Δευτέρα 2 Ιουνίου 2008

Όνειρο φαντασίας



Ο ζεστός μεσημεριανός ήλιος,
έκανε την ατμόσφαιρα ακόμα πιο ανηπόφορη..
Είχε ξαπλώσει στο κρεββάτι και με μια
πεσέτα σκούπιζε τον ιδρώτα του κορμιού της..
Οι σταγόνες όλο και δυνάμωναν.. πιο πολύ.
Μικρά σταγονίδια, που σχημάτιζαν μικρούς κύκλους στο δέρμα της..
Έλιωνε αργά.. σχεδόν ηδονικά , με σκέψεις, με λέξεις, με εικόνες που είχε στο μυαλό της.
Έμεινε να κοιτά το ταβάνι, το άσπρο ταβάνι του δωματίου,
και η μουσική από το ραδιόφωνο να τις θυμίζει
τα προηγούμενα που είχαν διαδραματιστεί στη ζωή της.
Ένας έρωτας, μια αγάπη και ένα ψέμμα που τα περιέπλεκε
μέσα στα δίχτυα του, με μόνο αληθινή εικόνα...
Εκείνον στη ζωή της.
Σκούπισε το γλυφό υγρό στοιχείο από το πρόσωπο
της , που τώρα γινόταν πιο έντονο..
κυλούσε λες και είχαν ανοίξει οι ουρανοί...
Δεν μπορούσε να κάνει κάτι.. την απόφαση της την είχε πάρει.. δεν θα ήταν ξανά μαζί...
Μήπως τελικά αυτό το "μαζί" ήταν που την πονούσε περισσότερο?
Ποιος ξέρει ? μπορεί και να ήταν αυτό μέσα στο μυαλό της..
Ξάφνου, η πόρτα της χτύπησε και άκουσε την φωνή του.
Είχε πήσει τον εαυτό της να μη αποδεχτεί καμιά απρόσμενη επίσκεψη.
Είχε πει το τέρμα, το τέλος.. και να που τώρα η χροιά της φωνής του, κάτι απο ερηνείες, και
μαγικές σειρήνες, την έκαναν να σύρει το κορμί της, μέχρι την πόρτα..
- Ο Οδυσσέας!!!! Σκέψου τον Οδυσσέα, της φώναζε η λογική της.!!!
Εκείνη είχε ήδη μαγευτεί από τις σειρήνες του...ήταν πια αργά...
Της είπε ότι είχε να της πει...
και να που σταγόνες δακρύων βαρένουν ακόμα πιο πολύ την ατμοσφαιρα,
την ηλεκτρισμένη, από το πέρασμα των σειρήνων, που λίγο πριν
την είχαν μαγνητίσει... εκεί στο μικρό παρελθόν..
Τα δάκρυα της δίνουν χρώματα στην χαρακωμένο πρόσωπο της...με περισσότερη
μανία αυτή τη φορά.. Χαρακωμένο, είναι γεματο "χαντάκια"... από τη διαδρομή
των δακρυων της... Το ένα δάκρυ πάνω στο άλλο.. την ίδια διαδρομή..
διπλώνεται στα δυο, σε στάση εμβρυική.. που περιμένει το χέρι το αόρατο, ενός αερικού
να την κρατήσει πριν από μόνη της σπρώξει
τον εαυτό της, και βρεθεί αιωρούμενη στο κενό...
στο απέραντο κενό.. ανάμεσα στη ακροβασία της ζωής και του θανάτου...
Κι εκεί φωνάζει δυνατά:
"Με έκανες να πονέσω, με έκανες να δακρύσω, με έκανες να σε αγαπήσω..Γιατί
δεν με αποτελειώνεις μια κι έξω, μόνο με οδηγείς σε θάνατο αργό?"



31/05/2008

Μου κράτησες για λίγο συντροφιά




Ο ήλιος άρχισε να πέφτει σιγά -σιγά...
Πριν λίγο μου χάιδευε το κορμί...ζεστά
κι εκείνο αντιδρούσε στο πέρασμα των ακτίνων του,
με ένα ζεστό ρήγος...
Σαν να με ειχε καλέσει σε ένα ερωτικό παιχνίδι...
έτσι η φαντασία μου και πάλι αφυπνήστηκε..
και στο παιχνίδι μπήκε το άκουσμα του κύματος..που φλέρταρε την αμμουδιά..
κι εκείνο προσπαθούσε να τις ξυπνήσει τη διάθεση
για παιχνίδι...
Και να σου το που τώρα προκαλούσε κι εμένα..
Μου έκλεινε το μάτι και με ένα πλατύ χαμόγελο ...
Σα να το άκουσα να με καλεί ...
-Έλα κι εσύ ...να παίξουμε... θα δεις θα σε ηρεμήσω!
-Εγώ απλά συνέχισα να ονειρεύομαι..το δικό σου χέρι.. πάνω στο κορμί μου..
Να περνάς τα δάχτυλά σου, σαν ηλεκτροφόρα καλώδια,
και εγώ να αφήνομαι δειλά δειλά
να καίγομαι και λιώνω με το άγγιγμά σου...
Και ξάφνου , να αγγίζεις το σημάδι δίπλα στην καρδιά μου...
- Μη!! πονάει εκεί που αγγίζεις, είναι μια ουλή που όσο κι αν
τα χρόνια πέρασαν ... πάντα με πονάει...
Και τότε έκανες κάτι ανέλπιστο...
Με φίλησες , σα δροσερό φιλί , με μια ανάσα καθαρή..
εκεί που πονάω πιο πολύ...
Τρόμαξα για μια στιγμή... και έτσι γλυκά μου ψυθίρισες
"Θα στη γιατρέψω, θα το δεις!!"
και να σου ακόμα ένα δροσερό φιλί, καυτό φιλί,
στα χείλη και το λαιμό ...
Έμεινα να σε κοιτώ, και να λέω δε μπορεί ..
είναι τρελός..μα του εξήγησα ότι ακόμα πονώ..
Έμεινα για λίγο ακόμα στο κενό ...
Να σε κοιτώ..
Να σε χαζεύω, να μου ψυθιρίζεις
ερωτικές μουσικές..
και τώρα τα δάχτυλα σου, να προχωράνε με σιγουριά
και έρωτισμό, σε όλα τα σημεία του κορμιού μου..
Η φλόγα μέσα μου δυνάμωνε επικίνδυνα ερωτικά,
και τότε σκέφτηκα την πρόσκληση που είχα νωρίτερα...
έτρεξα λοιπόν, με μανία να παίξω με το κύμα....
που το ένα έφερε και την παρέα του...
κι έτσι σταμάτησα να φαντάζομαι
το δικό σου χέρι να παίζει ερωτικές σονάτες,
στην φαντασία μου την πλανεύτρα!!!
που είναι η πιο μεγάλη "ψεύτρα" γιατί απλά
το άγγιγμα μια ακτίνας και το φύσημα του δροσερού αγέρα,
καθώς ήμουν ξαπλώμένη στην όμορφη παραλία,
έπλασε τη δική σου την αφή ενός αγνώστου χ!!!
29/05/2008

Έρωτας μέσα στη λάμψη του Φεγγαριού

Τη ψυχή μου διάπλατα απόψε ανοίγω...
Κάτι από τη λάμψη σου....βαθιά να με φωτίσει...
Κοιτώ τη ομορφιά σου, σα χαμόγελο φωτεινό
που ο ουρανός φοράει..
τα αστέρια σβήνουν... σιγα σιγά..
Και εσύ ήλιος γίνεσαι μέσα στη νύχτα...
Σβήσε το φως της πόλης...
σβήσε το φως του δωματίου
όπως κάνω κι εγώ..
κι έλα με τη σκέψη σου...να ταξιδέψουμε μέσα
στην πανσέληνο του λυκόφωτος..
Είναι ωραία η συντροφιά σου...
και τη μοναξιά για λίγο σβήνει..
Φαντάσου να είμαστε γυμνοί ...
πάνω στην αμμουδιά και μόνο σκέπασμα
να έχουμε τη λάμψη του φεγγαριού...
ενός κύκλου γεμάτου από φως....
ένα φως που ξέρουμε ότι σε λίγες ώρες θα το πάρει
το γλυκοχάραμα...
Φως από έρωτα και πάθος ... μόνο για σένα... μόνο για μένα...
Να ξεσκίζουμε τις σάρκες μας.. ηδονικά..με μόνη συντροφιά
τη σκιά μιας φεγγαράδας...από ψηλά.
"Να σου λέω πάρε με αγκαλιά για λίγο ακόμα.."
και να λες ψιθυριστά: "θα σε πάω ως στα αστέρια.."
μα γώ το φεγγάρι θέλω να το δω απο κοντά
εκεί να με πας... μπορείς?
Ξέρω ότι δε μπορείς..
ξέρω ότι τα φτερά σου θα λιώσουν με το που θα
το πλησιάσεις...
θα με αφήσεις στην επιφάνεια του...
και θα πεις "Αντίο .. . φεύγω..."
Μείνε λίγο ακόμα...
"Δεν μπορώ.. γιατί είμαι όνειρο .... και τα όνειρα.. το πρωί τελειώνουν.."
Λιώνουν με το πρώτο φύσημα της χαραυγής...
κι εγώ απλά θα έχω ονειρευτεί
τον παθιασμένο σου κορμί, κάτω από μια πανσέληνο να με ποθεί...
20/05/2008