Χωρίς Τίτλο έτσι απλά....

Ξέρω τι συμβαίνει..

Μας μεγαλώνουν τα προβλήματα, μας απομακρύνουν από κάθε επαφή.

Τώρα πια ξέρω, έμαθα, και συνεχίζω να μαθαίνω.

Μα, ένα πράγμα που δεν έχω ξεχάσει είναι ότι μπορεί κάποιοι, επαφή με τους γύρω μας,

να μην έχουμε.. μα την νιώθουμε… με τη σκέψη μας, με τα όνειρά μας.

Με τις προσευχές μας. Όχι μόνο τώρα αλλά από πάντα.

Ξέρεις πάντα έκανα όνειρα όσο κι αν οι καταστάσεις κάποτε με έφθειραν, με μιζέριασαν.

Επαφή πάντα είχα και θα έχω μέσα στα όνειρά μου, που κάποτε φάνηκαν «λίγα» στα μάτια σου. Δεν σε αδικώ, άλλη εποχή τότε. Χαμένη σε άλλη διάσταση πραγματικά .

Δεν έχουμε πια επαφή.

Κάναμε τις επιλογές μας. 

Εγώ στα όνειρά μου, κι εσύ απομακρύνθηκες από την πραγματικότητά μας.

Άραγε σε στηρίζουν, όσοι επέλεξες να είναι δίπλα σου? 

Ή σε αφήνουν μέσα στη πολύβουη οχλαγωγία μιας πόρτας που κλείνει πίσω τους?

Ξέρω ένα πράγμα, ότι όταν κάτι σε έχει πονέσει πολύ, το διαγράφεις και είναι οριστικό.

Μάταια προσπαθώ να επικοινωνήσω ξανά.

Πόσο μου λείπεις! 

Πόσο θα ήθελα να επιμείνω, να έρθω εκεί δίπλα σου και να σου πω: 

«Όλα θα πάνε καλά; Δύναμη! Κουράγιο» 

Πραγματικά από τα βάθη της καρδιάς μου, θα ήθελα να ήμουν εκεί δίπλα σου.

Μπορεί να μη θέλεις πια, είναι δικαίωμα σου.

Κι εμένα δικαίωμα μου είναι να σου φωνάζω: 

«Μαζί πάμε ξανά… Αναπνοές και μην

Ξεσπάς στον εαυτό σου. Είμαι σίγουρη ότι το κάνεις και αυτό. Μα άκου με! Είσαι

Ένας άνθρωπος που με τρόπο που ξέρεις μόνο εσύ, είσαι αυτό που είσαι και γι αυτό όλοι σε Αγαπάμε και σε Εκτιμάμαι.

Βάζω και τον εαυτό μου μέσα γιατί δεν έπαψα να Εκτιμώ, να Αγαπώ, να Σέβομαι

Τον άνθρωπο με τον οποίο μοιράστηκα, έκλαψα, γέλασα, πόνεσα, νοιάστηκα και πίστεψα στο ότι θα είναι δίπλα μου.

Θέλω να προσέχεις .

Θέλω όσο κι αν κάποια στιγμή διαβάσεις αυτές τις γραμμές, να τις πιστέψεις.

Σε νοιάζομαι ρε γαμώτο σου είχα πει κάποτε και αυτό δεν αλλάζει.

Όσο κι αν εσύ δεν απαντάς όσο κι αν τρως τα  νύχια για να μην απαντήσεις

Εγώ εδώ θα είμαι και θα περιμένω μια απάντηση.

Σε αγαπώ , να προσέχεις!!!!»