Δευτέρα 22 Μαρτίου 2010

Ρακοσυλλέκτης Στιγμών

Φόρεσε τα σκισμένα ρούχα, τα φθαρμένα από χρόνια ρούχα που είχε στην ντουλάπα του. Πάνε τώρα χρόνια. Πλύθηκε ίσα-ίσα να φύγει η νύστα από τα μάτια του. Και ξεκίνησε να ψάχνει στιγμές μέσα στους κάδους. Περιτυλίγματα όμορφα, περιτυλίγματα που είχαν τσαλακωθεί. Φαγώσιμα μισο-τελειωμένα που είχαν πεταχτεί, στους κάδους σε σωρούς. Άλλα που είχαν λήξει και απλά στον σωρό πρόσδιδαν ένα ιδιαίτερο άρωμα. Μούχλα παντού. Τενεκεδάκια τσαλακωμένα, ακόμα και γερά… με τα γράμματα και τις επιγραφές σχεδόν αδιάβλητες από το χρόνο. Κι εδώ κι εκεί και πιο πέρα. Ολάκεροι σωροί  φαγώσιμα .. με περιέργεια άρχισε να τα ανακατεύει στα χέρια  του μήπως και καταφέρει να θυμηθεί μια στιγμή έστω ευτυχίας μέσα από το σωρό. Χρειάστηκε να μπει ολάκερος στο κάδο και να βουτηχτεί στη δυσοσμία που φυσικά ήταν καλύτερη από οποιαδήποτε άλλη της καθημερινότητας. Το πρόσωπο σχεδόν ακίνητο, και τα χέρια με μανία να σκαλίζουν. Να θέλουν να φτάσουν στον πάτο, μιας και ότι άγγιζαν δεν τους φαινόταν κάτι που να ξυπνήσει στιγμές. Έβγαζε με μανία ότι ήθελε να επεξεργαστεί αργότερα και για το τι θα έπαιρνε για το δρόμο.. Είπαμε έπρεπε να προσπαθήσει να βρει στιγμές που να του ικανοποιήσουν την ιδιότητά του…και πάνω απ’όλα το εγώ του.
Εκεί στο σκάλισμα λες και σκάλιζε με προσοχή τον κήπο του σπιτιού του, βρήκε κάτι να γυαλίζει. Το πρόσωπο συνοφρυώθηκε και άρχισε να ανοίγει την μικρή κονσέρβα. Μπόχα κλεισούρας, και μυρωδιά μούχλας αλλά με μνήμες. Ο εγκέφαλος έδωσε εντολή ότι αυτό για να ξυπνάει μνήμες έχει να κάνει με κάποια στιγμή.
Ναι ήταν μια στιγμή που είχε νιώσει ευτυχία … και συνάμα ξεπρόβαλε κι άλλη…
Και μετά καθώς το πλησίασε πιο κοντά στο πρόσωπο, λες και κάποιος πήρε την αίσθηση της όσφρησης δεν μπορούσε να μυρίσει πια τίποτα άλλο. Η μνήμη έπεσε στο κενό.  
Μετά άρχισε να ψάχνει στους διπλανούς κάδους, εκεί βρήκε και πάλι στιγμές ευτυχίας τις μύρισε όλες ήθελε να τις κλείσει μέσα του.  Κι εκεί είδε βέβαια δυστυχία και λύπη αλλά αυτή τη στιγμή έπρεπε να πάρει δύναμη από ευτυχισμένες στιγμές. Όλες ήταν του παρελθόντος για το παρόν δεν μπορούσε να βρει.
Για το παρόν του ένιωθε μίσος και οργή… ήθελε να τα σπάσει όλα. Ήθελε να τα εξαφανίσει όλα εκείνα που του προκαλούσαν θλίψη. Να τα σκίσει σε μικρά-μικρά κομμάτια σαν να ήταν από ύφασμα … και να τα ρίξει μέσα σε ένα παλιό στρώμα, και να τα ράψει και να τα κλείσει εκεί και να πέσει πάνω τους και να κοιμηθεί. Όπως κάποτε έκανε η γιαγιά του, έσκιζε τα παλιόρουχα και τα έχωνε μέσα σε ένα μεγάλο φάρδο και αυτό μετά γινόταν στρώμα για να ξαπλώνουν τα κορμιά τους. Βλέπεις τότε δεν υπήρχαν τα ανατομικά στρώματα, χιλίων κατηγοριών για να ξεκουράσεις το κορμί σου τότε το σύστημα ήταν αλλιώς.
Ήθελε να μπορούσε να είχε μια «μαγική» ιδιότητα, να εξαφανίζει το πόνο από τους γύρω του. Ήθελε να προσπαθήσει έτσι να δει και τα δικά του μάτια να λάμπουν ξανά.
Να μην είναι θολά … εδώ και καιρό λες και ήταν κουρασμένα από τη διαρκής ακτινοβολία, που έπαιρνε, από τον πόνο και τη θλίψη. Σώμα χωρίς ψυχή αισθανόταν.


Κάποτε κάποιος του είχε πει κυνήγα τις ευτυχισμένες στιγμές, και μην αναζητάς και μένεις διαρκώς στη δυστυχία. Μπορείς να αντέξεις. Για να κυνηγήσει όμως τις ευτυχισμένες στιγμές του, πρέπει να βρει τον τρόπο και να κοπιάσει. Και θα πρέπει κάτι στο περιβάλλον του να τον βοηθήσει να τις δει, να τις ανακαλύψει από το χώμα με το οποίο είναι σκεπασμένες. Να τις κοσκινίσει. Δεν πρέπει να χάσει το θάρρος και την πίστη του, που διαισθάνεται ότι οι δυνάμεις για την Πίστη του έχουν αρχίσει να μειώνονται. Ευτυχισμένες στιγμές.. άραγε υπάρχουν? Αν υπάρχουν γιατί όλοι είναι σε μια διαρκή αναζήτηση αυτών? Μήπως τελικά δεν ψάχνουμε στο σωστό σημείο?
Στον σωστό κάδο, που τις έχουμε πετάξει?

Έτσι λοιπόν αποφάσισε να γίνει ρακοσυλλέκτης στιγμών για να μπορέσει να τις αναδείξει από τους σωρούς των άλλων, και το δικό του.

Ελπίζουμε να είναι ένα ταξίδι αποκαλύψεων και συγκινήσεων και μακάρι να βρει αυτό που ψάχνει πέρα από την καθημερινότητά του. Γιατί εκείνη έχει βαρύνει το τελευταίο διάστημα με ένα σωρό, από λύπη, θλίψη, σοκ, κραυγές που δεν βγαίνουν, δεν σχηματίζονται σε λέξεις και προτάσεις. Έχει κουραστεί η αλήθεια είναι αλλά πρέπει να μπει στον αγώνα που δίνει καθημερινά ένας ρακοσυλλέκτης. Να βρει τροφή, αντικείμενα, που θα τον κάνουν να νιώσει ευτυχισμένος για την ανακάλυψή του. Κι έπειτα ήσυχα- ήσυχα να γυρίσει στο σημείο από όπου ξεκίνησε να συνθέσει το παζλ των ευτυχισμένων στιγμών. Τι κι αν δεν είναι από το ίδιο παζλ, φτάνει μόνο που θα είναι στιγμές ευτυχίας που θα του δώσουν μια ανάσα να συνεχίσει να υπάρχει, και να αναζητά το καλύτερο για ότι σημαίνει για εκείνον ευτυχία.

Κυριακή 7 Μαρτίου 2010

Η σκιά που μου μιλούσε

Περπάτησα για ακόμα ένα βράδυ στο δρόμο που γεννιούνται οι σκιές.
Μια σκιά ανάλαφρα με πλησίασε και κάθισε δίπλα μου, στο χώμα.
Δεν χρειάστηκε να πούμε κάτι άλλωστε με τη σιωπή πολλές φορές , κάνουμε τον μεγαλύτερο διάλογο. Δεν χρειάστηκε να συστηθούμε άλλωστε γνωριζόμασταν καιρό.
Απλά έγειρε δίπλα μου και με αγκάλιασε με το δάκρυ της να πέφτει στο χώμα.
Ξάφνου έγινε κάτι ανατρεπτικό. Το δάκρυ πότισε ένα μικρό σπόρο, και άρχισε να βγαίνει ο πρώτος βλαστός. Το μάτι ενός μικρού λουλουδιού.
Και τότε η ματιά μου έλαμψε, και η σκιά με κράτησε ακόμα πιο σφιχτά μέσα στην αγκαλιά της. Γύρισα να της μιλήσω και πριν προλάβω να πω εκείνο που σκεφτόμουνα μου είπε:
-          «Ό,τι έγινε τότε , έγινε για καλό. Σε πλησίασα, σου έδωσα αγάπη γιατί από την πρώτη σου ματιά μου έδωσες τη δική σου φλόγα της αγάπης σου.»
-          Μα δεν προχωρήσαμε παρακάτω…
-          «Ναι το ξέρω, γλυκά μου μάτια, αλλά δεν προχωρήσαμε για να μην σε πληγώσω ξανά, και αρκετές πληγές κουβαλάς μέσα σου. Γι αυτό κι εγώ σε ετούτο το μέρος έριξα το δάκρυ μου.»
-          Τι εννοείς?
-          «Εδώ που είσαι  τώρα, μιας κι εγώ βρίσκομαι μακριά, και επειδή όπως βλέπεις πια έχω γίνει μια σκιά, θέλω εδώ να ποτίσω, τούτο το εύφορο χώμα γης που εσύ περπατάς, με αγάπη. Με ένα κομμάτι από την δική μου αγάπη. Θα δεις που ο καρπός ετούτου του φυτού θα σου δώσει μια όμορφη τριανταφυλλιά. Κι εκείνος που θα καταφέρει να την κλαδέψει και να την περιποιηθεί χωρίς να τη πληγώσει, θα έχει κόψει και το πιο όμορφο τριαντάφυλλό της. Μπορεί να είσαι κι εσύ, μπορεί να είναι κάποιος άλλος. Τότε θα πάρεις όλα εκείνα που εγώ δεν μπόρεσα να σου δώσω, και θα είναι σαν να σου τα έδωσα εγώ, μα με τη μορφή κάποιου άλλου.»
-          Ξέρεις , θέλω να σου πω κάτι.
-          «Μην πεις τίποτα, τα ξέρω όλα όσα είχες στο μυαλό σου. Τώρα που έγινα σκιά μπορώ και σε διαβάζω, και σε αισθάνομαι ακόμα πιο πολύ. Άλλωστε πριν με τη σιωπή σου, μου τα είπες. Με τη ματιά σου, με την αγκαλιά σου, με το χάδι σου, με την καρδιά σου.»
-          Θα σε έχω πάντα μέσα μου θα σε κρατήσω φυλαχτό στα όνειρα μου.
-          «Το ξέρω μάτια μου, το ήξερα από την πρώτη μέρα που βρεθήκαμε ότι δίνεις πιο πολλά από όσα μπορείς να αντέξεις. Μα μια χάρη σου ζητώ.. Αν ποτέ κάποιος σε πληγώσει πιο πολύ δεν θέλω τα ματάκια σου να τα αφήσεις να κυλήσουν δάκρυα. Σημαίνει ότι δεν ήταν τόσο ικανός να σηκώσει στους ώμους του, τη δική σου αγάπη, και την δική μου που το έδωσα να σου δώσει. Σημαίνει πως την δική μου αγάπη, την πέταξε και χρησιμοποίησε μόνο τα θέλω του για να σε πλησιάσει.»
-          ….
-          «Μην με φιλήσεις δεν μπορείς τώρα πια το δικό μου φιλί να νιώσεις. Γιατί είναι φιλί σκιάς και δεν θα το γευτείς με όλες τις αισθήσεις σου. Θα φύγω τώρα, ήρθε η ώρα να σου πω μια καληνύχτα κι εσύ πιο ήρεμη να κοιμηθείς το βράδυ.»
-          Μια καληνύχτα θα σου πω με την ελπίδα να σε ονειρευτώ ξανά σαν να μαστε όπως πρώτα αγκαλιά και όχι χωριστά. 

19-10-2008 

Παρασκευή 5 Μαρτίου 2010

Είμαι εδώ

Είμαι εδώ …
Για να γελάω για σένα όταν σε βλέπω να χάνεσαι, στο κενό..
Να σου δίνω λάμψη μέσα από το γέλιο μου.
Είμαι εδώ…
Για να παίρνω τον πόνο σου μακριά σου…
Για να πονάει το δικό μου κορμί για σένα.
Είμαι εδώ…
Για να σε ταξιδεύω στα όνειρά σου, που λες ότι γκρεμίστηκαν..
Είμαι εδώ
Για να σε παίρνω αγκαλιά όταν το έχεις ανάγκη και δεν το ζητάς
Είμαι εδώ
Για να κλαίνε τα δικά μου μάτια
Όταν τα δικά σου είναι υγρά..
Είμαι εδώ
Για να χαίρομαι με τη χαρά σου…
Είμαι εδώ
Για να περνάμε καλά ..
Είμαι εδώ
Για να γεμίζω τη σιωπή και το σκοτάδι σου
Με φως από την παρουσία μου
Είμαι εδώ
Για να αντέχουμε μαζί  τις κακές στιγμές..
Είμαι εδώ
Για να βλέπεις την πιο όμορφη γραμμή στον ορίζοντα την ώρα
Του ηλιοβασιλέματος.
Είμαι εδώ για όλα όσα με έκανες εσύ να αισθάνομαι
φίλε,
φίλη,
αδερφέ,
αδερφή,
εραστή,
εχθρέ
αγαπημένε,
αγαπημένη ΜΟΥ

Όταν δεν θα είμαι εδώ …
Θέλω να γελάς για να αισθάνεσαι ότι μου δίνεις λάμψη με το γέλιο σου
Οταν δεν θα είμαι εδώ..
Το κορμί σου θα είναι γεμάτο …γιατί θα είμαι στη σκέψη σου
Δεν θα σε αφήσω ποτέ.. έστω κι αν εγώ δεν είμαι εδώ…
Όταν δεν θα είμαι εδώ
Θέλω να κάνεις πράξη τα ταξίδια που θα έκανες αν ήμουν μαζί σου..
Και στα όνειρα σου θα μαι εκεί .. αρωγός…
Όταν δεν θα είμαι εδώ
Η αγκαλιά σου δεν θα είναι άδεια..θα πλαισιώνεται με αγάπη
Που σου είχα δώσει … με τα χάδια που σε είχα πλημμυρίσει
Και θα είμαι λες και είμαι μαζί σου..
Όταν δεν θα είμαι εδώ..
Τα μάτια σου θα είναι πιο καθαρά ..γιατί θα έχω πάρει μαζί μου
Τον πόνο σου..
Όταν δεν θα είμαι εδώ
Θα χαίρεσαι που ζήσαμε πολλές χαρές μαζί
Όταν δεν θα είμαι εδώ
Θα είμαι το αστέρι στο δρόμο σου και πάλι θα φωτίζω τις σκοτεινές σου νύχτες.
Όταν δεν θα είμαι εδώ
Αύρα ζεστή θα γίνω και θα έρχομαι να σε ζεσταίνω
Όταν δεν θα είμαι εδώ
Θα έρχομαι στον ύπνο σου να σου μιλάω ψιθυριστά
Για όλα όσα ζήσαμε .. και θα σου υπενθυμίζω τις κακές στιγμές
Για να σε κάνω πιο δυνατή.
Όταν δεν θα είμαι εδώ
Θέλω να ξέρεις ότι κομμάτι από το δέρμα σου
άρωμα από τη μυρωδιά σου
Σταγόνα από το δάκρυ σου
Χαρά από τη χαρά σου
Εικόνα από το γέλιο σου
Μαχαίρι από τον πόνο σου
Κομμάτι από τη μοναξιά σου
Λέξη από τα χείλη σου
Το γράμμα από το όνομά σου
Αίμα από την καρδιά σου
Αέρας που μπαίνει στα σωθικά σου
Μα πάνω από όλα θα είμαι κομμάτι
Από τον εαυτό σου
Για όλες εκείνες τις στιγμές
Που κάποτε γευτήκαμε μαζί ..
Και που είναι πολλές.. να μη ξεχάσεις
Ποτέ το βλέμμα μου
Το γέλιο μου
Το δάκρυ μου
Τον πόνο μου
Το άγγιγμά μου
Τη γεύση του φιλιού μου
Το απέραντό κενό μου
Το φίλο σου
Τη φίλη σου
Τον άνθρωπό σου
Το μέγεθος της αγάπης μου

Όταν δεν θα είσαι εδώ
Θα είμαι λίμνη που τρέχει να χυθεί στον πιο μεγάλο ωκεανό…
Όταν δεν θα είσαι εδώ
Θα είμαι βράχος ακίνητος
Όταν δεν θα είσαι εδώ
Θα είμαι το απέραντο κενό
Όταν δεν θα είσαι εδώ
Θα γίνω άνεμος δυνατός για να σε βρω
Όταν δεν θα είσαι εδώ
Θα είμαι αγέλαστο πρόσωπο
Όταν δεν θα είσαι εδώ
Θα είμαι πόνος αβάσταχτος
Όταν δεν θα είσαι εδώ
Θα λιώνω σα το κερί που σιγοκαίει
Όταν δεν θα είσαι εδώ
Θα είναι άδεια η αγκαλιά μου από σένα
Δεν θα χει νόημα να ζεσταθώ
Όταν δεν θα σαι εδώ
Θα νοσταλγώ τις στιγμές που ζήσαμε μαζί .
Όταν δεν θα σαι εδώ
Θα γίνω κλάμα ενός μωρού που ζητάει
Την φροντίδα.
Μα πιο πολύ όταν δεν θα σαι εδώ
Ναυάγιο σε ωκεανό θα πέσω να πνιγώ..
Όταν δεν θα σαι εδώ
Θα μείνω φάρος κλειστός
Όταν δεν θα σαι εδώ
Σεισμός θα γίνω να χαθώ
Γιατί χωρίς εσένα δεν μπορώ
Να μου γελώ
Δεν μπορώ να χαρώ
Δεν μπορώ να γευτώ
Δεν μπορώ να αγαπώ.

Τρίτη 2 Μαρτίου 2010

Το τρένο



Ξύπνησε!
Το μυαλό ακόμα στις ράγες του τρένου κολλημένο.
Το τρένο ήξερε καιρό τον προορισμό του.
Δύσβατο το μέρος αλλά όπως πάντα πήγαινε..
Τι κι αν οι ράγες είχαν βαρύνει από το φορτίο.
Όφειλαν να διευκολύνουν τη διαδρομή.
Η νύχτα είχε πέσει για τα καλά.
Μα, το φως από τον ασημένιο δίσκο,
Έδειχνε ακόμα ότι ήταν ημέρα.
Κοιτούσε μέσα του, και έβλεπε ένα σωρό
Γνώριμες φιγούρες.
Η μουσική στο δισκάκι μελαγχολική.
Και οι φιγούρες τώρα είχαν ενώσει
Τα χέρια τους. Είχαν γίνει ένα σώμα, μια ψυχή.
Χόρευαν σε ερωτικούς ρυθμούς.
Το σώμα λικνιζόταν η ψυχή χαιρόταν.
Ένωση, χημεία, ο σκοπός ίδιος.
Οι σάρκες σκιζόντουσαν αλλά το πάθος
Ήταν μουσική, συγχορδία … πότε
Σε ρυθμούς τάγκο και πότε λες κι έπαιζε
Ο πιανίστας πάνω του ρυθμικά τα πλήκτρα!
Και κάθε του σημείο είχε κι άλλη μουσική νότα..
Ηδονή, ιδρώτας, γεύση από αλμύρα που
Λες και είχαν βουτήξει στη πιο βαθιά θάλασσα..
Την είχαν ταράξει με τα χτυπήματά τους,
Και τώρα απλά είχαν βγει στη στεριά
Δυο κορμιά , το ένα αγκαλιά με το άλλο
Να κοιτάνε το ασημένιο δίσκο στον ουρανό,
Και να φιλιούνται. Ναυαγοί  του Έρωτα.
Για λίγο η προσοχή αποσπάστηκε από
Τη διαδρομή.. δεν άρεσε άλλωστε αυτό το ταξίδι.
Ο σταθμάρχης σε κάθε σταθμό, έλεγε
«Δεν είσαι έτοιμος ακόμα…στον επόμενο σταθμό.»
Είχε κουραστεί. Καιρό τώρα έκανε υπομονή.
Ήθελε με μανία να πηδήξει από το βαγόνι
Να βρεθεί εκτός του τρένου.
Κάτι όμως καθήλωνε και σφήνωνε την ιδέα αυτή.
Έπαιρνε τα βιβλία που είχε στο σακίδιο και τα διάβαζε.
Άρεσε πολύ το διάβασμα, η φαντασία διευρυνόταν στους
Ουρανούς της μάθησης.
Ξάφνου μια απότομη στροφή, λίγο οι ράγες που δεν
Άντεχαν το φορτίο, λίγο ο οδηγός που δεν είδε τον κίνδυνο
Και το τρένο εκτροχιάστηκε..Ο μοναδικός επιβάτης του,
Σφηνώθηκε στα παλιοσίδερα του και άρχισε να καλεί
Σε βοήθεια. «Δεν είμαι καλά!» έλεγε το υποσυνείδητο.
Εκείνος με μανία να τον κάνει να μην χάσει εντελώς τον
Έλεγχο! Είσαι καλά.. απλά πρέπει να βρεις τρόπο
Να βγεις από τα συντρίμμια. Μπορείς να σκάψεις.
Μπορείς ! Έχεις τις δυνάμεις! Είσαι καλά!.
Δεν μπορώ το φορτίο μου είναι μεγάλο .. και χάνω τις δυνάμεις μου.
Παύση. Μια δυνατή παύση ημερών μπορεί και χρόνων.
Είχε μόλις ξυπνήσει, δεν ήξερε τι ήταν ζωή , τι ήταν ονειρο.
Σημασία έχει ότι το τρένο τελικά δε μπορεί να το αποφύγει..
Επιβίβαση, στην επόμενη ώρα για τον επόμενο προορισμό.