Σάββατο 1 Αυγούστου 2015

Φιλι αψεντι

Τι χρωμα εχει το φιλι???
Ξεθωριασμένο κόκκινο. Ροζε...
Τι γευση ?
Σαν το ναμα ... κοινώνησα με ευλάβεια , με μεθυσαν κ μαγεψαν οι Σειρηνες..  Κιρκη μάγισσα που με κράτησες τόσο καιρο στο νησί σου...

Την πάτησα ολότελα μαζί σου...

Υπνοτισμένη ... γευτηκα το φιλι σου,
Γευτηκα την αλμυρα του κορμιου σου, το χαδι σου, το αγγιγμα σου....

Και οταν αφεθηκα ψυχη κ σωμα...
Πουτανα στη ψυχη....

Να γιατι δεν εκδηλωνομαι..
Γιατι Ποναει το μετα... με ξεζουμισες... αφεθηκα... κ τωρα τι???

Τιποτα πανε ολα...
Οι ομορφες στιγμες θαφτηκαν κατω απο τεραστιες λεξεις που μας εκοψαν σε χιλιαδες μικρα κομματια...

Καταδικασαμε μεσα απο τη ρουτινα μεσα απο το κρυφτο μεσα απο το πολυ μαζι κ την ανασφαλεια να θαψουμε στη χωματερη της λασπολογιας μας τον Ερωτα...

Μα μηπως ηταν ενας φθηνος Ερωτας?
Που καθρεφτιζονταν μεσα απο τα ποτηρια της ουσιας ενος κρασιου κ μιας ρακης??? Φαινοταν ετσι οταν κοιτουσες το ποτηρι.... κ πινοντας μας πιναμε γουλια γουλια.... σταλα τη σταλα... γευομασταν Νεκταρ ηδονης παθους ποθου κορμιων ψυχων που ενωθηκαν με καταπληκτικη χημεια...

Τιποτα δεν ημασταν...
Τιποτα δε νιωσαμε αληθινο...
Μια πουτανα στη ψυχη απλα παιζει το ρολο της κ φευγει...

Αυτο ημουν για σενα.... όλα τα παραπανω οπτασιες μεθυστικες στα ματια μας...

Φιλι αψεντι.... κορμι φιδιου... δηλητηριο γεμισαμε κ ενα βραδυ ζεστο αφου τα κορμια ιδρωναν κ εσκιζαν το μεσα κ εξω κοσμο τους ... αγκαλιασμενα δωσαν το τελος που αρμοζει.... δηλητηριασαν την αγαπη κ πεθαναν ...

Δωσε ενα τελος να αρμοζει....λεει...ο αοιδος... αυτο εγινε θανατος αργος...μεχρι το τελος ...ομως παει κ πιο κει...γιατι ειμαι πουτανα στη ψυχη...

Παρασκευή 31 Ιουλίου 2015

Τιποτα...

https://youtu.be/WYwS9ctFv_g

Οταν ολα τα εχουμε κανει σκονη...με τις λεξεις..δε μενει τιποτα ... μονο ηχοι...μονο εικονες... μονο δακρυα...

Τιποτα...γιατι...μπερδεμενα, οπως μπερδενες καταστασεις, οπως μπερδεμενα ονειρα, ενας ερωτας μισος....

Γευτηκαμε ομως εντονα συναισθηματα...κορμια μεταξυ φθορας κ αφθαρσιας...

Μπερδεμενο κουβαρι τα σωματα οι λεξεις τα αισθηματα..

Ολα τα ζησαμε ... τωρα δεν εμεινε τιποτα.. μονο να κοιταμε την πτωση.

Ετσι ειναι ο Ερωτας...με ποση ευκολια σε παρεσυρε κ με αλλη τοση ευκολια σε ριχνει κατω...

Ειμαστε ακομα ζωντανοι... με ξεσκισμενες σαρκες με θολες ματιες απο την υγρασια ... με κομματιασμενες καρδιες...

Ενωθηκαν τα δυο μισα εγινε η εκρηξη κ τωρα με την ιδια εκρηξη αποκολληθηκαμε...

Σε εχω μεσα μου... σε κουβαλω... αυτο εχει σημασια ετσι απλα προχωραμε...

Για λιγο ακομα θα θρηνησουμε το θανατο του Ερωτα μας κ μετα... ολα θα ειναι αλλιως..

Σε αγαπησα κ θα σε αγαπω για οσο η καρδια μου θα αντεχει...εστω κι ετσι...

Τετάρτη 8 Απριλίου 2015

Τρίτη 7 Απριλίου 2015

Σιωπή




Όταν ο πόνος σκληραίνει μέσα σου, για να φανείς δυνατός στους γύρω σου έρχεται και γίνεται κόμπος στο λαιμό.

Έχεις δει πολλά στη ζωή, έχεις ζήσει έντονες στιγμές, μα και έντονες λύπες.
Μύρισες για πρώτη φορά το μωρό που έφερες στη ζωή σου, άρχισες να το μεγαλώνεις. Χαιρόσουν που το έβλεπες στις καθημερινές του αλλαγές, είδες το πρώτο του δόντι, είδες το πρώτο του βήμα πάνω στη γη, άκουσες τις πρώτες λεξούλες από τα χαμογελαστά χείλη του, άκουσες και το κλάμα του. Ήσουν εκεί μάνα δυνατή, σε όλες του τις στιγμές.

Κάπου εκεί ανάμεσα στο μεγάλωμά του, ήρθε το χτύπημα! Δυνατό, έχασες τη γη κάτω από τα πόδια σου. Σκεφτόσουν το αγγελούδι σου. Έλεγες στην αρχή δεν μπορεί, δεν γίνεται να συμβαίνει αυτό σε μένα... Απόρριψη, μη αποδοχή.

Αισθάνθηκες ότι έφτασε το σημείο μηδέν για σένα. Προσπάθησες να φανείς δυνατή. Χωρίς πολλές σκέψεις παρά μόνο η δύναμη που έπαιρνες από το παιδί σου, άφησες τις αναστολές και είπες πρέπει να παλέψω.

Μπήκες πολλές φορές μέσα σε αυτούς τους λευκούς τοίχους, με τους κυρίους και τις κυρίες ντυμένες με τα πράσινα ρούχα. Και μετά με τα λευκά. Αυτό το λευκό σου δίνει δύναμη να συνεχίσεις κάθε φορά... στο λευκό έδινες το δικό σου χρώμα , τη δική σου παλέτα χρωμάτων, που την αντλούσες από το παιδί σου.

Για εκείνο και τους γύρω σου, την οικογένεια σου προσπάθησες να είσαι δυνατή, να δείχνεις δυνατή. Να λυγίζεις , όταν έχασες το στήθος σου, αισθάνθηκες ότι δεν θα ήσουν γυναίκα ξανά. Και μετά πείσμωσες... Δε το βάλες κάτω, σε κάθε στιγμή ενώ ήθελες να τα παρατήσεις όλα και να παραιτηθείς, από το δρόμο του Γολγοθά και να αφήσεις τα Πάθη σου να σε νικήσουν από τις πρώτες στιγμές, εκεί τα μάτια του γιου σου, καθώς τον έβλεπες να μεγαλώνει σαν την Παναγία, που έβλεπε το γιο της συνέχιζες. Δυνατή... και σε κάθε μικρή νίκη τη κάθε στιγμή, που σου φάνταζε αιώνας, μετά και από κάθε προσπάθεια, έλπιζες..

Η ελπίδα πεθαίνει τελευταία. Πάντα με χαμόγελο. Πολλές φορές όταν σε είχα συναντήσει στο δρόμο ήσουν χαμογελαστή.. κι έτσι έπρεπε. Δυνατή όχι για να κρύψεις μέσα από όλο αυτό το τι περνούσες αλλά για να δείξεις στον εαυτό σου ότι αν δε παλέψεις δεν θα έχεις αποτέλεσμα.

Τα πράγματα άρχισαν το τελευταίο καιρό να είναι δύσκολα. Για σένα και για τους γύρω σου. Ξέρω πως αισθάνεσαι, ξέρω πως αισθάνθηκαν και η οικογένεια σου και η αδερφή σου και όλοι τους.

Ώσπου τελικά μετά από τόσο καιρό που πάλευες με τον καρκίνο, και που αισθάνομαι ότι το πάλεψες γενναία μέχρι το τέλος, ήρθε το Τέλος. Ήρθε ο θάνατος, ήρθε η στιγμή να φύγεις στη πόλη των αγγέλων.

Ήρθε η Σιωπή....

Να ξέρεις ότι κι από εκεί που θα είσαι θα βλέπεις το παιδί σου να μεγαλώνει...
θα γίνεις τώρα ο άγγελός του. Δεν θα τον αφήσεις ποτέ... από εκεί ψηλά.

Έχω κι εγώ αγγέλους εκεί πάνω, και πιστεύω στους αγγέλους.

Υ.Γ. Δεν είχαμε ποτέ επαφή, υπήρξε ένας τοίχος από αυτούς που κάποιοι τους υψώνουν. Όμως να ξέρεις ότι ήσουν δυνατή πάλεψες τόσα χρόνια για έναν και μόνο λόγο για το παιδί σου. Κάποτε θα καταλάβει... τη σπουδαία μητέρα ήσουν και πόσο σωστά το διαπαιδαγώγησες στα πρώτα του βήματα... Υπάρχει εν συναίσθηση σε όλο αυτό... μπορεί να μην καταλάβει για το λόγο που πια δεν είσαι δίπλα του, όμως θα του δώσεις εσύ το τρόπο να το κατανοήσει μέσα από τα φτερά σου με τα οποία κάθε βράδυ θα τον αγκαλιάζεις!

Καλό παράδεισο γλυκιά μου, κι ας σε ήξερα λίγο... πόνεσα με την απώλεια σου και έκλαψα για σένα!


Σάββατο 14 Μαρτίου 2015

Κρίσεις πανικού Καλώς όρίσατε είμαι εδώ να σας αντιμετωπίσω

Έχουν περάσει σχεδόν 2 χρόνια από τις συνεχόμενες κρίσεις πανικού.
Να που τώρα το τελευταίο διάστημα καθημερινά και πάλι έκαναν την εμφάνισή τους.

Χωρίς να σκέφτομαι κάτι το ιδιαίτερο, χωρίς να με προβληματίζει κάτι.
Χωρίς να με έχει στεναχωρήσει ή να με έχει συνθλίψει κάτι ή κάποιος.

Είπα ότι είχα τελειώσει με αυτό το κομμάτι που για χρόνια και για κατά διαστήματα με ταλαιπωρούσε.

Είμαι και πάλι εδώ να το αντιμετωπίσω.

Αυτή τη φορά το προλαβαίνω, χωρίς να "σωριάζομαι" στα πατώματα.
ρω σου
Όμως αυτή η έντονη ταχυπαλμία, αυτό το περίεργο "φτερούγισμα", λίγο πριν ξεκινήσει, είναι ένα σημάδι που με δραστηριοποιεί και όπου κι αν είμαι φεύγω.

Ευτυχώς έρχεται καθημερινά την ίδια ώρα περίπου, εκεί γύρω στις 10...

Προσπαθώ να είμαι ήρεμη. Προσπαθώ να απασχολώ το μυαλό με κάτι, ώστε να μην με πιάσει η έντονη ταχυπαλμία. 

Πλέον και τώρα ανοιχτά το αποδέχομαι και το παραδέχομαι ότι υπέφερα και υποφέρω από κρίσεις πανικού.

Παλιότερα είχα και ένα άτομο που ήταν πολύ κοντά και το συζητούσαμε, και με καταλάβαινε από την πρώτη στιγμή που πήγαινε να με πιάσει, και προλαβαίναμε τουλάχιστον τα χειρότερα. 

Και τώρα το έχω πει σε ένα άτομο οπότε όταν με πιάνει ξέρει ... φεύγουμε...ατάκα και επιτόπου, για καθαρό αέρα. 

Σας ευχαριστώ που ήσαστε δίπλα μου. 
Και το άτομο που ήταν παλιά δίπλα μου αλλά και άτομο που τώρα ξέρει.

Βασικά το άσχημο είναι ότι χαλάς το κέφι και τη διάθεση των γύρω σου.. όμως όταν αποδέχεσαι το πρόβλημα απλά το αντιμετωπίζεις ... και οι γύρω σου ξέρουν ότι δεν το κάνεις επίτηδες και δεν το θέλεις. Απλά συμβαίνει. 

Είναι καμιά φορά η συσσώρευση των όσων έχεις μέσα σου, θετικών και αρνητικών συναισθημάτων που "καταπιέζονται" και ξεσπά ο οργανισμός κατά αυτόν τον τρόπο.

Είναι δύσκολο για ένα άτομο σαν κι εμένα που είμαι εσωστρεφής, να εξωτερικεύσω τα συναισθήματά μου - αν και τα τελευταία χρόνια το έχω κάπως διορθώσει- τα θετικά τα εκφράζω τα αρνητικά τα κρατάω ακόμα μέσα μου.

Γι αυτό μιλάτε φίλοι μου, σας το λέει ένα άτομο που για χρόνια πολλά όλα τα κρατούσε μέσα του.

Μην κρατάτε τίποτα μέσα σας.