ταξίδι για το άγνωστο με βάρκα την ελπίδα....

Ημέρα 1η:
Αφού κατεβήκαμε στις 6 από το αεροπλάνο, στην πρωτεύουσα,
 η νευρικότητα από
το ταξίδι και το τι θα μας περίμενε, φαινόταν στις κινήσεις μας...
ένα τσιγάρο στα γρήγορα, μια ρουφιξιά καφέ, και μετά
ένα ταξί ...για να μας πάει στον προορισμό μας.

το ραντεβού είχε κανονιστεί ... μας περίμεναν..
Φτάσαμε πολύ νωρίς και η αναμονή στους διαδρόμους του
νοσοκομείου νευρική.... ξέραμε όμως ότι
θα μας δεχόντουσαν στις 9 ακριβώς.. ούτε πιο πριν, ούτε πιο μετά..
3 βαλίτσες, 3 άνθρωποι, να σουλατσάρουν πότε πάνω, πότε κάτω..
Στα πρώτα μας λεπτά εκεί... δεν μας άρεσε...
ανυπομονούσαμε, να πάει 9..
Πήγαμε απέναντι που είναι ένα γωνιακό καφέ...
παραγγείλαμε και τους φέραμε ξανά στο χώρο του
νοσοκομείου να τους πιούμε...
κάναμε 2 απανωτά τσιγάρα, και αρχίσαμε να σχολιάζουμε
το κτίριο... δεν έμοιαζε με τα άλλα νοσοκομεία,
έμοιαζε σαν πανεπιστήμιο, μέσα οι χώροι του ήταν
πεντακάθαροι, δεν μύριζαν καθόλου αυτή τη φαρμακουλίλα...
αυτή τη μυρωδιά νοσοκομείου...
Παρατηρήσαμε και ορθώς καθόλη την παραμονή μας εκεί
ότι το προσωπικό ήταν πολύ ευγενικό, πρόθυμο να σε βοηθήσει, και
πάντα με το χαμόγελο στα χείλη..
Η ώρα είχε πάει πια 8:55 και αποφασίσαμε να βρούμε
την προϊσταμένη του τμήματος. Έτσι κι έγινε, τακτοποιήσαμε
τα χαρτιά της εισαγωγής και σε λίγη ώρα θα περνούσαν
οι γιατροί, για να ενημερωθούν, να πάρουν το ιστορικό...
Αγωνία .. στο φουλ αλλά και από την άλλη
έπρεπε να διακωμωδήσουμε την κατάσταση με πειράγματα..
σε καμία περίπτωση δεν θέλαμε εκείνη να αισθανθεί, άρρωστη.
Ότι κάτι σοβαρό, για το οποίο μας υπόδειξαν, και για το οποίο
είχαμε ανέβει στο συγκεκριμένο τμήμα, θα της συνέβαινε ..
Το σοκ, ερχόταν με την παραμονή μας εκεί...
ενώ έβγαινα με τον γαμπρό μου, για τσιγάρο, και μας έπιαναν
κουβέντα συνοδοί άλλων ασθενών...
Τι έχετε εσείς??? Πρώτη φορά εδώ???
ε, έτσι ξεκινήσαμε κι εμείς...
εδώ, θα σας πουν ακριβώς τι ασθένεια είναι...
Ερωτήσεις και απαντήσεις, παιχνίδι που για να μην προσβάλλεις
και προσβληθείς, σε τέτοιες περιπτώσεις και βλέποντας την αγωνία
και τον πόνο στα μάτια, κάποιων από των συνοδών, σε βάζουν
στο τρυπάκι... ότι πρέπει να απαντήσεις, και μετά στο τρυπάκι
να ρωτήσεις.... το σιχάθηκα αυτό το παιχνίδι και αυτόν το ρόλο
που πήρα για κάποια λεπτά...

Όταν είχαν επίσκεψη οι γιατροί, όλοι οι συνοδοί για 3 ώρες, είμασταν έξω από το νοσοκομείο
στους προαύλιους χώρους...

Οι γιατροί ευγενικοί, εκείνη η κυρία γιατρός που ανέλαβε την αδερφή μου
πάρα πολύ καλή... με το που τελείωσαν το ιστορικό, μας είπαν ότι
τη πρώτη μέρα δεν θα έκαναν τίποτα απλά θα συνεδρίαζαν στην συνάντηση που είχαν
μετά και θα ξεκινούσαν από τις απλές εξετάσεις...
Έτσι η ημέρα κύλισε στα ίδια επίπεδα... το βράδυ δεν κοιμηθήκαμε εκεί εμείς..
δεν ήθελε, πήγαμε στο σπίτι του ξαδέρφου ... πέσαμε πτώματα...σηκωθήκαμε
το πρωί, πήγαμε ξανά στο νοσοκομείο...
Ημέρα 2η:
Χαρούμενη και αστειευόμενη ευτυχώς δεν είχε χάσει την διάθεσή της..
Έμοιαζε σαν κοκκινοσκουφίτσα με τις κόκκινες πυτζάμες και την ρόμπα..
Μας περίμενε να πάμε να τις πάρουμε καφέ...
Σήμερα θα τις έκαναν εντατικό έλεγχο, για να ξεκινήσουμε
να ελέγχουμε για τις απομυελωτικές νόσους και τις μυοπάθειες..
Εμείς από τις 10 μέχρι τις 1 είμασταν έξω, και ενημέρωση θα γινόταν
μετά την καθιερωμένη συνάντηση με την Δ/ντρια του τμήματος...
Τα περιστατικά όλο και αυξάνονταν... Ηλικίας από 20 μέχρι 30+
κάθε μέρα έβλεπες άλλους να έρχονται για την καθιερωμένη μηνιαία
χορήγησή της θεραπείας τους καθόντουσαν κάποιες ώρες
και έφευγαν το απόγευμα... περιστατικά που δεν θα ήθελα
να περιγράψω..
Την επόμενη μερα θα της έκαναν μαγνητική ξανά....
τα μάτια πονούσαν και επίσης η ημιπληγία υπήρχε...
από την Παρασκευή και μετά .. οι γιατροί άρχισαν να μας μιλάνε πιο ξεκάθαρα..
ίσως δεν θα χρειαστεί να υποστεί παρακέντηση...
δεν κρίνουμε ότι υπάρχει σοβαρό νευρολογικό πρόβλημα...
κάτι άλλο είναι ... θα σας στείλουμε να επαναλάβετε
τις ενδοκρινολογικές εξετάσεις διότι, ο γιατρός σας δεν σας έχει
ολοκληρώσει όλο τον κύκλο... και τότε ίσως να έχουμε, μια άλλη εικόνα...
Το νοσοκομείο δεν διαθέτει πολλά μηχανήματα και τμήματα ειδικεύεται στην σκλήρυνση κατά πλάκας
και τις μυοπάθειες όλα τα υπόλοιπα που χρειαστήκαμε πήγαμε σε γιατρούς
που μας έκλειναν ραντεβού σε άλλα νοσοκομεία...
και ιδιωτικά κέντρα...
όλα κοντά και με τα πόδια πήγαινες δεν ταλαιπωρηθήκαμε και πολύ...
λίγο η μεγαλούπολη μας τρέλανε με τους ρυθμούς της...
Το Σαββατοκύριακο πήραμε άδεια, να μην μείνουμε στο
νοσοκομείο, άλλωστε δεν της είχα ορό... οπότε ήρθαμε σπίτι,
το διασκεδάσαμε και το Σάββατο το βράδυ...πήγαμε στη Βίσση,
μιας και της άρεσε... και περάσαμε τέλεια.. άλλωστε μας περίμενε
μια εβδομάδα που θα μας ενημέρωναν για το αν τελικά
υπάρχει Απομυελωτική νόσος...
Τη Κυριακή πήγαμε για φαγητό στον Πειραιά, στην Πειραική..
το απόγευμα, και το βραδάκι πήγαμε σε μια φίλη μου
να πιούμε καφέ... μας περίμενε ... περάσαμε όμορφα..
γελάσαμε ... απίστευτα όλες τις μέρες..
προσπαθούσαμε να αποβάλουμε την αρνητική
ενέργεια.. το είχαμε όλοι ανάγκη...και το πετύχαμε..
Ήρθε η Δευτέρα στις 7.30 ήμασταν ήδη στο νοσοκομείο...
τελικά το ραντεβού για τον οφθαλμίατρο κανονίστηκε
για την Τρίτη το πρωί...
Ήρθε η γιατρός της και την ενημέρωσε...
Δεν συντρέχει λόγος ανυσηχίας για καμία
μυοπάθεια, ή απομυελωτική νόσο.. σας τρόμαξαν
ήρθατε και το ψάξαμε ... κρίνουμε ότι πιθανότατα
είναι υπερθυροειδισμός που σας έχει προκαλέσει
την οφθαλμοπάθεια.. αλλά αυτό θα το πούμε με σιγουριά σε 3 βδομάδες
που θα έχουν βγει τα τελικά αποτελέσματα...
Δεν θέλουμε να ανησυχείτε άλλο.. Σας έχουμε κανονίσει και το ραντεβού
με τον οφθαλμίατρο και θα μιλήσουμε αφού φέρετε τα αποτελέσματα αύριο..
Από εμάς για το θέμα που ήρθατε έχετε τελειώσει...
ανακούφιση... δεν ξέραμε αν έπρεπε να χαρούμε, να κλάψουμε.. να κλάψουμε
από χαρά... από λύπη... δεν ξέραμε ... απλά κοιτούσαμε
στα μάτια τη γιατρό...
Πήγαμε την τρίτη στον οφθαλμίατρο.. εκεί πάλι θόλωσαν τα πράγματα
γιατί εκείνος μας έλεγε ότι είναι θέμα νευρολόγου αλλά δεν
αποκλείει και το ενδεχόμενο θυροειδή...
πήγαμε στο νοσοκομείο.. βρήκαμε τη γιατρό.. μας περίμενε..
είδε την απάντηση -γνωμάτευση του γιατρού.. συνεχίζει η έντονη δυπλωπιία
χρήζει περαιτέρω έλεγχο νευρολογικό - χωρίς να αποκλείει το ενδεχόμενο
θυροειδούς οφθαλμοπάθειας...
Η ίδια η αναπληρώτρια δ/ντρια του τμήματος μας βρήκε
στο διάδρομο να τριγυρνάμε πάλι σα χαμένοι...
Μα, καλά ... είστε ακόμα εδώ... ??? μας είπε χαμογελαστή...
μα μόλις ήρθαμε από τον οφθαλμίατρο...και μας είπε αυτό...
και λέμε μήπως τελικά να κάνουμε την παρακέντηση πριν φύγουμε τελείως???

Περιμένετε... και θα σας ενημερώσουμε ξανά ... αν και μας είπε
ότι δεν πρέπει να ανησυχούμε και ότι δεν είναι Σκλήρυνση κατά Πλάκας....
Περιμέναμε μέχρι σχεδόν τις 3 που την κάλεσε η ίδια η δ/ντρια στο γραφείο
της, για να την ενημερώσει...
Εμείς έξω... απλά περιμέναμε ...
Τελικά της είπε να πάει στην ευχή του Θεού, να κοιτάξει τα μωρά παιδιά της
και να μη σκέφτεται τίποτα ... δεν υπάρχει ενδεχόμενο... τα αποτελέσματα το έδειξαν
καθαρά... 2 πράγματα μπορεί να συμβαινουν στην περίπτωσή σας...
1ον, να είναι θυροειδής που απλά έχει εκδηλώσει τα συπτώματα ...
ή 2ον να είναι κάποιο αυτοάνοσο νόσημα... που το γεννά ο οργανισμός
σας μετά από έντονο άγχος και στρες και υπερκόπωση και απλά πρέπει
να έχετε υπομονή, και ίσως να περάσει με την πάροδο του χρόνου όταν ηρεμήσετε...

Χαρήκαμε πολύ ... για την ξεκάθαρη απάντηση.... το λέγαμε ένα βράδυ... ότι μπορεί
και να είναι ψυχοσωματικό όλο αυτό... θα περάσει ότι και να είναι...
είμαστε εδώ και πάλι ενωμένοι .. για να το ξεπεράσει....
Επιστρέψαμε χτες.... το μωρό και ο Χαράλαμπος... με το
που είδαν τους γονείς τους... έκλαιγαν .. δε ξέρω... αλλά ..
ήταν η πιο συγκινητική στιγμή.. που βίωσα... το τελευταίο διάστημα..

Υ.Γ. Η ζωή μας μπορεί να αλλάξει
από τη μια στιγμή στην άλλη..
γι αυτό πρέπει να ακούμε την ψυχή μας...