Δευτέρα 3 Μαρτίου 2008

Σπασμένα φτερά

Δανείστικα τα φτερά σου για να πετάξω μακριά εκεί ψηλά στον ουρανό..
Εκεί που μου έδειξες για να ανέβω…
Εκεί που μου είπες ότι όλα είναι όμορφα και μαγικά..
Εκεί που υπάρχει η αγάπη και ο έρωτας…
Εκεί που θα ήμασταν οι δυο μας..
Αυτό δε μου έλεγες? Αυτό μου έλεγες δε μπορεί να το πήρα πάλι όλο αυτό στραβά..
Δε μπορεί να έκανα λάθος για άλλη μια φορά.. όχι δε μπορεί να είμαι τόσο λάθος πια..
Δεν έφτιαξα μόνη μου αυτό το παραμύθι.. γιατί να ξέρεις ότι ποτέ δε μου άρεσαν τα παραμύθια.. ποτέ με ακούς? Ποτέ…. Και αυτό γιατί απλά στο παραμύθι το τέλος πάντα είναι γλυκόπικρο.. γιατί ποτέ δεν έζησαν αυτοί καλά κι εμείς καλύτερα…
Ποτέ με ακούς?
Τα συχένομαι τα παραμύθια..
Φτιάχνω τις ιστορίες μου μόνο όταν έχω το κίνητρο και από την άλλη πλευρά.
Όταν ο άλλος θα μου δώσει τη τροφή για να πλέξουμε μαζί τις γραμμές από το παραμύθι… μόνο τότε φτιάχνω τις ιστορίες..ποτέ άλλοτε γιατί ξέρω ότι πληγώνουν, ματώνουν οι λέξεις και δε θέλω να μπαίνω στη διαδικασία αυτή.

Μου έδωσες τα φτερά.. και εκεί που μάθαινα τα βήματα για να σηκωθώ ψηλά.. δε μου είπες ξέρεις κάτι , τα φτερά αυτά είναι χρησιμοποιημένα ξανά.. και μπορεί να μη αντέξουν όταν ανέβεις σε μεγάλο ύψος..

Και να που με έριξες ,γιατί μου τα έδωσες τα τσακισμένα τα φτερά?
Γιατί με πλήγωσες?
έπεσα κάτω στη γη.. προσγειώθηκα με τον πιο άσχημο τρόπο..
Τα παραμύθια τέλειωσαν…
Οι ιστορίες επίσης…
Με πλήγωσες κι αυτή τη φορά πονάει περισσότερο από κάθε άλλη φορά…
Γιατί ενώ δεν ήθελα να μπω σε καμία ιστορία … γιατί πληγώθηκα από την προηγούμενη…. Εσύ ήρθες και έβαλες την υπογραφή σου με το χειρότερο τρόπο..
Προσπαθώ υποσεινήδητα να σε δικαιολογήσω… αλλά να ξέρεις όχι, δε αφήσω αυτό να γίνει.. καμία δικαιολογία … καμία.. και για κανέναν.
Το μόνο που θα προσπαθήσω να δικαιολογήσω είναι τον εαυτό μου.. που ήθελε να ζήσει κάτι όμορφο αλλά να ξέρεις θα το βρει παρακάτω… αλλά τότε θα είναι αργά…


Τα γνωρίζω αυτά τα πισωγυρίσματα… αυτά είναι που με έκαναν για ένα μεγάλο διάστημα να χάσω τον εαυτό μου… αλλά όχι αυτή τη φορά δε θα το αφήσω να γίνει ξανά… όχι για κανέναν δεν αξίζει.. για κανέναν μακούς?

Έκανα τη βλακεία να πιστέψω.. .αλλά πάντα έχουμε ανάγκη να πιστέψουμε σε ένα ψέμα κι ας είναι η φωτιά του να μας κάψει… έτσι δε λένε?
Όχι , κατηγορηματικά όχι… κανένα ψέμα δε αξίζει.. όσο αξίζεις εσυ ψυχή μου
Που πήγες να παίξεις με τα χαρτιά σου ανοιχτά..
Δεν έκανες κάτι λάθος ..
Εκείνος δεν ήταν έτοιμος , και έκανε λάθος προσέγγιση, λάθος… μακούς/???
Δεν ήταν εκείνος ήταν ένας ξένος .. ένας που πήρε τη θέση του και σε χρησιμοποίησε και σε πέταξε .. σε πέταξε στο καλάθι των αχρήστων… αλλά ψυχή μου ξέρεις τον τρόπο να βγεις από κει .. το έχεις ζήσει ξανά ..

Ξέρω ότι γελάς ψυχή μου, γιατί πιστεύεις ότι κάποιος εκεί πάνω σου παίζει ένα παιχνίδι.. αλλά δε θα το αφήσεις να συνεχιστεί αυτό το παιχνίδι… ε?

Όχι ρε άλλα παιχνίδια… και αν παίζετε παιχνίδια πέξτε με ανοιχτά χαρτιά…
Όχι μαλακίες… όχι άλλες μαλακίες…

2η αγωνιστική με αποβολή

Σήμερα είχε μια υπέροχη μέρα, ανοιξιάτικη ημέρα, με την ατμόσφαιρα να μυρίζει από το ξύπνημα της φύσης, μυρωδιές μεθυστικές!!!!
Ξύπνησα το πρωί κι ενώ σηκώθηκα αργά, γιατί δε με πήρε νωρίς χτες ο ύπνος, αφού χάζευα τηλεόραση ως αργά, και μετά κατά τις 3:30 από κάτι περίεργους «ήχους» της νύχτας ενός ζευγαριού, με το που άνοιξα τα μάτια δεν ήθελα να κάνω κάτι από τα συνηθισμένα. Ήθελα να κάνω κάτι διαφορετικό, κάτι που δεν είχα κάνει άλλη μέρα, αλλά δε μπορούσα να σκεφτώ τίποτα. Αρνήθηκα να κατέβω στην παραλία με την παρέα μου για καφέ, γιατί απλά δεν ήθελα να πάω και να στηθώ και να πιω τον καφέ μου, και να αναλωθώ σε μια διαδικασία που είχα κάνει και χτες το πρωί.
Ξέρω τι ήθελα, αλλά δε το έκανα, εκείνη τη στιγμή, γιατί σκέφτηκα ότι αν σκεφτόταν το ίδιο πράγμα, θα έπαιρνε το ρημάδι να μου πει να πάμε για καφέ. Πιστεύω ότι το σκέφτηκε, και το σκέφτεται αλλά είπαμε, θέλει χρόνο… κι εγώ ρε φίλε αλλά δεν το βρίσκω γιατί μου χεις πάρει τα μυαλά… και μερικές φορές και τον ύπνο μου..
Έτσι αρκέστηκα στο να πάω κατά τις 3 για φαγητό στη φίλη μου, που με είχε καλέσει. Ντύθηκα, στολίστηκα, σα τη μικρή σουσουράδα και πήρα τον κατήφορο για το σπίτι της. Καθώς περπατούσα στο δρόμο και ο ήλιος χτυπούσε το κορμί μου, και με ζέστανε , αισθάνθηκα πως τελικά δε πρέπει να περιμένεις τίποτα και από κανέναν, παρά ο χρόνος θα στο φέρει κοντά σου τη κατάλληλη στιγμή.
Όπως η φύση όποτε εκείνη μας δίνει τις ζεστές αχτίδες του ήλιου, για να μας ζεστάνει κάπως έτσι πρέπει να κάνει και η ζωή μας.. όταν το έχει ανάγκη θα το ζητήσει.
Το έκανε το ζήτησε και μετά …. Τι ? αυτό ήταν? Βάζεις τον άλλο να φτιάξει ιστορία, και λες να πάρουμε το χρόνο μας… α καλά, όσο καλή εικόνα και να έχω για σένα, όσα όμορφα συναισθήματα και αισθήματα μου ξυπνάς, θα αρχίσω να παίρνω ανάποδες και θα την κάνω πάλι τη βλακεία μου, το βλέπω, με τρώει εδώ και μέρες… και θα την κάνω σας λέω, πάλι θα αναφέρω κάτι που θα σταματήσει όλα αυτά που ζούμε έστω και τα μικρά βήματα που κάνουμε. Αν και να σας πω την αλήθεια, θα ήθελα να γινόντουσαν με πιο μεγάλες δρασκελιές… αλλά είπαμε κάναμε τη βλακεία πριν 2 βδομάδες και τώρα είμαστε με κόκκινη κάρτα και αποβολή από το παιχνίδι…
Α, ρε τελικά όλα στη ζωή μας είναι μια μπάλα, που την κλωτσάμε, μέχρι να βάλουμε γκολ, και αυτό-γκόλ !!!!Μπήκα στο παιχνίδι χωρίς προθέρμανση και τελικά για να αποφύγω το γκολ του, έβαλα αυτογκολ. Στη διάρκεια του αγώνα, πήγα να αμυνθώ και του έδωσα μια κλωτσιά στο καλάμι την ώρα της επίθεσης και τελικά κατάφερα να μου δώσει κόκκινη!!!
Ναι μου αρέσει το κόκκινο αλλά όχι έτσι… όχι έτσι με αποβολή και αποχή… άλλωστε για άμυνα το έκανα, δική μου.. κι εσύ με πάγωσες… μάφησες στον πάγκο… αλλά θα όταν θα μπω στον αγώνα?
Φίλε μου θα σκοράρω και θα πάρω τη ρεβάνς , κι εύχομαι να είναι γλυκιά πολύ γλυκιά η νίκη αυτή..
Θέλω μια φορά να σκοράρεις και να παίξεις έτσι όπως ξέρεις να παίζεις. Παίξε μπάλαααα!!!! Είμαι εδώ… και σε προκαλώ..
Διαφορετικά θα πάρω μετεγγραφή αν συνεχίσεις έτσι.

Συνειδητοποιήσεις μοναξιάς

Έχουμε κάνει λάθη κατά το παρελθόν.. λάθη που στοίχησαν στο να χαθούν κάποιες φιλίες , κάποια συναισθήματα μας δεν εκδηλώθηκαν τότε που έπρεπε να εκδηλωθούν και έμειναν μέσα στα βάθη της ψυχής μας. Πληγώσαμε κάποιους, χωρίς να το θέλουμε, γιατί έτσι ήταν καλύτερα τότε που ήταν ακόμα νωρίς για να μην πληγωθούν στο μέλλον, με κάποιες αποφάσεις μας.
Ερωτευθήκαμε κάποιες φορές και λάθος άτομα, που με τα χέρια τους μας λάβωσαν με μια μαχαιριά, υπάρχουν φορές που η πληγή αυτή, ανοίγει… έτσι για να μας θυμίσει ότι όσο και να επουλωθεί μια πληγή, έρχεται κάποια στιγμή που ανοίγει.. ή που μπορεί κι εμείς να την έχουμε ξύσει.
Αφού κάναμε λάθη θελήσαμε για λίγο να παλέψουμε με την ψυχή μας, για να βελτιώσουμε τον εαυτό μας. Μείναμε μόνοι μας, παλέψαμε, πονέσαμε, κλάψαμε, γελάσαμε και ήρθαμε ξανά στην επιφάνεια για να αντιμετωπίσουμε όλα εκείνα που μας πλήγωσαν, και να μπορέσουμε να τα αντιμετωπίσουμε.
Είναι πολλές οι στιγμές που αισθανθήκαμε ότι παρά του ότι έχουμε κοντά μας άτομα, να μας συμπαρασταθούν, να μας βοηθήσουν, εμείς απλά κλεινόμασταν στο καβούκι μας για να παλέψουμε με τα φαντάσματα του εαυτού μας.. Παλέψαμε, και για λίγο μπορεί να χάσαμε μια μάχη αλλά δεν χάσαμε και τον πόλεμο.. Πάντα θα παλεύουμε με τον μεγαλύτερο «Γολιάθ», που είναι ο εαυτός μας.
Εμείς είμαστε ένας μικρός «Δαβίδ» που απλά πρέπει να βρούμε τρόπο να νικήσουμε τον Γολιάθ μας για να μπορέσουμε να συμφιλιώσουμε τις δυο πλευρές μας. Και να μπορέσουμε να προχωρήσουμε μαζί για να νικήσουμε τους εξωτερικούς παράγοντες που μας πυρπολούν συνεχώς, μέρα με τη μέρα.
Μέσα στην μοναξιά μας, είδαμε πόσες αγάπες ρίξαμε στο βυθό της καρδιά.. κάποιες που άξιζαν να είναι δίπλα μας, κι όμως εκείνη τη στιγμή τους απορρίψαμε. Λέμε κάποιες φορές , αχ και να γυρίζαμε το χρόνο πίσω. Όμως τότε το κάναμε γιατί δεν ήμασταν πιστεύω ώριμοι για να αντιμετωπίσουμε τέτοιους έρωτες και αγάπες.
Είδαμε άλλες αγάπες που μας είχαν στοιχειώσει, και υπνωτίσει σε άλλες καταστάσεις, που τις αποδεχόμασταν, χωρίς να έχουμε τη δύναμη να αντισταθούμε, γιατί πολύ απλά ζούσαμε στο δικό μας ονειρικό κόσμο, μέσα σε αυταπάτες, ότι μας είχαν πάρει πάρα πολύ ενέργεια από τη ψυχή μας.. Η ψυχή μας είχε γίνει τόσο ευάλωτη σε κάθε χτύπο, που δεχόμασταν.
Είδαμε το πιο όμορφο παραμύθι της ζωής να γίνεται τόσο μικρό και να υψώνονται μπροστά του, γιγάντιες συμπληγάδες πέτρες που δε είχαμε βρει τον τρόπο να τις νικήσουμε και να περάσουμε από μέσα τους το καράβι της αγάπης μας. Ετσι το ρίξαμε σε ύφαλο μεγάλο, για να αντιμετωπίσουμε μόνοι μας της συμπληγάδες πέτρες, και τι καταφέραμε..? Τίποτα πιστεύω ότι δε νικήσαμε τίποτα. Αφήσαμε τα τότε προβλήματα να διαιωνίζονται, και όταν είπαμε να προσπαθήσουμε να περάσουμε ξανά από το ίδιο σημείο, πάλι την αγάπη της ρίξαμε σε ύφαλο.
Πρέπει να αφήσουμε χρόνο και στα συναισθήματα, και στις πράξεις μας να πάρουν πρωτοβουλίες, πρέπει κάποιες φορές να λειτουργήσουμε και με την καρδιά και όχι πάντα με τη λογική.. αρκεί να ξέρουμε τι είναι αυτό που θέλει η καρδιά μας. Και τότε σίγουρα καμία μοναξιά δε θα μας αιχμαλωτίσει.
Αυτό πρέπει να κάνεις αγαπημένε μου, να αφήσεις τα προβλήματα να τα αντιμετωπίσεις τη στιγμή που θα δημιουργηθούν και να μη τα υψώνεις πριν καν δημιουργηθούν, γιατί τότε απλά δε θα ζήσεις τίποτα και όλα θα έχουν ξανά τη ίδια κατάληξη.. Μεγάλη μοναξιά.