Δυό νύχτες-Αλίμονο - Δημήτρης Μητροπάνος

Λέξεις...

Λέξεις που γράφονται …σε σκληρό χαρτί.

Σε χαρτί που μένουν χαραγμένες..

Αποτυπωμένες χωρίς να μπορείς ,

Να θέλεις, να τις διαγράψεις..

Οι λέξεις απαρτίζονται από μικρά

Κατά ανάλογη σειρά γράμματα..

Το νόημα τους διαφέρει αναγνώστα μου

Από τι νόημα εσύ θα τους δώσεις

Λέξεις βαριές, λέξεις λεπτές, λέξεις

Που γίνονται προτάσεις….

Κι εσύ εκεί, να προσπαθείς να βρεις

Κι άλλες…

Τη μια να πληγώσεις και την άλλη

Να πληγωθείς…

Λέξεις … με περιεχόμενο …

Περιεχόμενο και ουσία …

Και ποια είναι φίλε μου η ουσία?

Λέξεις: φόβος, θέλω, σιωπή, νύχτα,

Αμφιβολία, εμπιστοσύνη, προδοσία,

Αντοχή, ανοχή, κραυγή, θρύμματα,

Ψυχή, σκέψεις, πόνος, θάνατος,

μάχες, εγώ, εσύ, αυτός..

Όλα είναι λέξεις, φίλε μου, και πιάσε

Βάλε τις σε σειρά …

Και δες τι έχεις δημιουργήσει..

Αγάπη, μίσος,  θάρρος , αλήθεια, ψέμα ..

Τι ? αναρωτιέσαι ???

Δεν πρέπει … φίλε μου, οι λέξεις….

Και ο λόγος όταν δεν τα χρησιμοποιήσεις

Σωστά… με τον κατάλληλο τρόπο….

Γίνονται μαχαίρια που αναζητούν

Τα δικά σου χέρια για τα πετάξεις…

Προς πάσα κατεύθυνση…

Κι έτσι θα πονέσεις, θα χωρίσεις, θα κλάψεις,

Θα ματώσεις… παντού κόκκινο ….

Παντού μέσα σου κι έξω σου…

Και ξέρεις κάτι φίλε μου,

Δύσκολα βγαίνει το χρώμα ετούτο…

Λεκές που μένει …

Να σου θυμίζει … τον τόπο, τον τρόπο,

Την ώρα, που διέπραξες το έγκλημα…

Να σκοτώσεις με τις λέξεις…

Και εσύ να πρέπει

να κάνεις την αναπαράσταση..

ενός δράματος….

Μα, αλήθεια ποιανού?

Του εαυτού σου, των λέξεων,

Ή εκείνων που πλήγωσες …

Ή εκείνων που πλήγωσαν εσένα…

Η υπόθεση θα εκδικαστεί

Και πάλι οι λέξεις θα νικήσουν…

Reamonn - Pain

All these words rushing round inside my head
All these thoughts we held so close and still we never said
All these dreams I can't believe what I would do for you
Holding on is there anything left to loose
There's something beautiful about you but I just
can't explain I found it in the rain I found it in the rain
So much Pain, so much Pain is coming down will you hold me close again, hold me close again.
So much Pain, so much Pain is coming down will you hold me close again, hold me close again.
I cannot understand, I tried so hard to understand all this love I have for you forever and a day
All these words don't mean much when we turn our backs away
All these thoughts will be crushed if there's nothing left to say
I will not remain silenced by the claim that it
hurts I will fight for love I will fight for what it once was.
There's something beautiful about you but I just
can't explain I found it in the rain I found it in the rain
So much Pain, so much Pain is coming down will you
hold me close again, hold me close again.
So much Pain, so much Pain is coming down will you
hold me close again, hold me close again.
So much Pain, so much Pain is coming down will you
hold me close again, hold me close again.

now cry

Εν λευκώ

Φίλος είναι..........

Φίλος είναι κάποιος 

που ξέρει το τραγούδι της καρδιάς σου

και μπορεί να σου το τραγουδήσει 

όταν έχεις ξεχάσει τα λόγια. 

-Ντονα Ρόμπερτς

Δεν έχει επιστροφή

Ας μιλήσουν και πάλι τα τραγούδια

Οι σταγόνες της βροχής

Κάποτε η βροχή ήταν έντονη..
τόσο έντονη που μόνο να την άγγιζες,
να περπατούσες κρατώντας της
συντροφιά.... σε εξιλέωνε..
σε καθάριζε ... από το μέσα
κόσμο σου... που έβραζε και
ξεχύνονταν προς τα έξω
σαν καταρράχτες.

Τώρα απλά η βροχή είναι ένα σπάνιο
φαινόμενο.... κι έτσι όλα συσσωρεύονται μέσα μας..
Μικρές καθημερινές σταγόνες..
μια μια να λιμνάζουν ..
Να γίνονται όλα θάλασσα...
ωκεανός ...
Θέλω να φωνάξω..
Θέλω να κλάψω αλλά
νομίζω στέγνωσε κι αυτό..
Κι έτσι μένω να κοιτάζω το κενό...
Το κενό του χώρου, το κενό το εντός μου..
Ένα κενό ... που δεν μπορείς να βρεις λόγια
να το περιγράψεις...
κάνεις πράγματα, κινήσεις μηχανικές..
φοράς την ημέρα εκείνο το
προσωπείο, που σε κάνει
να ξεχνιέσαι ... να γελάς..
να δείχνεις καλά..
και μόλις η νύχτα πέσει...
Α! η νύχτα μου άρεσε κάποτε..
τώρα ούτε κι εκείνη αλλά ούτε κι εγώ
δεν έχουμε τις καλύτερες σχέσεις...
Λες και είμαι μέσα
σε μια βιομηχανοποιημένη παραγωγή
και ενώ θέλω να κλάψω, απλά
δεν μπορώ... με τυφλώνει αυτή
η συνεχόμενη λάμπα πυράκτωσης που
μου έχει τοποθετηθεί από πάνω μου
και λες και πρέπει να παράγω συνεχώς
χαμόγελα, γέλια, ανεμελιά..
Θέλω να τρέξω, να φωνάξω να ουρλιάξω...
αλλά δεν έχω συντροφιά..πια τη βροχή..

κάποτε είχα βρει ένα όμορφο τριαντάφυλλο
εντός μου. .. το φρόντιζα καθημερινά..
αλλά δεν μου είχε μάθει κανείς
για εκείνα τα σκουλήκια..
που έρχονται και κάθονται στις ρίζες του..
και το "ροκανίζουν"
και μέρα με τη μέρα ... απλά του αφαιρούσαν
ένα κομμάτι , ένα κομμάτι ζωτικότητας του.
Κι έτσι το τριαντάφυλλο μου ,
μαράθηκε...
ότι κι αν του έκανα δεν μπορώ
να το επαναφέρω....
Προσπαθώ.. αλλά θέλει να πιστέψω κιόλας
ότι δεν έχει χαθεί τίποτα..
πρέπει να βρω τρόπο
να σκοτώσω τα σκουλήκια...
ή να τους βρω μια άλλη ασχολία
και να μην τρώνε το δικό μου τριαντάφυλλο...

Αλήθεια μπορώ ή δεν θέλω?
μήπως το θέλησα εγώ???
μήπως δεν το προστάτευσα σωστά..?

είσαι ακόμα μέσα μου ή
απλά δεν υπάρχεις???
Άραγε ακούει κανείς?????
τοκ τοκ.. τικ τικ ... τακ τακ...
δεν ακούω πια τίποτα ... απλά
μια βαριά ανάσα... 

Παραμύθι Στέλιος Ρόκκος!

Θέλω να μου πεις αυτό το παραμύθι μ΄εκείνο το κορίτσι και ...το άλογο!!!

Κλείνω τα μάτια

και σε προσκαλώ,

να με πάρεις απ’ το χέρι,

και να ταξιδέψουμε παρέα…

Φαντάσου λοιπόν πως περπατάμε

αγκαλιασμένοι, σε μια άλλη πόλη.

Εκεί ο κόσμος είναι άγνωστος για εμάς.

Στην πόλη, αυτή, τα πάντα είναι όμορφα…

Είναι Χριστούγεννα, η πόλη έχει φορέσει

τα γιορτινά της..κι εμείς

σουλατσάρουμε στα στενά σοκκάκια της…

Δρόμοι πλακώστροτοι , θυμίζουν μια άλλη

εποχή.. Καστροπολιτείες, Γέφυρες, κτίρια μπαροκ,

γοτθικά, δίνουν μια άλλη αίσθηση μιας άλλης εποχής…

Λες και ζούμε εκεί γύρω στον 9ο αιώνα..που η καλλιτεχνική φύση

ανθούσε πολύ σε διάφορες πόλεις της Ευρώπης..

Κι εμείς απλά επιλέξαμε την πόλη εκείνη που μάγεψε

τον Γκαίτε, τον Καφκα, τον Κεπλερ, και τον Μοτσαρτ..

Μια πόλη γεμάτοι από πύργους που ο καθένας έχει μια ξεχωριστή

ιστορία ..πύργοι που βρίσκονται τοποθετημένοι στα πιο πιθανά

και απίθανα μέρη….και προσπαθούν να αγγίξουν

τον ουρανό …δίκαια ονομάστηκε “πόλη των 1000 πύργων”.

Σε αυτήν τη πόλη, που σε λίγες ημέρες θα περπατήσω, θα ήθελα

πραγματικά και όχι στη φαντασία μου

να ήσουν μαζί μου… δίπλα μου, αγκαλιά μου, πλάι μου

και όχι η σκιά μου…(μήπως δεν είσαι ούτε αυτό(???)…

όπως και να χει εγώ θα σε αναζητώ..κάποια στιγμή θα σε συναντήσω

και τότε θα μιλήσουν οι ψυχές μας)

Σε προσκαλώ λοιπόν έλα….

πάρε το χέρι μου και πάμε ….

Συναισθηματική φόρτιση

Είναι φορές που κάθομαι απλά και σε κοιτώ...
χωρίς να έχω κάτι να σου πω...
λες κι εγώ είμαι άδεια ...
αλλά κι εσύ...
τη μια κοιτάω το άδειο κρεβάτι δίπλα σου
και αναλογίζομαι την σκιά του, την μορφή του
και την άλλη το δικό σου κρεβάτι, στο οποίο εσύ
δίνεις τη δική σου προσπάθεια..
οι ερωτήσεις, συχνά οι ίδιες...
με υπομονή, οι απαντήσεις πάντα οι ίδιες..
ερωτήσεις - απαντήσεις είναι το παιχνίδι μας...
ένα παιχνίδι που όμως δεν γίνεται πάντα με τους ίδιους
κανόνες.
Γύρισα πριν λίγο από ένα σεμινάριο..
χτύπησα , μπήκα, κι εσύ εκεί...
στο κρεβάτι.. το τρέμουλο έχω παρατηρήσει
ότι έχει αυξηθεί ... σου κράτησα το χέρι...
πάντα ξέρεις όταν μπαίνω στο σπίτι..
συγκρατούμαι , να μην δακρύσω...
θα μου πεις λύπηση? όχι απλά
σκέφτομαι την πορεία της ζωής..
σκέφτομαι εσένα λίγα χρόνια πριν
και πως σε ζω τώρα..
γυρνάς και μου λες,
-"παιδί μου το κρεβάτι είναι σκλαβιά"
κι εγώ απλά συνεχίζω να σου υπενθυμίζω
ότι δεν είναι σκλαβιά, γιατί παθολογικά δεν έχεις τίποτα.
εσύ όμως δε το καταλαβαίνεις... και λογικό είναι..
έχεις δει τη ζωή σου να αλλάζει..
φταίνε και τα γηρατειά .. πάει μεγάλωσες πια..
αλλά εγώ προτιμώ, να σε θυμάμαι δραστήρια..
ζωντανή.. να κινείσαι... μια γιαγιά, που ήταν πάντα με το χαμόγελο..
μια γυναίκα που παρά την καταπίεση, που όλες οι γυναίκες ενός χωριού
έχουν υποστεί.. πάντα ήσουν "το καμάρι" του χωριού...και είσαι ακόμα...
με ρωτάς ξανά και ξανά.. τα ίδια πράγματα...
μου λες αύριο είναι του αγίου κωνσταντίνου?
εκεί φρίκαρα... να σου πω την αλήθεια... γιατί ναι μεν μπερδεύεις
, δεν θυμάσαι, αλλά τώρα βλέπω ότι μάλλον το θέμα αρχίζει να γίνεται
πιο έντονο.. ίσως πρέπει να αλλάξεις ιατρικοφαρμακευτική αγωγή..
ξέρεις τι θα με πειράξει πιο πολύ... αν ξεκινήσεις να τα χάνεις εντελώς...
αυτό θα με καθηλώσει..
μου λες "άντε γιατί δε παντρεύεσαι?" ... γελάω... γελάς..
νομίζοντας ότι μάλλον τον έχω βρει...σου λέω θα γίνει κι αυτό...σιγά σιγά..
μου λες "θέλω να προλάβω..να σε δω νυφούλα..."
δεύτερη σουβλιά ... αλλά με όλη τη δύναμη σου λέω
"θέλεις να με δεις νυφούλα? τότε θέλω μια χάρη.. να πίνεις τα φάρμακα σου,
να σηκωθείς από το κρεβάτι, και να περπατάς.. έστω μικρά βήματα κάθε μέρα..."
γελάς....και το βλέμμα πέφτει για λίγο στο κενό...
σου πιάνω το χέρι, και μου λες είναι παγωμένο...ε , ζέστανέ μου το...
περιμένωντας να κάνεις την κίνηση που έκανες όταν ήμουν παιδί...
το πήρες, μου το έβαλες κάτω από τα σκεπάσματα, και μου το σφίγγες
για να μου το ζεστάνεις... τα μάτια μου σχεδόν γούρλωσαν έτοιμα να κλάψουν..
πάλι κρατήθηκα...
πάλι εσύ στο κενό ... και οι ίδιες ερωτήσεις...
σου απάντησα ξανά ότι αύριο δεν είναι του αγίου κωνσταντίνου αλλά του αγίου νικολάου
ναι, γιορτάζει η μαμά σου.. ναι ..!!! πήρε μπρος για λίγο...γιατί μετά πάλι
τα σύγχησες...πάλι εκεί στο ίδιο ερώτημα και στην ίδια απάντηση...
ξαφνικά κοιτάς το κρεβάτι σου δίπλα, με κοιτάς, σε κοιτώ...και τα μάτια σου
βούρκωσαν.. μου λες "μου λείπει..." το ξέρω.. σου λέω και σε μένα ...
δεν ειναι εύκολο να ξεχάσεις τον σύντροφό σου από τη μια στιγμή
στην άλλη, ένας σύντροφος 70 χρόνια μαζί ...
(ο παππούς μου , 104 χρονών πέθανε στις 5 Αυγούστου)
θα σε αφήσω, πάω δίπλα στο σπίτι μου... μια πόρτα μας χωρίζει ..άλλωστε..
αν θέλεις τίποτα πες στην κυρία που σε φροντίζει να μου χτυπήσει...
ναι κόρη μου... αλλά τώρα είμαι καλύτερα...ήρθες πέρασες και αμέσως ηρέμησα...
καληνύχτα γιαγιά μου!!
την ευχή μου να έχεις παιδί μου!

η πόρτα έκλεισε πίσω μου, αλλά η καρδιά μου και πάλι άνοιξε...
τα δάκρυα έτρεξαν.. αυτό γίνεται καθημερινά πλέον..

σκέφτομαι ότι εμείς κάποιες φορές στη ζωή μας όταν τα πράγματα
δεν μας πάνε έτσι όπως θα θέλαμε ή απλά γιατί
θα θέλαμε άλλα και άλλα μας δίνει η πορεία της ζωής μας
έτσι αντιδράμε..σαν τα άτομα που έχουν πάρκινσον, αλτσαχάιμερ και κατάθλιψη...
μόνο που είναι διαφορετικές οι ερμηνείες των κινήσεων μας...
αν για παράδειγμα, κάτι μας προκαλεί νευρικότητα, ή είμαστε πολλές ώρες
καθηλωμένοι και ακούμε κάποιον ή κάποιους, μας πιάνει μια απερίγραπτη
"φάση" - στο να κουνάμε νευρικά το πόδι μας, να παίζουμε με κάποιο αντικείμενο
τρέμουμε προκαλούμε δονήσεις στο σώμα μας χωρίς να το θέλουμε... έτσι συμβαίνει
και με τη νόσο του πάρκινσον... δεν το θέλουν που κουνάνε το χέρι τους ή το πόδι τους ή και
τα δυο μαζί... αλλά σε εκείνους μετά από κάποιο σημείο, το πρόβλημα γίνεται μόνιμο.
ενώ εμείς όταν βγούμε από μια "δύσκολη" κατάσταση το ξεπερνάμε.
έτσι κάπως ενεργούμε και σε έναν καυγά με κάποιον, σύντροφο, φίλο, γνωστό και άγνωστο...
βγαίνουμε από τα νερά μας , "εκτροχιαζόμαστε" κάποιες φορές "τρέμουμε σαν το ψάρι"
γιατί ίσως θέλουμε να ακουστούμε παραπάνω και ο μόνος τρόπος -αν
δεν μπορούμε να το κάνουμε με ήπιο τονο- είναι να παρεκτραπούμε...

Κάποιες πάλι φορές παρακαλάμε αχ, να μην θυμόμουν τίποτα..να τα ξέχναγα όλα
εκεί ...επιλέγουμε και μακαρίζουμε να χάναμε ή να είχαμε επιλεκτική μνήμη...
ξέρετε πόσο δύσκολο είναι για τα άτομα που έχουν επιλεκτική
μνήμη να συγκεντρωθούν και πάλι στο παρόν/???? αυτά τα άτομα είναι τα άτομα
με το αλτσχάιμερ .. και υπάρχουν πολλές διαβαθμίσεις του,ανάλογα με την
ιατρική γνωμάτευση που θα γίνει.
Καμιά φορά λέμε αχ να μην τον είχα γνωρίσει ή να μην την είχα γνωρίσει ποτέ
στη ζωή μου... ξέρετε πόσο δύσκολο είναι να ξεχνάς τα ίδια σου τα παιδιά,
τα άτομα της οικογένειας σου?? τρέμω για αυτό το βήμα όταν έρθει...
κι όμως πάλι αντιδρούμε σαν άτομα με αλτσχάιμερ, όταν μετά από έναν χωρισμό...
κάποιες φορές, ίσως ξεχνάμε κάποια πράγματα που έχουν συμβεί γιατί απλά θέλουμε τα
ξεχάσουμε για να μην μας πληγώνουν...έτσι κάνουν και τα άτομα της νόσου...ξεχνάν ότι
τους έχει μάλλον πληγώσει ... αλλά ξεχνάν και βασικές τους ανάγκες...
εμείς αυτό το κάνουμε συνειδητά...


Κάποιες πάλι φορές λόγω κάποιων μεγάλων εσωτερικών συγκρούσεων, με τον εαυτό μας,
αλλά και εξαιτίας κάποιων άλλων παραγόντων (εργασία, οικογένεια, κοινωνικό περιβάλλον, σχέσεις προσωπικές - διαπροσωπικές) μας φέρνουν στο μεγάλο σκαλοπάτι της κατάθλιψης.
Εκεί έχουμε να αντιμετωπίσουμε πολλά μα πάνω απ' όλα τον Εαυτό Μας.
Πέφτουμε στο κενό... ένα κενό που ξεκινά, από το "χάσιμο" του εαυτού μας για μερικά δευτερόλεπτα, έως και αρκετά λεπτά....μένουμε απαθείς..
Συχνά ξεκινάμε, να "αποκοβόμαστε" από τον κοινωνικό μας περίγυρο, παρέες, φίλους..
Δεν έχουμε όρεξη για καμία δραστηριότητά μας.. πολλές φορές η εργασία μας μας κουράζει...
και όσο κι αν προσπαθούμε να αντεπεξέλθουμε, πιέζουμε τον εαυτό μας..
Άλλες πάλι φορές καταπιεζόμαστε στο να βγούμε έξω...να διασκεδάσουμε, για να μην χαλάσουμε το χατήρι φίλων και συγγενών..
Άλλες πάλι φορές μένουμε ώρες καθηλωμένοι στο κρεβάτι να κοιτάμε το κενό...
Αισθανόμαστε ότι δεν έχουμε να προσφέρουμε τίποτα και απομονωνόμαστε από το περιβάλλον.
Αισθανόμαστε ότι φταίμε μόνο εμείς για όλα όσα μας συμβαίνουν γύρω μας..
Κάποιες φορές κάποιες καταστάσεις (αρρώστιες, θάνατος) μας κάνουν να μην φροντίζουμε τον εαυτό μας... και άλλες πάλι φορές κάνουμε πράγματα εντελώς μηχανικά για να δείξουμε ότι είμαστε καλά ενώ ένα κομμάτι μας υποφέρει και πονάει...
Κάποιες φορές καταφεύγουμε σε ειδικούς, κάποιες άλλες πάλι με την βοήθεια καλών φίλων, όσο μπορούν και οι φίλοι να βοηθήσουν , βοηθιόμαστε και προσπαθούμε να βγούμε από αυτές τις καταστάσεις...
Μια διαφορά σε αυτήν την κατάσταση, εμείς μπορούμε να δούμε να προσεγγίσουμε ότι κάτι δεν πάει καλά με τον εαυτό μας και να ανατρέξουμε σε βοήθεια, τα ηλικιωμένα άτομα όμως στο μεταίχμιο της γεροντικής άνιας και σε συνεργασία με την κατάθλιψη δεν προλαβαίνουν να κάνουν τίποτα και να σώσουν τον εαυτό τους...γιατί απλά όλα συσσωρεύτηκαν...

εμείς όμως μπορούμε να βγούμε από όλες αυτές τις καταστάσεις... που κατά καιρούς μπαίνουμε...
με τη βοήθεια μας και την βοήθεια άλλων...και τον εαυτό μου βάζω μέσα ... γιατί κι εγώ ανήκω σε όλες τις παραπάνω κατηγορίες ή μπορεί και να μπω... ή να έχω μπει και να μη το έχω συνειδητοποιήσει.
Το θέμα είναι το κάνουμε? μπορούμε ή απλά και πάλι αδρανούμε?

Χαρούλης Γιάννης - Χειμωνανθός

Η αγάπη φόβους κι όνειρα δειπνά προτού ραγίσει
στου πόνου το ξωκλήσι αγιάζει η ερημιά
κι εγώ μια θλίψη που ζητώ για να με σημαδέψει
το φως πριν βασιλέψει θα σ αρνηθώ ξανά.

Ημικρανίας το ανάγνωσμα

Και ενώ η καλή μέρα από το πρωί λένε ότι φαίνεται...
Εμένα με επισκέφτηκε ανάποδα..
Μια ημικρανία που κρατάει μέχρι και αυτήν την ώρα...
αν και το πίσω μέρος του μυαλού
πάει μωρέ μπας και κρύωσα....
για να δω ... αγγίζω το μέτωπο
-όσο αυτό μπορεί να με αφήσει να το ακουμπήσω
από το δυνατό κρότο που κάνει-
μπα ... απύρετη μου φαίνομαι...
ξαπλώνω ξανά ... παίρνω τηλ
το πρωί ότι στη δουλειά σήμερα
δεν θα πήγαινα...
πέφτω κοιμάμαι
τα πάντα γύρω γυρνάν ... μέχρι που
ξεράθηκα μέχρι της 11
μετά σηκώθηκα ...σα κεφάτη μου φάνηκα
αλλά με το κεφάλι
σα ρακοκάζανο...αυτό το μεγάλο...
μπααααα,
πάλι σέρνομαι στο κρεβάτι....γρήγορα
εκεί μεταξύ ύπνου και ζάλης, σκοτοδύνης
σκέφτομαι μωρέ λες
να με επισκέφτηκε ο Η1Ν1???
άντε πάλι , το θερμόμετρο
απύρετη... ναυτία , εμετό δεν...
απλά ένα πόνος ελαφρύς (μεγατόνων)
στο κεφάλι....
πέφτω πάλι , γυρίζω πλευρό ..
να σου τα τηλέφωνα τώρα αργά το βράδυ..
από μαμά , μπαμπά....
βρε να ρθω να σε πάρω...?
-όχι λέμε ημικρανία είναι θα περάσει..
-κι αν παιδί μου είσαι άρρωστη, να ρθω να σου κάνω
ένα βραστό....
-όχι λέμε μπορώ και μόνη μου ... αυτή τη στιγμή
απλά με πονά το κεφάλι μου... θα μου περάσει
έχω κλείσει τα πάντα... (καλά ψέματα μόνο το ιντερνετ έχω ανοιχτό...)
και είμαι ξαπλωμένη....
-ο πατέρας σου φωνάζει ότι σαφήσαμε στο ξεροβόρι
και κοιμάσαι ... θα ρθει να σε πάρει...
-όχι λέμε αν δεν είμαι καλά
θα έρθω αύριο να σαι σίγουρη..
καληνύχτα..
τουουουουουουοττττττττττττ
κι εκεί που σκέφτομαι όλα αυτά
και ο πονοκέφαλος δείχνει σα να υποχωρεί...
σκέφτηκα ότι ναι όταν είμαι άρρωστη
είμαι πολύ περίεργη..
δε θέλω ντάντεμα ...
θέλω να είμαι μόνη μου , άλλωστε τόσα χρόνια
μόνη μου ήμουν όταν αρρώσταινα, όταν
έβηχα, όταν είχα πονόλαιμο, τόσα χρόνια 12 χρόνια από τότε
που λείπω από την οικογενειακή θαλπωρή...
κι εκεί πάνω να σου και ήρθε και καρφώθηκε η σκέψη η εξής...η τελευταία
βρε τότε στο νησί που ήσουν με τον Ψ... είχες αρρωστήσει... το θυμάσαι?/?
- το θυμάμαι ... ναι ...αχχχχχχχ
-ήταν η μόνη φορά -το λέω και το τονίζω- η μόνη φορά
που μου άρεσε κάποιος να με περιποιείται ενώ δεν ήθελα...
είχα που λέτε τότε ανεβάσει πυρετό, γιατί με είχε πιάσει πονόλαιμος..
είχε έρθει από το σπίτι και μου έκανε ρακομελα,
κομπρέσες για να μου πέσει ο πυρετός
και με είχε τόσο σφιχτά στην αγκαλιά του
γιατί εγώ συνέχιζα να τρέμω σαν το ψάρι..
Εκεί γύρω στα χαράματα της δεύτερης μέρας,
της περίθαλψης μου ...με σηκώνει σχεδόν στα χέρια...
και με πάει στο ντούζ γιατί ο πυρετός δεν έπεφτε..
Είχα αισθανθεί ..τόσο μα τόσο .. ανήμπορη
-όχι ότι δεν ήμουν- απλά δεν ήθελα
να κάνει τίποτα ....
απλά όταν αρρωσταίνω δε θέλω
αγκαλιές και φιλιά..
θέλω την ησυχία μου...βέβαια
να σας πω τη μαύρη αλήθεια..
μου χει λείψει.. μου χει λείψει εκείνη η μεγάλη αγκαλιά
που με κρατούσε μέσα του λες και ήθελε
να μου πάρει τον πυρετό...
κομπρέσες, μέχρι και βεντούζες ρωτούσε τη μάνα του
πως παίρνουν να μου πάρει...
του έλεγα βρε δε μπας καλά
εγώ βεντούζες .. δεν κάθομαι να μου πάρεις
τέλος.
γελούσε ακόμα θυμάμαι το γέλιο του
αλλά και τη λαχτάρα του...την αγωνία του
για να γίνω καλά...

Μα, τι τα θυμάσαι τώρα όλα αυτά...
φταίει η ημικρανία ...
φταίει που καθώς προσπαθώ να κάνω μασαζ
στο κεφάλι μου
πιάνω μια μια φλέβα που χτυπά,
έναν έναν διαβιβαστή που θέλει
να με ταξιδέψει ... και τα κατάφερε
στο παρελθόν...
ναι μου λείπει .. .μου λείπει τώρα
που είμαι έτσι ...
εκείνη η αγκαλιά του...
εκείνη η προσπάθειά του
και είναι βλάκας μεγάλος βλάκας
που με άφησε να φύγω από δίπλα του
που τον άφησα κι εγώ.. δε λέω...
αλλά που θα πάει
είπαμε το παλιό καλό κρασί...
ή άμα πολυκαιρίσει
γίνεται ξύδι ή ωριμάζει...

υ.γ. απλά ήθελα να τα καταγράψω..
και το έκανα...
καλή σας νύχτα...
ελπίζοντας ο Η1Ν1 να μη έρθει
αλλά να έρθει κάτι άλλο πιο ώριμο
πιο ζωντανό
πιο φρέσκο..
γιατί το παρελθόν δε πρόκειται να έρθει
με τίποτα...
μωρέ λες, να χω πυρετό...???
ασυναρτησίες μου φαίνονται όλα ...
πάω για θερμομέτρηση..

τανια τσανακλιδου εγω για δυο 2009 προσωπογραφια LYRA

Στίχοι: Ελεάνα Βραχάλη
Μουσική: Γιάννης Χριστοδουλόπουλος
Πρώτη εκτέλεση: Τάνια Τσανακλίδου

Γράφω εγώ συνθήματα
γράμματα, μηνύματα
και ούτε μια απάντηση
χρόνια έχω συντροφιά
αντί για σένα μια σκιά.

Μόνη τα μεγάλωσα
τα όνειρα που μάλωσα
που κλαίνε σε ζητούν διαρκώς
μα μου λείπεις δίχως άλλοθι
αχ, τι ζωή παράλογη.

Ένα αστείο η ζωή
δεν έχει πώς, ούτε γιατί
κι εγώ που ζω καιρό για δύο
πια δε γελάω μ` αυτό τ` αστείο
εγώ για δύο.

Φτιάχνω εγώ καφέ για δυο
και μιλάω στο κενό
σου συζητώ τα νέα μου
σε βλέπω στον καθρέφτη μου
σε νοιώθω εδώ συμπαίκτη μου.

Η ευτυχία, το κρασί, και το ανοιχτήρι

Μια από τις θεωρίες της Ράνιας στο γνωστό σήριαλ του Mega έλεγε:
"Η ευτυχία είναι σαν ένα μπουκάλι κρασί που βρίσκεται μπροστά στα μάτια μας. Μας περιμένει να το ανοίξουμε και να το πιούμε. Αλλά εμείς έχουμε χάσει το ανοιχτήρι."

Κάτσε να δεις που το είχα δει τελευταία φορά... στο ντουλάπι ... μμμ, όχι κάτσε να κάνω flash back..
Ναι, την τελευταία φορά το είχα χρησιμοποιήσει σ' ένα πάρτυ, ήμασταν δυο σε αυτό το πάρτυ, κάτι γιορτάζαμε, σαν μια μικρή επέτειο , τώρα χωρισμού, επέτειο γνωριμίας ... αγαπητό μου μπλόγκ, αυτό δεν το ενθυμούμε ορθώς.. είχαν γίνει και τόσα που ποιος τα σκαλίζει τώρα... 
Τι λέγαμε? αν ναι !! ένα μπουκάλι κρασί που μας περιμένει κι εμείς το κοιτάμε σαν χάνοι, γιατί δεν μπορούμε να το ανοίξουμε. Ναι υπάρχουν και άλλοι τρόποι: ή σπας το μπουκάλι (ραγίζει, αυτό πάει για την ευτυχία που έρχεται ετεροχρονισμένα και θέλει απλώς να ξαναζεσταθεί στην αγκαλιά σου), οπότε αν θες να είσαι ατζαμής ο οίνος θα σου χυθεί και θα γεμίσει με γυαλιά , οπότε δεν το πίνεις απλά όπως είναι το πετάς στα σκουπίδια... ή απλά με ένα ωραιότατο μαχαίρι προσπαθείς σχεδόν με τελετουργικές κινήσεις να το ανοίξεις σπρώχνοντας το φελλό προς τα μέσα κι έτσι το μπουκάλι με τον οίνο τον έχεις διαφυλάξει και τον γεύεσαι όπως σου πρέπει... 

Βέβαια υπάρχει και η εξής εκδοχή: 
όλοι, πίστεψέ με όλοι, ξέρουμε που έχουμε το ανοιχτήρι, και αφού ανοίξουμε το μπουκάλι οφείλουμε να πιούμε να δοκιμάσουμε αν αυτή η γουλιά ευτυχίας είναι εύγευστη για τον δικό μας ουρανίσκο....αν δεν είναι και συνεχίσουμε να το πίνουμε τότε το μόνο που παθαίνουμε είναι να χαλάσουμε το στομάχι και τη γεύση μας, και εκεί ικανοποιούμε απλά την λαχτάρα του να πιούμε κάτι κι ας ... μας χαλάσει στο τέλος...το θέμα είναι δοκιμάζοντας τη πρώτη γουλιά, ξέρουμε αν θα πιούμε από αυτό το μπουκάλι κρασί ή θα προτιμήσουμε κάποιο άλλο... όπως και να χει στο τέλος πάλι ντίρλα γινόμαστε!!!

 

Χάρις Αλεξίου - Σήμερα κλαίω, αυρίο γελώ (Alexiou 2009)

Ένα πάρα πολύ ωραίο τραγούδι έκανε την εμφάνισή του από το νέο δίσκο της λατρεμένης μας Χαρούλας Αλεξίου, με τίτλο Σήμερα κλαίω, Αύριο γελώ.





Το συγκλονιστικό είναι τα λόγια ετούτα ντύθηκαν με μια απάντηση από την γνωστή σε όλους μας Κική Δημουλά με τίτλο "Για Ποιόν" απολαύστε το βίντεο και δείτε και την απάντηση παρακάτω:

Σε ακούω
είσαι ένα τραγούδι ταξιδευτικό,
πετάς μακριά πλατιά και φτάνεις
σε κάθε εξόριστης ανάγκης την ακοή.

Ξέρω ότι και το Θεό θ' αναστατώσεις
πως θα σε τραγουδάει τα βράδυα
μόνος, αποσυρμένος
εκεί στ’ ουρανού το επιπλωμένο
με σύννεφα καθιστικό

χαμηλωμένα θα σε τραγουδάει
μην τον ακούσουν να γελά
τα λάθη που έχει κάνει και αγριέψουν
μην τον ακούσουν τά σωστά που τόσο αδίκησε
κι αρχίσουνε να προσδοκούν ανάσταση.

Όμως εγώ
δασκαλεμένη μοχθηρά
ανάποδα κατηφορικά να τραγουδώ
κα να λικνίζεται στα χείλη μου
παθιασμένη η άκρη του γκρεμού
έτοιμη να χορέψει επάνω στο κενό του
θα σ' έγραφα αλλιώς εγώ τραγούδι

να λές;
σήμερα ίσως τραγουδώ
αύριο μάλλον κλαίω

σήμερα ίσως είμαι δώ
αύριο μάλλον δε θάμαι

και κλαίω σήμερα από χτες
κλαίω από προχτές
γιατί με φόβισαν να προνοώ

και δε θα ρωτήσω
για ποιόν πεθαίνω
ούτε γιατί έτσι κι αλλιώς πεθαίνω.

Τότε που ρώτησα γιατί
χωρίς κανένανε για ποιόν
σκέτο γιατί
έτσι κι αλλιώς πεθαίνω
τα πράγματα μου το ξεκαθαρίσανε
μαχαίρι απ' την αρχή
απάντηση να πάψω να περιμένω
γιατί δεν ξέρει ούτε αυτή.
Κι αυτή ρωτά.

Και δεν ξαναρωτώ
μόνη μου απαντάω
με το ν’ αναρωτιέμαι επίμονα
τραγουδώντας με χορδές
απαυδισμένες, φάλτσες

για ποιο άραγε όνειρο καλλίφωνο
εν τούτοις ζώ.

Nikos Papazoglou - Augoustos (Live sto al tsantiri news)

Αδυναμία της στιγμής

Να μαι πάλι εδώ...Εδώ, εσύ κι εγώ.. Εγώ αποτυπώνω πάνω σου τις σκέψεις μου κι εσύ τις δέχεσαι, χωρίς να αντιδράς.. απλά τις δημοσιεύεις προς τα έξω..Πολλά τα συναισθήματα τον τελευταίο καιρό..Και μια σκέψη καρφωμένη, εδώ και μέρες. Να τον ακούσω...Να αισθανθώ την ανάσα του, μέσα από το παγωμένο καλώδιο ενός τηλεφώνου, ναι θα ήθελα να τον δω... άλλωστε πάει καιρός πια..που έχω να τον δω...Έχω ξεχάσει από πότε.... Μάλλον άρνηση να θυμηθώ από πότε έχουν να συναντηθούν οι ματιές μας.. Να δω τις γραμμές του προσώπου του, να δω τα μάτια του, τα μελιτζανή, να δω την κορμοστασιά του, να στέκεται δίπλα μου, απέναντί μου, να με κοιτάει στα μάτια και να φωτίζεται ολόκληρος. Ξυπνάνε μνήμες από το νησί που είχαμε ζήσει τον έρωτά μας, ένας έρωτας που έμεινε ανεξίτηλα χαραγμένος, μέσα μου και σε κάθε γωνιά, σοκάκι εκείνου του νησιού. Γύρισα πίσω σε εκείνο το νησί, για διακοπές αυτή τη φορά, και οι αναμνήσεις ξεπήδησαν μια-μια αλλά εκείνος πουθενά. Μικρές σταγόνες δακρύων τις αφήνω να κυλήσουν... μετά από πάρα πολύ καιρό... Εκείνος είναι κάπου εκεί έξω... Πόσες νύχτες και ημέρες, έπιασα τον εαυτό μου να σχηματίζει τον νούμερο του... και μετά έλεγα δεν έχει σημασία τι θέλω εγώ... και το διέγραφα...Από αρχές καλοκαιριού που τελείωσα οριστικά την ιστορία μας... που το τελευταίο χρόνο ήταν μια σχέση εξ αποστάσεως, μια σχέση δια αλληλογραφίας, και όταν η επιθυμία μου έγινε έντονη, να τον δω, εκείνος ή καταστάσεις, για ακόμα μια φορά δεν ξέρω, για ακόμα μια φορά δεν πήρα απάντηση, δεν συναντηθήκαμε ποτέ.. παρά μόνο δια τηλεφώνου, συναντιόμασταν εκεί στις άκριες των τηλεφωνικών γραμμών, να λέμε τα νέα μας , το πως περνάμε, να μου συμπαραστέκεται, να με κάνει ακόμα μια φορά να τον ερωτεύομαι, κι ας ήταν η απουσία του που με πονούσε περισσότερο από όλα εκείνα που τράβηξα τον περασμένο χρόνο. Αυτή η αγριάδα στον τόνο της φωνής του, το σοβαρό του ύφος και η προσμονή του στο να γίνω καλά...με τσάκιζε η αλήθεια είναι.. Γιατί ήξερα ότι αισθάνεται τόσα για μένα, που μου τα έλεγε καθημερινά, που νοιαζόταν για μένα, αλλά όταν ερχόταν εδώ κάπου πιο κοντά μου, εκείνος δεν επιδίωξε να με δει...Το μόνο που απέμεινε από τα τόσα που του είχα αγοράσει να του τα δώσω, όταν θα βρισκόμασταν, είναι ένα κομπολόι. Ήξερα ότι είχε συλλογή από κομπολόγια, και κάποτε του είχα αγοράσει ένα ... και το φυλλούσα για να του το δώσω.. μάταια δεν το πήρε ποτέ.. όπως και του το είπα όταν χωρίσαμε. Όλα εκείνα που μάζευα τόσο καιρό, θα τα σκίσω , θα τα πετάξω δεν μπορώ να με σκιάζουν. Δεν απάντησε ποτέ σε αυτό το μήνυμα τότε.. γιατί τι να έλεγε?

Δεν ξέρω αλλά αυτό το κομπολόι εδώ και μέρες το συναντάω μπροστά μου, ήταν το μόνο που ξέφυγε από το "κάψιμο" όλων εκείνων των αναμνήσεων, και είναι αυτό που εδώ και μέρες με έχει κάνει να τον σκέφτομαι έντονα..Πάντα ήταν τυπικός με θυμόταν στα γενέθλια μου, στη γιορτή μου φέτος τίποτα.. Τελευταία φορά που θυμάμαι να μιλήσαμε ήταν κάπου το καλοκαίρι λίγο μετά τον χωρισμό μας, που πήρε να δει πως είμαι, αν είμαι καλά... και τι είχα κάνει με ένα προσωπικό μου θέμα που είχε προκύψει που με είχε στηρίξει αλλά που ποτέ δεν ήρθε να με δει. Ήταν , τόσο μα τόσο προστατευτικός μαζί μου, δεν ήθελε να μάθει τίποτα κακό για μένα ... και αγωνιούσε τόσο .. που ακόμα και τώρα τον αισθάνομαι ότι κι εκείνος θα ήθελε να με πάρει ένα τηλ, απλά τότε του μίλησα σκληρά , απότομα κοφτά, σχεδόν παγωμένα, ότι το θέμα μου πια δεν τον αφορά... ναι το έκανα αυτό εγώ.... εγώ που για κείνον ακόμα ίσως αισθάνομαι πράγματα.. εγώ που ήμουν παρά τα όσα τραβήξαμε ερωτευμένη με την εικόνα του... τώρα τελευταία κανένα δίμηνο , έχω αρχίσει να μην προσπαθώ να τον αναζητώ στο πλήθος... όχι ότι θα τον έβλεπα και κάπου εδώ τριγύρω άλλωστε είναι από άλλο μέρος... αλλά όταν μια μορφή, μια σκιά σε έχει σημαδέψει τόσο, σε έχει κάνει να περνάς καλά όταν ήμασταν μαζί πριν ξεκινήσει η εξ αποστάσεως σχέση, πάντα η μορφή και τα χαρακτηριστικά του τα έψαχνα, τα αναζητούσα στο οικείο περιβάλλον μου.

Αγαπητό μου ιστολόγιο, όχι δεν θα γίνω άλλο τόσο περιγραφική απλά ήθελα να σου γράψω, ότι τελικά τη σκέψη μου, να τον ακούσω δεν την πραγματοποίησα κατά ένα μέρος. Οκ .... μη φωνάξεις, μη γκρινιάξεις αλλά να! θέλεις η αδυναμία της στιγμής, το όνειρο που είχα δει τις προάλλες με πρωταγωνιστή εκείνον, η σκέψη μου που όλο αυτό το διάστημα είναι καρφωμένη σε εκείνον, του έστειλα ένα μήνυμα.. Ναι το ξέρω αθετώ την συμφωνία με τον εαυτό μου, την έσπασα με λίγα λόγια, εγώ που είχα πει ότι αν βρεθώ σε αδυναμία του στυλ, να τον σκεφτώ να μην το σηκώσω το ρημάδι....ούτε και για sms !!! Το έστειλα και το καθόλου περίεργο είναι ότι μου έστειλε απάντηση ότι είναι καλά, ότι έχει μπλέξει με τα γραφειοκρατικά και ότι ακόμα δεν έχει ξεκινήσει τη δουλειά του...Δηλαδή , τόσο καιρό ήταν εδώ κοντά μου, σχεδόν κοντά μου.... !!!!Με ευχαρίστησε που ενδιαφέρθηκα και του ευχήθηκα καλό ταξίδι γιατί αύριο θα φύγει για Αθήνα, για τα χαρτιά που προσπαθεί να βγάλει..Και μου ευχήθηκε να είμαι καλά..το ίδιο επιθυμώ κι εγώ για κείνον..

Ναι και τώρα θα μου με ρωτήσεις πώς αισθάνομαι εε? ε, λίγο ανακουφισμένη .....ότι τουλάχιστον κι αυτός κι εγώ είμαστε καλά...

Γιατί να πέφτουμε σε αδυναμίες μου λες???? γιατί? αφού είχα πει ότι δεν θα το ξανα σήκωνα το ρημάδι να του μιλήσω έστω και με γραπτό μήνυμα γιατί το αθέτησα... Με εμένα τα έχω δεν τα έχω με εκείνον. Έτσι δεν μειώνω τον εαυτό μου???αγαπητέ μου γιατρέ.... πείτε μου... είμαι σοβαρά???? ποια αγωγή πρέπει να ακολουθήσω έτσι ώστε να μην ξανά υποκύψω στις αδυναμίες μου??? Και αυτή είναι μια μεγάλη...Ισως θα μου πεις επειδή είμαι μόνη αυτή την περίοδο... ίσως επειδή θα ήθελα κάποιον δίπλα μου, ίσως μάλλον θα ήθελα εκείνον δίπλα μου (γιατί να το κρύψω άλλωστε, αλλά ξέρω πια ότι δεν γίνεται). Δεν γίνεται για πολλούς λόγους, και ίσως τελικά να είναι αυτό που λέμε το απωθημένο?

Νιώθω τύψεις απέναντί μου, αλλά θα μου περάσει πάει το μήνυμα πήγε, η απάντηση ήρθε δε μένει παρά να πέσω για ύπνο τώρα μιας και η ώρα πέρασε... και να ευχηθώ να έχω μια ήρεμη νύχτα...

Καλή σας νύχτα!!!

Πέρασα να σου πω μια καλησπέρα

Το πιο γλυκό σου χάρισέ μου βλέμμα
η αλήθεια είναι πως διψώ για ψέμα
αχ είναι η αγάπη μου για σένα
μαχαίρι που πληγώνει μόνο εμένα

Τα ακροδάχτυλα της φαντασίας

Ο νους μου δυο φτερά φορά,
και ταξίδι ξεκινά...
Στο χρονοντούλαπο μπαίνει
και με ταξιδεύει σε σένα..
Σε εσένα που σαν οπτασία
σε βλέπω μπροστά μου να μου γελάς..
Σε εσένα που με αγκαλιάζεις τρυφερά
Τα ακροδάχτυλα των χεριών σου
σκιαγραφούν τις γραμμές του
προσώπου μου...
Κούτελο, μάτια, μύτη, στόμα.
Εκεί σταματάς...τα χείλη χαιδεύεις,
με σφίγγεις ακόμα πιο πολύ
και με φιλάς...
Κόκκινο φιλί , το πάθος ρέει
κατακόκκινο από μέσα...
Στάζει Έρωτα κι Αγάπη...
εκεί σε μια κάμερα, που απέξω
ο κήπος της είναι γεμάτος γιασεμιά..
Το Γιασεμί με μεθάει ...
με φέρνει ξανά στη πόρτα σου..
Δειλά δειλά μπαίνω μέσα κι εσύ
απλά με αγκαλιάζεις παίζοντας με
τα ακροδάχτυλα σου..
Με χαιδεύεις, τα κορμιά μας
προσδοκούν να ενωθούν,γεμάτα από ηδονή,
τα φιλιά φλόγες στάζουν...
πύρινες από τον πυρετό των κορμιών..
Ξαπλώνουμε στο κρεβάτι , με τοποθετείς
σα μια πορσελάνινη κούκλα
προσεχτικά πάνω στο μαξιλάρι σου που μυρίζει το άρωμα
του κορμιού σου...
Τα χείλη μας δεν έχουν σταματήσει να φιλιώνται..
Τα ρούχα μας πετάμε στο πάτωμα και μπαίνουμε
κάτω από τα σκεπάσματα...η θερμοκρασία έχει ανέβει..
Το κορμί αναζητά να λυκνιστεί στους δικούς σου τους ρυθμούς
με τρελαίνει το άγγιγμα σου, εκεί στην δεξιά πλευρά ...
ανατριχιάζει το κορμί... που με τα ακροδάχτυλά σου
με διαπερνάς, σιγά σιγά, σαν να είναι η πρώτη σου επαφή..
Σιγά σιγά ... με φιλάς στο στήθος που ανατριχιάζει
καθώς περνάνε μικρό ρεύματα , από κόκκινα παθιασμένα φιλιά.
Παραδίνουμαι στα χέρια σου, να με κάνεις απόψε ότι θες.
Προχωράς τα φιλιά σου, τα καυτά σου φιλιά , σα ηλεκτρικό ρεύμα
από όλες τις ερωτικές μου ζώνες... παραδίνομαι ανευ όρων ...
Με τρελαίνει το απαλό άγγιγμα σου, στη καυτή περιοχή μου,
από τη μια τα φιλιά σου, από την άλλη τα ακροδάχτυλα σου,
έχω αφεθεί στην δημιουργία του δικού σου τραγουδιού πάνω μου.
Με παίζεις.. ένα - ένα πλήκτρο... βγάζοντας νότες ηδονής..
Και μετά ξεκινάς να συνθέτεις πάνω μου το κομμάτι του Έρωτα..
Του Έρωτα μας .. ηδονικά , και ευλαβικά κάνω να αντιδράσω..
μάταια ... τα μάτια σου πάνω μου καρφωμένα, να πετάνε φλόγες..
να στάζεις ιδρώτα .. που αναμειγνύεται με τον δικό μου...
Στάλες - στάλες συνθέτουν, την ηδονή των κορμιών μας
που τώρα καθώς με έχεις ανάψει.. έχεις μπει μέσα μου..
και σιγοτραγουδάς τη σύνθεσή σου... στίχο στίχο, νότα νότα..
πότε αργά και πότε γρήγορα .. λες και τη μια είμαστε μια μπαλάντα
και την άλλη ένα γρήγορο ροκ κομμάτι.. μέχρι να φτάσουμε
στην κορύφωση της ηδονής...
κι εγώ συνεχίζω να σκέφτομαι εσένα ...
εκεί στα "λυσσασμένα λιμάνια" που τριγυρνάς
μακριά από μένα...

~Μια φορά κι έναν καιρό~

Επτά οι νάνοι κι εγώ στον πάγκο
να παριστάνω τον σαλτιμπάγκο
Μαύρη Χιονάτη αλλού κοιτάζει
το παραμύθι έχει αλλάξει

Στρίβω πιο πέρα να βρω Αλίκη
άδεια η χώρα, το θαύμα λείπει
Τα γουρουνάκια γίναν γουρούνια
κι αντί για τρια είναι μιλούνια

Μια φορά κι έναν καιρό
ήμουν ελπίδα για τον κόσμο
τώρα μόνη κολυμπώ
Μια φορά κι έναν καιρό
τα παραμύθια μου αντέχαν
τώρα δεν αντέχω εγώ

Καλά που είσαι κι εσύ
να μ'αγαπάς πιο πολύ
και να μου λες δυο καινούργια παραμύθια
Καλά που είσαι κι εσύ
να μ'αγαπάς πιο πολύ
και που και που να μου κρύβεις την αλήθεια

Μια φορά κι έναν καιρό

Η Σταχτοπούτα φοράει escada
και για το πόδι δυο-τρια prada
Σκουφίτσα πέτα το κόκκινό σου
ο λύκος είναι μες στο μυαλό σου

Τα πήγα πίσω τα όνειρά μου
ήταν μεγάλα για την καρδιά μου
Κι αν ρίξεις κλότσο δεν θα γυρίσει
το παραμύθι έχει πια σβήσει

Ποτέ ξανά, ποτέ εδώ
Ποτέ γι'αυτούς που αντιπαθώ

MORAL san petalouda xasou

Άγγιξα το πρόσωπό σου
Με τα ακροδάχτυλα
Λύγισε ο εαυτό σου
Φίλα με γλυκόπικρα

Τρεμοσβήνει το κορμί σου
Σπαρταράει τρυφερά
Τα κλειδιά του παραδείσου
Ο Εωσφόρος τα κρατά

Προσπαθείς να μην αλλάξεις
Και μέσα σου φωλιάζεις
Τις ευχές σου τις ματώνουν
Με τύψεις σε τυφλώνουν

Δως μου μόνο ένα σημάδι
Κρύψε ένα δάκρυ
Φτερουγίζει η καρδιά σου
Σαν πεταλούδα χάσου

Αίνιγμα είναι το πάθος
Σαν ερωτική νύχια
Δίλημμα είναι ένα λάθος
Ο Χριστός χωρίς καρφιά

Άσπλαχνη είναι η ζωή μας
Θέλει να μας ξεγελά
Δέλεαρ η επιλογή μας
Σπάσε όλα τα δεσμά

Προσπαθείς να μην αλλάξεις
Και μέσα σου φωλιάζεις
Τις ευχές σου τις ματώνουν
Με τύψεις σε τυφλώνουν

Δως μου μόνο ένα σημάδι
Κρύψε ένα δάκρυ
Φτερουγίζει η καρδιά σου
Σαν πεταλούδα χάσου

Μυρίζει "μπαρούτι εντός κι εκτός μου..πάμε πάλι από την αρχή

 Περίεργα παιχνίδια...
κάποιοι παίζουν με τη φωτιά
κι ας είναι να τους κάψει
η φλόγα...
Εμένα μη με πάρει η μπάλα...
εμένα φοβάμαι ...
όχι εκείνους... εγώ που θα γίνω
και πάλι το μπαλάκι..
Ξέρω τι σου λέω, φίλε μου
εμένα φοβάμαι που
σήμερα ήταν μια από τις πιο ευτυχισμένες
μέρες, ότι θα γίνει η πιο δυστυχισμένη.
Ξέρω το έχω μάθει το μονοπάτι..
Δεν είναι δύσκολο άλλωστε
να διακρίνω τα βήματα μου μέσα από
τη σκόνη της λασπουριάς.
Ένα πράγμα με ανησυχεί θα έχω
προλάβει να αντιδράσω πριν
όλο αυτό με καταπιεί?
εύχομαι πως ναι...
ειδάλλως ... με περιμένουν
ακόμα πιο μαύρες μέρες.
Που πάλι θα της καλύψω με το αστραφτερό μου
και το πιο γλυκό μου
χαμόγελο γιατί θα είναι αυτό η άμυνά μου.
Αν με αναζητήσουν? μα θα φροντίσω να μη γίνει
αυτό... ξέρω να κλεινομαι καλά
μέσα στο φρούριο μου, δεν ξέρω όμως
αν θα χω προλάβει να φορέσω την πανοπλία μου
και θα έχω πάρει το μεγάλο ξίφος μου...
Να τρυπώ  ότι βρίσκω μπροστά μου..
Σάρκα, καρδιά, σώμα, ψυχή...
Πιο θα πονέσει λιγότερο?
αυτό θα το αφήσω τελευταίο
έπειτα, θα βγω στο τελευταίο πύργο του
κάστρου μου και θα φωνάξω νε νικήκαμεν !!!!
Αλλά θα έχω εξαντλήσει κάθε ρανίδα αίμα, ιδρώτα,
και σάλιου μήπως πριν όλα αυτά ακουστώ έστω και
για μια τελευταία φορά.. κι ας είναι η φορά που θα ξεψυχήσω...
μόνο έτσι καταλάβουν ... μόνο έτσι ίσως κάποιοι
με καταλάβουν...
γ@μ# τη τύχη μου .... κι αν υπάρχει ...

Χρόνια Πολλά σε όσους γιορτάζουν

Σήμερα αγαπημένο ημερολόγιο γιορτάζω... Το τηλέφωνο από το πρωί δεν έχει σταματήσει ούτε δευτερόλεπτο... Το βράδυ έχω κανονίσει να πάμε με τους φίλους μου έξω. Επέλεξα ένα μαγαζί που ελπίζω όλοι να περάσουν καλά... και να το ευχαριστηθούμε.

Από το πρωί τηλέφωνα.. "Χρόνια πολλά..ό,τι επιθυμείς, άντε διπλή και του χρόνου!!!!" Ουφφφφ .... ένα πράγμα θέλω να εύχονται όλοι.. Χρόνια Πολλά με ΥΓΕΙΑ!!! Τίποτα άλλο αν θα είμαι ή όχι διπλή του χρόνου, δεν το ξέρω... εκείνο που θα ήθελα είναι Υγεία..Γιατί χωρίς αυτήν δεν θα μπορούμε να κάνουμε τίποτα.

Εύχομαι Χρόνια πολλά σε όσους και όσες γιορτάζουν!!!!!

Κάθε ευτυχία και με πολύ ΥΓΕΙΑ!!!!!!!!!!!!!!!!!!!

Ανακατεμένες σκέψεις

Θέλω να σου πω ότι μου λείπουν οι φίλοι μου ... ναι εκείνοι που έκανα στον παλιό μου χώρο .. μου λείπει και εκείνη η σκιά .. που κάλυπτε τη δική μου.. πάει καιρός από τότε... αλλά ναι μου λείπει..
Κατά καιρούς βέβαια, αναπληρώνεται από άλλες σκιές, ηδονής, κυρίως με μάτια που φεγγοβολούν, νιάτα.. εκεί γύρω στα 22, αλλά τι να το κάνεις όταν ξέρεις ότι αυτό που κάποιες φορές παίρνεις από εκείνους είναι απλά η επιβεβαίωση ότι μετράς ακόμα.Ποιος θα το έλεγε ότι θα υπήρχαν στιγμές που θα νταλαβεριζόμουν με τέτοιες ηλικίες, ε? ακόμα ούτε κι εγώ καλά καλά δεν το έχω πιστέψει.. 
Υπάρχουν βέβαια και εκείνοι που κρύβονται πίσω από μια οθόνη ενός υπολογιστή, και αναζητούν να απολαύσουν στιγμές "ιντερνετικού οργασμού" ή αλλιώς cyber sex. Ένα πράγμα δε μπορώ να καταλάβω πως κατά διαστήματα μου έρχονται τέτοιες προσκλήσεις. Δεν θέλω ρε φίλε... προτιμώ το ζωντανό .. πράγμα που σαλεύει ... που λέει και ο στίχος.. 
Υπάρχουν και κάποιοι/κάποιες που καμιά φορά θέλουν να πιαστούν από κάπου και τελικά ενδίδουν σε τέτοιες ιστορίες.. και έρχεται η ώρα που κάποιος/κάποια τους ζητάει να γνωριστούν και από κοντά, πέρα από το διαδικτυακό παιχνίδι και τη γνωριμία που έχουν κάνει...
Και τότε μπαίνεις στο δίλημμα να πας? ή να μην πας? Έλα μωρέ θα σκεφτείς στο επόμενο λεπτό ... τι έχω να χάσω? τι είχαμε τι χάσαμε? 
Κι αποφασίζεις να πας.. ετοιμάζεσαι παίρνεις το αυτοκίνητό σου και πας στο σημείο που έχετε δώσει ραντεβού.. Εκείνος έρχεται, χαιρετιέστε και αποφασίζετε να πάτε για ένα καφεδάκι. Ξεκινάει να σου λέει για εκείνον, ζητάει πληροφορίες για εσένα. Στιγμιαία , σκέφτεσαι ότι ναι καλός είναι μου αρέσει ο τρόπος που με προσεγγίζει. Αλλά κάτι με χαλάει .. και εκεί πάνω συνειδητοποιείς ότι σε χαλάει το επάγγελμα που κάνει. Μα, αγάπη μου γλυκιά εκείνος από την αρχή μετα την γνωριμία σας μέσα στο διαδίκτυο σου είπε τι δουλειά κάνει, δε σου είχε ψέματα. Ήταν απέναντί σου σωστός, εκείνος απλά αναζητάει μια κοπέλα να τη γνωρίσει με σκοπό να αποκατασταθεί , κι αυτός να κάνει οικογένεια.. Όπως άλλωστε το ίδιο φαντάζομαι είχες εκφράσει κι εσύ.. έτσι από σπόντα γι αυτό και επιδίωξες την γνωριμία γιατί από φάτσα για τα δικά σου γούστα ήταν καλός, αλλά όταν άκουσες ότι κάνει αυτό το επάγγελμα, απλά ξενέρωσες. Ε, δεν μπορούμε να τα έχουμε κι όλα.. και καλό παλικάρι, και καλή δουλειά, και ψηλός, και όμορφος και να σε κάνει να γελάς, και να σε απογειώνει .. κάτσε εεε ψιτττττττ... από τη πρώτη στιγμή δε μπορείς να δεις τίποτα από όλα αυτά. 
Απλά περιμένεις ο χρόνος να σου δείξει τα στοιχεία του. 
Εύχομαι καλή συνέχεια... αν και πραγματικά πιστεύω ότι δεν θα υπάρχει συνέχεια γιατί ξενέρωσες απλά θα τον έχεις να κάνει πότε πότε ένα ντουζάκι ξέρεις σκωτσέζικο ντουζ, μια κρύο μια ζέστη.
Αυτό αγαπητή μου είναι λάθος χειρισμός. Αλλά δεν ξέρω αν μετρά η γνώμη μου πια.. 

Τι κάνω εγώ... εδώ και εκεί ... αναπολώντας τις σχέσεις μου, σκέφτομαι το παιδί που παίχτηκε φάση στις διακοπές μου... και αν κι έχει περάσει καιρός, εκείνος με έχει τρελάνει για το πότε θα βρεθούμε ξανά. Πότε θα πάω στο νησί του, για να περάσουμε κάποιες στιγμές παραπάνω λίγο πιο ερωτικές.. Γελάω, γιατί ακόμα σκέφτομαι πως το έκανα εγώ αυτό το βήμα... πως βρέθηκα στο κρεβάτι με έναν μικρότερό μου.. Καλά, ναι δεν είναι η πρώτη φορά, αλλά με τον πρωην μου είχαμε σχέση ένα 6 μηνο και μετά που χωρίσαμε απλά βλεπόμασταν που και που... Ξέρεις αγαπητό μου μπλογκ το τραγουδάκι της Τερζή, που λέει 

" Που και που με θυμάσαι την πόρτα χτυπάς χαράματα Που και που μ' αγαπάς μα έχεις μιαν άλλη στο νου Που και που με θυμάσαι και τάχα σε πιάνουν κλάματα Τώρα πια θα κοιμάμαι τις νύχτες κι εγώ κάπου αλλού"

ε το ζήσαμε πολύ έντονα και μπορώ να πω πως ήταν καλύτερα έτσι, σχέση που εκείνος ερχόταν σε μένα, όταν απλά ήθελε να ζήσει άλλες στιγμές από εκείνες που του έδιναν οι συνομήλικες του. Στην αρχή, ήμουν κάθετη να μην γίνει έτσι .. αλλά μου είχε εκφράσει τα συναισθήματά του, έστω και εκ των υστέρων. Με είχε αγαπήσει πολύ, και ότι θα έκανε τα πάντα αρκεί να μην με χάσει. Οκ, σε εκείνη τη σχέση, πρέπει να είχα πάρει το βραβείο πρώτου γυναικείου ρόλου, με εναλλαγής πολλών χαρακτήρων. Τα κορμιά μας ενώνονταν απίστευτα τρελά γιατί ήταν μια σχέση κρυφή, η αδρεναλίνη χτυπούσε κόκκινο, η ερωτική μας φωλιά, γέμιζε με χάδια, με ιδρώτα από κορμιά ηδονής, με οργασμικές τελετουργίες και ίσως αυτό είναι που κάποιες φορές του λείπει και με αναζητά. Όμως τώρα είμαι αλλού, σε άλλα μέρη. Απλά βαρέθηκα να το παίζω μητέρα, φίλη, αδερφή, σύμβουλος στις σχέσεις τους και κάποιες στιγμές να είμαι και ένα σκεύος ηδονής. 

Αναζητώ πλέον κάποια άλλα πράγματα. Να γευτώ τον Έρωτα ξανά που κάποτε είχα ζήσει τόσο έντονα, να ξυπνήσει ο άνθρωπός μου στο πλάι μου και να με πάρει αγκαλιά, να κάνουμε έρωτα τα πρωινά, και μετά να πίνουμε μαζί τον καφέ μας, να φεύγουμε μαζί για τη δουλειά. Να με παίρνει τηλέφωνο το μεσημέρι, και να μου λέει σε περιμένω στη γωνία, να πάμε να φάμε κάπου έξω. Να γυρνάμε το απόγευμα στη ερωτική μας φωλιά και να χαλαρώνουμε ακούγοντας μουσική, να τακτοποιούμε τυχόν εκκρεμότητες της δουλειάς μας, και να απολαμβάνουμε τη ζεστασιά του σπιτιού καθισμένοι δίπλα στο τζάκι, που θα έχουμε ανάψει, και εκεί τρυφερά θα με παίρνει και θα τον παίρνω αγκαλιά, θα ανάβουμε κεριά και θα κάνουμε έρωτα πάνω στο καναπέ, στο χαλί δίπλα στις φλόγες που θα καίνε, ανάβοντας τις δικές μας με ερωτικά φιλιά, κορμιά που σπαρταράνε που τρέμουν σα τη φλόγα της φωτιάς από το τζάκι.Και στην κορύφωσή μας θα με παίρνει αγκαλιά μέχρι το κορμί να ζεσταθεί ξανά από τη δική του αγκαλιά..

Ο ΑΝΘΡΩΠΟΣ ΜΟΥ-ΧΑΡΙΣ ΑΛΕΞΙΟΥ

Να γνωρίσω έναν άνθρωπο που λέει Ναι και το εννοεί..να γυρίζω το κεφάλι και να μένει το χαμόγελό του εκεί..Θα ν τα λόγια του χρυσάφι ..θα χει λόγο ..θα χει μπέσα..θα χαράζει θα νυχτώνει και θα πέφτω πάντα μέσα..Μες τα μάτια να τον βλέπω και να μένω ο εαυτός μου.Να το λέω να το εννοώ πώς είναι αυτός ο άνθρωπός μου..!!!!!!!!!!!!

LET'S JUST KISS AND SAY GOODBAY THE MANHATTANS

Filippos Pliatsikas, - Thelo Akoma mia volta

Θέλω ακόμα μια στροφή

να χορέψουμε μαζί..
Θέλω ακόμα ένα καφέ
στο ξημέρωμα το μπλε..
Θέλω ακόμα μια βόλτα
έχουμε ζήσει τόσα μαζί..
Θέλω ακόμα μια βόλτα
να φεύγω μόνη, να γυρνάμε μαζί..
Θέλω ακόμα μια βόλτα

Na m'agapas - Trifwno...

Miltos Pasxalidis - Paramithi Me Lipimeno Telos

Nhmata Siwphs mhn mou les kalhmera

ΟΡΦΕΑΣ ΠΕΡΙΔΗΣ "ΚΑΤΙ ΜΟΥ ΚΡΥΒΕΙΣ" - Orfeas Peridis HQ

Kaneis edw den tragouda - Nikos Papazoglou (Buat al Gaida)

Dimitra Galani - Den eisai edw

Δεν είσαι Εδώ ... έτσι απλά ... γιατί ο χρόνος περνάει ... και πίσω δε γυρίζει...

ευνούχισα τη ψυχή μου

ευνούχισα τη ψυχή μου
σε μια απελπισία
σε ένα παραλλήρημα
σε κάποια πρέπει
σε όλα εκείνα που
με έκαναν μέρα με τη μέρα
να με κόβω κομμάτι , κομμάτι...

με πέταγα κάθε μέρα στα
"λυσσασμένα σκυλιά"
κρέας ωμό...

κι εκείνα δίχως οίκτο,
με κατασπάραζαν
αδυσόπιτα..

ευνούχισα μια μέρα
το εγώ μου
και χωρί λόγο
θέλησα να με πετάξω..

με πέταξα εκεί
στον υπόνομο
μέσα στα λασπόνερα
το βούρκο
με ξέσκισαν
τα τρωκτικά του.
Άλλα με πήραν λεία τους
για την υπόλοιπη οικογένεια
στις σπηλιές τους
και άλλα με λυπήθηκαν..
με μύρισαν , με άγγιξαν
και μ'άφησαν για τους επόμενους..

Ευνούχισα μια μέρα
τη ψυχή μου
και σου την έφερα
να τη γευτείς
κι εσύ..

μα το χειρότερο, υπάρχουν
κάθε μέρα
εκείνοι που σε ευνουχίζουν
με τις λέξεις,
με τις πράξεις,
με το ύφος τους
με τη ματιά τους
με όλα όσα λένε πισώπλατα
με τα μαχαίρια που ακονίζουν
και οι λεπίδες τους είναι έτοιμες
για να σε κομματιάσουν

Σε ευνούχισα μια μέρα
ψυχή μου, αλλα
ξέρω και βρήκα το τρόπο
να σου γιατρέψω
τις πληγές

θα γράφω... τι κι αν
είναι φορές που δε σ'αρέσει το ύφος μου
εγώ θα γράφω...
δε με πειράζει η λογοκρισία σου
ούτε και η δική σου, ξένε
που με διαβάζεις...

εγώ με ευνούχισα μια φορά
κάντο κι εσύ
μπορείς..

14/09/2009
03:00

Kalhmera Prwtopsalti Alkhstis

Είναι η ώρα σκληρή που ξυπνάω το πρωί
Μέσα στον ύπνο μου σ' είχα στο σώμα βροχή
Κι αν ρωτάω για σένα την κάθε αστραπή
Μου απαντά αυστηρά η ζωή θα σου πει

KANE OTI NOMIZEIS TERZHS

Κάνε ότι Νομίζεις ... Στην Αγάπη χάσαμε...

...ΣΩΜΑ ΧΩΡΙΣ ΨΥΧΗ...

Ένα υπέροχο βίντεο με λόγια καρδιάς από τη Φίλη Μαριάννα ..