Τρίτη 3 Αυγούστου 2010

χαρές και λύπες πάντα θα είμαστε μαζί ότι κι αν συμβεί...?

Κάποτε βρέθηκαν να περπατούν  6 κορίτσια σε ένα όμορφο, άγνωστο τότε
μέρος για εκείνες... Δεν γνωριζόντουσαν μεταξύ τους, αλλά οι συγκυρίες και οι τότε καταστάσεις λόγω σπουδών τις έκαναν να ενωθούν μεταξύ τους. 6 χαρακτήρες, προσωπικότητες, η μια διαφορετική από την άλλη, που όμως για κάποιο λόγο, ίσως η τότε ηλικία τους, ίσως η τότε φάση τους, έγινε η μια το συμπλήρωμα της άλλης.  Η επαφή τους ήταν σχεδόν καθημερινή, δεν υπήρχε ημέρα που να μην ήταν η μια δίπλα στην άλλη..Πρόσωπα γεμάτα ζωντάνια, χαμόγελα πάντα ζωγραφισμένα στα πρόσωπά τους, μια άλλης ανέμελης τότε ζωής.. Όλες την έζησαν στο έπακρο και άλλο τόσο την αναπόλυσαν όταν τελείωσε
αυτή τους η "φοιτιτική" ζωή.

Η κάθε μία τους έχει να θυμάται πολύ έντονες στιγμές, από τις μεθυσμένες περιπλανήσεις τους στα
σοκκάκια της πόλης που σεργιάνισαν μέχρι και τις στιγμές εκείνες που η όποια παροδική μελαγχολία
τους έπιανε και κλεινόντουσαν στον εαυτό τους. Έντονες στιγμές...που δυστυχώς οι συγκυρίες τα έφεραν έτσι και λόγω ότι προέρχονταν από διάφορα μέρη της Ελλάδας, έπρεπε να αποχωριστούν. Στη κάθε μια ξεχωριστά στοίχισε αυτός ο αποχωρισμός. Το σπάσιμο αυτής της αλυσίδας...Κατάφεραν παρ' όλο τη διαφορετικότητά τους να μη βάλουν ανάμεσά τους τίποτα παρά μόνο αγάπη για την κάθε μια ξεχωριστά.


Στην αρχή η απομάκρυνσή τους ήταν μια απώλεια που φαινόταν με τα καθημερινά τηλεφωνήματα, που έκανε η μια στην άλλη... με τον καιρό και με τον εργασιακό βίο κάπως οι καθημερινές συνευρέσεις στο τηλέφωνο, ελαχιστοποιήθηκαν στο ένα τηλέφωνο το μήνα. Η λαχτάρα τους πάντα ήταν να βρεθούνε από κοντά να τα ξανα πούνε όπως τότε, τον παλιό καλό καιρό...ατέλειωτες ώρες σε ένα μπαλκόνι, γύρω από ένα τραπέζι κουζίνας να ετοιμάζουν πρωινό καφέ...μετά από ξενύχτι...ήταν μια εποχή καλά χαραγμένη στις μνήμες όλων. 

Εκείνο που έχει μείνει χαραγμένο στην δική μου μνήμη, μιας και είμαι η μια από τις 6, είναι ότι όλα τα έχω αποτυπώσει στο μυαλό μου με εικόνες και μυρωδιές.

Την πρώτη την θυμάμαι, ως μια ισορροπημένη προσωπικότητα γεμάτη κέφι, το παιδί της παρέας που θα μας έκανε όλες να γελάμε...με τις ατάκες της. Την θυμάμαι συνεχώς να τρέχει πάντα κάτι να προλάβει, τα ατελείωτα βαριά δέματα που της έστελναν οι γονείς της από την πόλη της, και πάντα ως μυρωδιά από εκείνη που έχει μείνει κάτι από γεύση ζεστού ψωμιού. Και επίσης την μεγάλη αγκαλιά που μας έκανε και μας χωρούσε όλες μέσα και την έντονη εικόνα της όταν μιλάγαμε για σοβαρά θέματα που συγκινιόταν με το παραμικρό όπως κι εγώ.

Την δεύτερη την θυμάμαι ως μια "τρελιάρικη" φυσιογνωμία, γεμάτη "συννεφάκια" στο ότι να αγαπηθεί να τελειώσει τη σχολή και να παντρευτεί και να κάνει πολλά παιδιά. Ως μυρωδιά από εκείνη έχω ένα φρούτο που τις άρεσε πολύ, κεράσια!!! Ήταν απίστευτη όταν ήθελε να μας φτιάξει τη διάθεση... πολύ ναζιάρα και τσαχπίνα!!!

Την τρίτη τη θυμάμαι ως μια κοπέλα γεμάτη όνειρα που όμως περπατούσε στο δικό της κόσμο φαντασίας, λίγο μακριά από τον πραγματικό, "ξεχασιάρα" απίστευτη, αλλά γεμάτη νάζι γυναίκα..και πολύ συναισθηματική, που όμως δεν το έδειχνε τόσο συχνά, τότε ήταν αρκετά δεμένη με τη δεύτερη κοπέλα της περιγραφής, ήταν και από την ίδια πόλη... και τα πάντα τα έκαναν μαζί ακόμα και τώρα που έχουν περάσει 12 χρόνια.

Την τέταρτη θα την χαρακτήριζα την πολύ τολμηρή της παρέας όλα τα δοκίμαζε. Και όταν λέμε όλα εννοούμε όλα... Ήταν κι εκείνη απίστευτη στο να σου φτιάξει το κέφι, ακόμα θυμάμαι ένα βράδυ μέσα σε ένα κλαμπ, που εκεί που ήμουν σκοτεινιασμένη, θέλοντας να μου ανεβάσει το κέφι, κι επειδή δούλευε εκεί ως μπαργούμαν τότε, μου πέταξε ένα παγάκι και με βρήκε στο μάτι...ακόμα με πονάει το μάτι μου μακούς??? χαχαχαχα (μακάρι να ήξερε κι εκείνη και οι υπόλοιπες ότι γράφω αυτές τις αράδες) Από εκείνη η μυρωδιά που έχω κρατήσει είναι το άρωμά της - αν θυμάμαι καλά τότε ήταν της Κενζο κάποιο- πάνε και χρόνια..Και τα απίστευτα απαλά χέρια της όταν με αγκάλιαζε..!!!

Την πέμπτη επίτηδες την άφησα τελευταία. Ήταν και είναι ένα δυναμικός χαρακτήρας. Έκανε κι εκείνη πολλά πράγματα. Και κατάφερε επίσης να πετύχει ακόμα περισσότερα και μπράβο της. Από εκείνη έχω να θυμάμαι μια χρονιά την ημέρα των γενεθλίων μου που κάτι με είχε πιάσει είχα κλειστεί στον εαυτό μου για μέρες, και την ώρα της αλλαγής επειδή είχε ρεπό από τη δουλειά της, ήρθε στις 12:01 με ένα παστάκι στο οποίο πάνω του είχε βάλει ένα κεράκι, να μου ευχηθεί χρόνια πολλά και να με ξεσηκώσει να πάμε για ποτό. Ήταν τότε από τα πιο όμορφα γενέθλια μου. Χάρη σε εκείνη όλες μαζί ξανά συναντηθήκαμε πρώτη φορά μετά την αποφοίτησή μας που έγινε το 2003, τον Ιούλιο του 2005 στη Σάμο που έκανε το μεταπτυχιακό της.. Περάσαμε σούπερ θυμήθηκα ατέλειωτες ώρες από τα παλιά..Όμως σήμερα ετούτη η κοπέλα περνάει τη πιο δύσκολη φάση της ζωής της, και ενώ προσπάθησα να βρω τρόπο να είμαι δίπλα της δυστυχώς ο χρόνος δεν με παίρνει να είμαι εκεί...δεν προλαβαίνω να είμαι στην άλλη πλευρά της Ελλάδος. Θέλω να σου πω κούκλα μου γλυκιά ότι λυπάμαι είχαμε πει κάποτε όταν φεύγαμε από το μέρος που σπουδάζαμε ότι θα είμαστε πάντα μαζί στις χαρές και τις λύπες τα χρόνια που μας πέρασαν βρεθήκαμε σε χαρές ... και σε γάμους να που φέτος αυτός ο Αύγουστος θα σας σμίξει όλες ξανά μαζί στη πιο μεγάλη μέρα της λύπης και της θλίψης σου, και δεν θα μπορώ λόγω του ότι το έμαθα σήμερα το απόγευμα και ότι το γεγονός θα γίνει αύριο το πρωί εκ των πραγμάτων δεν θα μπορέσω να είμαι εκεί. Δύναμη, κουράγιο και υπομονή λέξεις που εύκολα τις γράφεις αλλά δύσκολα τις λες. Προσπάθησα να σε πετύχω στο τηλέφωνο δεν τα κατάφερα..ξέρω είναι δύσκολες οι ώρες ετούτες.. Θέλω να είσαι δυνατή κορίτσι μου. Η ζωή μας τα φέρνει καμιά φορά αλλιώς από ότι τα έχουμε υπολογίσει.Θα ήθελα να προσπαθήσεις να κρατήσεις τις πιο ζωντανές στιγμές μέσα σου και να τον θυμάσαι πάντα..

Κάποτε τα γράμματα τα έγραφα και σας τα έστελνα ίσως το δεις αυτό το γράμμα κάποτε τυχαία, απλά ξέρω ότι θα είναι εκεί δίπλα σου οι υπόλοιπες δεν θα σε αφήσουν μόνη αυτή την μεγάλη στιγμή πόνου και θλίψης. Ξέρεις κάτι πονάω κι εγώ μαζί σου.. μάτια μου ξέρω ότι η απώλεια έτσι αναπάντεχα του γονιού είναι μια θλίψη που μένει χαραγμένη μέσα στα πιο βαθιά κομμάτια της ζωής μας. Περνάνε οι στιγμές και οι εικόνες γρήγορα. Σαγαπώ πολύ κορίτσι μου θα ήθελα πάρα πολύ να ήμουν λίγο πιο κοντά για να μπορέσω να είμαι εκεί αύριο να σε κλείσω στην αγκαλιά μου να σου δώσω το χέρι μου για να μπορέσεις να αλαφρύνεις κάπως από το βαρύ αυτό φορτίο. Σ' αγαπάω και λυπάμαι που δεν μπορώ να είμαι εκεί. Θα προσπαθήσω κορίτσι μου να είμαι εκεί όσο μπορώ και με άλλο τρόπο.

4 σχόλια:

mariposa είπε...

αν ξαναδιαβασεις αυτο που εγραψες..ενα θεμα σου με τις φιλες σου ειναι το κατα ποσο σου εφτιαχναν την διαθεση..η μια αρκετα η αλλη πολυ..ολες σου σταθηκαν..τοσο πολυ αναγκη εχεις απο φροντιδα απο τριτους???φαινεσαι ενας πληγωμενος, ανασφαλης ανθρωπος που εχει πολυ αναγκη τους αλλους..ενας ανθρωπος που δεν μπορει να στηριχτει στα δικα του ποδια..αν σε διαβασα καλα να ξερεις οτι εγινε επειδη εχω υπαρξει κι εγω αυτος ο ανθρωπος..δεν εχω αλλαξει τραγικα αΛλα ΠΛΕΟΝ αποδεχομαι το ελλατωμα μου(δεν ηταν ευκολο,συνηθως η το αρνησε η λενε-δεν μπορω να κανω κατι,αυτη ειμαι) και προσπαθω να αλλαξω..θελει πολυ δουλεια...

κριμα που δεν μπορεις να σταθεις σε μια τοσο σημαντικη στιγμη της φιλης σου...επειδη εχω περασει απο κει και πιστεψε μπορει να δειχνει οτι καταλαβε τον λογο που δεν πηγες αλλα μεσα της,θα εχει σπασει κατι ΑΝ ΔΕΝ ΕΧΕΙΣ ΠΑΡΑ ΠΟΛΥ ΣΟΒΑΡΟ ΛΟΓΟ..που δεν πηγαινεις..φροντισε να την επισκεφτεις το συντομοτερο δυνατον..

καλες διακοπες,ευχομαι να σου πανε ολα καλα..

Ανώνυμος είπε...

ειναι πολυ δυνατο το κειμενο σου. Ισως επειδη κι εγω εχω ζησει αυτη τη στιγμη. Ο αριθμος δεν εχει σημασια, ομως αυτο που εζησα καποτε, υπο καποιες προϋποθεσεις ηταν μαγικο και ξερω οτι δεν επιστρεφει με τπτ.
Ειχα πει τοτε μαλιστα:
"επτά κοπέλια φοιτητές
απ' όλη την Ελλάδα
γίνηκαν φίλοι κολλητοί
στην έμορφη Καβάλα"
:[

Δακανάλη Μαρία είπε...

Mariposa, λόγω του ότι είμαι σε νησί ήθελα μια νύχτα και μισή μέρα και θα ήμουν εκεί αφού θα είχε περάσει η κρίσιμη στιγμή.. Θα πάω άλλη στιγμή εκεί και θα είμαι κοντά της. Όσο για τα υπόλοιπα κάπως έτσι ήμουν παλιά τώρα θεωρώ ότι έχω στηριχτεί στα πόδια μου... αλλά και πάλι θέλει πολύ δουλειά.

Την καλημέρα μου και καλό ταξίδι στα Χανιά..εκεί κάπου γύρω βρίσκομαι κι εγώ..

Δακανάλη Μαρία είπε...

Ανώνυμε, που μάλλον είσαι ο Γιαννιδάκης από το Spaces, αν διακρίνω την νυχτερίδα στο τέλος... έτσι ακριβώς είναι δεν έχει σημασία ο αριθμός... απλά το πως ενώθηκες και τι συναισθήματα ο καθένας σου άφησε να σε συντροφεύουν. Καλά πετάγματα...