Δευτέρα 21 Δεκεμβρίου 2009

Λέξεις...











Λέξεις που γράφονται …σε σκληρό χαρτί.
Σε χαρτί που μένουν χαραγμένες..
Αποτυπωμένες χωρίς να μπορείς ,
Να θέλεις, να τις διαγράψεις..

Οι λέξεις απαρτίζονται από μικρά
Κατά ανάλογη σειρά γράμματα..
Το νόημα τους διαφέρει αναγνώστα μου
Από τι νόημα εσύ θα τους δώσεις

Λέξεις βαριές, λέξεις λεπτές, λέξεις
Που γίνονται προτάσεις….
Κι εσύ εκεί, να προσπαθείς να βρεις
Κι άλλες…

Τη μια να πληγώσεις και την άλλη
Να πληγωθείς…
Λέξεις … με περιεχόμενο …
Περιεχόμενο και ουσία …
Και ποια είναι φίλε μου η ουσία?

Λέξεις: φόβος, θέλω, σιωπή, νύχτα,
Αμφιβολία, εμπιστοσύνη, προδοσία,
Αντοχή, ανοχή, κραυγή, θρύμματα,
Ψυχή, σκέψεις, πόνος, θάνατος,
μάχες, εγώ, εσύ, αυτός..

Όλα είναι λέξεις, φίλε μου, και πιάσε
Βάλε τις σε σειρά …
Και δες τι έχεις δημιουργήσει..
Αγάπη, μίσος,  θάρρος , αλήθεια, ψέμα ..
Τι ? αναρωτιέσαι ???

Δεν πρέπει … φίλε μου, οι λέξεις….
Και ο λόγος όταν δεν τα χρησιμοποιήσεις
Σωστά… με τον κατάλληλο τρόπο….
Γίνονται μαχαίρια που αναζητούν
Τα δικά σου χέρια για τα πετάξεις…
Προς πάσα κατεύθυνση…

Κι έτσι θα πονέσεις, θα χωρίσεις, θα κλάψεις,
Θα ματώσεις… παντού κόκκινο ….
Παντού μέσα σου κι έξω σου…

Και ξέρεις κάτι φίλε μου,
Δύσκολα βγαίνει το χρώμα ετούτο…
Λεκές που μένει …
Να σου θυμίζει … τον τόπο, τον τρόπο,
Την ώρα, που διέπραξες το έγκλημα…

Να σκοτώσεις με τις λέξεις…
Και εσύ να πρέπει
να κάνεις την αναπαράσταση..
ενός δράματος….

Μα, αλήθεια ποιανού?
Του εαυτού σου, των λέξεων,
Ή εκείνων που πλήγωσες …
Ή εκείνων που πλήγωσαν εσένα…

Η υπόθεση θα εκδικαστεί
Και πάλι οι λέξεις θα νικήσουν…


Παρασκευή 18 Δεκεμβρίου 2009

Reamonn - Pain

All these words rushing round inside my head
All these thoughts we held so close and still we never said
All these dreams I can't believe what I would do for you
Holding on is there anything left to loose
There's something beautiful about you but I just
can't explain I found it in the rain I found it in the rain
So much Pain, so much Pain is coming down will you hold me close again, hold me close again.
So much Pain, so much Pain is coming down will you hold me close again, hold me close again.
I cannot understand, I tried so hard to understand all this love I have for you forever and a day
All these words don't mean much when we turn our backs away
All these thoughts will be crushed if there's nothing left to say
I will not remain silenced by the claim that it
hurts I will fight for love I will fight for what it once was.
There's something beautiful about you but I just
can't explain I found it in the rain I found it in the rain
So much Pain, so much Pain is coming down will you
hold me close again, hold me close again.
So much Pain, so much Pain is coming down will you
hold me close again, hold me close again.
So much Pain, so much Pain is coming down will you
hold me close again, hold me close again.

Κυριακή 13 Δεκεμβρίου 2009

Πέμπτη 10 Δεκεμβρίου 2009

Ας μιλήσουν και πάλι τα τραγούδια







Οι σταγόνες της βροχής

Κάποτε η βροχή ήταν έντονη..
τόσο έντονη που μόνο να την άγγιζες,
να περπατούσες κρατώντας της
συντροφιά.... σε εξιλέωνε..
σε καθάριζε ... από το μέσα
κόσμο σου... που έβραζε και
ξεχύνονταν προς τα έξω
σαν καταρράχτες.

Τώρα απλά η βροχή είναι ένα σπάνιο
φαινόμενο.... κι έτσι όλα συσσωρεύονται μέσα μας..
Μικρές καθημερινές σταγόνες..
μια μια να λιμνάζουν ..
Να γίνονται όλα θάλασσα...
ωκεανός ...
Θέλω να φωνάξω..
Θέλω να κλάψω αλλά
νομίζω στέγνωσε κι αυτό..
Κι έτσι μένω να κοιτάζω το κενό...
Το κενό του χώρου, το κενό το εντός μου..
Ένα κενό ... που δεν μπορείς να βρεις λόγια
να το περιγράψεις...
κάνεις πράγματα, κινήσεις μηχανικές..
φοράς την ημέρα εκείνο το
προσωπείο, που σε κάνει
να ξεχνιέσαι ... να γελάς..
να δείχνεις καλά..
και μόλις η νύχτα πέσει...
Α! η νύχτα μου άρεσε κάποτε..
τώρα ούτε κι εκείνη αλλά ούτε κι εγώ
δεν έχουμε τις καλύτερες σχέσεις...
Λες και είμαι μέσα
σε μια βιομηχανοποιημένη παραγωγή
και ενώ θέλω να κλάψω, απλά
δεν μπορώ... με τυφλώνει αυτή
η συνεχόμενη λάμπα πυράκτωσης που
μου έχει τοποθετηθεί από πάνω μου
και λες και πρέπει να παράγω συνεχώς
χαμόγελα, γέλια, ανεμελιά..
Θέλω να τρέξω, να φωνάξω να ουρλιάξω...
αλλά δεν έχω συντροφιά..πια τη βροχή..

κάποτε είχα βρει ένα όμορφο τριαντάφυλλο
εντός μου. .. το φρόντιζα καθημερινά..
αλλά δεν μου είχε μάθει κανείς
για εκείνα τα σκουλήκια..
που έρχονται και κάθονται στις ρίζες του..
και το "ροκανίζουν"
και μέρα με τη μέρα ... απλά του αφαιρούσαν
ένα κομμάτι , ένα κομμάτι ζωτικότητας του.
Κι έτσι το τριαντάφυλλο μου ,
μαράθηκε...
ότι κι αν του έκανα δεν μπορώ
να το επαναφέρω....
Προσπαθώ.. αλλά θέλει να πιστέψω κιόλας
ότι δεν έχει χαθεί τίποτα..
πρέπει να βρω τρόπο
να σκοτώσω τα σκουλήκια...
ή να τους βρω μια άλλη ασχολία
και να μην τρώνε το δικό μου τριαντάφυλλο...

Αλήθεια μπορώ ή δεν θέλω?
μήπως το θέλησα εγώ???
μήπως δεν το προστάτευσα σωστά..?

είσαι ακόμα μέσα μου ή
απλά δεν υπάρχεις???
Άραγε ακούει κανείς?????
τοκ τοκ.. τικ τικ ... τακ τακ...
δεν ακούω πια τίποτα ... απλά
μια βαριά ανάσα... 




Τετάρτη 9 Δεκεμβρίου 2009

Παραμύθι Στέλιος Ρόκκος!

Θέλω να μου πεις αυτό το παραμύθι μ΄εκείνο το κορίτσι και ...το άλογο!!!

Κλείνω τα μάτια

και σε προσκαλώ,
να με πάρεις απ’ το χέρι,
και να ταξιδέψουμε παρέα…

Φαντάσου λοιπόν πως περπατάμε
αγκαλιασμένοι, σε μια άλλη πόλη.
Εκεί ο κόσμος είναι άγνωστος για εμάς.
Στην πόλη, αυτή, τα πάντα είναι όμορφα…
Είναι Χριστούγεννα, η πόλη έχει φορέσει
τα γιορτινά της..κι εμείς
σουλατσάρουμε στα στενά σοκκάκια της…
Δρόμοι πλακώστροτοι , θυμίζουν μια άλλη
εποχή.. Καστροπολιτείες, Γέφυρες, κτίρια μπαροκ,
γοτθικά, δίνουν μια άλλη αίσθηση μιας άλλης εποχής…



Λες και ζούμε εκεί γύρω στον 9ο αιώνα..που η καλλιτεχνική φύση
ανθούσε πολύ σε διάφορες πόλεις της Ευρώπης..
Κι εμείς απλά επιλέξαμε την πόλη εκείνη που μάγεψε
τον Γκαίτε, τον Καφκα, τον Κεπλερ, και τον Μοτσαρτ..



Μια πόλη γεμάτοι από πύργους που ο καθένας έχει μια ξεχωριστή
ιστορία ..πύργοι που βρίσκονται τοποθετημένοι στα πιο πιθανά
και απίθανα μέρη….και προσπαθούν να αγγίξουν
τον ουρανό …δίκαια ονομάστηκε “πόλη των 1000 πύργων”.



Σε αυτήν τη πόλη, που σε λίγες ημέρες θα περπατήσω, θα ήθελα
πραγματικά και όχι στη φαντασία μου
να ήσουν μαζί μου… δίπλα μου, αγκαλιά μου, πλάι μου
και όχι η σκιά μου…(μήπως δεν είσαι ούτε αυτό(???)…
όπως και να χει εγώ θα σε αναζητώ..κάποια στιγμή θα σε συναντήσω
και τότε θα μιλήσουν οι ψυχές μας)
Σε προσκαλώ λοιπόν έλα….
πάρε το χέρι μου και πάμε ….



Σάββατο 5 Δεκεμβρίου 2009

Συναισθηματική φόρτιση

Είναι φορές που κάθομαι απλά και σε κοιτώ...
χωρίς να έχω κάτι να σου πω...
λες κι εγώ είμαι άδεια ...
αλλά κι εσύ...
τη μια κοιτάω το άδειο κρεβάτι δίπλα σου
και αναλογίζομαι την σκιά του, την μορφή του
και την άλλη το δικό σου κρεβάτι, στο οποίο εσύ
δίνεις τη δική σου προσπάθεια..
οι ερωτήσεις, συχνά οι ίδιες...
με υπομονή, οι απαντήσεις πάντα οι ίδιες..
ερωτήσεις - απαντήσεις είναι το παιχνίδι μας...
ένα παιχνίδι που όμως δεν γίνεται πάντα με τους ίδιους
κανόνες.
Γύρισα πριν λίγο από ένα σεμινάριο..
χτύπησα , μπήκα, κι εσύ εκεί...
στο κρεβάτι.. το τρέμουλο έχω παρατηρήσει
ότι έχει αυξηθεί ... σου κράτησα το χέρι...
πάντα ξέρεις όταν μπαίνω στο σπίτι..
συγκρατούμαι , να μην δακρύσω...
θα μου πεις λύπηση? όχι απλά
σκέφτομαι την πορεία της ζωής..
σκέφτομαι εσένα λίγα χρόνια πριν
και πως σε ζω τώρα..
γυρνάς και μου λες,
-"παιδί μου το κρεβάτι είναι σκλαβιά"
κι εγώ απλά συνεχίζω να σου υπενθυμίζω
ότι δεν είναι σκλαβιά, γιατί παθολογικά δεν έχεις τίποτα.
εσύ όμως δε το καταλαβαίνεις... και λογικό είναι..
έχεις δει τη ζωή σου να αλλάζει..
φταίνε και τα γηρατειά .. πάει μεγάλωσες πια..
αλλά εγώ προτιμώ, να σε θυμάμαι δραστήρια..
ζωντανή.. να κινείσαι... μια γιαγιά, που ήταν πάντα με το χαμόγελο..
μια γυναίκα που παρά την καταπίεση, που όλες οι γυναίκες ενός χωριού
έχουν υποστεί.. πάντα ήσουν "το καμάρι" του χωριού...και είσαι ακόμα...
με ρωτάς ξανά και ξανά.. τα ίδια πράγματα...
μου λες αύριο είναι του αγίου κωνσταντίνου?
εκεί φρίκαρα... να σου πω την αλήθεια... γιατί ναι μεν μπερδεύεις
, δεν θυμάσαι, αλλά τώρα βλέπω ότι μάλλον το θέμα αρχίζει να γίνεται
πιο έντονο.. ίσως πρέπει να αλλάξεις ιατρικοφαρμακευτική αγωγή..
ξέρεις τι θα με πειράξει πιο πολύ... αν ξεκινήσεις να τα χάνεις εντελώς...
αυτό θα με καθηλώσει..
μου λες "άντε γιατί δε παντρεύεσαι?" ... γελάω... γελάς..
νομίζοντας ότι μάλλον τον έχω βρει...σου λέω θα γίνει κι αυτό...σιγά σιγά..
μου λες "θέλω να προλάβω..να σε δω νυφούλα..."
δεύτερη σουβλιά ... αλλά με όλη τη δύναμη σου λέω
"θέλεις να με δεις νυφούλα? τότε θέλω μια χάρη.. να πίνεις τα φάρμακα σου,
να σηκωθείς από το κρεβάτι, και να περπατάς.. έστω μικρά βήματα κάθε μέρα..."
γελάς....και το βλέμμα πέφτει για λίγο στο κενό...
σου πιάνω το χέρι, και μου λες είναι παγωμένο...ε , ζέστανέ μου το...
περιμένωντας να κάνεις την κίνηση που έκανες όταν ήμουν παιδί...
το πήρες, μου το έβαλες κάτω από τα σκεπάσματα, και μου το σφίγγες
για να μου το ζεστάνεις... τα μάτια μου σχεδόν γούρλωσαν έτοιμα να κλάψουν..
πάλι κρατήθηκα...
πάλι εσύ στο κενό ... και οι ίδιες ερωτήσεις...
σου απάντησα ξανά ότι αύριο δεν είναι του αγίου κωνσταντίνου αλλά του αγίου νικολάου
ναι, γιορτάζει η μαμά σου.. ναι ..!!! πήρε μπρος για λίγο...γιατί μετά πάλι
τα σύγχησες...πάλι εκεί στο ίδιο ερώτημα και στην ίδια απάντηση...
ξαφνικά κοιτάς το κρεβάτι σου δίπλα, με κοιτάς, σε κοιτώ...και τα μάτια σου
βούρκωσαν.. μου λες "μου λείπει..." το ξέρω.. σου λέω και σε μένα ...
δεν ειναι εύκολο να ξεχάσεις τον σύντροφό σου από τη μια στιγμή
στην άλλη, ένας σύντροφος 70 χρόνια μαζί ...
(ο παππούς μου , 104 χρονών πέθανε στις 5 Αυγούστου)
θα σε αφήσω, πάω δίπλα στο σπίτι μου... μια πόρτα μας χωρίζει ..άλλωστε..
αν θέλεις τίποτα πες στην κυρία που σε φροντίζει να μου χτυπήσει...
ναι κόρη μου... αλλά τώρα είμαι καλύτερα...ήρθες πέρασες και αμέσως ηρέμησα...
καληνύχτα γιαγιά μου!!
την ευχή μου να έχεις παιδί μου!

η πόρτα έκλεισε πίσω μου, αλλά η καρδιά μου και πάλι άνοιξε...
τα δάκρυα έτρεξαν.. αυτό γίνεται καθημερινά πλέον..

σκέφτομαι ότι εμείς κάποιες φορές στη ζωή μας όταν τα πράγματα
δεν μας πάνε έτσι όπως θα θέλαμε ή απλά γιατί
θα θέλαμε άλλα και άλλα μας δίνει η πορεία της ζωής μας
έτσι αντιδράμε..σαν τα άτομα που έχουν πάρκινσον, αλτσαχάιμερ και κατάθλιψη...
μόνο που είναι διαφορετικές οι ερμηνείες των κινήσεων μας...
αν για παράδειγμα, κάτι μας προκαλεί νευρικότητα, ή είμαστε πολλές ώρες
καθηλωμένοι και ακούμε κάποιον ή κάποιους, μας πιάνει μια απερίγραπτη
"φάση" - στο να κουνάμε νευρικά το πόδι μας, να παίζουμε με κάποιο αντικείμενο
τρέμουμε προκαλούμε δονήσεις στο σώμα μας χωρίς να το θέλουμε... έτσι συμβαίνει
και με τη νόσο του πάρκινσον... δεν το θέλουν που κουνάνε το χέρι τους ή το πόδι τους ή και
τα δυο μαζί... αλλά σε εκείνους μετά από κάποιο σημείο, το πρόβλημα γίνεται μόνιμο.
ενώ εμείς όταν βγούμε από μια "δύσκολη" κατάσταση το ξεπερνάμε.
έτσι κάπως ενεργούμε και σε έναν καυγά με κάποιον, σύντροφο, φίλο, γνωστό και άγνωστο...
βγαίνουμε από τα νερά μας , "εκτροχιαζόμαστε" κάποιες φορές "τρέμουμε σαν το ψάρι"
γιατί ίσως θέλουμε να ακουστούμε παραπάνω και ο μόνος τρόπος -αν
δεν μπορούμε να το κάνουμε με ήπιο τονο- είναι να παρεκτραπούμε...

Κάποιες πάλι φορές παρακαλάμε αχ, να μην θυμόμουν τίποτα..να τα ξέχναγα όλα
εκεί ...επιλέγουμε και μακαρίζουμε να χάναμε ή να είχαμε επιλεκτική μνήμη...
ξέρετε πόσο δύσκολο είναι για τα άτομα που έχουν επιλεκτική
μνήμη να συγκεντρωθούν και πάλι στο παρόν/???? αυτά τα άτομα είναι τα άτομα
με το αλτσχάιμερ .. και υπάρχουν πολλές διαβαθμίσεις του,ανάλογα με την
ιατρική γνωμάτευση που θα γίνει.
Καμιά φορά λέμε αχ να μην τον είχα γνωρίσει ή να μην την είχα γνωρίσει ποτέ
στη ζωή μου... ξέρετε πόσο δύσκολο είναι να ξεχνάς τα ίδια σου τα παιδιά,
τα άτομα της οικογένειας σου?? τρέμω για αυτό το βήμα όταν έρθει...
κι όμως πάλι αντιδρούμε σαν άτομα με αλτσχάιμερ, όταν μετά από έναν χωρισμό...
κάποιες φορές, ίσως ξεχνάμε κάποια πράγματα που έχουν συμβεί γιατί απλά θέλουμε τα
ξεχάσουμε για να μην μας πληγώνουν...έτσι κάνουν και τα άτομα της νόσου...ξεχνάν ότι
τους έχει μάλλον πληγώσει ... αλλά ξεχνάν και βασικές τους ανάγκες...
εμείς αυτό το κάνουμε συνειδητά...


Κάποιες πάλι φορές λόγω κάποιων μεγάλων εσωτερικών συγκρούσεων, με τον εαυτό μας,
αλλά και εξαιτίας κάποιων άλλων παραγόντων (εργασία, οικογένεια, κοινωνικό περιβάλλον, σχέσεις προσωπικές - διαπροσωπικές) μας φέρνουν στο μεγάλο σκαλοπάτι της κατάθλιψης.
Εκεί έχουμε να αντιμετωπίσουμε πολλά μα πάνω απ' όλα τον Εαυτό Μας.
Πέφτουμε στο κενό... ένα κενό που ξεκινά, από το "χάσιμο" του εαυτού μας για μερικά δευτερόλεπτα, έως και αρκετά λεπτά....μένουμε απαθείς..
Συχνά ξεκινάμε, να "αποκοβόμαστε" από τον κοινωνικό μας περίγυρο, παρέες, φίλους..
Δεν έχουμε όρεξη για καμία δραστηριότητά μας.. πολλές φορές η εργασία μας μας κουράζει...
και όσο κι αν προσπαθούμε να αντεπεξέλθουμε, πιέζουμε τον εαυτό μας..
Άλλες πάλι φορές καταπιεζόμαστε στο να βγούμε έξω...να διασκεδάσουμε, για να μην χαλάσουμε το χατήρι φίλων και συγγενών..
Άλλες πάλι φορές μένουμε ώρες καθηλωμένοι στο κρεβάτι να κοιτάμε το κενό...
Αισθανόμαστε ότι δεν έχουμε να προσφέρουμε τίποτα και απομονωνόμαστε από το περιβάλλον.
Αισθανόμαστε ότι φταίμε μόνο εμείς για όλα όσα μας συμβαίνουν γύρω μας..
Κάποιες φορές κάποιες καταστάσεις (αρρώστιες, θάνατος) μας κάνουν να μην φροντίζουμε τον εαυτό μας... και άλλες πάλι φορές κάνουμε πράγματα εντελώς μηχανικά για να δείξουμε ότι είμαστε καλά ενώ ένα κομμάτι μας υποφέρει και πονάει...
Κάποιες φορές καταφεύγουμε σε ειδικούς, κάποιες άλλες πάλι με την βοήθεια καλών φίλων, όσο μπορούν και οι φίλοι να βοηθήσουν , βοηθιόμαστε και προσπαθούμε να βγούμε από αυτές τις καταστάσεις...
Μια διαφορά σε αυτήν την κατάσταση, εμείς μπορούμε να δούμε να προσεγγίσουμε ότι κάτι δεν πάει καλά με τον εαυτό μας και να ανατρέξουμε σε βοήθεια, τα ηλικιωμένα άτομα όμως στο μεταίχμιο της γεροντικής άνιας και σε συνεργασία με την κατάθλιψη δεν προλαβαίνουν να κάνουν τίποτα και να σώσουν τον εαυτό τους...γιατί απλά όλα συσσωρεύτηκαν...

εμείς όμως μπορούμε να βγούμε από όλες αυτές τις καταστάσεις... που κατά καιρούς μπαίνουμε...
με τη βοήθεια μας και την βοήθεια άλλων...και τον εαυτό μου βάζω μέσα ... γιατί κι εγώ ανήκω σε όλες τις παραπάνω κατηγορίες ή μπορεί και να μπω... ή να έχω μπει και να μη το έχω συνειδητοποιήσει.
Το θέμα είναι το κάνουμε? μπορούμε ή απλά και πάλι αδρανούμε?



Παρασκευή 4 Δεκεμβρίου 2009

Χαρούλης Γιάννης - Χειμωνανθός

Η αγάπη φόβους κι όνειρα δειπνά προτού ραγίσει
στου πόνου το ξωκλήσι αγιάζει η ερημιά
κι εγώ μια θλίψη που ζητώ για να με σημαδέψει
το φως πριν βασιλέψει θα σ αρνηθώ ξανά.

Ημικρανίας το ανάγνωσμα

Και ενώ η καλή μέρα από το πρωί λένε ότι φαίνεται...
Εμένα με επισκέφτηκε ανάποδα..
Μια ημικρανία που κρατάει μέχρι και αυτήν την ώρα...
αν και το πίσω μέρος του μυαλού
πάει μωρέ μπας και κρύωσα....
για να δω ... αγγίζω το μέτωπο
-όσο αυτό μπορεί να με αφήσει να το ακουμπήσω
από το δυνατό κρότο που κάνει-
μπα ... απύρετη μου φαίνομαι...
ξαπλώνω ξανά ... παίρνω τηλ
το πρωί ότι στη δουλειά σήμερα
δεν θα πήγαινα...
πέφτω κοιμάμαι
τα πάντα γύρω γυρνάν ... μέχρι που
ξεράθηκα μέχρι της 11
μετά σηκώθηκα ...σα κεφάτη μου φάνηκα
αλλά με το κεφάλι
σα ρακοκάζανο...αυτό το μεγάλο...
μπααααα,
πάλι σέρνομαι στο κρεβάτι....γρήγορα
εκεί μεταξύ ύπνου και ζάλης, σκοτοδύνης
σκέφτομαι μωρέ λες
να με επισκέφτηκε ο Η1Ν1???
άντε πάλι , το θερμόμετρο
απύρετη... ναυτία , εμετό δεν...
απλά ένα πόνος ελαφρύς (μεγατόνων)
στο κεφάλι....
πέφτω πάλι , γυρίζω πλευρό ..
να σου τα τηλέφωνα τώρα αργά το βράδυ..
από μαμά , μπαμπά....
βρε να ρθω να σε πάρω...?
-όχι λέμε ημικρανία είναι θα περάσει..
-κι αν παιδί μου είσαι άρρωστη, να ρθω να σου κάνω
ένα βραστό....
-όχι λέμε μπορώ και μόνη μου ... αυτή τη στιγμή
απλά με πονά το κεφάλι μου... θα μου περάσει
έχω κλείσει τα πάντα... (καλά ψέματα μόνο το ιντερνετ έχω ανοιχτό...)
και είμαι ξαπλωμένη....
-ο πατέρας σου φωνάζει ότι σαφήσαμε στο ξεροβόρι
και κοιμάσαι ... θα ρθει να σε πάρει...
-όχι λέμε αν δεν είμαι καλά
θα έρθω αύριο να σαι σίγουρη..
καληνύχτα..
τουουουουουουοττττττττττττ
κι εκεί που σκέφτομαι όλα αυτά
και ο πονοκέφαλος δείχνει σα να υποχωρεί...
σκέφτηκα ότι ναι όταν είμαι άρρωστη
είμαι πολύ περίεργη..
δε θέλω ντάντεμα ...
θέλω να είμαι μόνη μου , άλλωστε τόσα χρόνια
μόνη μου ήμουν όταν αρρώσταινα, όταν
έβηχα, όταν είχα πονόλαιμο, τόσα χρόνια 12 χρόνια από τότε
που λείπω από την οικογενειακή θαλπωρή...
κι εκεί πάνω να σου και ήρθε και καρφώθηκε η σκέψη η εξής...η τελευταία
βρε τότε στο νησί που ήσουν με τον Ψ... είχες αρρωστήσει... το θυμάσαι?/?
- το θυμάμαι ... ναι ...αχχχχχχχ
-ήταν η μόνη φορά -το λέω και το τονίζω- η μόνη φορά
που μου άρεσε κάποιος να με περιποιείται ενώ δεν ήθελα...
είχα που λέτε τότε ανεβάσει πυρετό, γιατί με είχε πιάσει πονόλαιμος..
είχε έρθει από το σπίτι και μου έκανε ρακομελα,
κομπρέσες για να μου πέσει ο πυρετός
και με είχε τόσο σφιχτά στην αγκαλιά του
γιατί εγώ συνέχιζα να τρέμω σαν το ψάρι..
Εκεί γύρω στα χαράματα της δεύτερης μέρας,
της περίθαλψης μου ...με σηκώνει σχεδόν στα χέρια...
και με πάει στο ντούζ γιατί ο πυρετός δεν έπεφτε..
Είχα αισθανθεί ..τόσο μα τόσο .. ανήμπορη
-όχι ότι δεν ήμουν- απλά δεν ήθελα
να κάνει τίποτα ....
απλά όταν αρρωσταίνω δε θέλω
αγκαλιές και φιλιά..
θέλω την ησυχία μου...βέβαια
να σας πω τη μαύρη αλήθεια..
μου χει λείψει.. μου χει λείψει εκείνη η μεγάλη αγκαλιά
που με κρατούσε μέσα του λες και ήθελε
να μου πάρει τον πυρετό...
κομπρέσες, μέχρι και βεντούζες ρωτούσε τη μάνα του
πως παίρνουν να μου πάρει...
του έλεγα βρε δε μπας καλά
εγώ βεντούζες .. δεν κάθομαι να μου πάρεις
τέλος.
γελούσε ακόμα θυμάμαι το γέλιο του
αλλά και τη λαχτάρα του...την αγωνία του
για να γίνω καλά...

Μα, τι τα θυμάσαι τώρα όλα αυτά...
φταίει η ημικρανία ...
φταίει που καθώς προσπαθώ να κάνω μασαζ
στο κεφάλι μου
πιάνω μια μια φλέβα που χτυπά,
έναν έναν διαβιβαστή που θέλει
να με ταξιδέψει ... και τα κατάφερε
στο παρελθόν...
ναι μου λείπει .. .μου λείπει τώρα
που είμαι έτσι ...
εκείνη η αγκαλιά του...
εκείνη η προσπάθειά του
και είναι βλάκας μεγάλος βλάκας
που με άφησε να φύγω από δίπλα του
που τον άφησα κι εγώ.. δε λέω...
αλλά που θα πάει
είπαμε το παλιό καλό κρασί...
ή άμα πολυκαιρίσει
γίνεται ξύδι ή ωριμάζει...

υ.γ. απλά ήθελα να τα καταγράψω..
και το έκανα...
καλή σας νύχτα...
ελπίζοντας ο Η1Ν1 να μη έρθει
αλλά να έρθει κάτι άλλο πιο ώριμο
πιο ζωντανό
πιο φρέσκο..
γιατί το παρελθόν δε πρόκειται να έρθει
με τίποτα...
μωρέ λες, να χω πυρετό...???
ασυναρτησίες μου φαίνονται όλα ...
πάω για θερμομέτρηση..

Πέμπτη 3 Δεκεμβρίου 2009

τανια τσανακλιδου εγω για δυο 2009 προσωπογραφια LYRA

Στίχοι: Ελεάνα Βραχάλη
Μουσική: Γιάννης Χριστοδουλόπουλος
Πρώτη εκτέλεση: Τάνια Τσανακλίδου

Γράφω εγώ συνθήματα
γράμματα, μηνύματα
και ούτε μια απάντηση
χρόνια έχω συντροφιά
αντί για σένα μια σκιά.

Μόνη τα μεγάλωσα
τα όνειρα που μάλωσα
που κλαίνε σε ζητούν διαρκώς
μα μου λείπεις δίχως άλλοθι
αχ, τι ζωή παράλογη.

Ένα αστείο η ζωή
δεν έχει πώς, ούτε γιατί
κι εγώ που ζω καιρό για δύο
πια δε γελάω μ` αυτό τ` αστείο
εγώ για δύο.

Φτιάχνω εγώ καφέ για δυο
και μιλάω στο κενό
σου συζητώ τα νέα μου
σε βλέπω στον καθρέφτη μου
σε νοιώθω εδώ συμπαίκτη μου.

Τετάρτη 2 Δεκεμβρίου 2009

Η ευτυχία, το κρασί, και το ανοιχτήρι

Μια από τις θεωρίες της Ράνιας στο γνωστό σήριαλ του Mega έλεγε:
"Η ευτυχία είναι σαν ένα μπουκάλι κρασί που βρίσκεται μπροστά στα μάτια μας. Μας περιμένει να το ανοίξουμε και να το πιούμε. Αλλά εμείς έχουμε χάσει το ανοιχτήρι."





Κάτσε να δεις που το είχα δει τελευταία φορά... στο ντουλάπι ... μμμ, όχι κάτσε να κάνω flash back..
Ναι, την τελευταία φορά το είχα χρησιμοποιήσει σ' ένα πάρτυ, ήμασταν δυο σε αυτό το πάρτυ, κάτι γιορτάζαμε, σαν μια μικρή επέτειο , τώρα χωρισμού, επέτειο γνωριμίας ... αγαπητό μου μπλόγκ, αυτό δεν το ενθυμούμε ορθώς.. είχαν γίνει και τόσα που ποιος τα σκαλίζει τώρα... 
Τι λέγαμε? αν ναι !! ένα μπουκάλι κρασί που μας περιμένει κι εμείς το κοιτάμε σαν χάνοι, γιατί δεν μπορούμε να το ανοίξουμε. Ναι υπάρχουν και άλλοι τρόποι: ή σπας το μπουκάλι (ραγίζει, αυτό πάει για την ευτυχία που έρχεται ετεροχρονισμένα και θέλει απλώς να ξαναζεσταθεί στην αγκαλιά σου), οπότε αν θες να είσαι ατζαμής ο οίνος θα σου χυθεί και θα γεμίσει με γυαλιά , οπότε δεν το πίνεις απλά όπως είναι το πετάς στα σκουπίδια... ή απλά με ένα ωραιότατο μαχαίρι προσπαθείς σχεδόν με τελετουργικές κινήσεις να το ανοίξεις σπρώχνοντας το φελλό προς τα μέσα κι έτσι το μπουκάλι με τον οίνο τον έχεις διαφυλάξει και τον γεύεσαι όπως σου πρέπει... 

Βέβαια υπάρχει και η εξής εκδοχή: 
όλοι, πίστεψέ με όλοι, ξέρουμε που έχουμε το ανοιχτήρι, και αφού ανοίξουμε το μπουκάλι οφείλουμε να πιούμε να δοκιμάσουμε αν αυτή η γουλιά ευτυχίας είναι εύγευστη για τον δικό μας ουρανίσκο....αν δεν είναι και συνεχίσουμε να το πίνουμε τότε το μόνο που παθαίνουμε είναι να χαλάσουμε το στομάχι και τη γεύση μας, και εκεί ικανοποιούμε απλά την λαχτάρα του να πιούμε κάτι κι ας ... μας χαλάσει στο τέλος...το θέμα είναι δοκιμάζοντας τη πρώτη γουλιά, ξέρουμε αν θα πιούμε από αυτό το μπουκάλι κρασί ή θα προτιμήσουμε κάποιο άλλο... όπως και να χει στο τέλος πάλι ντίρλα γινόμαστε!!!