Σάββατο 29 Μαΐου 2010

Μαλβίνα Κάραλη - Ένα από τα τελευταία κείμενά της







Πηγή : http://genesis.ee.auth.gr/dimakis/odpan/opan119/7.html

Στις 7 Ιουνίου θα είναι μια ημέρα που όλοι θα θυμηθούν τα συναπαντήματα της αξέχαστης Μαλβίνας Κάραλη.

Η δική μου άποψη:

"Νομίζω ο λόγος της ήταν μοναδικός ... την θαυμάζω... πάντα τη θαύμαζα για το ύφος της, το ήθος της, για το λέγειν της, μάγκες μου... ήταν μια κι όξω τα λόγια της.. κατευθείαν στην καρδιά.. και να που τώρα σε μια κρίσιμη φάση,  λίγο πριν τα μπεζ δωμάτια, τις σουίτες, τα αστραφτερά λευκά γιατρών και νοσοκόμων, να διαβάζω αυτά τα λόγια .. Δύναμη για να ζήσουμε πολλά καλοκαίρια, φθηνόπωρα, χειμώνες και ανοιξιάτικους περίπατους!!

Παρασκευή 14 Μαΐου 2010

You've Got Mail

Είχε περάσει καιρός από την τελευταία φορά
που είχε πιάσει τον εαυτό της να φλερτάρει.

Κι αυτό έγινε προχτές, κάπως αιφνίδια.
Απλά ένα μήνυμα στο email της, της κέντρισε
το ενδιαφέρον. Το πρόσωπο άγνωστο.
Εκείνος έδειχνε να την ξέρει ή τουλάχιστον
να θέλει να την γνωρίσει από κοντά, μιας και
ήξερε κάποια στοιχεία παραπάνω για εκείνη.

Έτσι ξεκίνησε μια συνομιλία.
Μια συνομιλία που ο τρόπος που την πλησίασε
της άρεσε. Εψαξε παραπάνω για τον άγνωστο. Βρήκε μια άκρη.

Δεύτερη μέρα επικοινωνίας κι εκείνη απλά
το παίζει "σκληρή", μαζί του.
Αλλά από την άλλη είναι σε μια φάση
που αναζητά την επικοινωνία από κάποιον.

Εκείνος γλυκός και υπομονετικός. Άραγε μέχρι πότε?
Εκείνος δείχνει να ξέρει λεπτομέρειες για εκείνην.
Όχι όμως ουσιαστικές. Εκείνη του ζητάει περαιτέρω επικοινωνία
μέσω μηνυμάτων, για να γνωριστούν καλύτερα.

Έχετε μήνυμα στον υπολογιστή σας . Μια ταινία αλλά και
μια πραγματικότητα.
Άραγε θα προχωρήσει η ιστορία τους?
Θα δείξει ... εκείνη θα ήθελε να μπει κάτι καινούργιο
στη ζωή της.
Άραγε θα είναι αυτός? θα τον αφήσει να προχωρήσει?

Δευτέρα 10 Μαΐου 2010

Χρόνια Πολλά Μάνα Μητέρα Μανούλα Μαμά

Η μάνα είναι δυνατή
τι κι αν οι μπόρες τη λυγίσουν
εκείνη θα σταθεί
ορθή και με χαμόγελο
στα χείλη
 με μια αγκαλιά γεμάτη
ζεστασιά θα μας καθυσηχάσει

για να περάσουν τα δύσκολα και
να βγει το γέλιο πάλι
στα χείλη μας.




Η μάνα που ποτέ δεν κοιμάται
όταν ο πυρετός καίει το παιδί της

η μάνα που ποτέ δεν ηρεμεί
όταν ταξίδι μακρινό έχεις φύγει

η Μάνα που ποτέ δε λυγίζει μπροστά
στα παιδιά της μα πάντα πίσω
σε μια δική της γωνιά..

Η μάνα μου οι στεναγμοί της
αν ξεχυθούν θα σηκώσουν
παλίρροια θάλασσες και πελάγη..

Η μάνα η μανούλα η μαμά
που ξέρει πάντα
τα παιδιά της..γιατί είναι
κομμάτι από τα σπλάχνα της
το πρώτο της το χάδι πάντα μέσα στα
κύτταρά μας χαραγμένο μένει ..
Μάνα .. πόσα σαγαπώ δε σου χω πει
Μητέρα πρέπει να στο πω
είσαι γλυκιά και δυνατή
μανούλα μου Σε Αγαπώ πολύ

κι όταν κι εγώ με τη σειρά μου
πάρω τον τίτλο σου μανούλα
θα γίνω σαν κι εσένα δυνατή
με αγάπη ξεχωριστή
με γέλιο και αγκαλια μεγάλη
τη μια θα αγκαλιάζω το παιδί
και θα του λέω ιστορίες
από σένα!!!
Κι εσύ εκεί σε μια γωνιά
να με ακούς και να γελάς
και πάλι
στη δική σου τη γωνιά
το δάκρυ σου να αφήνεις
μα θα ναι δάκρυ υπερηφάνειας
για τη μανούλα μου γλυκιά
απο σένα παίρνουμε μαθήματα
Αγάπης Φροντίδας και στοργής..
θέλω να είσαι δυνατή
σε ότι κι αν συμβεί
εμείς εδώ θα είμαστε
με ένα χαμόγελο
και μια αγκαλιά σα μια γροθιά
να διώξουμε όλα τα κακά.
την πρωινή μου την ευχή σου στέλνω πριν χαράξει
από το μάτι του κακού αυτή να σε φυλάξει




Υ.Γ. Αφιερωμένο στην Δική μου μάνα που περνάει το δικό της δυσβατο μονοπάτι,
και στη μητέρα της που πάσχει από Αλτσχάιμερ...
και σε όλες τις μάνες του κόσμου που κι εκείνες αντιμετωπίζουν το οποιοδήποτε πρόβλημα
να μην ξεχνάνε ότι όση αγάπη έδωσαν
τα παιδιά τους είναι εκεί
να βοηθήσουν να τα ξεπεράσουν με όποιο τρόπο μπορούν
μαζί μανούλα μου θα το περάσουμε
κι αυτό το μονοπάτι...!!! Κράτα γερά μόνο, ασε με να λυγίζω εγώ στα κρυφά ..
εσύ πρέπει να είσαι δυνατή..και ήρεμη!
Σε Αγαπάω πολύ!!!









09 - 05 - 2010

Πέμπτη 6 Μαΐου 2010

Γράμμα σ' ένα παιδί που δε γεννήθηκε ποτέ....

Photobucket

Μικρέ μου ή μικρή μου( τι ήσουν άραγε;) θα ερχόσουν στον κόσμο κάπου εκεί το φθινόπωρο, ένα σκληρό -όπως προβλέπεται- φθινόπωρο για την Ελλάδα.
(Ποιο καταραμένο άθροισμα στιγμών, συγκυριών και συμπτώσεων σου στέρησε τη ζωή; Πόσα χρόνια και από τι χτιζόταν το μίσος που σε αφάνισε; Τι σόι άνθρωποι είναι αυτοί που καίνε ανθρώπους; Νόμιζα ότι με τα κρεματόρια είχαμε τελειώσει.) Μικρέ μου ή μικρή μου, θα ήθελα να σου πω για ο,τι δεν θα γνωρίσεις, δεν σε άφησαν να γνωρίσεις...

Έχουμε μπει σε μια σκοτεινή στενωπό χωρίς κανείς να είναι ακόμη σε θέση να “δει” τι μας επιφυλάσσει το μέλλον. Κινούμενη άμμος η χώρα, κινούμενη άμμος και όσα συμβαίνουν έξω από αυτήν. Αν ερχόσουν στον κόσμο θα μάθαινες τι είναι τα συναισθήματα, τι κάνει τους ανθρώπους να είναι άνθρωποι. Θα μάθαινες τι είναι ο φόβος -πόσο φοβήθηκε άραγε η μανούλα σου παλεύοντας με τον καπνό και τη φωτιά;- Θα μάθαινες τι είναι αγωνία , τι είναι η αγανάκτηση, η οργή και ο θυμός , πώς νιώθουν χιλιάδες άνθρωποι στην Ελλάδα όλοι εκείνοι που φώναζαν το δίκιο τους ανεβαίνοντας αργά και συντεταγμένα το δρόμο που απέκτησε τελικά τη δική του ιστορία, τη δική σου ιστορία.

Η πραγματικότητα μας έχει ξεπεράσει. Τώρα βλέπουμε καθαρά ότι «ο Βασιλιάς είναι γυμνός». Αν ζούσατε εσύ και η μανούλα σου, θα σου διάβαζε το παραμύθι και θα γελούσες όπως όλα τα παιδιά όταν το πρωτακούν. Εμείς τώρα το συνειδητοποιήσαμε αλλά δεν μπορούμε να γελάσουμε, γιατί δεν είμαστε πια παιδιά. Η κοινωνία μας ωριμάζει απότομα, άγρια, βίαια και αυτό δύσκολα μπορεί κανείς να το αντέξει. Αν ερχόσουν στον κόσμο, θα μάθαινες και για την πολιτική. Όλοι είπαν λόγια συμπάθειας για ο,τι σας συνέβη -είμαι βέβαιη ότι ήταν ειλικρινή- αλλά γρήγορα ξαναμίλησαν τη γλώσσα που ξέρουν: «εσύ φταις, όχι εσύ φταις...» Δεν έχουν καταλάβει ότι η πραγματικότητα μας υπερβαίνει; Υπερβαίνει κόμματα και παρατάξεις. Δεν χωρούν πολιτικαντισμοί τύπου « χρειάζονταν τα μέτρα αλλά θα καταψηφίσω τα μέτρα τα οποία όμως δεσμεύομαι να τηρήσω». Ναι , μικρέ μου ή μικρή μου, έτσι μιλούν οι πολιτικοί στην Ελλάδα.

Θα μάθαινες ακόμη ότι υπάρχουν και αριστερές δυνάμεις που σαν να πέτρωσε η καρδιά τους: το μόνο που βρήκαν να πουν για τη μολότοφ που σε χάλασε ήταν κάτι ψελλίσματα περί οδυνηρού συμβάντος για να ασχοληθούν αμέσως με την προστασία της τιμής και της υπόληψης του κόμματός τους. Αλλά και ο κύριος στον οποίον ανήκει η τράπεζα που έγινε τάφος σας, μιάμιση γραμμή αφιέρωσε σε σας, ίσα ίσα να βγει από την υποχρέωση. Μετά είπε τον δικό του καημό.

Μικρέ μου ή μικρή μου, όλα είναι μπερδεμένα, καθένας νομίζει ότι κραδαίνει την αλήθεια του και αυτή αρκεί. Αν ερχόσουν στον κόσμο, θα αποκτούσες και εσύ τη δική σου αλήθεια αλλά μπορεί και μακάρι να μεγάλωνες σε μια Ελλάδα που θα πίστευε και θα μπορούσε να υπερασπιστεί τη συλλογικότητα. Οι πολιτικοί για τους πολίτες και οι πολίτες για την κοινωνία.

Ήθελα πάντως να σου πω ότι ξέρω πολύ κόσμο που λυπήθηκε αληθινά για ο,τι σου συνέβη, για ο,τι συνέβη στη μανούλα σου και στους συναδέλφους της. Τώρα είναι Άνοιξη, μια εποχή που δεν θα γνωρίσεις. Κρίμα! Γιατί ακόμη και στην καμένη από τις μολότοφ και τα χημικά Αθήνα όλο και κάποια νεραντζιά αφήνει το άρωμά της....Έτσι μυρίζει η ζωή, μικρό μου και αυτή πάντα θα νικάει. Ελπίζω...

Μαρία Χούκλη