Δευτέρα 2 Ιουνίου 2008

Όνειρο φαντασίας



Ο ζεστός μεσημεριανός ήλιος,
έκανε την ατμόσφαιρα ακόμα πιο ανηπόφορη..
Είχε ξαπλώσει στο κρεββάτι και με μια
πεσέτα σκούπιζε τον ιδρώτα του κορμιού της..
Οι σταγόνες όλο και δυνάμωναν.. πιο πολύ.
Μικρά σταγονίδια, που σχημάτιζαν μικρούς κύκλους στο δέρμα της..
Έλιωνε αργά.. σχεδόν ηδονικά , με σκέψεις, με λέξεις, με εικόνες που είχε στο μυαλό της.
Έμεινε να κοιτά το ταβάνι, το άσπρο ταβάνι του δωματίου,
και η μουσική από το ραδιόφωνο να τις θυμίζει
τα προηγούμενα που είχαν διαδραματιστεί στη ζωή της.
Ένας έρωτας, μια αγάπη και ένα ψέμμα που τα περιέπλεκε
μέσα στα δίχτυα του, με μόνο αληθινή εικόνα...
Εκείνον στη ζωή της.
Σκούπισε το γλυφό υγρό στοιχείο από το πρόσωπο
της , που τώρα γινόταν πιο έντονο..
κυλούσε λες και είχαν ανοίξει οι ουρανοί...
Δεν μπορούσε να κάνει κάτι.. την απόφαση της την είχε πάρει.. δεν θα ήταν ξανά μαζί...
Μήπως τελικά αυτό το "μαζί" ήταν που την πονούσε περισσότερο?
Ποιος ξέρει ? μπορεί και να ήταν αυτό μέσα στο μυαλό της..
Ξάφνου, η πόρτα της χτύπησε και άκουσε την φωνή του.
Είχε πήσει τον εαυτό της να μη αποδεχτεί καμιά απρόσμενη επίσκεψη.
Είχε πει το τέρμα, το τέλος.. και να που τώρα η χροιά της φωνής του, κάτι απο ερηνείες, και
μαγικές σειρήνες, την έκαναν να σύρει το κορμί της, μέχρι την πόρτα..
- Ο Οδυσσέας!!!! Σκέψου τον Οδυσσέα, της φώναζε η λογική της.!!!
Εκείνη είχε ήδη μαγευτεί από τις σειρήνες του...ήταν πια αργά...
Της είπε ότι είχε να της πει...
και να που σταγόνες δακρύων βαρένουν ακόμα πιο πολύ την ατμοσφαιρα,
την ηλεκτρισμένη, από το πέρασμα των σειρήνων, που λίγο πριν
την είχαν μαγνητίσει... εκεί στο μικρό παρελθόν..
Τα δάκρυα της δίνουν χρώματα στην χαρακωμένο πρόσωπο της...με περισσότερη
μανία αυτή τη φορά.. Χαρακωμένο, είναι γεματο "χαντάκια"... από τη διαδρομή
των δακρυων της... Το ένα δάκρυ πάνω στο άλλο.. την ίδια διαδρομή..
διπλώνεται στα δυο, σε στάση εμβρυική.. που περιμένει το χέρι το αόρατο, ενός αερικού
να την κρατήσει πριν από μόνη της σπρώξει
τον εαυτό της, και βρεθεί αιωρούμενη στο κενό...
στο απέραντο κενό.. ανάμεσα στη ακροβασία της ζωής και του θανάτου...
Κι εκεί φωνάζει δυνατά:
"Με έκανες να πονέσω, με έκανες να δακρύσω, με έκανες να σε αγαπήσω..Γιατί
δεν με αποτελειώνεις μια κι έξω, μόνο με οδηγείς σε θάνατο αργό?"



31/05/2008

Δεν υπάρχουν σχόλια: