Παρασκευή 22 Οκτωβρίου 2010

Οι σκέψεις στο Ντιβάνι

Τι γίνεται όταν για κάποιο λόγο κάτι μπαίνει στις σχέσεις των ανθρώπων που εμπιστεύεσαι και αγαπάς και αλλάζει ο τρόπος που βλέπουμε τα πράγματα? Ακόμα και ότι κι αν ακούσουμε μας φαίνεται ότι δεν μας αγγίζει? Μας φαίνεται ότι έχει χαθεί το συναίσθημα ακόμα και μέσα από τις εκφράσεις που χρησιμοποιούμε. Το χειρότερο είναι να αισθανόμαστε προδομένοι από τα άτομα που έχουμε και μας έχουν αγαπήσει.


Βγαίνεις έξω περπατάς μέσα στον κόσμο και αναρωτιέσαι που να πήγε η ευτυχία.. που να πήγε η επαφή των ανθρώπων? Όλοι τελικά έχουμε τόσα προβλήματα από τα απλά και καθημερινά γεγονότα μέχρι και πιο σοβαρά. Όλοι προσπαθούμε να κερδίσουμε το χρόνο και να τα βρούμε ή να συμφιλιωθούμε με τον εαυτό μας. Άλλοτε ξαπλωμένοι σε παχυλούς δερμάτινους καναπέδες, κάνοντας αναλύσεις και περιμένοντας από τον χ που λέγεται ψυχοθεραπευτής να μας πείσει να δούμε το ποτήρι της ζωής μας, μισογεμάτο και όχι μισοάδειο. Συνεδρίες η μία μετά την άλλη για να πούμε στο τέλος ότι είμαστε καλά..?

Άλλες πάλι φορές καθισμένοι μπροστά σένα καθρέφτη να αντικρίζουμε τον εαυτό μας, να θυμώνει, να κλαίει, να γελάει , να πονάει, να γεύεται το δάκρυ και το γέλιο. Προσπαθούμε να γίνουμε οι ίδιοι θεραπευτές του ίδιου μας του εαυτού. Προσπαθούμε να πείσουμε τον εαυτό μας το που είναι σωστός και που έχει κάνει λάθη.

Άλλη περίπτωση είναι να υπάρχουν άτομα στη ζωή μας που να μπορούν να ακούν αυτά που θέλουμε να τους πούμε. Θα μπορούσαν να είναι εκείνοι που μας έχουν νιώσει, μας έχουν απολαύσει και στο γέλιο μα και στο δάκρυ μας. Στις πιο ευτυχισμένες στιγμές μας μα και στις πιο δύσκολες. Αλλά εκείνος που θα έχει μπει στο πετσί μας θα είναι εκείνος που έχει προσπαθήσει και έχει βιώσει τον δικό μας συναισθηματικό κόσμο. Θα μας έχει πιάσει αρκετές φορές από τον πάτο της θάλασσας και θα μας έχει σηκώσει στην επιφάνεια έστω για να παίρνουμε μερικές ανάσες καθαρού οξυγόνου. Αυτός ο άνθρωπος μπορεί να το κάνει αυτό για εμάς αλλά μπορεί να το κάνει και για τον ίδιο του τον εαυτό. Θέλει να είμαστε καλά…. Χαρούμενοι ευτυχισμένοι για να είναι κι εκείνος. Θέλει να προχωράμε μαζί στις ανηφόρες και στις κατηφόρες της ζωής. Θέλει όσα θέλουμε κι εμείς οι ίδιοι. Αγάπη, τρυφερότητα, χάδι, αγκαλιά, ντομπροσύνη, αγνότητα συναισθημάτων.

Κάποιες φορές στη ζωή μας έχουμε βρεθεί να συναναστρεφόμαστε με άτομα, που μας έχουν και έχουμε αγαπήσει κι εμείς από τη μεριά μας. Υπάρχουν όμως στιγμές που η ίδια αυτή η αγάπη και το ενδιαφέρον προς τον πιο «αδύναμο» -εξαρτάται τις συνθήκες κάθε φορά- χωρίς λόγο ουσιαστικό – ίσως η φθορά του χρόνου- έρχεται και μειώνει την ένταση αυτών των συναισθημάτων. Την μειώνει με αποτέλεσμα να δημιουργείται μια περίεργη ατμόσφαιρα αυτή των παρεξηγήσεων και του λαθεμένου τρόπου σκέψης. Έρχεται ο κορεσμός της προσπάθειας να δώσει τροφή στην απάθεια των πεπραγμένων που γίνονται γύρω μας. Με μεγάλη ταχύτητα ο ίδιος μας ο εαυτός περνάει στη φάση του εγκλωβισμού του στα αρνητικά συναισθήματα. Και ρίχνουμε το φταίξιμο σε άλλους παράγοντες και όχι στο γεγονός ότι χάσαμε την μπάλα με τον ίδιο μας τον εαυτό. Κι έτσι η αδράνεια μας δίνει τη σκυτάλη στο ότι ο άλλος δεν ενδιαφέρεται πια για εμάς, ή μάλλον δεν νοιάζεται πλέον τόσο όσο πριν. Νομίζουμε ότι προσπαθήσαμε να κάνουμε ότι καλύτερο για τον άνθρωπό μας, και ότι δεν παίρνει πια από λόγια, άρα παραιτούμαστε και από την προσπάθεια να παλέψουμε για κάτι άλλο ή έστω να παλέψουμε από κοινού να εξαλείψουμε και τυχόν παρεξηγήσεις που μπορεί να έχουν δημιουργηθεί.

Θέλει θάρρος και κάποιοι το έχουν να πουν ξέρεις με κούρασες.. κουράστηκα να ακούω τα ίδια και τα ίδια… με κούρασε η αναμονή να περιμένω να δω κάτι θετικό από όλη αυτήν την προσπάθεια ένα νεύμα, ένα γέλιο, έστω και ένα δάκρυ. Αλήθεια πόσο εύκολο είναι να παραιτούμαστε από τις προσπάθειες μας ? είναι πολύ δύσκολο… να το κάνουμε πράξη… γιατί κάποιες φορές γυρνάει ξανά πίσω σε εμάς.

Από την άλλη όταν στον άλλον λες παραιτούμε το παίρνει αλλιώς. Το παίρνει ότι ναι τόσο καιρό είχα γίνει βάρος ασήκωτο στις πλάτες κάποιου άλλου. Τελικά όλα στη ζωή είναι θέμα δυνατών και αδυνάτων. Αυτό που για εμένα μπορεί να φαίνεται αδύναμο για κάποιον άλλο μπορεί να είναι ένα στοιχείο δυναμισμού και το αντίθετο. Όμως αυτή η παραίτηση της μιας μεριάς μπορεί και να σημαίνει πολλά… μπορεί να σημαίνει όντως ότι κουράστηκε αλλά όχι από τα προβλήματα και τις συμβουλές και τις τρυφερότητες αλλά κουράστηκε να παίρνει τον ρόλο του συμβουλάτορα που μέχρι πριν είχε. Ή μπορεί να σημαίνει ότι κουράστηκε να βλέπει συνεχώς την ίδια κατάσταση και να υπομένει τις ίδιες ακριβώς αντιδράσεις. Μπορεί να σημαίνει επίσης, πως κουράστηκε ή βαρέθηκε να ασχολείται με τους άλλους και πρέπει να ασχοληθεί και με τον ίδιο του τον εαυτό. Σίγουρα μπορεί να συμβαίνει και το γεγονός να βαρέθηκε να βλέπει η ζωή του άλλου να «γκρεμίζεται» παρά τις προσπάθειές του να τον σώσει. Επίσης και το άλλο που μπορεί να παίζει σε τέτοιες περιπτώσεις είναι απλά να θέλει να κόψει κάθε επαφή με ότι βλέπει ότι τον πονάει και δεν μπορεί πια να βοηθήσει ή δεν θέλει να δει αυτόν που αγαπάει, που νοιάζεται πόσο πάτο έχει πιάσει, και ότι είναι περισσότερο χωμένος από πριν.

Το χειρότερο όμως σενάριο σε όλα αυτά είναι η προδοσία. Όταν βλέπεις ότι μέχρι πριν καιρό για κάποιους ανθρώπους που αγαπούσες και σε αγαπούσαν κι εκείνοι, για μια συναισθηματική σύγκρουση δική σου, τους προδίδεις. Τους προδίδεις με κάθε κόστος και το μεγαλύτερο είναι η ματαίωση που αισθάνονται ως άνθρωποι. Από τις καθημερινές μας πράξεις που κάνουμε από τις συναντήσεις από τον τρόπο που τους μιλάμε στο τηλέφωνο, από τον τόνο και το ύφος μας, είτε είναι ο προφορικός μας λόγος είτε είναι ο γραπτός μας λόγος, ματαιώνουμε και κάποιον άνθρωπο.

Θα μου πεις τι είναι τώρα όλα αυτά …. ? σκέψεις που περνάνε καθώς είμαι ξαπλωμένη στον καναπέ μου. Σκέψεις που σφηνώνονται μέσα στο μυαλό κάθε ανθρώπου όταν θέλει να εκφραστεί να τα πει να τα βγάλει από μέσα του που ακόμα και ο ίδιος του ο καθρέπτης μπροστά στην προσφώνηση όλων αυτών γίνεται κομμάτια..

Κανείς αλάνθαστος. Μη μου πειτε ότι δεν τα έχετε σκεφτεί σε κάποια φάση της ζωής σας.. όλες οι σχέσεις μας διέπονται από την αρχή της εμπιστοσύνης της αμοιβαίας έλξης των συναισθημάτων (όποια κι αν είναι αυτά) και κατά πόσο υπάρχει επικοινωνία ανάμεσα μας.

Αγάπησέ με για τα λάθη μου αγάπησέ με για αυτό που βλέπεις καθημερινά ή όχι από εμένα. Είμαι εγώ… που δεν ζήτησα να σε αλλάξω. Κάποτε κάποιος μου είχε πει ότι στην όποια αλλαγή που γίνεται τσινάω και δεν αντέχω να περιμένω… και σπάει η υπομονή μου προς την απέναντι πλευρά. Δεν είναι έτσι, εκείνο που δεν αντέχω είναι την προδοσία… Την προδοσία των αμοιβαίων συναισθημάτων, την προδοσία του σεβασμού, της αγάπης, της εμπιστοσύνης.

Αγάπησα και πίστεψα εσένα που ήσουν αδύναμος και προσπάθησα να σου δείξω τα θετικά στοιχεία για να μπορέσεις να νιώσεις καλύτερα. Αγάπησα εσένα που ήσουν δυνατή γιατί πίσω από την δυναμικότητα τους κάποιοι άνθρωποι κρύβουν τις πιο μεγάλες τους αδυναμίες. Αγάπησα εσένα που ξέρεις να τα χώνεις όποτε και με όποιον τρόπο ξέρεις και μπορείς κάθε φορά. Αγάπησα εσένα που σε πίστεψα και όμως για κάποιο λόγο εσύ θέλησες να με πληγώσεις.

Άλλη μια αλήθεια ότι αγαπάμε πολύ έχουμε μάθει να το πληγώνουμε με όποιο τρόπο μπορούμε. Καμιά φορά αισθάνεσαι την προδοσία στο βλέμμα που δεν είναι ευθεία με τη δική σου ματιά. Καμιά φορά αισθάνεσαι την προδοσία στο άγγιγμα που δεν έρχεται ποτέ. Καμιά φορά αισθάνεσαι την προδοσία στο δάκρυ που δίχως λόγο κυλά από τα μάτια σου… Εκεί συνειδητοποιείς πόσο μα πόσο κάποιοι έπαιξαν μαζί σου. Έπαιξαν την πιο σκληρή παρτίδα σκάκι και σου πήραν τη βασίλισσα σου. Που η βασίλισσά σου είναι η ζωή που έχεις χτίσει με τους ανθρώπους αυτούς, η ζωή που μπορεί να την νόμιζες τέλεια να καταρρέει με κάποιες πράξεις ναι μεν ανούσιες, ναι μεν χωρίς δεύτερη σκέψη αλλά που σου γκρέμισαν το κάστρο της ζωής σου. Και το λέει το τραγούδι : είναι κακό στην άμμο να χτίζεις παλάτια.. που να ξέρεις πότε θα φυσήξει εκείνος ο άνεμος που θα στα γκρεμίσει όλα. Αισθάνεσαι την προδοσία σένα τηλεφώνημα που πάντα γίνεται βιαστικά, ή πάλι σε ένα τηλεφώνημα που παραμένει στο κενό. Σε μια βραδιά που κλείνει με ένα απλό θα τα πούμε . Σε ένα βλέμμα που πριν περίμενες…. Σε ένα απλό είσαι καλά… που εσύ έχεις απαντήσει ένα σκέτο ναι και πίσω από εκεί κρύβονται χιλιάδες όχι. Σε ένα δάκρυ που τρέχει, και το σκουπίζεις γρήγορα για να μην σε δει κανείς. Σε τόσα χιλιάδες καθημερινά πράγματα κρύβεται ματαίωση και προδοσία …. Τόσο από την πλευρά μας προς τον απέναντί μας που αγαπάμε πάρα πολύ όσο και προς τον ίδιο μας τον εαυτό.

Δεν έχει σημασία σε ποια κατηγορία ανήκω εγώ ή εσείς σημασία έχει ότι καθημερινές ματαιώσεις μας κάνουν να κλεινόμαστε περισσότερο στον εαυτό μας.


2 σχόλια:

yannidakis είπε...

στην αρχη παραθετεις καποιες επιλογες, καποιες λυσεις, ομως καμια απ' αυτες δεν (μου) δινει τη λυση τλκ. Μια συζητηση με το Θεο, μια προσευχη σε ενα μερος που υπαρχει μονο το οριο του ουρανου, μπορει να δωσει πολλες λυσεις εν καιρω.
Οι διαπροσωπικες σχεσεις αποτελουν παντα ενα εμποδιο που καποια στιγμη πρεπει να περασουμε. Συνηθως οταν ολοκληρωθει το περασμα εχουμε απωλειες, το λαθος ομως ειναι να αναλωθουμε στις απωλειες και οχι στο οτι τλκ το περασαμε :[

Δακανάλη Μαρία είπε...

Νομίζω με κάλυψε η απάντησή σου.. όσο για την συζήτηση ποος το Θεό έχω ξεκινήσει εδώ και καιρό να την κάνω.... αλλά όλοι θα έπρεπε να την κάνουμε...

Υ.Γ. είναι σκέψεις που εδώ και καιρό μέσα από την παρατήρηση των κινήσεων, των βλεμμάτων, των συναισθημάτων τόσο του εαυτού μου όσο και των γύρω μου, πήραν αυτή την υπόσταση... αυτή την μορφή... Δεν αναφέρονται κάπου συγκεκριμένα αλλά στο σύνολο των ανθρώπων που καθημερινά συναναστρεφόμαστε.
Υ.Γ2 Σε ευχαριστώ που είσαι πιστός στην πορεία μου εδώ και πολλά χρόνια....