Μπερδεμένες Σκέψεις

Δε ξέρω γιατί αλλά δεν μπορώ να γράψω..οι σκέψεις για πρώτη φορά είναι ανακατεμένες μέσα στο μυαλό και δεν βγαίνει συνοχή των όσων θα ήθελα στο χαρτί να αποτυπώσω. Για πρώτη φορά όλα είναι μπερδεμένα ίσως γιατί σκέφτομαι την κριτική του κόσμου εκεί έξω..

Πάντα ο ομιλητής της ζωής μας είναι η ίδια η ζωή μας..
Κάθε μέρα μας μιλάει με τον δικό της τρόπο..
Κάθε μας κίνηση, κάθε μας σκέψη κρίνεται..

Είναι φορές που ο χειρότερος κριτής είναι η σκέψη μας…
Σκέψη και λογική μαζί προχωρούν..

Κάποιες φορές πάλι, υπάρχει και το συναίσθημα…ποιος μπορεί να το κρίνει
Εκείνο?

Το συναίσθημα είναι φορές που μας οδηγεί εκεί στα βάθη της ψυχής μας..Μας ρίχνει και μετά πρέπει εμείς να ανέβουμε ψηλά..Πρέπει εμείς να σώσουμε τον εαυτό μας από το σκοτάδι..

Πότε ζητάμε το χέρι να μας οδηγήσει? Μόνο όταν έχουμε πονέσει πολύ?

Πονάμε καθημερινά από μικρά γεγονότα που γίνονται…
Υπάρχουν και φορές που κάποιες πληγές μας, ανοίγουν γιατί λίγο πάλι τις «ξύσαμε» και μάτωσαν. Κακιά συνήθεια ….

Το θέμα είναι να μην μείνουμε πολύ εκεί.. και να τις κοιτάμε που αιμορραγούν.
Απλά φροντίζουμε το τραύμα και το αφήνουμε να επουλωθεί ξανά από μόνο του.

Θέλουμε να φωνάξουμε πως πονάμε, μα φωνή δεν βγαίνει γιατί άλλωστε ποιος θα καταλάβει για ποιο πράγμα εμείς πονάμε..

Πονάει το σώμα, τα μέλη του, το μυαλό και εκεί πάνω έρχονται και οι εικόνες να ολοκληρώσουν την εικόνα του πόνου.

Τελικά ο πόνος και ο έρωτας είναι οι μόνοι δημιουργοί των λέξεων που συνθέτουν την εικόνα του χώρου στο οποίο ανήκουμε.

Αν είμαστε ευτυχισμένοι θα γράψουμε τα θετικά στοιχεία της ευτυχίας μας …
Αν είμαστε σε θλίψη θα βγάλουμε από μέσα μας ότι πιο καταθλιπτικό έχουμε..
Αν είμαστε σε πόνο βαθύ τότε το μαύρο πέπλο θα φορέσουν οι λέξεις μας και θα αποτυπώσουν τον «βουβό» πόνο της καρδιάς μας…