Τετάρτη 20 Φεβρουαρίου 2008

Δύο καρδιές σε μια

Δώσε μου το δάκρυ σου…
Κι εγώ θάλασσα θα το κάνω, και θα την περπατήσω
Δώσε μου το μάτια σου
Κι θα τα κάνω ουρανό να τον κοιτώ
Δώσε μου την αγκαλιά σου
Κι εγώ θα την κάνω ηλιαχτίδες να με ζεσταίνουν
Δώσε μου το γέλιο σου
Και θα το κάνω ταξιδιάρικο πουλί μαζί του να ταξιδεύω
Δώσε μου τη χαρά σου
Και θα την κάνω δική μου για να χαίρομαι μαζί σου
Δώσε μου το φιλί σου
Κι εγώ θα κοκκινίσω από το πάθος μας τη φύση..
Δώσε μου το κορμί σου
Κι εγώ το πιο απόμακρο ακρογιάλι θα το κάνω μόνο εγώ εκεί να αράζω
Δώσε μου την πίκρα σου
Και θα την κάνω κύμα μες στη θάλασσα και μακρυά θα το στείλω
Δώς μου την καρδιά σου
Κι εγώ χτύπους της δικής μου θα την κάνω για να χτυπάμε μέσα από μια …
Πες μου το Σαγαπώ, να σου το πω κι εγώ και μαζί θα πορευτούμε στο δρόμο που θα μας οδηγήσει στην αυλή του Παραδείσου με τις ανθισμένες τριανταφυλλιές!!!

Δευτέρα 18 Φεβρουαρίου 2008

Αγκάλιασε εσένα

Την δυναμη την έχεις μέσα σου ... να σιγά σιγά, δειλά δειλά ξεπροβάλει..
μη φοβηθείς χρησιμοποίησε την..
Το χέρι σου απλώνει, δεν έχεις παρά να το σφίξεις δυνατά και να σε τραβήξει..
Σου δίνει τις χορδές της κι εσύ δεν εχεις παρά να τις παίξεις στο σωστό τόνο και η φωνή θα βγεί σα μελωδία από τραγούδι...
Την αγκαλιά την έχεις μέσα σου και δεν έχεις παρά να σε Αγκαλιάσεις σφιχτά..
Το φιλί θα το νιώσεις με το φύσημα του αγέρα..την κατάλληλη στιγμή..
Μην υπόσχεσαι να διώξεις τη βροχή γιατι χρειάζεσαι τις σταγόνες της τις ρίζες σου να δυναμώσεις...
Το κομμάτι σου που έχασες σιγά σιγά ξανά στο δρόμο σου θα το βρεις
και τότε το χαμόγελο στα χείλη θα προβάλει
το χάδι του θα αισθανθείς απο ερωτικό πάθος
το μυστικό σου σαν θα ρθει στ αυτί θα ψιθυρίσεις
και τότε τα χρώματα της ίριδας σα πολυχρωμα βεγγαλικά στον ουρανο θα αστράψουν
και έτσι μαγικά το κόσμο της Άνιμα σου θα φωτίσουν!!!!!

Η ελευθερία και ο Έρωτας μες στη βροχή

Για ποια ελευθερία μου μιλάς…για ποια ταξίδια μακρινά?
Που χάνεσαι τις νύχτες..σε ποια γκάζια του μυαλού σου τρέχεις…
Τι θέλεις να μάθεις για εμένα ..
Ταξιδιάρικο πουλί είναι η σκέψη μου, χρόνια τώρα σε όμορφους
Κόσμους της δικής της σοφίας είναι χαμένη.
Πρέπει να ελευθερωθεί το πνεύμα μας εκείνο δε πρέπει ποτέ
Να το κλείσουμε μέσα σε όρια, και σε γυάλες αλλά να το αφήσουμε να πετάξει
Και να ανοίξει τα δικά του φτερά..
Εκείνοι που θέλουν με το «έτσι θέλω» να μάθουν ποια είσαι δεν είναι άλλοι
Από εκείνους που θέλουν να κλέψουν κάτι από τον αληθινό κομμάτι της ψυχής σου..
Μη τους αφήσεις να σε κόψουν σε κομμάτια και να πάρουν το καλύτερο…
Κράτησε τους εκείνους μέσα σε γυάλινες μπουκάλες και ρίξε τους στη θάλασσα,
Μακριά σε άγνωστα μέρη να τους παρασύρει..
Ελεύθερη είσαι αρκεί να το πιστέψεις μέσα σου και να το δώσεις να το δουν κι υπόλοιποι γύρω σου.

….

Το σύννεφο έφερε βροχή και το μυαλό ταξίδι ξεκινάει..
Με γκάζια μες στην εθνική σαν άνεμος σκορπά
Τις σκέψεις τις κακές στα κιγκλιδώματα ..
Ανάβει τη μηχανή και ξεκινά το νέο δρόμο να πατήσει
Με χίλια κυβικά στην άλλη άκρη για να φτάσει.
Το χαμόγελο στα χείλη ζωγραφίζει ..
Καθώς αισθάνεται την πρώτη σταγόνα στο πρόσωπο
Σα Να κυλάει.
Πάλι έρωτα μες στη βροχή με τον άνεμο ζητά να κάνει..και μέσα από την ηδονή
Η φύση σε χειροκρότημα με κεραυνούς είναι όταν ξεσπάει..
Το πάθος της σκέψης πάνω σε χίλια κυβικά και με ροκιά για εκείνον
Ξεκίνησε να οδηγεί αντίθετα..και δε την νοιάζει αν σκοτωθεί
Σε αυτό το ταξίδι…
εκείνον θα σώσει θυσιάζοντας τη μηχανή, τη σκέψη και τη ροκιά του έρωτά της
πάνω στην άσφαλτο.. για να γραφτεί και η δική της ιστορία δίπλα σε τόσες άλλες.
Έρωτα μες στη βροχή πάνω σε μια μηχανή θα γράψει η Αυριανή..
Μα κανείς δε θα αισθανθεί γιατί κάποιες φορές τα θυσιάζουμε όλα για να απολαύσουμε απλά τη στιγμούλα που ίσως ποτέ ξανά να μην τη ζήσουμε στην ένταση εκείνης της στιγμής!
Αυτό είναι η ελευθερία της επιλογής για το πώς εσύ θα ζήσεις τη «στιγμούλα», που περίμενες τόσο καιρό..!!!

Με ή χωρίς Εσένα

Με ή χωρίς εσένα μπορώ και ταξιδεύω χρόνια..
Μου αρέσεις γιατί έχεις εκείνο το βλέμμα που χάνεται
Μέσα στις ψυχές των άλλων.. προσπαθώντας να καταλάβεις
Τι αισθάνονται οι άλλοι…ποια είναι τα κομμάτια εκείνα της ζωής τους
Που τους πονάνε πιο πολύ

Με ή χωρίς εσένα μπορώ να προχωρώ στο επόμενο βήμα
Που εσύ χαράζεις..
τον πόνο παίρνω απ’ το χέρι και τον κάνω
Στιχάκια, μουσικές μελωδίες που μένουν χαραγμένες μέσα στο μυαλό σου

Μπορώ να γευτώ την ευτυχία σου…και να την νιώσω να ξεχειλίζει από
Όλες τις αισθήσεις σου…

Με ή χωρίς εσένα μπορώ να ερωτεύομαι το κάθε τι που με αγγίζει
Είτε κρατώντας μου το χέρι, είτε χαράζεται βαθιά μες στην καρδιά μου

Με ή χωρίς εσένα μπορώ να γελάσω, να κλάψω, να πονέσω, να χτυπήσω, να πεθάνω, να γεννηθώ ξανά. Μέσα από τις στάχτες σου..

Με ή χωρίς εσένα
δεν μπορώ να δώσω τον εαυτό σου και όλο σου το είναι σε εκείνους που αγαπάς,
Με ή χωρίς εσένα δεν μπορώ να ζήσω τις μικρές σου στιγμές..
δεν μπορώ να δω τον πίνακα της ζωής σου με χρώματα ουράνιου τόξου, παρά μόνο με το χρώμα του γκρι
Με ή χωρίς εσένα δεν μπορώ να δω τη πορτρέτο σου παρά μόνο με sepia μορφή..
δεν μπορώ να μυρίζω τον κήπο της ψυχής σου
Με ή χωρίς εσένα δεν μπορώ να ακούω τους ήχους από τους γλάρους που πάνω από τη θάλασσα σου πετούνε
Δεν μπορώ να ακούω τα κύματα της θάλασσας σου εάν είναι ήρεμα η φουρτουνιασμένα
Με ή χωρίς εσένα δεν μπορώ να βλέπω με τα δικά σου μάτια τον κόσμο της ψυχής σου

Μπορώ να ονειρευτώ, να τραγουδήσω, να γευτώ για όσα με ή χωρίς εσένα ζω καθημερινά..

Με ή χωρίς εσένα(εμένα) πρέπει να πάω παρακάτω …

Μπερδεμένες Σκέψεις

Δε ξέρω γιατί αλλά δεν μπορώ να γράψω..οι σκέψεις για πρώτη φορά είναι ανακατεμένες μέσα στο μυαλό και δεν βγαίνει συνοχή των όσων θα ήθελα στο χαρτί να αποτυπώσω. Για πρώτη φορά όλα είναι μπερδεμένα ίσως γιατί σκέφτομαι την κριτική του κόσμου εκεί έξω..

Πάντα ο ομιλητής της ζωής μας είναι η ίδια η ζωή μας..
Κάθε μέρα μας μιλάει με τον δικό της τρόπο..
Κάθε μας κίνηση, κάθε μας σκέψη κρίνεται..

Είναι φορές που ο χειρότερος κριτής είναι η σκέψη μας…
Σκέψη και λογική μαζί προχωρούν..

Κάποιες φορές πάλι, υπάρχει και το συναίσθημα…ποιος μπορεί να το κρίνει
Εκείνο?

Το συναίσθημα είναι φορές που μας οδηγεί εκεί στα βάθη της ψυχής μας..Μας ρίχνει και μετά πρέπει εμείς να ανέβουμε ψηλά..Πρέπει εμείς να σώσουμε τον εαυτό μας από το σκοτάδι..

Πότε ζητάμε το χέρι να μας οδηγήσει? Μόνο όταν έχουμε πονέσει πολύ?

Πονάμε καθημερινά από μικρά γεγονότα που γίνονται…
Υπάρχουν και φορές που κάποιες πληγές μας, ανοίγουν γιατί λίγο πάλι τις «ξύσαμε» και μάτωσαν. Κακιά συνήθεια ….

Το θέμα είναι να μην μείνουμε πολύ εκεί.. και να τις κοιτάμε που αιμορραγούν.
Απλά φροντίζουμε το τραύμα και το αφήνουμε να επουλωθεί ξανά από μόνο του.

Θέλουμε να φωνάξουμε πως πονάμε, μα φωνή δεν βγαίνει γιατί άλλωστε ποιος θα καταλάβει για ποιο πράγμα εμείς πονάμε..

Πονάει το σώμα, τα μέλη του, το μυαλό και εκεί πάνω έρχονται και οι εικόνες να ολοκληρώσουν την εικόνα του πόνου.

Τελικά ο πόνος και ο έρωτας είναι οι μόνοι δημιουργοί των λέξεων που συνθέτουν την εικόνα του χώρου στο οποίο ανήκουμε.

Αν είμαστε ευτυχισμένοι θα γράψουμε τα θετικά στοιχεία της ευτυχίας μας …
Αν είμαστε σε θλίψη θα βγάλουμε από μέσα μας ότι πιο καταθλιπτικό έχουμε..
Αν είμαστε σε πόνο βαθύ τότε το μαύρο πέπλο θα φορέσουν οι λέξεις μας και θα αποτυπώσουν τον «βουβό» πόνο της καρδιάς μας…

Σάββατο 16 Φεβρουαρίου 2008

Όνειρα που ξυπνούν παλιές ιστορίες..

Σε είδα στον ύπνο μου χθες βραδυ...Ήσουν τόσο ευτυχισμένος!!!

Όταν με είδες το πρόσωπο σου άστραψε.. Έγινες πιο λαμπερός από ποτέ..

Γιατι ξυπνά το παρελθόν?

Τι θέλεις να μου πεις και δεν μου το έχεις πει ποτέ?

Όταν σε βλέπω στον υπνο μου, μέσα στα ονειρα μου κατι καλό συμβαίνει σε εσένα..

Λες να συμβαίνει και τώρα?

Πάει καιρός που έχουμε να βρεθούμε και όμως όποτε θέλεις να μου μιλήσεις, να μάθεις νέα μου

με παίρνεις τηλέφωνο..?

Πόσα δεν έχουμε πει ο ένας στον άλλο?...Θυμάσαι ποτε όταν ήμασταν μαζί να έχουμε μιλήσει
τόσο όμορφα και ήρεμα, έτσι οπως μιλάμε τώρα που δεν είμαστε πια μαζί?

Θυμάμαι...θυμάμαι ποσο ταιριάζαμε ..μικρέ μου πρίγκιππα.. που ήμουν το λουλούδι που είχες στον πλανήτη σου

αλλα για ένα περίεργο λόγο δεν με φρόντισες όσο έπρεπε, τους λόγους τους ξέρεις πραγματικά μόνο εσυ..
έτσι με άφησες και μαράθηκα και με άφησες στο άνεμο να με σκορπίσει σε χίλια μέρη..

Σε πόσα όνειρα με έχεις ταξιδέψει σε όμορφα μέρη γεμάτα από γέλια, χαρές, πλάκες, συζητήσεις και σφιχτές αγκαλιές!!!

Στον πραγματικό μας κόσμο όμως, δεν ήμασταν έτσι ...είχαμε μια σχέση φάντασμα.. πότε ήσουν εδώ και πότε πέρα μακρυά
στον δικό σου κόσμο.. που ποτέ δεν κατάλαβα γιατί..
Γιατί ?????
Πάντα θα μας περιτριγυρίζει αυτό το γιατί...πάντα θα είμαστε στην αμάθεια ως προς την άλλη πλευρά
και παντα θα έχουμε τα όνειρα να ξυπνούν παλιές ιστορίες..
Ισως γιατί περα από τα άσχημα περάσαμε και καλες στιγμές που τις νοσταλγούμε όσος καιρος και αν περασει..

Παντα θα σε θυμαμαι και ας εχουμε καιρο να βρεθούμε και παντα θα σου λεω όχι στο να βρεθουμε...γιατι πολυ απλά δεν θέλω
με επιρεαζουν τα όνειρα του υποσεινήδου του μας κόσμου και γιατί να γυρίσω για να πληγωθούμε με τα τριαντάφυλλα μας ξανα..???

ΤΟ ΒΑΖΟ ΤΟΥ ΓΛΥΚΟΥ, ΟΙ ΔΥΟ ΚΟΥΠΕΣ ΚΑΙ Ο ΚΑΦΕΣ

Όταν τα θέματα και οι υποθέσεις της καθημερινότητας της ζωής σας γίνουν τόσα πολλά, που δεν επαρκεί ο χρόνος του 24ωρου για να τα χειριστείτε, να θυμηθείτε το βάζο του γλυκού, τις δυο κούπες και τον καφέ.
Ο καθηγητής στάθηκε μπροστά στους φοιτητές της τάξης του, της φιλοσοφικής σχολής, έχοντας μπροστά του κάποια αντικείμενα. Όταν η τάξη ησύχασε, χωρίς να πει τίποτα, πήρε ένα μεγάλο βάζο του γλυκού και άρχισε να το γεμίζει με μπαλάκια του τένις.
Όταν πλέον δεν χωρούσε άλλο, κοίταξε τους μαθητές του και τους ρώτησε αν το βάζο γέμισε και εκείνοι συμφώνησαν. Τότε ο καθηγητής πήρε χαλίκια και άρχισε να τα ρίχνει στο βάζο κουνώντας το και αυτά πήγαν στα κενά ανάμεσα στις μπάλες του τένις.
Όταν πια δεν χωρούσαν άλλα χαλίκια ρώτησε τους μαθητές αν το βάζο ήταν γεμάτο καιαυτοί κάπως σαστισμένοι είπαν πως είναι. Ο καθηγητής στη συνέχεια πήρε άμμο και αφού την έριξε στο βάζο, γέμισε όλα τα κενά ανάμεσα στα χαλίκια και αφού ρώτησε τους μαθητές πάλι αν το βάζο ήταν γεμάτο αυτοί ανταπάντησαν με ένα ομόφωνο ΝΑΙ. Τότε ο καθηγητής έσκυψε και πήρε κάτω από το γραφείο δυο κούπες καφέ και τις έριξε στο βάζο ενώ οι μαθητές πλέον γελούσαν απορημένοι. «Τώρα», λέει ο καθηγητής,
«Θέλω να θεωρήσετε ότι το βάζο αντιπροσωπεύειτη ζωή σας.
Οι μπάλες του τένις είναι τα πλέον ιερά και μεγάλα πράγματα στη ζωή σας,
όπως η πατρίδα, η οικογένεια, τα παιδιά σας, οι φίλοι σας και οι αγαπημένες σας ασχολίες,
πράγματα που ακόμα και όλα τα άλλα ναχαθούν,αυτά είναι ικανά να γεμίσουν την ζωή σας.
Τα χαλίκια αντιπροσωπεύουν πράγματα σημαντικά όπως τη δουλειά σας, το αυτοκίνητό σας, ένα σπίτι.
Η άμμος είναι άλλα μικρότερα πράγματα. Αν γεμίσετε το βάζο πρώτα με άμμο, δεν θα υπάρχει χώρος για να βάλετε τα χαλίκια και τις μπάλες του τένις. Το ίδιο ισχύει και για τη ζωή σας. Αν ξοδέψετε την ώρα σας και την ενέργειά σας για μικρά πράγματα δεν θα έχετε χρόνο και δύναμη για μεγαλύτερα και σημαντικότερα για σας πράγματα Φροντίστε τα μπαλάκια του τένις πρώτα και μετά τα χαλίκια .
Τα υπόλοιπα είναι άμμος» Ένας μαθητής σήκωσε το χέρι και ρώτησε, τι αντιπροσώπευε ο καφές. Ο καθηγητής χαμογέλασε και είπε: «Ο καφές είναι για να σας δείξει πως όσο γεμάτη και να είναι η ζωή σας, πάντα θα υπάρχει χώρος για ένα καφέ με κάποιο φίλο»

Ακυβέρνητο καράβι

Μην εγκαταλειπεις το πλοίο δεν πρέπει να μεινει ακυβέρνητο..θα πέσει σε παγόβουνο
και στα δυο θα σε κόψει..θα κοπεις γιατι απλα εσυ το αφησες να φύγει εκτος πορειας..
Δεν ειδοποίησες πως θα αφήσεις το τιμόνι και το καράβι χάθηκε μέσα στα άλλα ναυάγια της ψυχής σου
Τι φοβήθηκες, πως δεν ήσουν καλος καπετάνιος?Μπορει αυτο να ήταν η μεγάλη σου φοβία ή μαλλον δεν άντεξες
τις σκέψεις σου που σου λεγαν προχώρα και δεν το κανες και τώρα είναι βυθισμένο εκει..
Το πλήρωμα σου σώθηκε και να που κάνει το ταξίδι που δεν του πρόσφερες εσυ με άλλον καπετανιο
Κοιτα ποσο ευτυχισμένοι είναι? δεν το αντέχεις ετσι? κι ομως ναι είναι η αλήθεια..
Εγινες κρυψινος και δεν έδειξες τίποτα από ολα εκεινα που ήθελες να δειξεις και καλα εκανες..
Τώρα μείνε εδω και γίνε ένα με τη ΄θάλασσα και τραγούδησε τους στιχους:
"Πέσ μου θάλασσα ποσα μυστικά σου
απ το κοσμο κρυβεις και με στη σιωπης τα βαθεια χρόνια τα κλεινεις
Ποια ναυαγια λαθη αλλωτινα σου λαφυρα της μνημης με
μαργαρηταρια κρυφα χρονια τα κλεινεις
θαλασσα μου σαν κι εσενα καποτε φουρτουνες σηκωνα κι εγω
στα νερα μου τα αγριεμενα αγαπες αδικουσα διχως να σκεφτω
κι εστειλα πολλες φορε καραβια στης καρδιας μου το βυθο..ιδια εγω με σενα
θαλασσα μου σα κι εσενα με ναυαγια τωρα ζω παλια
για οσες χαθηκαν ζωες στη μπορα το μετανιωσα μα ειναι αργα
κι εχω κανει πια τα λαθη δωρα δυο κοραλια αληθινα
στη καρδια κλεισμενα .. ιδια εγω με σενα..
Πεσ μου θαλασσα πόσα μυστικα σου
λαφυρα της μνημης με μαργαρητιρα ακρυβα χρονια με ντυνεις
θαλασσα μου σαν κι εσενα καποτε φουρτουνες σηκωνα κι εγω
στα νερα μου τα αγριεμενα αγαπες αδικουσα διχως να σκεφτω
κι εστειλα πολλες φορε καραβια στης καρδιας μου το βυθο..ιδια εγω με σενα
θαλασσα μου σα κι εσενα τωρα με ναυαγια ζω παλια
για οσες χαθηκαν ζωες στη μπορα το μετανιωσα μα ειναι αργα
κι εχω κανει πια τα λαθη δωρα δυο κοραλια αληθινα
στη καρδια κλεισμενα .. ιδια εγω με σενα.."

Αλκηστις Πρωτοψάλτη

Ο πίνακας και οι "λακούβες"..

"...Κανείς δεν μπορεί να γιατρέψει τις πληγές της ζωής. Έγιναν πριν καν το πάρουμε είδηση και στη συνέχεια σε κάνουν να κάνεις κάποια πράγματα σε όλη σου τη ζωή, ώσπου τα πράγματα αυτά μπαίνουν συνεχώς ανάμεσα σε σένα και σ’ αυτό που θα ήθελες να γίνεις, και με τον τρόπο αυτό χάνεις τον εαυτό σου για πάντα...."
Λεό Μπουσκάλια


"Έχεις τα πινέλα, έχεις τις μπογιές, ζωγράφισε τον παράδεισο και μπες μέσα."
Νίκος Καζαντζάκης


...Αυτό λοιπόν θα κάνεις σιγά σιγά θα ζωγραφίζεις τον πίνακα της ζωής σου με τα χρώματα που σε χαλαρώνουν, σου φτιάχνουν τη διάθεση και σου δίνουν την ηρεμία και τότε όταν ο πίνακας σου θα ολοκληρώνεται θα δεις πόσο πιο όμορφα θα αισθάνεσαι. Δεν έχεις παρά να πάρεις τα πινέλα και να ξεκινήσεις το έργο σου.
..Ήδη αισθάνεσαι καλύτερα οπότε συνέχισε, κι εγω θα είμαι να σου λέω προχώρα, τα πας περίφημα! Δεν θα σε αφήσω ξανά.Είμαι εδώ στο παρόν, στη ζωή που εσύ έφτιαξες τόσα χρόνια.Εσύ με τη δύναμη και την αδυναμία σου έφτιαξες το δρόμο που περπατάς.Ποτέ ο δρόμος δεν είναι στρωμένος καλά και να που έπεσες στις πρώτες παλιές γνώριμες "λακούβες", όμως το σημαντικό ξέρεις πιο ειναι? Ότι δεν πληηγώθηκες πολύ. Γραντουνιές είναι..που όπως κάθε πληγή ματώνει έτσι κι αυτές.Μην σε φοβίζουν είμαι εδώ, μαζί θα τις επουλώσουμε. Να θυμάσαι ότι οι λακούβες είναι πολλές εσύ όμως θα τις κλείσεις όπως και την προηγούμενη φορά, όπως και κάθε φορά....

Μοντέρνες ψυχές

Είναι ψυχές που τον εαυτό τους κοιτούν
Ψυχές σκοτεινές, ψυχές λυσσασμένες
Που μόνο το λάγνο κορμί ικανοποιούν

Σκέφτονται ύπουλα, ραδιούργα
Και μπορούν να σε παρασύρουν σε μονοπάτια άγρια, σκοτεινά

Ψυχές με μάσκες αγγέλων
Αρρωστημένες από διαβολικά συναισθήματα
Ψυχές σειρήνες που σε μαγεύουν
Στα άδυτα μιας σπηλιάς μολυσμένης από βία

Ψυχές που δεν λογαριάζουν αν θα πληγώσουν, αν θα ανοίξουν πληγές
Στις ψυχές των θυμάτων
Ψυχές σκοτεινές χωρίς ανθρωπιά
Ψυχές μοντέρνες ενός αιώνα 20ου.

Κατευνασμένο Πάθος=Ανεκπλήρωτο Πάθος

Προσπάθησε μια φορά ακόμα να ακούσεις το κορμί σου...
..Μην απορείς ...είναι γνώριμες οι μελωδίες που σου παίζει..
τι μπορείς να κάνεις όμως τώρα που είναι κάπως αργά..
Γνωρίζεις πως θα πληγωθείς και αυτή την φορά θα πληγώσεις...χωρίς να το θέλεις
Σκέφτεσαι γιατί άφησες να συμβει...οπως λέει και ο σοφός λαός μας...καμιά φορά
έρχεται από εκει που δεν το περιμένεις...ε αυτό συναίβει και μην τρομάζεις με τον εαυτό σου..
Γνωρίζεις με ποιο τρόπο θα τελειώσει όλο αυτό..?
..Έτσι εκριβώς με την σιωπή..τον ξέρεις άλλωστε καλά τον δρόμο της σιωπής..

Έχει περάσει καιρός από τοτε που δεν άντεχες τωρα αντέχεις...δε σε ενοχλεί το πάθος
το δίνεις αλλού και έτσι ξεχνιέται..
Νέο αέρα αναπνέεις και έτσι πρέπει να συνεχίσεις...για να μην πέσεις στο βυθό..γιατι τότε
δεν θα βρεθεί κανείς να σε καταλάβει...ούτε εκείνος θα είναι δίπλα σου..θα τρομάξει και θα φύγει..έτσι ξαφνικά όπωε μπήκε στη ζωή σου..
θα χαθεί μακρυα σου...απλά θα εγκαταλέίψει

Φθινοπωρινό Φύλλο

Είναι ωραίο το φθινόπωρο που σιγά σιγά ντύνει με τη φορεσιά του την φύση!!!
Όπως κάθε φθινόπωρο έτσι κι αυτό οριοθετεί με μια γλυκιά μελαγχολία την δική μου φύση.
Πάντα κάθε φθινόπωρο δέχομαι μια επίσκεψη ενός παλιού φίλου με τις θύμησες του και τις γλυκόπικρες αναμνήσεις του.
Πάντα με θυμάται και πάντα με αναστατώνει τόσο περίεργα και τόσο μοναδικά.
Ευτυχώς που ζώ σε ένα μικρό νήσί αυτήν την περίοδο και μου αρέσει να βλέπω την αλλαγή της φύσης να καθρεπτίζεται στο χώρο και ο χώρος να πέρνει λίγο και από τη δική μου φύση.
Παλιοί έρωτες και αγάπες ξανά με ένα μελαγχολικό βλέμμα την πόρτα χτυπούν...
Φιλίες που μας άγγιξαν με το πέρασμα του χρόνου και της ρουτίνας έμειναν στο περιθώριο
Θυμάμαι κάθε χρόνο τέτοια εποχή τον εαυτό μου να καταβάλεται από απουσίες σημαντικών ανθρώπων από τη ζωή μου.
Να οριοθετώ την νέα μου αρχή και πάλι καθε φθινόπωρο να αλλάζω τα όρια μου.
Γλυκιά μελαγχολία...γεμάτη γέλια και υποσχέσεις θύμησες αγαπημένες μου και μοναδικά κλεισμένες μου στο δικό μου κόσμο.
Φιλοι μου αγαπημένοι χαθήκαμε δεν έχουμε την αγκαλιά του άλλου μέσα να χωθούμε...
κι εκεί γλυκά να μείνουμε για λίγο..όσο μπορεί να κρατήσει αυτή η γλυκιά στιγμή..

Σχέσεις που έσβησαν ένα φθινοπωρινό χάραμα και που ποτέ δεν θα μάθουμε το πραγματικό γιατί..
Ίσως γιατί κάποιοι άνθρωποι δεν αλλάζουν με το πέρασμα του χρόνου...παρα μόνο ωριμάζουν σε κάποιους τομείς...
Νέοι άνθρωποι μπαίνουν στη ζωή μας..μια ζωή γεμάτη από όμορφα πρόσωπα, άλλοτε χαμογελαστά και άλλοτε
κατσουφιασμένα γιατί θέλουν από καπου να πιαστούν.
Οι δυνατοί πόσο αδύναμοι αισθάνονται που ποτέ δεν το δείχνουν...
Μερικές φορές η σιωπή είναι τόση μεγάλη που αισθάνεσαι ότι βγάζει μια τεράστια κραυγή..
Ποιος όμως την ακούει?
Κουράστηκα να την ακούω μόνη μου και να μην πέρνω απάντηση..
όταν το κενό σε διαπερνά τι κάνεις? πως το διώχνεις?
Κουράστηκα να αναλώνομαι παλιέ μου φίλε - εραστή μου, της καρδιά μου πρώτε χτύπε, συνέχεια στο δικό σου παρελθόν που ζητάς να με σπρώχνεις.. Δεν θα γίνω το δικό σου κίτρινο φύλλο που σαν αγέρας θα με ρίξεις στο χώμα κοπριά να γίνω για να τραφούν οι δικές σου οι ρίζες..
Φύσα με να πέσω σε άλλη γή κι εκεί να γίνω κοπριά και να ανθίσω ενός νέου δέντρου το καρπό....

Αλήθεια ή Ψέμμα?

Πόσες φορές έχουμε κρύψει την αλήθεια μέσα σε ένα ψέμμα?

γιατί πάντα ανακαλύπτουμε ότι ένα κομματί της ζωής μας είναι ντυμένο είτε από εμάς είτε από τους άλλους μέσα σε ένα ψέμα?Μάλλον αυτο γίνεται γιατί φοβόμαστε τις αντιδράσεις όχι τόσο των άλλων αλλά την δική μας αντίδραση στην αλήθεια. Γιατι ίσως είναι καλύτερα να ζεις σε ένα ψέμμα παρά στην αλήθεια η οποία κάποιες φορές τρομάζει? Δεν μαρέσει το ψεμμα αλλά θα θελα και η αλήθεια να είναι λίγο πιο γλυκειά.

Περιμένω απαντήσεις και τα σχόλια σας για τι προτειμάτε την αλήθεια ή το ψέμμα?