Πέμπτη 10 Δεκεμβρίου 2009

Οι σταγόνες της βροχής

Κάποτε η βροχή ήταν έντονη..
τόσο έντονη που μόνο να την άγγιζες,
να περπατούσες κρατώντας της
συντροφιά.... σε εξιλέωνε..
σε καθάριζε ... από το μέσα
κόσμο σου... που έβραζε και
ξεχύνονταν προς τα έξω
σαν καταρράχτες.

Τώρα απλά η βροχή είναι ένα σπάνιο
φαινόμενο.... κι έτσι όλα συσσωρεύονται μέσα μας..
Μικρές καθημερινές σταγόνες..
μια μια να λιμνάζουν ..
Να γίνονται όλα θάλασσα...
ωκεανός ...
Θέλω να φωνάξω..
Θέλω να κλάψω αλλά
νομίζω στέγνωσε κι αυτό..
Κι έτσι μένω να κοιτάζω το κενό...
Το κενό του χώρου, το κενό το εντός μου..
Ένα κενό ... που δεν μπορείς να βρεις λόγια
να το περιγράψεις...
κάνεις πράγματα, κινήσεις μηχανικές..
φοράς την ημέρα εκείνο το
προσωπείο, που σε κάνει
να ξεχνιέσαι ... να γελάς..
να δείχνεις καλά..
και μόλις η νύχτα πέσει...
Α! η νύχτα μου άρεσε κάποτε..
τώρα ούτε κι εκείνη αλλά ούτε κι εγώ
δεν έχουμε τις καλύτερες σχέσεις...
Λες και είμαι μέσα
σε μια βιομηχανοποιημένη παραγωγή
και ενώ θέλω να κλάψω, απλά
δεν μπορώ... με τυφλώνει αυτή
η συνεχόμενη λάμπα πυράκτωσης που
μου έχει τοποθετηθεί από πάνω μου
και λες και πρέπει να παράγω συνεχώς
χαμόγελα, γέλια, ανεμελιά..
Θέλω να τρέξω, να φωνάξω να ουρλιάξω...
αλλά δεν έχω συντροφιά..πια τη βροχή..

κάποτε είχα βρει ένα όμορφο τριαντάφυλλο
εντός μου. .. το φρόντιζα καθημερινά..
αλλά δεν μου είχε μάθει κανείς
για εκείνα τα σκουλήκια..
που έρχονται και κάθονται στις ρίζες του..
και το "ροκανίζουν"
και μέρα με τη μέρα ... απλά του αφαιρούσαν
ένα κομμάτι , ένα κομμάτι ζωτικότητας του.
Κι έτσι το τριαντάφυλλο μου ,
μαράθηκε...
ότι κι αν του έκανα δεν μπορώ
να το επαναφέρω....
Προσπαθώ.. αλλά θέλει να πιστέψω κιόλας
ότι δεν έχει χαθεί τίποτα..
πρέπει να βρω τρόπο
να σκοτώσω τα σκουλήκια...
ή να τους βρω μια άλλη ασχολία
και να μην τρώνε το δικό μου τριαντάφυλλο...

Αλήθεια μπορώ ή δεν θέλω?
μήπως το θέλησα εγώ???
μήπως δεν το προστάτευσα σωστά..?

είσαι ακόμα μέσα μου ή
απλά δεν υπάρχεις???
Άραγε ακούει κανείς?????
τοκ τοκ.. τικ τικ ... τακ τακ...
δεν ακούω πια τίποτα ... απλά
μια βαριά ανάσα... 




6 σχόλια:

Σταλαγματιά είπε...

Δεν θέλω να πω τίποτε, αφήνομαι στα λόγια σου και την μοναδική μελωδία...άλλωστε μπροστά σε μια κατάθεση ψυχής τι λόγο έχουνε οι λέξεις;

Ταξίδι τα όσα είπες σήμερα...κι αυτη η βροχή ανελέητα ξεθωριάζει ότι πατά...

Unknown είπε...

Θέλω να φωνάξω..
Θέλω να κλάψω αλλά
νομίζω στέγνωσε κι αυτό..
Κι έτσι μένω να κοιτάζω το κενό...
Το κενό του χώρου, το κενό το εντός μου..

σημερα δεθηκαμε πολυ οι δυο μας
μας ενωσε το θελω αλλα δεν μπορω

σ΄΄αγαπαω ψυχουλα μου!!!

Δακανάλη Μαρία είπε...

Σταλαγματιά: δεν με νοιάζει αν θα ξεθωριάσει σε ότι πατά.. απλά να με "καθαρίσει" εντός μου...

Δακανάλη Μαρία είπε...

Τομμυνρενε:
Κι εγώ έτσι απλά Σ αγαπάω... ξέρεις εσύ... για εκείνα τα θέλω αλλά δεν μπορώ... ή δεν μπορώ αλλά πρέπει .. είναι πολλές οι ερμηνείες ...

Argyrios G. είπε...

etsi tha mazevete i vroxi mesa sou opos sta sinefa ligo ligo,
kai kapoia stigmi tha ksespaei i litrotiki kataigida ton dakrion kai tha iremiseis...
einai diskolo kapoies fores na klapseis, kamia fora i zoi mas anagkazei na sklirinoume kai ksexname pos einai na kles...
ma tha erthei i ora pou tha patisei kapoios to koumpaki kai ta matia mas den tha menoun stegna,
kalo vradi an exeis kali mou

Δακανάλη Μαρία είπε...

Αργύρη: Κάποιες φορές με φοβίζει η στιγμή εκείνη..που θα ξεσπάσω..ναι πρέπει θέλω αλλά δε μπορώ..
Απλά θα ναι δύσκολο να βγουν όλα μαζεμένα...
Καλό βράδυ και σε σένα ...γλυκό και ήρεμο από εφιάλτες.