Σάββατο 5 Δεκεμβρίου 2009

Συναισθηματική φόρτιση

Είναι φορές που κάθομαι απλά και σε κοιτώ...
χωρίς να έχω κάτι να σου πω...
λες κι εγώ είμαι άδεια ...
αλλά κι εσύ...
τη μια κοιτάω το άδειο κρεβάτι δίπλα σου
και αναλογίζομαι την σκιά του, την μορφή του
και την άλλη το δικό σου κρεβάτι, στο οποίο εσύ
δίνεις τη δική σου προσπάθεια..
οι ερωτήσεις, συχνά οι ίδιες...
με υπομονή, οι απαντήσεις πάντα οι ίδιες..
ερωτήσεις - απαντήσεις είναι το παιχνίδι μας...
ένα παιχνίδι που όμως δεν γίνεται πάντα με τους ίδιους
κανόνες.
Γύρισα πριν λίγο από ένα σεμινάριο..
χτύπησα , μπήκα, κι εσύ εκεί...
στο κρεβάτι.. το τρέμουλο έχω παρατηρήσει
ότι έχει αυξηθεί ... σου κράτησα το χέρι...
πάντα ξέρεις όταν μπαίνω στο σπίτι..
συγκρατούμαι , να μην δακρύσω...
θα μου πεις λύπηση? όχι απλά
σκέφτομαι την πορεία της ζωής..
σκέφτομαι εσένα λίγα χρόνια πριν
και πως σε ζω τώρα..
γυρνάς και μου λες,
-"παιδί μου το κρεβάτι είναι σκλαβιά"
κι εγώ απλά συνεχίζω να σου υπενθυμίζω
ότι δεν είναι σκλαβιά, γιατί παθολογικά δεν έχεις τίποτα.
εσύ όμως δε το καταλαβαίνεις... και λογικό είναι..
έχεις δει τη ζωή σου να αλλάζει..
φταίνε και τα γηρατειά .. πάει μεγάλωσες πια..
αλλά εγώ προτιμώ, να σε θυμάμαι δραστήρια..
ζωντανή.. να κινείσαι... μια γιαγιά, που ήταν πάντα με το χαμόγελο..
μια γυναίκα που παρά την καταπίεση, που όλες οι γυναίκες ενός χωριού
έχουν υποστεί.. πάντα ήσουν "το καμάρι" του χωριού...και είσαι ακόμα...
με ρωτάς ξανά και ξανά.. τα ίδια πράγματα...
μου λες αύριο είναι του αγίου κωνσταντίνου?
εκεί φρίκαρα... να σου πω την αλήθεια... γιατί ναι μεν μπερδεύεις
, δεν θυμάσαι, αλλά τώρα βλέπω ότι μάλλον το θέμα αρχίζει να γίνεται
πιο έντονο.. ίσως πρέπει να αλλάξεις ιατρικοφαρμακευτική αγωγή..
ξέρεις τι θα με πειράξει πιο πολύ... αν ξεκινήσεις να τα χάνεις εντελώς...
αυτό θα με καθηλώσει..
μου λες "άντε γιατί δε παντρεύεσαι?" ... γελάω... γελάς..
νομίζοντας ότι μάλλον τον έχω βρει...σου λέω θα γίνει κι αυτό...σιγά σιγά..
μου λες "θέλω να προλάβω..να σε δω νυφούλα..."
δεύτερη σουβλιά ... αλλά με όλη τη δύναμη σου λέω
"θέλεις να με δεις νυφούλα? τότε θέλω μια χάρη.. να πίνεις τα φάρμακα σου,
να σηκωθείς από το κρεβάτι, και να περπατάς.. έστω μικρά βήματα κάθε μέρα..."
γελάς....και το βλέμμα πέφτει για λίγο στο κενό...
σου πιάνω το χέρι, και μου λες είναι παγωμένο...ε , ζέστανέ μου το...
περιμένωντας να κάνεις την κίνηση που έκανες όταν ήμουν παιδί...
το πήρες, μου το έβαλες κάτω από τα σκεπάσματα, και μου το σφίγγες
για να μου το ζεστάνεις... τα μάτια μου σχεδόν γούρλωσαν έτοιμα να κλάψουν..
πάλι κρατήθηκα...
πάλι εσύ στο κενό ... και οι ίδιες ερωτήσεις...
σου απάντησα ξανά ότι αύριο δεν είναι του αγίου κωνσταντίνου αλλά του αγίου νικολάου
ναι, γιορτάζει η μαμά σου.. ναι ..!!! πήρε μπρος για λίγο...γιατί μετά πάλι
τα σύγχησες...πάλι εκεί στο ίδιο ερώτημα και στην ίδια απάντηση...
ξαφνικά κοιτάς το κρεβάτι σου δίπλα, με κοιτάς, σε κοιτώ...και τα μάτια σου
βούρκωσαν.. μου λες "μου λείπει..." το ξέρω.. σου λέω και σε μένα ...
δεν ειναι εύκολο να ξεχάσεις τον σύντροφό σου από τη μια στιγμή
στην άλλη, ένας σύντροφος 70 χρόνια μαζί ...
(ο παππούς μου , 104 χρονών πέθανε στις 5 Αυγούστου)
θα σε αφήσω, πάω δίπλα στο σπίτι μου... μια πόρτα μας χωρίζει ..άλλωστε..
αν θέλεις τίποτα πες στην κυρία που σε φροντίζει να μου χτυπήσει...
ναι κόρη μου... αλλά τώρα είμαι καλύτερα...ήρθες πέρασες και αμέσως ηρέμησα...
καληνύχτα γιαγιά μου!!
την ευχή μου να έχεις παιδί μου!

η πόρτα έκλεισε πίσω μου, αλλά η καρδιά μου και πάλι άνοιξε...
τα δάκρυα έτρεξαν.. αυτό γίνεται καθημερινά πλέον..

σκέφτομαι ότι εμείς κάποιες φορές στη ζωή μας όταν τα πράγματα
δεν μας πάνε έτσι όπως θα θέλαμε ή απλά γιατί
θα θέλαμε άλλα και άλλα μας δίνει η πορεία της ζωής μας
έτσι αντιδράμε..σαν τα άτομα που έχουν πάρκινσον, αλτσαχάιμερ και κατάθλιψη...
μόνο που είναι διαφορετικές οι ερμηνείες των κινήσεων μας...
αν για παράδειγμα, κάτι μας προκαλεί νευρικότητα, ή είμαστε πολλές ώρες
καθηλωμένοι και ακούμε κάποιον ή κάποιους, μας πιάνει μια απερίγραπτη
"φάση" - στο να κουνάμε νευρικά το πόδι μας, να παίζουμε με κάποιο αντικείμενο
τρέμουμε προκαλούμε δονήσεις στο σώμα μας χωρίς να το θέλουμε... έτσι συμβαίνει
και με τη νόσο του πάρκινσον... δεν το θέλουν που κουνάνε το χέρι τους ή το πόδι τους ή και
τα δυο μαζί... αλλά σε εκείνους μετά από κάποιο σημείο, το πρόβλημα γίνεται μόνιμο.
ενώ εμείς όταν βγούμε από μια "δύσκολη" κατάσταση το ξεπερνάμε.
έτσι κάπως ενεργούμε και σε έναν καυγά με κάποιον, σύντροφο, φίλο, γνωστό και άγνωστο...
βγαίνουμε από τα νερά μας , "εκτροχιαζόμαστε" κάποιες φορές "τρέμουμε σαν το ψάρι"
γιατί ίσως θέλουμε να ακουστούμε παραπάνω και ο μόνος τρόπος -αν
δεν μπορούμε να το κάνουμε με ήπιο τονο- είναι να παρεκτραπούμε...

Κάποιες πάλι φορές παρακαλάμε αχ, να μην θυμόμουν τίποτα..να τα ξέχναγα όλα
εκεί ...επιλέγουμε και μακαρίζουμε να χάναμε ή να είχαμε επιλεκτική μνήμη...
ξέρετε πόσο δύσκολο είναι για τα άτομα που έχουν επιλεκτική
μνήμη να συγκεντρωθούν και πάλι στο παρόν/???? αυτά τα άτομα είναι τα άτομα
με το αλτσχάιμερ .. και υπάρχουν πολλές διαβαθμίσεις του,ανάλογα με την
ιατρική γνωμάτευση που θα γίνει.
Καμιά φορά λέμε αχ να μην τον είχα γνωρίσει ή να μην την είχα γνωρίσει ποτέ
στη ζωή μου... ξέρετε πόσο δύσκολο είναι να ξεχνάς τα ίδια σου τα παιδιά,
τα άτομα της οικογένειας σου?? τρέμω για αυτό το βήμα όταν έρθει...
κι όμως πάλι αντιδρούμε σαν άτομα με αλτσχάιμερ, όταν μετά από έναν χωρισμό...
κάποιες φορές, ίσως ξεχνάμε κάποια πράγματα που έχουν συμβεί γιατί απλά θέλουμε τα
ξεχάσουμε για να μην μας πληγώνουν...έτσι κάνουν και τα άτομα της νόσου...ξεχνάν ότι
τους έχει μάλλον πληγώσει ... αλλά ξεχνάν και βασικές τους ανάγκες...
εμείς αυτό το κάνουμε συνειδητά...


Κάποιες πάλι φορές λόγω κάποιων μεγάλων εσωτερικών συγκρούσεων, με τον εαυτό μας,
αλλά και εξαιτίας κάποιων άλλων παραγόντων (εργασία, οικογένεια, κοινωνικό περιβάλλον, σχέσεις προσωπικές - διαπροσωπικές) μας φέρνουν στο μεγάλο σκαλοπάτι της κατάθλιψης.
Εκεί έχουμε να αντιμετωπίσουμε πολλά μα πάνω απ' όλα τον Εαυτό Μας.
Πέφτουμε στο κενό... ένα κενό που ξεκινά, από το "χάσιμο" του εαυτού μας για μερικά δευτερόλεπτα, έως και αρκετά λεπτά....μένουμε απαθείς..
Συχνά ξεκινάμε, να "αποκοβόμαστε" από τον κοινωνικό μας περίγυρο, παρέες, φίλους..
Δεν έχουμε όρεξη για καμία δραστηριότητά μας.. πολλές φορές η εργασία μας μας κουράζει...
και όσο κι αν προσπαθούμε να αντεπεξέλθουμε, πιέζουμε τον εαυτό μας..
Άλλες πάλι φορές καταπιεζόμαστε στο να βγούμε έξω...να διασκεδάσουμε, για να μην χαλάσουμε το χατήρι φίλων και συγγενών..
Άλλες πάλι φορές μένουμε ώρες καθηλωμένοι στο κρεβάτι να κοιτάμε το κενό...
Αισθανόμαστε ότι δεν έχουμε να προσφέρουμε τίποτα και απομονωνόμαστε από το περιβάλλον.
Αισθανόμαστε ότι φταίμε μόνο εμείς για όλα όσα μας συμβαίνουν γύρω μας..
Κάποιες φορές κάποιες καταστάσεις (αρρώστιες, θάνατος) μας κάνουν να μην φροντίζουμε τον εαυτό μας... και άλλες πάλι φορές κάνουμε πράγματα εντελώς μηχανικά για να δείξουμε ότι είμαστε καλά ενώ ένα κομμάτι μας υποφέρει και πονάει...
Κάποιες φορές καταφεύγουμε σε ειδικούς, κάποιες άλλες πάλι με την βοήθεια καλών φίλων, όσο μπορούν και οι φίλοι να βοηθήσουν , βοηθιόμαστε και προσπαθούμε να βγούμε από αυτές τις καταστάσεις...
Μια διαφορά σε αυτήν την κατάσταση, εμείς μπορούμε να δούμε να προσεγγίσουμε ότι κάτι δεν πάει καλά με τον εαυτό μας και να ανατρέξουμε σε βοήθεια, τα ηλικιωμένα άτομα όμως στο μεταίχμιο της γεροντικής άνιας και σε συνεργασία με την κατάθλιψη δεν προλαβαίνουν να κάνουν τίποτα και να σώσουν τον εαυτό τους...γιατί απλά όλα συσσωρεύτηκαν...

εμείς όμως μπορούμε να βγούμε από όλες αυτές τις καταστάσεις... που κατά καιρούς μπαίνουμε...
με τη βοήθεια μας και την βοήθεια άλλων...και τον εαυτό μου βάζω μέσα ... γιατί κι εγώ ανήκω σε όλες τις παραπάνω κατηγορίες ή μπορεί και να μπω... ή να έχω μπει και να μη το έχω συνειδητοποιήσει.
Το θέμα είναι το κάνουμε? μπορούμε ή απλά και πάλι αδρανούμε?



6 σχόλια:

Argyrios G. είπε...

ksereis kati...
eisai tixeri pou xarikes tous papoudes sou mexri afti tin ilikia...sto leo giati ego tous exasa tous teleftaious oso imoun sto gimnasio...
ipotheto pos einai diskolo na vlepeis tin giagia sou etsi...otan "figei" tha iremisei....ma einai simantiko pou einai ekei gia sena....pou sou pianei to xeri...kai as min einai poli kala...
esto kai mesa sto xameno tis mialo...kati tha kanei tsaf kathe fora pou se vlepei kai tha tis dinei xara kai as min katalabainei ti einai..
oso gia tin katathlipsi...prin 1-2 mines imoun sta prothira i ta eixa perasei den ksero...
einai diskola...eidika an eisai monos na pernas toso diskola kai na min mporeis na frontiseis ton eafto sou....alla prepei/ofeiloume na stathoume sta podia mas....me ligi voitheia apo eidikous i/kai filous...
alla kai otan vgoume apo afto ton lithargo den simainei oti ola ok...giati to provlima iparxei akoma kai prepei na palevoume sinexos...
kalo sou vradi....
xarises omorfes- glikes eikones me to keimeno sou....

Δακανάλη Μαρία είπε...

Αργυρη: εν μέρει ναι είμαι τυχερή.. που μέχρι τώρα τους χαίρομαι.. ξέρεις πιο είναι το δύσκολο για μένα, να έρχεται η παρούσα εικόνα κάποιες φορές να μου γεμίζει δάκρυα τα μάτια, και να μου θολώνει τις παιδικές μου αναμνήσεις.

όσο για την κατάθλιψη, είσαι μόνος σε αυτό το παιχνίδι εσύ και ο εαυτός σου, εσύ πρέπει να φροντίζεις τον εαυτό σου και οφείλουμε να σταθούμε στα πόδια μας.. αλλά πριν από αυτό πρέπει να αποδεκτούμε την κατάσταση, να βρούμε τα "κακά" σημεία και να τα πολεμήσουμε κι αυτό γίνεται διαρκώς... είτε μιλήσεις σε ειδικό ή ακόμα και σε φίλους, όπως πολύ σωστά είπες το πρόβλημα πάντα θα υπάρχει και πρέπει πάντα να το παλεύουμε.

ήταν απλά μια κατάθεση ψυχής...

Σταλαγματιά είπε...

Στιγμες τέτοιες όλοι περνάμε λίγο ή πολυ ο καθένας με τον δικό του τρόπο.
Ξέρεις τι πρέπει να γίνει;
Να βρίσκουμε την δυναμη και να κρατάμε μόνο τα καλά που μας αφήνουν οι στιγμές και ολα τ άλλα να μας "μαθαίνουν" το μάθημα που πρέπει και ύστερα να χάνονται.

Μην αφήνεις τα συναισθήμτα να σε κατακλύζουν, θεώρησε τα επιλογές.

Καλο ξημέρωμα

Δακανάλη Μαρία είπε...

Σταλαγματιά: σε ευχαριστώ πολύ για τις συμβουλές σου θα τις λάβω σοβαρά υπόψιν μου...εν καιρώ..
την καλησπέρα μου και καλό σου βράδυ

KRITIagapimeni είπε...

kalimera evestiti kiria mou

Δακανάλη Μαρία είπε...

KRITIagapimeni: Καλημέρα να έχεις μια όμορφη μέρα και εβδομάδα.. :))))