Σάββατο 30 Οκτωβρίου 2010

Μια φορά κι έναν καιρό...



Μια φορά κι έναν καιρό, πριν πολλά χρόνια, γεννήθηκε ένα μωρό, και από τα πρώτα βήματα σε αυτό που λέμε δώρο γενεθλίων ότι είναι ο κόσμος μας, έδωσε μάχη για να κερδίσει το δώρο ετούτο.
Πάλεψε και το κέρδισε. Αυτό που λέμε ότι "ερχόμαστε μόνοι στη ζωή και πορευόμαστε μόνοι" το ένιωσε από τις πρώτες προσπάθειές του. Μεταφέρθηκε μακρυά από την αγκαλιά της μάνας. Αυτό το χάδι, το πρωτόγνωρο, το έλαβε πολύ αργότερα. 6 μήνες μετά. Και σε όλο αυτό το διάστημα πάλευε για να ακούσει ξανά τους γνώριμους ήχους από τις φωνούλες που το είχαν συνεπάρει, κατά τη διάρκεια της ανάπτυξής του ως έμβρυο.
Την αγκαλιά , το ζεστό το φιλί, τη μυρωδιά του σώματος, τη γεύση από το στήθος δεν τα είχε γευτεί ποτέ. Δεν είχαν ακούσει ποτέ το δικό του το κλάμα. Άραγε πως θα τους φαινόταν? Το άκουγαν ξένες κυρίες για πολύ καιρό, και το πρόσεχαν και το φρόντιζαν. Δεν είχε δει ποτέ το χαμόγελο, κι αν θες δεν είχε γευτεί ποτέ το πως είναι η αγάπη από τα πρώτα φιλιά και χάδια. Αισθανόταν μόνο εκεί ανάμεσα σε πολλά άλλα μωρά.. αλλά το μόνο που έπρεπε να κάνει είναι να Ζήσει για τα καλύτερα που θα ερχόντουσαν στην Ζωή του.
Στην διάρκεια της μάχης για ζωή, αγωνιούσε να τα ζήσει, αν όχι να τα γευτεί, απλά να τα αγγίξει και να τα αισθανθεί.

Καθώς περνούσε ο καιρός αισθανόταν ότι για τα πάντα που από εδώ και πέρα έπρεπε να έχει, θα έπρεπε πρώτα να παλέψει. Πέρασε ο καιρός γρήγορα, και βρέθηκε στην αγκαλιά της μάνας και του πατέρα που του έδωσαν υπόσταση γι αυτήν τη ζωή, για ετούτο το δώρο. Πήρε αγάπη, φροντίδα και στοργή, και μεγάλωνε με όλα τα χαρακτηριστικά εκείνα που ως ιδιότητες την χαρακτηρίζουν ακόμα και σήμερα.
Καθ όλη την πορεία της στο μονοπάτι που λέγεται ζωή. Επειδή είχε χάσει αν θέλεις τα πρώτα συναισθήματα του κόσμου, θέλησε με τον χαρακτήρα του να τα αισθανθεί και να τα γευτεί.
Έλεγε αφού δεν μου δόθηκε αγάπη και φροντίδα, θα ψάξω και θα βρω όσους την έχουν ανάγκη και θα την χαρίσω απλόχερα. Ίσως κι αυτό το κομμάτι να είναι ακόμα και τώρα ένα "κριτήριο" με το οποίο επιλέγει τους ανθρώπους γύρω του.

Γεννήθηκε με ευαισθησίες, μια ευαίσθητη γεμάτη Συναισθήματα Καρδιά. Η πορεία της-ήταν κορίτσι το μωρό της ιστορίας μας- της έχει δείξει ότι ποτέ δεν Αγάπησε Λίγο, πάντα με όλη την καρδιά της, ποτέ δεν Λυπήθηκε Λίγο, πάντα με όλη τη Λύπη της, ποτέ δεν Χαμογέλασε λίγο, πάντα με όλη την Ψυχή της, ποτέ δεν έκλαψε Λίγο πάντα με όλα τα δάκρυα της.  Ποτέ δεν αισθάνθηκε ότι δεν έδωσε ευτυχία απλά έλεγε και λέει ότι θα έδινε ακόμα πιο πολύ. Πάντα το πολύ ήταν εκείνο που ισοστάθμιζε την δική της έλλειψη στα πρώτα βήματά της.
Πολλές φορές το ενδιαφέρον της για τον συνάνθρωπο χαρακτηρίστηκε ως "πνίξιμο", ή ως ότι δεν πρέπει να ή δεν χρειάζεται να αγωνιά ή να ενδιαφέρεται τόσο, να κοιτάξει τη δική της ζωή.
Έμαθε να δίνει χωρίς να λογαριάζει τις συνέπειες. Πάντα έκανε και κάνει αυτό που την προστάζει η καρδιά. Να δίνει δίχως αντάλλαγμα.

Έφτασε όμως στα μισά της χρόνια και βλέπει πόσο αλλάζουν οι άνθρωποι γύρω της. Πόσο τα συναισθήματα γίνονται "φθηνά" λόγια, "φθηνές δικαιολογίες"  που ηχούν και αντικρούονται στα όσα έχει δώσει ή έχει προσφέρει. Προσπαθεί να μην επηρεάζεται από τυχόν αλλαγές. Αλλά αυτές οι αλλαγές ξέρεις κάτι πονάνε... κοιτάει το δρόμο της και κοιτάει και το παρόν και το παρελθόν.
Φίλοι, γνωστοί, γνώριμοι ήρθαν πέρασαν την ακούμπησαν και χάθηκαν στο διάβα τους.

Πρέπει να αλλάξει όπως μεταβάλλονται και τα συναισθήματα? Να παραμείνει ευαίσθητη ή να γίνει λογική?
Δεν την πονάνε τόσο τα λόγια κάποιες φορές όσο οι πράξεις που καταδικάζουν τα συναισθήματα να εγκλωβίζονται προς τα μέσα και δεν εκφράζονται όταν πρέπει. Και σαφώς η συσσώρευση όλων αυτών θα έρθει η στιγμή που θα εξωτερικευτούν. Τότε τι θα γίνει? πάλι λάθος, πάλι άλλες ερμηνείες, πάλι λάθος βλέπουμε τα πράγματα δεν είναι έτσι.
Συσσώρευση λοιπόν συναισθημάτων από μια γυναίκα που στο βάθος παραμένει παιδί.. Γιατί θέλει να δίνει σε όλους και για όλα. Γιατί κάποιες φορές αναρωτιέται αν αυτός είναι ο σκοπός της έζησε για να προσφέρει, όσο μπορεί και ότι μπορεί την καρδιά και την ψυχή της, το χάδι της, το φιλί της, τον έρωτά της, την αγάπη της. Δεν την νοιάζει για τίποτα για το πόσο θα πληγωθεί μέσα από τις πληγές μέσα από τον πόνο θα μάθει να πορεύεται και να κάνει τον πόνο χαρά.
Δεν την πειράζει η μοναξιά την ξέρει ξέρει πως είναι την πειράζει που για κάποιο λόγο κάποιοι μπορεί να την απορρίψουν χωρίς δικαιολογία... Την φοβίζει η απόρριψη των συναισθημάτων της.

Τα συναισθήματα γεννιούνται και καταγράφονται στο dna μας με αυτά πορευόμαστε.
Μπορούμε να τα αλλάξουμε? νομίζω πως όχι.... 

2 σχόλια:

yannidakis είπε...

θα της δωσω μια συμβουλη.
Ας ζησει μακρια απο ευαιθησιες, συναισθηματισμους και ανασφαλειες.
Μια ζωη χωρις αυτα δεν ειναι τοσο ομορφη κι εντονη, αλλα ειναι σιγουρα πιο ασφαλη και πετυχημενη :[

ΕΙΡΗΝΗ Ζ.Κ Ο ΘΕΟΣ ΑΓΑΠΗ ΕΣΤΙ είπε...

ΟΧΙ...ΔΕΝ ΠΡΕΠΕΙ ΝΕ ΤΑ ΑΛΛΑΞΟΥΜΕ....

ΕΜΕΝΑ ΜΕ ΠΡΟΒΛΙΜΑΤΙΖΕΙ ΤΟ ΕΞΗΣ...

''ΕΚΕΙΝΟΣ ΠΟΥ ΠΡΟΣΦΕΡΕΙ ΔΕΝ ΑΝΑΡΩΤΙΕΤΑΙ''
........................................