Τρίτη 7 Ιουνίου 2011

Αναγγένηση από τις στάχτες

Πόνος ....
Θλίψη....
Καρδιά...
Γέλιο...
Δάκρυ....
Βάλε λίγη πρέζα από όλα αυτά...
Βάλε και τη Σιωπή της Ψυχής
Ανακάτεψέ τα!
Θα κάνω το Δάκρυ, Γέλιο!
Τον Πόνο, Χαρά!
Τη Λύπη, Αμέτρητες Χαρούμενες Αγκαλιές!

Χα!
Είδες θα μπορούσε το μείγμα να είχε γίνει μπαρούτι
και να μύριζε!
Όμως θα το μετατρέψω σε ευωδία Αναγέννησης
θετικών σκέψεων και Αγάπης προς όλους
εκείνους που θα ήθελαν να με ξανα δουν
γελαστή, χαμογελαστή , χαρούμενη!

Δεν θα ήθελες ποτέ να κλαίμε, άλλωστε
ήσουν ένας Άνθρωπος πάντα με το πείραγμα σου,
να θέλεις να κάνεις τους γύρω σου να γελούν,
πόσες φάρσες, αστεία έκανες στη ζωή σου!
Χαίρομαι που τα παιδιά σου, και εμείς έχουμε
πάρει το μάθημα που μας έδινες!
Κι εμένα μου αρέσει, να τα βλέπω όλα
μέσα από το Γέλιο, μέσα από τη Χαρά..
Θέλω τους γύρω μου να τους κάνω να γελούν!
Κάποτε το έκανα πιο συχνά, γιατί το τελευταίο
καιρό το είχα χάσει, μάλλον με είχα χάσει σε
δύσκολα , δυσνόητα μονοπάτια του μυαλού..
Τώρα θα προσπαθήσω να αλλάξω πλώρη!
Ναι στο Γέλιο, στη φάρσα-και στα αστεία-
στην εξιστόρηση αστείων γεγονότων της ζωής μας!
Προχτές προσπαθούσα να θυμηθώ πια ήταν η τελευταία κουβέντα μας
πριν το νοσοκομείο ... και θυμήθηκα ..
Ήταν κάπου μετά τη Πρωτοχρονιά, μια μέρα
που με είχες δει, έτυχε να με δεις στις μαύρες μου...
Και μου είχες πει ... "εσένα κάτι σε απασχολεί ...
αλλά αν ήσουν ερωτευμένη θα ήσουν αλλιώς!
Δεν είσαι καλά? Δεν θέλω να στεναχωριέσαι ότι
κι αν είναι θα περάσει...!!! Μόνο υγεία και προσπάθησε να Γελάς!"
Ήξερες να δίνεις κουράγιο, να περνάς το μήνυμα
σου, και να σκας ένα χαμόγελο και ένα κλείσιμο στο μάτι
μετά το τέλος της φράσης σου που το νοσταλγώ!

Λοιπόν, με ακούς από εκεί πάνω... ?
Οι άνθρωποι δύσκολα καταλαβαίνουν πότε
να κρύψεις το δάκρυ, τον πόνο πίσω από
το Γέλιο και τη Χαρά, κάποτε το είχα καταφέρει..
Καιρός πάλι να τα καταφέρω... γιατί μέσα
από τις στάχτες -του δικού πόνου προς εσένα- θα
ξανα γεννηθώ!
Και θα χαρείς από εκεί ψηλά!
Καλό σου μεσημέρι, άγγελε της δική μας οικογένειας!!!