρή επαφή με τα Λάθη...

Περπάτησα πάνω σου..
σε όνειρα κι απόΝερα ευτυχίας..
Λύθηκε το βήμα μου από τους κομπους τόσων χρόνων
κι έτρεξα στον Κήπο με τις Μοναδικότητές σου...

Διέσχισα τα πέταλα των αγγιγμάτων σου
να βρω από πού αναβλίζει η Πηγή της Ευαισθησίας σου...

Ταξίδεψα σε άστεγους προορισμούς
που έγιναν Ποιήματα
και ο χάρτης του θησαυρού μου
χαρισμένος σε Σένα...


και τον Μοναδικό ΜΟΥ μικρό Πρίγκιπα με την Μοναδική του Τριανταφυλλιά.....

Μοναδικότητες, μάτια μου......σαν....
σαν.....

ΜΟΝΑΔΙΚΗ ΤΡΙΑΝΤΑΦΥΛΛΙΑ......

Όλα τα φιλιά μου......δικά σου...